Χρήστος Σωτηρακόπουλος: «Ακόμα και στις μεταδόσεις που έκανα, όταν επέστρεψα στη NOVA, ένιωθα άγχος»

• «Από θαύμα γλιτώσαμε από ένα νέο Χίλσμπορο»
• «Το πλάνο της Νότιγχαμ δεν έτυχε, πέτυχε!»

Κολύμπησε από πολύ νωρίς στα βαθιά όταν κλήθηκε να διαδεχτεί τον θρυλικό Γιάννη Διακογιάννη στην «Αθλητική Κυριακή», έμαθε γρήγορα πως δημοσιογράφος γίνεσαι στα γήπεδα κι όχι πίσω από γραφεία. Μια πολλά υποσχόμενη αφετηρία που προϊδέαζε την πιο λαμπρή πορεία.

Έπειτα από σχεδόν τέσσερις δεκαετίες στον χώρο, ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος έχει αφήσει ανεξίτηλη τη σφραγίδα του. Μιλά για μια ολόκληρη ζωή όταν περιγράφει το βιβλίο του «Ταξίδι στα αστέρια», ενώ παραδέχεται πως έχει στο μυαλό του και ένα νέο σύγγραμμα που θα περιστρέφεται γύρω από τον κόσμο της Premier League.

Έναν κόσμο που θα περιγράφει πλέον μέσα από τη συχνότητα της NOVA. Έπειτα από οκτώ χρόνια μακριά από το κανάλι της Κάντζας, ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος επιστρέφει και... προειδοποιεί πως η συνδρομητική πλατφόρμα βρίσκεται εδώ για να μείνει. Με όπλα τις κορυφαίες λίγκες της Ευρώπης, με «πετράδι» στο στέμμα τους αγώνες του αγγλικού πρωταθλήματος. Και ποιος είναι καταλληλότερος για αυτές τις μεταδόσεις από την ίδια τη «φωνή» της Premier League στην Ελλάδα;

Ο ίδιος άλλωστε ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα το ποδόσφαιρο στο Νησί και περιγράφει απόλυτα στο Gazzetta την κοινή τους σχέση. Την πρώτη του μετάδοση, την πρώτη του αγάπη που... δεν ήταν η Λίβερπουλ, αναφέρθηκε στις διαφορές των Ελλήνων με τους Άγγλους πάνω στο ποδόσφαιρο, στα σημεία κλειδιά που γιγάντωσαν την Premier League, ενώ χαρακτήρισε τον φετινό τελικό του Champions League ως μια τραγωδία που παραλίγο να οδηγήσει σε νέο... Χίλσμπορο.

Μίλησε για το επιτυχημένο πλάνο του Βαγγέλη Μαρινάκη στη Νότιγχαμ, τη μάχη για τον φετινό πρωταθλητή, ενώ ολοκλήρωσε αποκαλύπτοντας μια ανεκπλήρωτη επιθυμία που παλεύει να «καλύψει» μέχρι και σήμερα.

Ποια είναι τα συναισθήματα της επιστροφής στη NOVA έπειτα από οκτώ χρόνια; Τι βλέπετε διαφορετικό σε σχέση με το παρελθόν;

«Τα συναισθήματα είναι πολύ όμορφα, γιατί βρίσκω κόσμο με τον οποίο συνεργάστηκα επί σχεδόν μια δεκαετία την πρώτη φορά. Ήμουν στο Mega και το κανάλι μου είχε δώσει την άδεια να ασχολούμαι ταυτόχρονα και με τη NOVA από το 2003 μέχρι το 2014. Που σημαίνει ότι βρήκα πάρα πολύ κόσμο που ήξερα σε ένα πολύ όμορφο περιβάλλον με άφθονο καινούριο υλικό, παιχνίδια, γεγονότα.
Αμέσως μόλις επέστρεψα μου δόθηκε η ευκαιρία μετά από μια δεκαετία να περιγράψω αγώνα της εθνικής ομάδας, κάτι το οποίο ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία. Νομίζω ότι στη NOVA ξαναβρήκα πάρα πολλούς φίλους, που ήξερα όταν έφυγα το 2014, ότι κάποια στιγμή θα ξανασυνεργαστώ μαζί τους».

