Άρσεναλ: Τα πιτσιρίκια την οδηγούν στον προθάλαμο της επιτυχίας

• Το πρότζεκτ Αρτέτα και η πίστη στην... αλαζονεία
• Άρσεναλ... U-25

Στον ξεχασμένο κόσμο της Άρσεναλ, ο ενθουσιασμός τείνει να αντικαταστήσει την αλαζονεία ως ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Εδώ και μια δεκαπενταετία περίπου ολόκληρος ο οργανισμός μοιάζει εγκλωβισμένος σε έναν λαβύρινθο ανυποληψίας και απογοήτευσης, καταδικασμένος στην ποδοσφαιρική αιωνιότητα να υποκύπτει ξανά και ξανά στα ίδια λάθη, στους ίδιους ανεκπλήρωτους πειρασμούς.

Η πορεία της άλλωστε στο χρόνο μαρτυρά μια θλιβερή πραγματικότητα. Από την εποχή του τελευταίου πρωταθλήματος πίσω στο 2004, οι Gunners κοιτούν συνεχώς προς τα κάτω.

Πρώτα ο στόχος ήταν η επιστροφή στο θρόνο, έπειτα οι φιλοδοξίες περιορίστηκαν σε μια παρουσία στις πρώτες θέσεις, έπειτα στην τετράδα και τα τελευταία χρόνια ο σύλλογος παλεύει απλώς για το καλύτερο δυνατό. Αγκομαχά για να ξεφύγει από αυτή τη ριζωμένη του μοίρα που τον θέλει χρόνο με τον χρόνο να απομακρύνεται από το ένδοξο παρελθόν.

Συνεπώς, κάθε έννοια ενθουσιασμού μοιάζει σαν αμάρτημα στους φιλάθλους της. Μια οπαδική βάση που έχει μάθει να αυτοσαρκάζεται, να αμύνεται απέναντι στην ελπίδα για να μην βιώσει ακόμα πιο σκληρά την πίκρα της απογοήτευσης, πλήρως απογυμνωμένη από κάθε έννοια φιλοδοξίας.

Το πρότζεκτ Αρτέτα και η πίστη στην... αλαζονεία

Εδώ και μήνες ωστόσο το γενικότερο κλίμα δείχνει να αλλάζει. Η άφιξη του Μικέλ Αρτέτα, αν και στην αρχή έδειχνε ακόμα μια συνταγή προς την αποτυχία, έχει φέρει πίσω την χαμένη ελπίδα στον οργανισμό της Άρσεναλ. Έπειτα από ένα απογοητευτικό ξεκίνημα την προηγούμενη περίοδο, οι Gunners άρχισαν επιτέλους να παίρνουν τα πάνω τους και για πρώτη φορά μετά από χρόνια πίστεψαν στο όνειρο της επιστροφής τους στο Champions League.

Τελικά τα παιχνίδια της μοίρας δεν άλλαξαν ούτε πέρσι. Σαν ένα μαγικό ξόρκι να έπεσε πάνω τους προς το φινάλε της σεζόν, τα πιτσιρίκια του Αρτέτα λύγισαν και έχασαν το τρένο από τη μισητή αντίπαλο, Τότεναμ. Η Άρσεναλ για ακόμα μια φορά θα μπορούσε να είχε πέσει θύμα του ίδιου της του πειρασμού. Να γυρίσει την πλάτη σε όσα είχε χτίσει, να μην πιστέψει στο νέο αγωνιστικό οικοδόμημα.

Σε αντίθεση όμως με το πρόσφατο παρελθόν, η Άρσεναλ αυτή τη φορά δηλώνει υπερήφανα...αμαρτωλή για να βρεθεί σύντομα στο δικό της Καθαρτήριο. Και αυτή η απότομη αλλαγή πλεύσης οφείλεται εν πολλοίς στην ελπιδοφόρα πιτσιρικαρία! Οι Gunners δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στο νέο αίμα, συνεχίζουν να στηρίζουν το πρότζεκτ που γεννήθηκε με την έλευση του Αρτέτα και οι πρώτοι καρποί φάνηκαν στο ξεκίνημα της φετινής περιόδου.

Τρεις νίκες σε ισάριθμες αγωνιστικές στην Premier League, συντελεστής τερμάτων 9-2 και το καλύτερο ξεκίνημα στο πρωτάθλημα έπειτα από τις ένδοξες εποχές 2004-2005. Σε συνδυασμό μάλιστα με τις γκέλες των δυο μεγάλων (Μάντσεστερ Σίτι, Λίβερπουλ), η Άρσεναλ βρίσκεται μόνη στην κορυφή της βαθμολογίας και η φλόγα των ονείρων παραμένει πιο ισχυρή από ποτέ.

Όχι φυσικά για την κατάκτηση της Premier. Ένας τέτοιος στόχος για την ώρα μοιάζει πολύ μακρινός, μη ρεαλιστικός, μια παγίδα για να στείλει ξανά τους Gunners στα έγκατα της απογοήτευσης. Το πραγματικό όνειρο ωστόσο και η ελπίδα αφορά τη βελτίωση, την πρόοδο, το μέλλον. Και στην Άρσεναλ έχουν πάρει τα... μέτρα τους προκειμένου αυτή η άυλη ιδέα να πάρει σάρκα και οστά μέσα στα καταπράσινα στρέμματα του γηπέδου.

