Να θυμόμαστε, πού και πού, τι είναι πραγματικά το ποδόσφαιρο

Μια Πέμπτη γεμάτη δράση. Παράλληλη θέαση των αγώνων των ελληνικών ομάδων, μια τηλεόραση στο βάθος του newsroom να στέλνει σήματα στον εγκέφαλο για να σπρώξει την προσοχή, περιστασιακά, προς τα εκεί. Γκολ, πολλά γκολ. Φάσεις, δοκάρια, εντάσεις, αγωνία, δουλειά. Και στο τέλος της βραδιάς, πέντε λεπτά και 40 δευτερόλεπτα που ήταν ομορφότερα απ' όσα προηγήθηκαν.

Όσο εντυπωσιακό κι αν είναι ένα τέρμα, όσο όμορφα κι αν ξεδιπλώνεται μια επίθεση, στην ιστορία του μικρού Χεσούς κρύβεται όλη η δύναμη του ποδοσφαίρου. Του ίδιου παιχνιδιού που βασανίζεται καθημερινά, που συνδέεται με ό,τι πιο στραβό πηγάζει από αυτήν την κοινωνία και τελικά χρησιμοποιείται για όλους τους λάθος λόγους.

Το βράδυ της Πέμπτης, λοιπόν, ανέβηκε στα Social Media της Νότιγχαμ Φόρεστ ένα βίντεο με την επίσκεψη ενός 13χρονου στο City Ground. Μόνο που δεν ήταν ένας οποιοσδήποτε 13χρονος. Ο Χεσούς είναι Ισπανός, αλλά λατρεύει τη Φόρεστ. Και είναι, επίσης, αυτιστικός. Το γεγονός αυτό δεν του επιτρέπει να επικοινωνήσει όπως τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του. Για τα γενέθλιά του, λοιπόν, το δώρο ήταν η πρώτη του επίσκεψη στο ιστορικό γήπεδο στις όχθες του ποταμού Τρεντ.

Ο Χεσούς ξεναγήθηκε παντού. Γνώρισε τους αγαπημένους του παίκτες. Δεν σταμάτησε στιγμή να φιλάει το δεντράκι στο στήθος, μια επαναλαμβανόμενη μηχανική κίνηση που εκλαμβάνεται ως κριτήριο διάγνωσης για τη διαταραχή του φάσματος του αυτισμού και είναι σύνηθες φαινόμενο να λειτουργεί ως τρόπος διαχείρισης των συναισθημάτων. Αυτή τη φορά, το συναίσθημα ήταν η χαρά. Κι ο αγαπημένος του παίκτης όχι απλά δεν παραξενεύτηκε από αυτήν, αλλά έσκυψε δίπλα του για να κάνει την ίδια ακριβώς κίνηση.

Ο πιτσιρικάς περίμενε τους παίκτες έξω από τα αποδυτήρια, μίλησε και φωτογραφήθηκε μαζί τους. Πάτησε χορτάρι , άνοιξε το match programme με το πρόσωπό του, είδε στο matrix του γηπέδου το όνομά του και μπήκε μαζί με τους παίκτες στο γήπεδο για επίσημο αγώνα. Έκανε επίσης δηλώσεις στην κάμερα, τονίζοντας ότι το ποδόσφαιρο σημαίνει τα πάντα γι' αυτόν. Στο τέλος, ο Ελάνγκα, αγαπημένος του παίκτης, του έκανε δώρο μια φανέλα, την υπέγραψε και μίλησε μαζί του στα ισπανικά. Η απάντηση που πήρε; «Σ' αγαπώ πιο πολύ κι από τον πατέρα μου»!

Ο Ελάνγκα αστειεύτηκε με τον πατέρα του παιδιού γι' αυτό και πράγματι, για ένα παιδί χωρίς διαταραχές ίσως ήταν πράγματι μια υπερβολή με στοιχεία αστείου. Μια επίσκεψη στο γήπεδο της αγαπημένης του ομάδας, όπως αυτή του Χεσούς, θα ήταν σίγουρα κάτι που θα του πρόσφερε χαρά, θα μιλούσε γι’ αυτήν στους φίλους του στο σχολείο και στη συνέχεια η ζωή θα συνεχιζόταν με τους συνηθισμένους ρυθμούς. Όμως εδώ, τα πράγματα είναι διαφορετικά. «Αυτό που βλέπετε εδώ είναι πολύ σπάνιο, γιατί συνήθως δεν μιλάει, δεν έρχεται κοντά με κανέναν, αρνείται ακόμα και την βλεμματική επαφή. Έχει αρκετές διαταραχές. Είναι αυτιστικός και επίσης έχει μια ψυχωτική διαταραχή, έχει ψευδαισθήσεις και παίρνει φαρμακευτική αγωγή. Έχω μείνει κατάπληκτος που αλληλεπιδρά τώρα. Πρέπει να σημαίνει πολλά γι' αυτόν το ότι είναι εδώ, για να μιλάει και να απαντά σε ερωτήσεις. Συνήθως δεν απαντά», είπε ο πατέρας του.

Σκεφτείτε το λίγο. Ένα παιδί που δεν μιλά, δεν απαντά, αποφεύγει να συναντήσει το βλέμμα του συνομιλιτή του, δυσκολεύεται να κοινωνικοποιηθεί και να συναναστραφεί συνομήλικούς του. ένα παιδί διαφορετικό από τ' άλλα, που αλλάζει μέσα σε λίγα λεπτά. Μιλάει, χαίρεται, επικοινωνεί. Χάρη στο ποδόσφαιρο, χάρη στην αγαπημένη του ομάδα. To έχουμε δει να συμβαίνει συχνά και στη χώρα μας, με διάφορα παιδιά που αντλούν ζωή μέσα από αυτή τη διαδικασία, που αφήνουν τα προβλήματα τους για λίγο πίσω και, όπως είπε ο πατέρας του Χεσούς, βελτιώνονται.

Φανταστείτε τώρα όλη αυτή η διαδικασία να γινόταν προτεραιότητα για συλλόγους, ομοσπονδίες, παίκτες, παράγοντες….