Ποιες είναι οι διαφορές στη δημοσιογραφία του σήμερα σε σχέση με την εποχή που κάνατε εσείς τα πρώτα σας βήματα;

«Οι διαφορές είναι μεγάλες. Πολύ μεγάλες σε πάρα πολλά πράγματα. Οι συνθήκες είναι καλύτερες σήμερα. Παραδείγματος χάριν ένα ματς που γινόταν στην Πορτογαλία την Κυριακή μπορεί να μην μαθαίναμε μέχρι την Τετάρτη πόσο έχει έρθει και μέχρι να το δημοσιεύσουμε μπορεί να έχει πάει Πέμπτη για να το διαβάσει κάποιος σε μια εφημερίδα.Το πιο απλό παράδειγμα που υπάρχει: Δεν υπήρχε κανένας άλλο τρόπος επικοινωνίας. Όταν πηγαίναμε αποστολή, γράφαμε μερικά κείμενα, πηγαίναμε στο αεροδρόμιο και τα δίναμε σε κάποιον σε μια πτήση για να τα φέρει στην Ελλάδα. Και μετά πήγαινε κάποιος στο αεροδρόμιο για να παραλάβει έναν φάκελο με μεγάλα κομμάτια. Πράγματα αδιανόητα για σήμερα. Υπό αυτές τις συνθήκες σήμερα τα πράγματα εννοείται ότι είναι πολύ καλύτερα. Βέβαια παλιότερα ο χώρος είχε πολύ μεγαλύτερη δυναμική όσον αφορά τις πωλήσεις που έκαναν οι εφημερίδες. Κι όσο δύσκολο κι αν ήταν να ξεκινήσεις με κανονικές συνθήκες εργασίας, επειδή ήταν πολύ λιγότερος ο κόσμος που μπορούσε να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία, αν ξεχώριζες μπορούσες να πάρεις πολύ πιο γρήγορα ευκαιρίες.

Το ίδιο συνέβαινε και στην τηλεόραση. Δεν ήταν όμως εύκολο γιατί ήταν λίγα τα Μέσα. Το ένα πράγμα κονταροχτυπιέται με το άλλο. Δύσκολα πάντως για τους νέους ήταν πάντα, κάθε εποχή είναι δύσκολη για ένα νέο παιδί. Αν έχεις μεγάλη τρέλα με αυτή τη δουλειά, το πρώτο πράγμα που δεν πρέπει να περνάει από το μυαλό σου είναι αν θα βγάλεις λεφτά ή αν θα γίνεις γνωστός. Πρέπει να μπεις στη διαδικασία ότι μου αρέσει αυτή η δουλειά. Υπάρχουν άλλες δουλειές, πολύ πιο προσοδοφόρες. Σε αυτήν τη δουλειά όμως πρέπει να κουβαλάς μεγάλη δόση τρέλας, αν θες να την κάνεις σωστά».

Ποιοι ήταν οι δικοί σας μέντορες στην πορεία σας στη δημοσιογραφία;

«Εμένα με έβαλε στον χώρο ο Ανδρέας Μπόμης, αρχισυντάκτης της Απογευματινής στον οποίο χρωστάω πάρα πολλά για το ξεκίνημά μου. Ο Χρήστος Ράπτης επίσης που με πίστεψε και με βοήθησε πολύ στα κείμενα και στη λογική μου. Με έδιωχνε συνέχεια από την εφημερίδα για να πάω στα γήπεδα, εκεί γίνεσαι δημοσιογράφος. Πήγαινα σε προπονήσεις και σε παιχνίδια σε όλα τα αθλήματα, ήμουν ελάχιστα στο γραφείο. Ο Χάρης Λυμπερόπουλος επίσης μου έδωσε πολύ περισσότερες αρμοδιότητες. Μου έδωσε ρεπορτάζ εθνικής ομάδας, ταξίδεψα με την εθνική σαράντα χρόνια πριν σε ηλικία 21 ετών. Εκείνη την εποχή έπρεπε να φτάσεις 40 για σου δώσει κάποιος τέτοιο ρεπορτάζ.