Άρσεναλ... U-25

Το νέο αίμα την οδηγεί κι αυτό δεν είναι υπερβολή. Ράμσντεϊλ, Γουάιτ, Γκάμπριελ (24 ετών), Τίρνεϊ, Ζιντσένκο, Γκαμπριέλ Ζεσούς (25 ετών) και όλη η αφρόκρεμα των teenagers όπως οι Σαλιμπά, Όντεγκααρντ, Σακά, Σμιθ - Ρόου, Μαρτινέλι, Μαρκίνιος, Φάμπιο Βιέιρα, Ενκέτια δεν είναι απλά ποδοσφαιριστές που συμπληρώνουν το ρόστερ, αλλά ο ίδιος ο κορμός που οδηγεί την Άρσεναλ σε έναν δρόμο που υπόσχεται επιτυχίες. Χαρακτηριστικά είναι άλλωστε τα τρία πρώτα ματς που έχουν αγωνιστεί οι Gunners που αποκαλύπτουν με συνέπεια το νέο στρατηγικό τους πλάνο.

Με εξαίρεση τους Τόμας Παρτέι και Τζάκα (αμφότεροι 29 ετών), όλοι οι υπόλοιποι ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν ως βασικοί δεν ξεπερνούσαν τα 25 έτη ζωής. Ως... βετεράνοι κάλλιστα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν οι νεοφερμένοι Γκαμπριέλ Ζεσούς και Ζιντσένκο, οι οποίοι λόγω εμπειρίας και παραστάσεων αποτελούν τους νέους ηγέτες της ομάδας παρά το νεαρό της ηλικίας τους.

Στην περίπτωση του Βραζιλιάνου δε, στην Άρσεναλ έχουν εναποθέσει ήδη τις ελπίδες τους για ένα σημείο αναφοράς στην επιθετική γραμμή που θα τους οδηγήσει σε στιγμές δόξας. Τα πρώτα δείγματα φάνηκαν από τα φιλικά του καλοκαιριού και κάθε αμφιβολία διαλύθηκε οριστικά στα πρώτα επίσημα ματς. Δυο γκολ με Λέστερ, ένα εκ των οποίων έφερε σχεδόν ενοχικά αναμνήσεις από τον Τιερί Ανρί, ενώ με τη Μπόρνμουθ μπορεί να μην σκόραρε αλλά είχε τεράστια συνεισφορά στη άνετη νίκη των Λονδρέζων με 3-0.

Στην πραγματικότητα βέβαια η ηχηρή επιστροφή του ενθουσιασμού γύρω από το όλο πρότζεκτ δεν αφορά τόσο ούτε τα (πρώιμα) αποτελέσματα, ούτε δυο πρώην «μισθοφόρους» που πριν από μερικούς μήνες φορούσαν τα χρώματα της Μάντσεστερ Σίτι. Το μυστικό κρύβεται στο πλάνο και στη ζωντάνια που αποπνέει. Φρέσκιες ιδέες, νέα πρόσωπα γεμάτα φιλοδοξίες που μεταφέρουν ακριβώς αυτή τη νοοτροπία σε ένα κλαμπ που για χρόνια έμοιαζε μαραζωμένο. Και μπορεί πράγματι μαζί με τη νεανικότητα να ακολουθεί και η αφέλεια που πέρσι στοίχισε στην Άρσεναλ την έξοδό της στο Champions League, όμως τα προτερήματα που συνοδεύονται μαζί της είναι πολλά περισσότερα από τα αρνητικά.

Και προπαντών διαφεντεύει αυτή η αστείρευτη πηγή άγνοιας κινδύνου που ενδεχομένως να αποδειχθεί ως το κύριο συστατικό για την επιστροφή στις επιτυχίες. Για χρόνια άλλωστε η Άρσεναλ παρέμενε φοβική και με την πρώτη ευκαιρία γκρέμιζε ό,τι έχτιζε, έχοντας καταληφθεί από απογοήτευση και αρνητική προκατάληψη από τα.... παθήματα του παρελθόντος. Το νέο πρότζεκ ωστόσο προβάλλει το ρίσκο, τη φρεσκάδα, το βήμα προς το άγνωστο, αφήνοντας αχαλίνωτη μια ατίθαση πιτσιρικαρία.

Και δεδομένα τα εμπόδια που θα προκύψουν είναι πολλά και ορισμένα θα μοιάζουν ανυπέρβλητα. Τότε ωστόσο θα ξεπροβάλλει και το σταυροδρόμι αποφάσεων, το σημείο καμπής όπου θα προκαλέσει την Άρσεναλ να παρεκκλίνει ξανά από το δρόμο της. Να αγκαλιάσει το ενδεχόμενο της αποτυχίας και να πετάξει ακόμα ένα εγχείρημα στα σκουπίδια. Με άλλα λόγια, να υποκύψει στην ανυπομονησία ενώ διανύει το δικό της καθαρτήριο.

Διότι μπορεί στη Θεία Κωμωδία του Δάντη το καθαρτήριο να αναφέρεται ως «προάστιο» ή «προθάλαμος» της Κολάσεως, όμως ορθότερα θα μπορούσε να περιγραφεί ως «προθάλαμος του Παραδείσου». Και με λίγη αλαζονική πίστη στο πρότζεκτ που της έχει προσδώσει πίσω τον χαμένο της ενθουσιασμό, η Άρσεναλ μπορεί επιτέλους να ξεκλειδώσει τις πύλες του ποδοσφαιρικού της παραδείσου.