Πώς ο Μαρινάκης έκανε το πιο δύσκολο και όχι το πιο εύκολο…

Εάν πριν την αρχή της σεζόν έλεγε κάποιος ότι ο Μαρινάκης φέτος θα έπαιρνε για μία ακόμη χρονιά το πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό, η απόδοση στο στοίχημα θα ήταν πολύ μικρή.

Εάν πριν την αρχή της σεζόν έλεγε κάποιος ότι ο Μαρινάκης φέτος θα κρατούσε τη Νότιγχαμ στην Πρέμιερ Λιγκ μετά την άνοδο της από την Τσάμπιονσιπ, η απόδοση στο στοίχημα θα ήταν πολύ μεγάλη.

Κι όμως, η σεζόν κλείνει κι ο Μαρινάκης δεν παίρνει πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό στην μικρή ποδοσφαιρικά Ελλάδα, αλλά παραμένει στο πλουσιότερο πρωτάθλημα του κόσμου, την Πρέμιερ Λιγκ, με τη Νότιγχαμ.

Άραγε, γιατί ο ίδιος άνθρωπος πέτυχε στα πιο δύσκολα και δεν πέτυχε στα πιο εύκολα; Ας θυμηθούμε πρώτα ότι στο μεταγραφικό κομμάτι κινήθηκε ανάλογα και στους δύο συλλόγους: έκανε πάνω από 20 μεταγραφές, δίνοντας πάρα πολλά χρήματα, ακόμη και για τα δεδομένα του αγγλικού πρωταθλήματος, ενώ στην Ελλάδα οι υπερβάσεις ήταν διαδοχικές, με Χάμες, Μαρσέλο, Βρσάλικο, Μπιέλ, Χουάνγκ, Μπακαμπού, R;on (ανεξάρτητα ποιες κινήσεις βγήκαν και ποιες όχι). Άρα, δεν μπορούμε να πούμε ότι π.χ. εδώ δεν έκανε καλές μεταγραφές κι εκεί έκανε-άλλωστε και στη Φόρεστ πολλές μεταγραφές δεν έπιασαν.

Η απάντηση στο ερώτημα νομίζω έχει να κάνει με δύο πράγματα.

Πρώτον, εξωαγωνιστικό, αλλά σε άμεσο αντίκτυπο και στο αγωνιστικό, ότι εκεί παίχτηκε μία παρτίδα με ίδιους διαιτητικούς όρους. Γίνονταν λάθη, αλλά έβλεπες ότι μπορεί τη μία να ευνοηθείς εσύ λίγο, την άλλη ο άλλος, τη μία να αδικηθείς εσύ λίγο, την άλλη ο άλλος κ.ο.κ. Καταλάβαινες ότι ήταν ένα πρωτάθλημα που παίζονταν στα ίσα. Το εντελώς αντίθετο, δηλαδή, με το ελληνικό πρωτάθλημα, όπου η παρτίδα ήταν φτιαγμένη. Αρκεί να θυμηθούμε το πώς έχασε ο Ολυμπιακός στο Καραϊσκάκη από την ΑΕΚ και το πώς δεν κέρδισε στη Λεωφόρο τον Παναθηναϊκό.

Δεύτερον, αγωνιστικό καθαρά, ότι η Νότιγχαμ είχε τον ίδιο προπονητή σε όλη τη σεζόν, από πέρυσι μάλιστα, ενώ ο Ολυμπιακός τέλειωσε τη σεζόν με τέσσερις διαφορετικούς προπονητές στον πάγκο του. Άλλωστε, όπως δήλωσε ο ίδιος ο Μαρινάκης, η Φόρεστ έμεινε στην κατηγορία επειδή δεν άλλαξε προπονητή-και ήταν απολύτως εύστοχο, κατά την γνώμη μου, αυτό που είπε.

Κι εδώ είναι αυτό που λέμε ότι το ίδιο το ποδόσφαιρο μας αποκαλύπτει κάθε φορά τους κανόνες του. Ένας δε από τους βασικότερους είναι ότι για να αλλάξεις προπονητή, πρέπει να εξαντλείς τις πιθανότητες να τον κρατήσεις. Ο δε Ολυμπιακός το μόνο που δεν έκανε ήταν να τις…εξαντλήσει φέτος. Ο Μαρτίνς έφυγε μετά το δεύτερο παιχνίδι της σεζόν…Ο Κορμπεράν έμεινε ενάμιση μήνα…Ο Μίτσελ έφυγε με την ομάδα τρεις πόντους από την κορυφή οκτώ αγωνιστικές πριν το τέλος…

Να θυμίσω ότι την προηγούμενη φορά που ο Ολυμπιακός άλλαξε πάλι τόσους προπονητές (Χάσι, Λεμονής, Γκαρθία, Κόντης), και τότε είχε χάσει το πρωτάθλημα από την ΑΕΚ. Μάλιστα, ο Λεμονής είχε φύγει Ιανουάριο μήνα, ενώ η ομάδα ήταν πρώτη στη βαθμολογία. Όπως να θυμίσω και το άλλο: ότι όταν ο Μαρινάκης κράτησε τον Μαρτίνς την πρώτη σεζόν που δεν πήρε το πρωτάθλημα, έχτισε μετά μία ομάδα που το έπαιρνε επί μία τριετία.

Πού θέλω να καταλήξω: ο Ολυμπιακός πρέπει να στηρίξει με νύχια και με δόντια την όποια επιλογή προπονητή κάνει ενόψει της νέας σεζόν. Είτε ξεκινήσει καλά, είτε όχι. Είτε χάσει ένα ευρωπαϊκό ματς, είτε χάσει ένα ντέρμπι, είτε, είτε… Η στήριξη πρέπει να είναι απόλυτη, πολύ απλά γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να φτιάξεις ομάδα.

Άσχετο: Θέμα χρόνου νομίζω ότι είναι η αγορά σοβαρού (άνω του 20%) μετοχικού ποσοστού γνωστού ιταλικού συλλόγου από τον Βαγγέλη Μαρινάκη.