Και φυσικά ο Νίκος Κατσαρός στον οποίον χρωστάω την ευκαιρία να κάνω παρουσίαση στην Αθλητική Κυριακή σε ηλικία 21 ετών. Για εκείνη την εποχή ήταν αδιανόητο, εξωπραγματικό. Σήμερα μπορείς να δώσεις μια τέτοια ευκαιρία σε ένα νέο παιδί, έδωσα και εγώ πολλές ευκαιρίες. Αλλά να σταματάει ο Διακογιάννης από την Αθλητική Κυριακή και να βάζεις ένα παιδί 21 ετών στη θέση του θέλει μεγάλα κότσια. Με πίστεψε πολύ, ήταν ο άνθρωπος που μου έκανε τη μεταγραφή στο Mega. Είναι επί σειρά ετών φίλος και συνεργάτης, αλλά παράλληλα και ο άνθρωπος στον οποίο χρωστάω όλο το ξεκίνημά μου στα τηλεοπτικά».

Σε ποιο περιβάλλον νιώθετε πιο άνετα; Ραδιόφωνο ή τηλεόραση;

«Είμαι παιδί της τηλεόρασης και η άποψή μου δεν αλλάζει. Δούλεψα πολλά χρόνια σε ραδιόφωνο, δημιούργησα ραδιόφωνο, αλλά είμαι στην τηλεόραση από σχεδόν 20 χρονών. Εμφανίζομαι στην τηλεόραση από τον Ιανουάριο του 1984. Όλη μου η ζωή είναι σαν να είμαι σε ένα στούντιο. Ένιωθα πάντα πολύ φυσιολογικά μέσα σε ένα στούντιο με μια κάμερα, δεν πέρασα ποτέ την φάση ''τι κάνω εγώ τώρα εδώ''. Η τηλεόραση μου έχει χαρίσει δημοσιογραφικές εμπειρίες, ταξίδια, μεταδόσεις, συνεπώς θα ήταν πολύ άδικο να τη βάλω πιο πίσω από τα υπόλοιπα Μέσα».

Νιώσατε ποτέ κορεσμό ή κάποια ανάγκη να εγκαταλείψετε τον χώρο;

«Είναι ξεκάθαρη η απάντησή μου: όχι! Είχα πει πριν από περίπου 15 χρόνια ότι την ημέρα που θα πω ότι δεν θέλω να δουλέψω, θα σταματήσω. Αν δεν με γεμίζει αυτό που κάνω μέσα στην ημέρα, θα σταματήσω. Δόξα τω Θεώ, ακόμα αντέχω σωματικά και με γεμίζει. Δεν υπάρχει άνθρωπος στην δουλειά του που δεν βιώνει σκαμπανεβάσματα, θα ήταν άλλωστε αφύσικο. Αλλά τα δικά μου «πάνω» ήταν απείρως περισσότερα από τα «κάτω».

Έχετε γράψει συνολικά έξι βιβλία με θέμα το ποδόσφαιρο. Ποιο είναι το δικό σας αγαπημένο;

«Αν και δεν πρέπει να το λέμε, εννοείται ότι είναι το ‘Ταξίδι στα Αστέρια’ το οποίο επανεκδόθηκε τα Χριστούγεννα και ουσιαστικά περιλαμβάνει τη ζωή μου μέσα από το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Είναι σαν ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο μέσα από την ιστορία του Champions League. Μην ξεχνάμε πως βρέθηκα τώρα για έναν 32ο τελικό της διοργάνωσης.

Από τους 67 τελικούς δηλαδή έχω βρεθεί στους 32. Είναι μια ολόκληρη ζωή. Πάρα πολλά από αυτά τα 750 παιχνίδια είναι ταξίδια. Μεταδόσεις στο στούντιο έκανα τα τελευταία χρόνια, τα πρώτα 30 και πλέον χρόνια της καριέρας μου έκανα μεταδόσεις μόνο από το γήπεδο. Αυτό πρόκειται για μια ξεχωριστή ζωή από μόνο του. Αλλά πάντα και το πρώτο, το ‘Παιχνίδι χωρίς όρια’, που έχει κάνει και ρεκόρ στην Ελλάδα με πάνω από 40 χιλιάδες πωλήσεις θα έχει αυτή την αίσθηση του πρωτότοκου».

