Μίλα μου για Μίλνερ

Στην πρώτη προπόνηση της σεζόν, η παράδοση της Λίβερπουλ θέλει τους ποδοσφαιριστές να υποβάλλονται σε τεστ μετρήσεων του γαλακτικού οξέος. Γιατί το κάνει αυτό η Λίβερπουλ; “Για να μάθουμε την υψηλότερη ένταση με την οποία ένας ποδοσφαιριστής μπορεί να προπονηθεί ή να αγωνιστεί, προτού “χτυπήσει στον τοίχο” από υψηλά επίπεδα γαλακτικού στο αίμα”, απαντά το επιτελείο της.

Τι κάνουν πρακτικά οι ποδοσφαιριστές; Τρέχουν γύρω από ένα εκ των γηπέδων του Kirkby σε μια σειρά διαφορετικών διαστημάτων και ρυθμών, με εξετάσεις αίματος να γίνονται μετά από κάθε διάστημα προκειμένου να ελέγχονται τα επίπεδα γαλακτικού οξέος. Εάν ένας παίκτης είναι πάνω από ένα συγκεκριμένο όριο, τότε υποχρεώνεται να εγκαταλείψει το πρόγραμμα.

«Μόλις ξεπεράσεις αυτό το όριο, το γαλακτικό οξύ θα αρχίσει να συσσωρεύεται στους μύες σου πιο γρήγορα από ό,τι το σώμα σου μπορεί να το αφαιρέσει, οδηγώντας τελικά σε κόπωση», είναι η εξήγηση του επιστημονικού επιτελείου της Λίβερπουλ. «Ο έλεγχος και η βελτίωση του ορίου γαλακτικού οξέως σε ένα πρόγραμμα προπόνησης μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να γίνουν πιο δυνατοί και γρήγοροι αθλητές». Ποια είναι η στρατηγική σε όλο αυτό; Αν ο ρυθμός και η ένταση που μπορεί να διαχειριστεί ένας παίκτης με το όριο του γαλακτικού οξέος είναι υψηλότερος από τον αντίπαλό του, θα μπορεί να διαρκέσει περισσότερο στο επίπεδο που απαιτείται. Κι αυτός ο στόχος είναι στρατηγικής σημασίας για το μοντέλο παιχνιδιού της Λίβερπουλ του Κλοπ, που απαιτεί το υψηλότερο δυνατό επίπεδο φυσικής κατάστασης από τους ποδοσφαιριστές. Ίσως γι’ αυτό συντηρεί ο Γερμανός αυτή την παράδοση να μένει μέχρι το τέλος αυτής της προπόνησης και να χειροκροτεί τον ποδοσφαιριστή που “πέφτει” τελευταίος.

Ο “τελευταίος” στο lactate test της σεζόν 2022 - ’23 ήταν αυτός που πέφτει τελευταίος εδώ και 8 χρόνια, δηλαδή από το καλοκαίρι του 2015, που το έκανε για πρώτη φορά. Στα 36 του, ο Τζέιμς Μίλνερ ήταν αυτός που “νίκησε” τον … τελευταίο επιζόντα, που ήταν ο Τζο Γκόμεζ, και δικαίωσε την προεκτίμηση του Κλοπ, ο οποίος λίγο προτού αρχίσει αυτό το survivor των 15 ποδοσφαιριστών που ήταν διαθέσιμοι είχε προβλέψει στην κάμερα της Λίβερπουλ τον νικητή. Ο Κλοπ δεν θα άλλαζε την πρόβλεψη ακόμη και αν συμμετείχαν οι απόντες, δηλαδή κυρίως ο Χέντερσον και ο Σαλάχ, που είναι οι άλλοι δύο “αστείρευτοι” σε δυνάμεις παίκτες της Λίβερπουλ. Ο Μίλνερ είναι το πιο συνηθισμένο του παράδειγμα όταν μιλά για το πρότυπο εργασιακής ηθικής που θέλει να έχει ένας ποδοσφαιριστής. Κι αυτή είναι μια πτυχή της εξήγησης για την επιμονή του Κλοπ να κρατήσει τον 36χρονο Μίλνερ στην ομάδα και να τον πείσει, με τη στάση του, να αποδεχθεί την πρόταση παραμονής με μειωμένες αποδοχές για έναν χρόνο.

