Λίβερπουλ - Έβερτον: Όταν το κόκκινο και το μπλε γίνονται «ένα»

Τον Απρίλιο του 1989 δεκάδες κορμιά συνεθλίβησαν μέχρι θανάτου. Ο ημιτελικός του FA Cup ανάμεσα στη Λίβερπουλ και τη Νότιγχαμ στο Σέφιλντ μετατράπηκε στη σημαντικότερη τραγωδία της ιστορίας του βρετανικού ποδοσφαίρου, την καταστροφή του Χίλσμπορο. Ενενήντα επτά άτομα που βρέθηκαν στην κερκίδα των Ρεντς άφησαν την τελευταία τους πνοή στα χαλάσματά της, όταν αυτή διαλύθηκε σαν χάρτινος πύργος. Ενενήντα επτά οπαδοί της Λίβερπουλ ή μάλλον πολίτες του Μέρσισαϊντ που βύθισαν στο πένθος δεκάδες οικογένειες, «διχασμένες» ανάμεσα στο κόκκινο και το μπλε.

Η Έβερτον ποτέ δεν ξέχασε τους γείτονές της, αφού ανάμεσά τους βρέθηκαν και δικά της «παιδιά». Το τραγικό γεγονός έκανε την πόλη μια γροθιά, να απαιτεί τη δικαιοσύνη για όσα συνέβησαν. Χιλιάδες αφιερωμένα κασκόλ, μια σειρά από κοινά οργανωμένες εκδηλώσεις μνήμης και μια τραγωδία που μέχρι σήμερα ενώνει τις δύο πλευρές του Μέρσισαϊντ όσο τίποτα άλλο.

«Enough is enough» ή «Ως εδώ, αρκετά». Λέξεις που δυστυχώς έχουν βρεθεί στα κοκκινομπλέ πανό του «Άνφιλντ» και του «Γκούντισον» πολύ περισσότερες φορές από όσες ένας καλύτερος κόσμος θα επέτρεπε. Μερικές εξ αυτών για κάποιον φίλο της Έβερτον, όπως ο 11χρονος Ρις Τζόουνς το 2007 ή η 12χρονη Άβα Γουάιτ το 2021, και άλλες για κάποιον υποστηρικτή της Λίβερπουλ. Άλλες για κάποια άλλη αθώα ψυχή του Μέρσισαϊντ, σαν την 9χρονη Ολίβια Πρατ-Κόρμπελ το 2022.

Δυστυχώς είναι πολλά τα παιδιά του Μέρσισαϊντ που δολοφονήθηκαν άγρια, τόσο από πυροβολισμούς, όσο και - ακόμη πιο συχνά - από τα μαχαιρώματα που μαστίζουν την Αγγλία. Η απάντηση των οπαδών της Λίβερπουλ και της Έβερτον ωστόσο ήταν πάντα κοινή, ό,τι χρώμα κασκόλ κι αν προτιμούσε να φορά το κάθε παιδί. «Όχι άλλα μαχαίρια στην πόλη μας», «Φτάνει!», «Η πόλη μας ενωμένη», μόνο μερικά από τα μηνύματα που έχουν εμφανιστεί κατά καιρούς σε τέτοιες στιγμές, πάντα συνοδευμένα από αμοιβαίο σεβασμό, κοινά υπογεγραμμένες ανακοξνώσεις, τιμή και δράσεις από τις δυο οπαδικές βάσεις που έχουν πολλάκις αποδείξει πως θρηνούν μαζί, όχι ως Ρεντς και Ζαχαρωτά, αλλά ως Μέρσισαϊντ.

«Μέρσισαϊντ, Μέρσισαϊντ, Μέρσισαϊντ», φώναζε με βροντερή φωνή ολόκληρο το «Γουέμπλεϊ». Σίγουρα όχι ένα σύνθημα που θα περίμενε να ακούσει κανείς από δύο διαφορετικές οπαδικές βάσεις σε έναν τελικό League Cup. Μα εκείνη την ημέρα την άνοιξη του 1984 ο τελικός του Milk - όπως ονομάστηκε ένεκα χορηγού - Cup μπήκε στην άκρη. Ο πρώτος τελικός στο «Γουέμπλεϊ» στον οποίο συναντήθηκαν Λίβερπουλ και Έβερτον ήταν μια ευκαιρία για τους οπαδούς τους να δείξουν πως «αυτή η πόλη δεν γονατίζει σε κανέναν», όπως φώναζαν.