Σκέφτεστε να κάνετε ένα αντίστοιχο «Ταξίδι στα αστέρια» με θέμα την Premier League;

«Η αλήθεια είναι ότι το έχω σκεφτεί. Αλλά πρέπει να βρω ακριβώς το concept. Βιβλίο που θα αναφέρει απλώς χρονιές και αποτελέσματα δεν έχει νόημα. Πρέπει να βρω τη διάρθρωση του βιβλίου για να δω πώς θα το φτιάξω, αλλά είναι από τα πράγματα που σκέφτομαι».

«Από θαύμα γλιτώσαμε από ένα νέο Χίλσμπορο»

Και μιας και αναφερθήκαμε στην Premier League, ποιο ήταν το πρώτο ερέθισμα που σας έκανε να ερωτευτείτε το αγγλικό ποδόσφαιρο;

«Ο τελικός του Κυπέλλου Αγγλίας το 1970 (Τσέλσι - Λιντς 2-2), ο πρώτος που μεταδόθηκε στην Ελλάδα. Ήταν το πρώτο πράγμα που παίχτηκε στην ελληνική τηλεόραση με θέμα το αγγλικό ποδόσφαιρο, από τον επόμενο χειμώνα είχαμε μαγνητοσκοπημένους αγώνες που παίζονταν μια εβδομάδα μετά. Αλλά ήταν κάτι εντελώς πρωτόγνωρο για την Ελλάδα. Ομάδες που έβγαιναν μαζί στο γήπεδο, πάγκοι δίπλα - δίπλα, η παρουσία της Βασίλισσας, όλο αυτό το σκηνικό σε συνδυασμό με ένα φοβερό παιχνίδι έδεσε το γλυκό».

Ποια ήταν η πρώτη σας μετάδοση αγγλικού αγώνα;

«Ο τελικός του Κυπέλλου Αγγλίας, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ - Κρίσταλ Πάλας το 1990, ο πρώτος τίτλος του Φέργκιουσον με τη Γιουνάιτεντ. Πέρασαν χρόνια μέχρι να ξανακάνω παιχνίδι αγγλικού πρωταθλήματος, ξαναέκανα όταν βρέθηκα στη NOVA το 2011. Αν και την τελευταία δεκαετία μπήκα στη διαδικασία να κάνω μεταδόσεις αγγλικού πρωταθλήματος. Αλλά εννοείται ότι όλα αυτά τα χρόνια παρακολουθούσα τις αγγλικές ομάδες, όλοι έχουμε τις αγάπες μας.

Πρώτη μου πραγματική αγάπη ήταν η Γουλβς γιατί είχα εντυπωσιαστεί από τη φανέλα της, αλλά μου άρεσε και η Γουέστ Χαμ. Μέχρι που μπήκα στο Άνφιλντ ως παιδί ακόμα σε ένα ματς με την Τότεναμ, όπου η Λίβερπουλ νίκησε 7-0 τον Σεπτέμβριο του 1978. Θέλεις δεν θέλεις, εκείνη την ημέρα σε έχει κερδίσει αυτό που είδες».

Υπάρχει κάποιο ματς που θα θέλατε να είχατε περιγράψει στην καριέρα σας;

«Τον τελικό του Euro του 2004, Πορτογαλία - Ελλάδα. Δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που δεν θα ήθελε να περιγράψει την κατάκτηση του ευρωπαϊκού τροπαίου, αλλά είναι άδικο να παραπονεθώ από τη στιγμή που έχω κάνει δεκάδες πράγματα και μεταδόσεις. Είναι ύβρις προς τους Θεούς να το πεις αυτό το πράγμα».

