Ο Ράσμους Χόιλουντ και η ποδοσφαιρική θεωρία της σχετικότητας 

• 32+21+34 = 87 εκατομμύρια!

Το σημερινό άρθρο θα μπορούσε εύκολα να τιτλοφορηθεί «Θέλεις κι εσύ Αρντά Γκιουλέρ; Βάλ’τους να παίξουν! VOL 2», και να αποτελέσει sequel όσων γράφαμε στις 17 Ιουλίου. Τι μεσολάβησε από τότε; Το νέο μεταγραφικό «μπαμ» ενός νεαρού που ανακοινώνεται από στιγμή σε στιγμή, με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να «σκάει» στην Αταλάντα πάνω από 80 εκατομμύρια «ζεστά» για τον Ράσμους Χόιλουντ.

Μόλις 20 Μαϊων ο Δανός φορ των «Μπεργκαμάσκι» (για την ακρίβεια... Φεβρουαρίων, αφού γεννήθηκε στις 4/2/2003), είχε εξέλιξη αντίστοιχη με τον 18χρονο Τούρκο, ο οποίος μεταπήδησε από τη Φενέρμπαχτσε στη Ρεάλ Μαδρίτης. Στο σχετικό δημοσίευμα είχαμε αναφερθεί αναλυτικά στο χρόνο συμμετοχής που πήρε ο Τούρκος teenager, σε αντιδιαστολή με την παντελή έλλειψη εμπιστοσύνης στους νεαρούς που περιβάλλει το σύνολο του ελληνικού ποδοσφαίρου (πλην ελάχιστων φωτεινών εξαιρέσεων) . Όσα λεπτά συμμετοχής είχε πάρει ο Γκιουλέρ, δεν είχαν πάρει όλοι μαζί οι παίκτες αντίστοιχης ηλικίας στην ελληνική Superleague.
Με τον Χόιλουντ ισχύει ακριβώς το ίδιο. Σε τρία χρόνια καριέρας ο Δανός εκτόξευσε την αξία του χάρη στα 87 επίσημα ματς που πήρε στην Κοπεγχάγη, τη Στουρμ Γκρατς και την Αταλάντα. Ποιος Έλληνας διαχρονικά έχει παίξει τόσο πολύ σε ηλικία 20 ετών και έξι μηνών, που είναι σήμερα ο Δανός; Θα πρέπει να ανατρέξουμε στην εποχή του Σωτήρη Νίνη ο οποίος στην αντίστοιχη ηλικία είχε 97 επίσημες συμμετοχές με τον Παναθηναϊκό. Μιλάμε, όμως, για το καλοκαίρι του 2010 και από τότε έχουν περάσει 13 χρόνια.

Δεκατρία ολόκληρα χρόνια στα οποία το παγκόσμιο ποδόσφαιρο έχει πραγματοποιήσει ολοκληρωτική στροφή στις μικρές ηλικίες, με mega-stars τύπου Εμπαπέ, Χάαλαντ και Μπέλιγχαμ να παίζουν στο Champions League από τα 18 και διάφορους... μυστήριους (και φυσικά φερέλπιδες) να εμφανίζονται στην Premier League και τη La Liga πριν ακόμα κλείσουν τα 16! Εδώ, στην Ελλάδα, εξακολουθεί να συντηρείται ασθμαίνοντας η παλαιολιθική νοοτροπία με βάση την οποία η ηλικιακή ταξινόμηση ενός ποδοσφαιριστή, προσδιορίζει την ποδοσφαιρική του αξία: «Καλός, αλλά είναι μικρός ακόμα». Μα το ερώτημα δεν αφορά αν μπορεί να ψηφίσει, να παίζει στοίχημα ή να βγάλει δίπλωμα οδήγησης. Αφορά το αν αξίζει να παίξει «αντρικό» ποδόσφαιρο.

Τα στατιστικά στοιχεία που δείχνουν την απόλυτη ξενομανία των Ελλήνων παραγόντων τα έχουμε παραθέσει αρκετές φορές.
- Εδώ, μπορείτε να δείτε γιατί η Ελλάδα είναι ουραγός στην Ευρώπη σε επίπεδο ανάδειξης νέων ποδοσφαιριστών

- Εδώ, για ποιον λόγο οι ακαδημίες αποτελούν την πιο σίγουρη επένδυση στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο

32+21+34 = 87 εκατομμύρια!