Ο - από την πρώτη ημέρα “υπαρχηγός” - Μίλνερ, των 39 αγώνων πέρσι, θα μπορούσε να κάνει μια άλλη επιλογή στη δεδομένη στιγμή. Να πάρει μια από τις προτάσεις που είχε, από την Λιντς και την Αστον Βίλα, για να παίξει περισσότερο στο νέο πρωτάθλημα, ή να πάει στο MLS που τον περίμεναν πώς και πώς, για να πάρει περισσότερα χρήματα. Στα 36 του όμως, μετά από 19 σερί χρόνια στην Premier League διψά ακόμη για να τα κάνει αυτά τα χρόνια 20 ως σημαντικό μέλος μιας ομάδας που διεκδικεί όλα τα τρόπαια σε μια σεζόν. Ένας τύπος που δουλεύει επιστημονικά με το σώμα και τον οργανισμό του, προκειμένου να συντηρείται στην καλύτερη δυνατή κατάσταση και να “νικά” τον χρόνο, κάνει θυσίες που κρατούν το σωματικό λίπος κάτω από το 8% και δουλεύει σε τέτοιο επίπεδο που αναγκάζει τους προπονητές φυσικής κατάστασης να τον συγκρίνουν μόνο με τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Επειδή είναι αυτός που είναι, πείθει τον Κλοπ ότι και στη νέα σεζόν, προς το τέλος, όταν η Λίβερπουλ θα προσπαθεί να νικά σε όσο το δυνατόν περισσότερα παιχνίδια σε όλες τις διοργανώσεις και οι “βασικοί” θα μένουν από ενέργεια θα μπορεί να ποντάρει στην “μπαταρία” του Μίλνερ και στην ικανότητά του να καλύπτει ελλείματα σε στοιχεία σαν την ένταση, την επιθετική άμυνα, την ανθεκτικότητα και την ικανότητα διαχείρισης καταστάσεων και συναισθημάτων.

Στον λίγο χρόνο που αγωνίστηκε πέρσι ο Μίλνερ ήταν, με βάση την ποιότητα της απόδοσής του ο 3ος κεντρικός μέσος στην Premier League (πηγή: Comparisonator), πίσω από τον Ντε Μπρόινε και τον Τιάγκο Αλκαντάρα. Ηταν ο τρίτος σε επιδόσεις στις αμυντικές μονομαχίες, και ο πρώτος σε επιδόσεις στις αμυντικές παραμέτρους του παιχνιδιού. Με άλλα λόγια, στον χρόνο του ο Μίλνερ ήταν και πάλι πολύτιμος.

Εδώ και χρόνια, ο Μίλνερ αποτελεί παίκτη αναφοράς για τον Κλοπ όταν αυτός προσπαθεί να γίνει κατανοητός σχετικά με τις αρχές του αγωνιστικού μοντέλου της Λίβερπουλ. Ειδικά στο κομμάτι της συμπεριφοράς στην φάση άμυνας, όταν η Λίβερπουλ προσπαθεί να ξανακάνει δική της την μπάλα, ο Μίλνερ αποτελεί το παράδειγμα που χρησιμοποιούν ο Κλοπ και ο συνεργάτης του, ο Πεπ Λάιντερς για να εξηγήσουν στους υπόλοιπους ποια νοοτροπία και τελικά με ποιες δεξιότητες πρέπει να πρεσάρουν και να υλοποιούν το σχέδιο. Κι αυτή είναι ακόμη μια πτυχή της εξήγησης για την “λατρεία” του Κλοπ προς τον 36χρονο Μίλνερ και την επιμονή του για την παραμονή του και στη νέα σεζόν.

Μελετώντας τις συνεντεύξεις του Κώστα Τσιμίκα έμεινα με την εντύπωση ότι ο Μίλνερ είναι το πρότυπο που ακολουθεί στον καιρό του στη Λίβερπουλ. Κι όταν ρώτησα να μάθω το “γιατί”, έμαθα πόσο βοήθησε ο Μίλνερ τον Τσιμίκα να προσαρμοστεί και να διαχειριστεί την παρουσία του στη Λίβερπουλ με όρους νοοτροπίας. Για τον Τσιμίκα ο Μίλνερ είναι ένας πραγματικός αρχηγός, που τον στήριξε συναισθηματικά, τον βοήθησε να διαχειριστεί ψυχικά και πνευματικά τις προκλήσεις, του έδειξε τον δρόμο για να “χτιστεί” ψυχοπνευματικά για να φτάσει στο “επίπεδο Λίβερπουλ”. Ήταν εκεί για να τον βοηθήσει να μετατρέψει όλα τα συναισθήματα που δημιουργούν εκνευρισμό και στρες σε παράγοντες παρακίνησης για να οδηγηθεί σε υπερβάσεις και να φτάσει τον εαυτό του στο επίπεδο να αποδίδει στο ύψος των προσδοκιών και των απαιτήσεων. Όλο αυτό που κουβαλά από τον Μίλνερ ο Τσιμίκας είναι ακόμη μια πτυχή της εξήγησης για την επιμονή του Κλοπ στην παραμονή του 36χρονου “αξιωματικού” του.

Οι δημοσιογράφοι συνήθως παρασυρόμαστε από τα ποδοσφαιρόφιλα συναισθήματα και προβάλουμε ως πρότυπα μόνο αυτούς που ντριμπλάρουν, σκοράρουν ή κάνουν μια no look ασίστ. Καλά κάνουμε, γιατί το ποδόσφαιρο είναι ψυχαγωγία, αλλά όταν μιλάμε για τους σημαντικούς δεν γίνεται να βγάζουμε από την κουβέντα φαινόμενα σαν τον Τζέιμς Μίλνερ. Ειδικά όταν έχουμε απέναντί μας ένα παιδί που ρωτά πώς θα γίνει και θα μείνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, οφείλουμε να μη μένουμε στα highlights, που βλέπει, από τους μεγάλους αρτίστες. “Χρωστάμε” να του μιλάμε και για την πολυεπίπεδη σκληρή δουλειά. Να του μιλάμε για τον Μίλνερ.