Ποια είναι τα σπουδαιότερα ματς που έχετε μεταδώσει ενώ ήσασταν παρών στο γήπεδο;

«Ο τελικός του Champions League το 2005 μεταξύ Λίβερπουλ και Μίλαν το 3-3 και το Γιουνάιτεντ - Μπάγερν με τα δυο γκολ στις καθυστερήσεις στη Βαρκελώνη το 1999».

Πως βιώνει ο κόσμος στην Αγγλία το ποδόσφαιρο σε σχέση με τους Έλληνες;

«Υπάρχουν τεράστιες διαφορές. Στην Αγγλία ο κόσμος λατρεύει την τοπική του ομάδα, θα πάει να δει την ομάδα της περιοχής του, του χωριού και θα την ακολουθήσει εκτός έδρας ακόμα κι αν ξέρει ότι είναι καταδικασμένη να δεχθεί πέντε γκολ κόντρα σε Σίτι, Τσέλσι ή Λίβερπουλ. Κι όταν μειώσει σε 5-1 θα πανηγυρίσει λες και είναι το γκολ που θα τους χαρίσει το Κύπελλο. Αυτή είναι η αγάπη τους για το ποδόσφαιρο».

Ποιο είναι συνδετικός κρίκος των Ελλήνων με την Premier League;

«Η Premier League είναι ένα πρωτάθλημα που παίχτηκε πάρα πολύ τη δεκαετία του 70΄, όταν η τηλεόραση έμπαινε στα σπίτια. Θεωρώ ότι τα πρώτα χρόνια έπαιξε πάρα πολύ μεγάλο ρόλο το ποιος μετέδιδε. Ο Διακογιάννης είχε την ικανότητα να σε βάζει μέσα στο γήπεδο, ήταν αξεπέραστος ο τρόπος που μπορούσε να σε βάλει μέσα στην όλη νοοτροπία. Πάρα πολύς κόσμος βρέθηκε στην Αγγλία για σπουδές τη δεκαετία του 70΄και άρχισε να υποστηρίζει μια ομάδα, ακόμη και σε μικρότερες κατηγορίες.
Αλλά συνεχίζει και ασχολείται, είναι σαν ένας παιδικός έρωτας το πώς δένεσαι με τις ομάδες. Με αποτέλεσμα μαζί με τις ελληνικές ομάδες, ο κόσμος στην Ελλάδα είχε και μια ομάδα να υποστηρίζει και στο αγγλικό ποδόσφαιρο. Είναι τεράστια η γκάμα του κόσμου. Ναι, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η Λίβερπουλ έχουν συγκεντρώσει τον περισσότερο όγκο στην Ελλάδα. Αλλά θα βρεις ανθρώπους που είναι Ντέρμπι, Ίπσουιτς, Νότιγχαμ από τη δεκαετία του 70΄. Λόγω κάποιου βιώματος, ή μπορεί να σπούδασαν εκεί ή να τις υποστήριζαν όταν αυτές οι ομάδες ήταν δυνάμεις».

Κάποιο παρασκηνιακό γεγονός από την παρουσία σας στα αγγλικά γήπεδα;

«Δυστυχώς βίωσα όλες τις επόμενες μέρες και τα απόνερα της τραγωδίας του Χίλσμπορο. Αυτό νομίζω ότι έχει σημαδέψει οποιονδήποτε άνθρωπο το έχει ζήσει. Αυτό που έζησα τις επόμενες μέρες στις πρόχειρες τέντες που είχαν στηθεί ως κέντρο Τύπου έξω από τα νοσοκομεία και γύρω από το γήπεδο στο Σέφιλντ, νομίζω ότι είναι για να υπενθυμίζει σε όλους μας πώς μπορούμε πολύ εύκολα να οδηγηθούμε σε μια τραγωδία.

Που δυστυχώς παραλίγο να ξανασυμβεί την περασμένη εβδομάδα στον τελικό του Champions League, δηλαδή στο απόλυτο θέαμα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Ήταν τόσο άσχημα οργανωμένο, με τεράστιες ευθύνες της UEFA που παραλίγο να είχαμε τραγικές συνέπειες. Θεωρώ ότι πραγματικά από σύμπτωση και από θαύμα δεν είχαμε κάτι ανάλογο. Θεωρώ ότι αυτό ξεπερνάει οτιδήποτε άλλο».