Τότε το Λίβερπουλ ταλαιπωρούταν ασύλληπτα από τη φτώχεια, την ανεργία και τα σκληρά μέτρα, όσο η κυβέρνηση Θάτσερ δεν του έδινε την παραμικρή σημασία. Μα ένας... στρατός Scousers βρέθηκαν στην πρωτεύουσα και έγιναν μια γροθιά για να διαμαρτυρηθούν για χάρη του Μέρσισαϊντ. Το ίδιο και οι παίκτες που έκαναν μαζί τον γύρο του γηπέδου και φωτογραφήθηκαν παρέα. Το παιχνίδι έληξε 0-0 και στον επαναληπτικό η Λίβερπουλ πανηγύρισε τον τίτλο, ωστόσο αυτό είχε μικρή σημασία, γιατί μια ολόκληρη πόλη «φώναξε» με ένα στόμα για όσα τη σκοτείνιαζαν.

Δεν είναι ότι συμβαίνει πολύ συχνά, αλλά δεν είναι και ότι δεν έχει συμβεί ποτέ. Σε όλα τα ντέρμπι του κόσμου, σε όλες τις τεταμένες αναμετρήσεις, οι σύλλογοι φροντίζουν οι οπαδοί να βρίσκονται όσο πιο μακριά γίνεται, πολλές φορές να μη βρίσκονται καν στο γήπεδο. Μόνο που στο ντέρμπι του Μέρσισαϊντ αυτό δεν συμβαίνει. Γιατί Liverpudlians και Evertonians έχουν μάθει να το ζουν μαζί. Να πανηγυρίζουν και να βρίζουν δίπλα δίπλα, να νικούν και να χάνουν δίπλα στους «άλλους». Και όταν δεν συμβαίνει αυτό, διαμαρτύρονται.

Το 2015 για παράδειγμα, η αστυνομία της πόλης αποφάσισε να «χωρίσει» τους οπαδούς για το ντέρμπι του «Γκούντισον», όμως το μόνο που κατάφερε ήταν να τους εξαγριώσει. «Είναι κάτι γελοίο, υπάρχουν φίλοι της Λίβερπουλ και της Έβερτον στις ίδιες οικογένειες και θέλουν να κάτσουν μαζί. Είναι μια μακρά παράδοση, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τη χαλάσει», δήλωσε τότε ένας φίλος των Ζαχαρωτών, κάνοντας σαφές πως αυτό το παιχνίδι είναι διαφορετικό.

Κι όμως, τις φορές που Λίβερπουλ και Έβερτον, τόσο ως σύλλογοι όσο και ως οπαδικές βάσεις, γίνονται μια γροθιά δεν το κάνουν μόνο για χάρη του περήφανου Μέρσισαϊντ ή των, κυριολεκτικά, οικογενειακών δεσμών που τρέχουν στις φλέβες τους. Πολύ συχνά γίνονται «ένα» και για το καλό των γύρω τους, με τα δύο foundations των ομάδων να συνεργάζονται σε φιλανθρωπικούς σκοπούς. Την περασμένη σεζόν για παράδειγμα, Λίβερπουλ και Έβερτον φρόντισαν οι παίκτες τους να υπογράψουν τις φανέλες που φόρεσαν στο ντέρμπι, έτσι ώστε να δημοπρατηθούν και τα έσοδα να διατεθούν στους πληγέντες των φονικών σεισμών στην Τουρκία και τη Συρία. Ακόμη, πριν μερικά χρόνια Ρεντς και Ζαχαρωτά παρέα προσέφεραν περίπου 500.000 ευρώ στον δήμο της πόλης για να χτιστούν δημόσια ποδοσφαιρικά γήπεδα, ικανά να προσφέρουν στα πιο φτωχά παιδιά της πόλης να παίξουν το ομορφότερο παιχνίδι.

Τόσες πράξεις, τόσες αποδείξεις πως το Λίβερπουλ - Έβερτον, το ντέρμπι του Μέρσισαϊντ, δεν είναι απλά ένα ακόμα ντέρμπι. Μάλλον κάτι σχεδόν σαν γιορτή για μια πόλη υπερήφανη, μια πόλη που ξέρει, όταν πρέπει, να βάζει το ποδόσφαιρο στην άκρη. Γιατί, όπως συνηθίζουν να λένε αμφότεροι οι οπαδοί τους, ενωμένοι είναι πιο δυνατοί.