Η περίπτωση Χόιλουντ, θα μπορούσε να αποτελέσει μαθηματικό τύπο εγγυημένου κέρδους. Πώς ο Αϊνστάιν δημιούργησε τη θεωρία της σχετικότητας με τον τύπο E=mc2, που αποτυπώνει την ισοδυναμία μάζας ενέργειας; Ακριβώς έτσι (το λέμε μπας και κάποτε το συνειδητοποιήσουν και οι Έλληνες ποδοσφαιροπαράγοντες) μπορεί να επιτευχθεί ο διπλός στόχος: και το ποδόσφαιρό μας να πάει μπροστά και να παράξει χρήμα μέσω της επένδυσης σε νέους παίκτες.

Το βιογραφικό το Χόιλουντ αποτελεί την ποδοσφαιρική «θεωρία της σχετικότητας»

• 18 ετών: 32 συμμετοχές με την Κοπεγχάγη
• 19 ετών: 21 συμμετοχές με τη Στουρμ Γκρατς
• 20 ετών: 34 συμμετοχές με την Αταλάντα

Άρα έχουμε τον εξής μαθηματικό τύπο:

32 (συμμετοχές στα 18) + 21 (στα 19) + 34 (στα 20) = 87. Ένας αριθμός που θυμίζει έντονα τα 83,5 εκατομμύρια του transfer fee που συμφώνησε να καταβάλλει η Γιουνάιτεντ (75 άμεσα και άλλα 8,5 ως μπόνους επίτευξης στόχων)

Αυτή λοιπόν είναι η ισοδυναμία συμμετοχών-αξίας ενός παίκτη στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο. Προσέξτε όμως! Δεν ακολουθεί μαθηματική πρόοδο, άρα δεν σημαίνει ότι ένας νεαρός που πήρε 15 δυνατά ματς στην ηλικία 18-20 μπορεί να αξίζει 15.000.000! Η θεωρία ακολουθεί τη σεισμική κλίμακα κατά την οποία με 4 ρίχτερ δεν καταλαβαίνεις ότι έγινε σεισμός, με 5 μόλις που... κουνάει, αλλά με 6 ρίχτερ μπορεί να γκρεμιστούν τα πάντα. Και φυσικά όλα εξαρτώνται από το επίκεντρο (βλ. πρωτάθλημα και συλλόγους που εμπλέκονται στο deal) της δόνησης.

ΥΓ: Υπάρχουν αρκετοί που επικαλούνται διάφορα επιχειρήματα για να δικαιολογήσουν την σταθερή, εκνευριστική και παντελώς αδικαιολόγητη απαξίωση των νεαρών Ελλήνων και την εμμονή στους ξένους. Ας το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν...
Η Τουρκία του Αρντά Γκιουλέρ είναι τεράστια χώρα, αλλά χωρίς παράδοση στην ανάδειξη νεαρών. Η Δανία του Χόιλουντ είναι πιο μικρή από την Ελλάδα αλλά με (σχετικά) καλή παράδοση στην αξιοποίηση των μικρών. Η Νορβηγία πριν από δέκα χρόνια δεν είχε ούτε παράδοση ούτε «μέγεθος», αλλά έβγαλε τον Χάαλαντ και ακολουθούν και άλλοι. Οι χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας ειδικεύονται από το 1960 στον αθλητισμό σε μικρές ηλικίες. Η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ολλανδία και το Βέλγιο διαθέτουν τις καλύτερες ακαδημίες. Η Αγγλία καθιέρωσε ειδικό σχέδιο δράσης γύρω στο 2010 μετά τις διαδοχικές αποτυχίες της εθνικής και τον περιορισμένο χρόνο συμμετοχής των Άγγλων στην Premier League, δίνοντας έμφαση στο αναπτυξιακό. Οι Φόντεν, Μάουντ, Μπέλιγχαμ, Σάντσο, Σακά, Γκρίνγουντ, Ράις είναι μόνο μερικά από τα «αποτελέσματα» αυτού του project. Η Ιταλία στέφθηκε πριν από μερικές εβδομάδες πρωταθλήτρια Ευρώπης U19, ενώ μέσα στη σεζόν ανέβασε στην εθνική ανδρών τον Σιμόνε Παφούντι (2006). Η Γερμανία και η Γαλλία πρωταγωνιστούν σταθερά στις διοργανώσεις μικρών ηλικιών.

Άρα, δεν είναι ούτε θέμα μεγέθους της χώρας, ούτε παράδοσης, ούτε φυσικά νοοτροπίας των Ελλήνων. Είναι πανευρωπαϊκό, είναι παγκόσμιο, είναι το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Η Ελλάδα και οι περισσότεροι παράγοντές της αποδεικνύονται ξανά ουραγοί των εξελίξεων, αδυνατώντας να συνειδητοποιήσουν την πορεία που ακολουθεί ο υπόλοιπος πλανήτης.