«Το πλάνο της Νότιγχαμ δεν έτυχε, πέτυχε!»

Ποιο ήταν το turning point που γιγάντωσε το αγγλικό πρωτάθλημα;

«Η μετατροπή από πρωτάθλημα πρώτης κατηγορίας σε Premier League το 1992. Η εξαγορά δηλαδή των δικαιωμάτων από τον αγγλικό όμιλο του Sky, το οποίο έβαλε ως στόχο να αλλάξει πλήρως την εικόνα του ποδοσφαίρου που τότε ήταν συνδεδεμένη με τον χουλιγκανισμό. Αλλά και η πρώτη δεκαετία όπου η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ βγήκε από έναν λήθαργο.

Όσο η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Φέργκιουσον ανέβαινε και κατακτούσε τίτλους, οι άλλοι προσπαθούσαν να την γκρεμίσουν. Η άφιξη του Βενγκέρ επίσης που άλλαξε όλο τον τρόπο σκέψης του αγγλικού ποδοσφαίρου. Μέχρι τότε δεν σκεφτόντουσαν ξένο προπονητή. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια δεν σκέφτονται πλέον Βρετανό προπονητή. Τέταρτο κομμάτι σαν καμπή ήταν η άφιξη του Αμπράμοβιτς που άλλαξε την Τσέλσι και τη λογική των μεταγραφών και μετά φυσικά η άφιξη των καλύτερων ποδοσφαιρικών, αλλά και όλα τα τρικ του μάρκετινγκ.

Οι Άγγλοι ήταν οι πρώτοι που εξίσωσαν τη νίκη με τρεις βαθμούς, ήταν οι πρώτοι που έβαλαν τους σταθερούς αριθμούς στη φανέλα, ήταν οι πρώτοι που μπήκαν στη διαδικασία της διαφήμισης του προϊόντος, αλλά το μεγαλύτερο κλειδί τους ήταν η κοινή διαχείριση των δικαιωμάτων. Είτε είσαι η Λίβερπουλ και η Σίτι, είτε είσαι η Νόριτς παίρνεις περίπου το ίδιο ποσό χρημάτων, σε αντίθεση με τους Ισπανούς. Ρεάλ και Μπαρτσελόνα για πάρα πολύ μεγάλο διάστημα πήραν το 80% των χρημάτων, αφήνοντας τους υπόλοιπους με ψίχουλα. Κι έτσι φυσικά τελείωσε ο ανταγωνισμός».

Ποια ομάδα θα φέρνατε στην Premier League αν είχατε τη δυνατότητα;

«Τη Ρεάλ Μαδρίτης, δεν υπάρχει σύγκριση. Καλή η Μπαρτσελόνα, καλή η Μπάγερν, καλή η Γιουβέντους, αλλά ποιος δεν θα ήθελε να παίξει και να κοντράρει τη Ρεάλ; Το κάθε ματς της Ρεάλ με τα 5-6 μεγάλα ονόματα της Αγγλίας θα ήταν ''must see'' παιχνίδι».

Πως βλέπετε την επιστροφή της Νότιγχαμ στην Premier League;

«Η επιστροφή της Νότιγχαμ για πρώτη φορά στον 21ο αιώνα είναι κάτι πολύ ευχάριστο για το αγγλικό πρωτάθλημα. Αυτό δεν έτυχε, πέτυχε. Διότι ήταν ένα πλάνο εξαετίας που είχαν σχεδιάσει όταν εξαγόρασε την ομάδα ο Βαγγέλης Μαρινάκης και πίστευαν ότι μέσα σε έξι χρόνια θα μπορούσαν να την ανεβάσουν. Ε, τελικά έκοψαν και λίγο δρόμο...Πρέπει να ενισχυθεί όμως η Νότιγχαμ για να μπορέσει να παραμείνει στην κατηγορία, θα είναι αδυσώπητο αυτό που θα αντιμετωπίσει. Είναι άλλο θηρίο η Premier League, όμως το όνομά της δίνει αίγλη. Έχει δυο Πρωταθλητριών άλλωστε, περισσότερα από την Σίτι και την Παρί».

Η γνώμη σας για τη νέα εποχή στη Νιούκαστλ;

«Δεν είναι κουβέντα το αν θα γίνει πρωταγωνίστρια, αλλά το πότε. Μπορεί να μην γίνει τόσο γρήγορα ανταγωνιστική όσο η Σίτι και η Τσέλσι, θα γίνει όμως. Έχει εκπληκτικό κόσμο, φανατικό κοινό και φοβερό γήπεδο σε ατμόσφαιρα. Έχει να πάρει τρόπαιο όμως από το 1969, κάτι αδιανόητο για το μέγεθος της Νιουκάστλ. Οπότε είναι θέμα χρόνου...».

Φετινός πρωταθλητής;

«Για μένα θα είναι ξανά ένα πρωτάθλημα που θα κριθεί στους 90 βαθμούς και παραπάνω. Η Σίτι και η Λίβερπουλ θα μονομαχήσουν, αλλά τρίτο πολύ φοβάμαι ότι δεν βλέπω. Άρα θα είναι ξανά ένα πρωτάθλημα δυο ταχυτήτων. Θα ήθελα πάρα πολύ να μπει και ένας τρίτος στην εξίσωση, το βλέπω όμως δύσκολο».

Καλύτερο φινάλε στην Premier η ανατροπή της Σίτι επί της Βίλα ή το περίφημο... Αγουέροοο;

«Το γκολ του Αγκουέρο ήταν ένα σημείο εποχής. Η Σίτι τότε πήρε τον τίτλο από τη Γιουνάιτεντ και ήρθε για να μείνει. Φέτος εάν δεν γινόταν η ανατροπή, η Σίτι ήταν ήδη εδώ. Του Αγκουέρο όμως ήταν αλλαγή σελίδας/ εποχής. Και για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πιστεύω ότι ο Τεν Χαγκ θα τη βοηθήσει για να ξαναγίνει ανταγωνιστική.
Θέλει όμως υπομονή. Αν πιστεύουν ότι μέσα σε 2 χρόνια μπορούν να καλύψουν αυτό το χάος που έχει δημιουργηθεί από τη Σίτι και τη Λίβερπουλ, τότε χάνουν τον χρόνο τους. Θέλει στήριξη, μια τριετία που μπορεί να γίνει ανταγωνιστική. Πιστεύω ότι αν η Γιουνάιτεντ είχε επιμείνει στον Μουρίνιο θα βρισκόταν σε μια πάρα πολύ καλή κατάσταση και θα μπορούσε να κοντράρει τους άλλους δυο στα ίσα. Αλλά δεν τον στήριξε».

Έχετε κάποια ανεκπλήρωτη επιθυμία στον χώρο;

«Θα ήθελα πάρα πολύ να κάνω τηλεοπτική κάλυψη σε Παγκόσμιο Κύπελλο, τον τελικό του Μουντιάλ. Γιατί έχω κάνει τελικό Μουντιάλ και τελικό Euro, αλλά για το ραδιόφωνο. Δεν έχω κάνει όμως για την τηλεόραση».

Ποιοι είναι οι στόχοι σας για το μέλλον;

«Να νιώθω καλά και την ίδια όρεξη, πηγαίνοντας να κάνω τις μεταδόσεις όπως νιώθω όλα αυτά τα χρόνια. Ακόμα και το ίδιο άγχος που είχα όταν πρωτοξεκινούσα, ακόμα και στις μεταδόσεις που έκανα τώρα επιστρέφοντας στη NOVA ένιωθα άγχος. Το άγχος είναι πολύ ωραίο πράγμα αν είναι δημιουργικό. Στόχος επίσης είναι και η περιγραφή του τελικού του Μουντιάλ, για να έχω πάντα υπόψιν ένα πράγμα που δεν έχω κάνει».