Κλοπ: «Για μένα η Λίβερπουλ ήταν Νο. 1 επιλογή για λόγους που δεν μπορούν να εξηγηθούν»

• Ήταν τόσο εύκολο για μένα να ερωτευτώ τον σύλλογο και τους ανθρώπους
• Άλλοι σύλλογοι έχουν τεράστια χρήματα, αλλά εμείς πρέπει να το κάνουμε με δικό μας τρόπο. Αριστεροί, εκπαιδευμένοι από τον Σάνκλι..
• Ο Κουρτουά στον τελικό με τη Ρεάλ είχε 12 χέρια, ο γ@μιόλης
• Η γενική άποψη για τη ζωή στο Λίβερπουλ είναι πολύ παρόμοια με τη δική μου

Η Λίβερπουλ και ο Γιούργκεν Κλοπ αποτέλεσαν για σχεδόν μια δεκαετία το τέλειο fit για λόγους more than football. Τον Δεκέμβριο του 2019, καθώς σάρωναν οι Συντηρητικοί -και το Εργατικό Κόμμα μετρούσε απώλειες 60 εδρών- το Λίβερπουλ παρέμεινε ακλόνητο στην υποστήριξή του προς το κόμμα της αντιπολίτευσης. Μια πόλη που έβαζε διαχρονικά τις ανθρώπινες αξίες πάνω από τα καπιταλιστικά εγχειρήματα.

Το Λίβερπουλ αντιπροσώπευε το πολιτικό αντίθετο του οράματος της Θάτσερ για τη Βρετανία: ήταν εργατική τάξη, ψήφιζε τους Εργατικούς και υποστήριζε τα συνδικάτα. [Εν μέρει εξαιτίας αυτού, η βρετανική ελίτ και τα μέσα ενημέρωσης κατηγόρησαν συστηματικά τους οπαδούς της Λίβερπουλ για την τραγωδία του Χίλσμπορο.] Όταν ο Γιούργκεν Κλοπ ρωτήθηκε ευθέως στο παρελθόν προς τα πού κλίνει πολιτικά απάντησε: «Είμαι στην αριστερά, φυσικά. Περισσότερο αριστερά παρά στο κέντρο. Πιστεύω στο κράτος πρόνοιας. Δεν έχω ιδιωτική ασφάλιση. Δεν θα ψήφιζα ποτέ ένα κόμμα επειδή υποσχέθηκε να μειώσει τον ανώτατο φορολογικό συντελεστή. Η πολιτική μου αντίληψη είναι η εξής: αν εγώ πάω καλά, θέλω να πηγαίνουν καλά και οι άλλοι. Αν υπάρχει κάτι που δεν θα κάνω ποτέ στη ζωή μου είναι να ψηφίσω Δεξιά».

Ο Γερμανός τεχνικός μετρά αντίστροφα πια για το «αντίο» στην ομάδα, το γήπεδο, την πόλη που αγάπησε και συνδέθηκε βαθιά. Όλες του οι κινήσεις τα τελευταία 24ωρα έχουν βαρύ συναισθηματικό φορτίο. Το απόγευμα της Τρίτης βρέθηκε μόνος του στο «Άνφιλντ». Στάθηκε στη σέντρα του γηπέδου και κοίταξε το γήπεδο από όλες τις πλευρές, πριν ανέβει στο πέταλο του Kop, από όπου αντίκρισε τον αγωνιστικό χώρο. Φρόντισε επίσης να φωνάξει όλους τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκε τα τελευταία εννέα χρόνια στη Λίβερπουλ και πόζαρε μαζί τους για μια τελευταία φωτογραφία. Καθισμένοι όλοι μαζί σε μία από τις κερκίδες του «Άνφιλντ», με τα τρόπαια τοποθετημένα στα σκαλοπάτια κι εκείνον στο κέντρο!

«Για μένα [η Λίβερπουλ] ήταν η Νο.1 επιλογή, για οποιονδήποτε λόγο, δεν μπορεί να εξηγηθεί. Απλά σκέφτηκα ότι είναι αυτό που θέλω. Αυτό που κάναμε, μαζί με τον κόσμο, αποκαταστήσαμε την πίστη και την ομαδικότητα. Ο κόσμος απολαμβάνει τη νίκη φυσικά, αλλά το να παλεύει γι' αυτήν, ειδικά. Είναι μέρος της ιστορίας μας εδώ, ότι πραγματικά δεχόμαστε σκληρά χτυπήματα, δεχόμαστε δυνατές γροθιές και σηκωνόμαστε ξανά. Ο κόσμος μάλλον το απολαμβάνει και αυτό λίγο, απλά είναι διαφορετικό. Δεχόμαστε τις γροθιές καλύτερα από άλλους και συνεχίζουμε πάλι. Δεν ήταν σχέδιο, αλλά έτσι είναι οι άνθρωποι εδώ. Δεν είμαι σοσιαλιστής, αλλά προέρχομαι από εκεί. Καταλαβαίνω τη ζωή έτσι. Ταιριάζω τόσο καλά. Δεν χρειάστηκε να αλλάξω καθόλου, αυτό ήταν η μεγαλύτερη ευλογία. Έχουμε την ίδια άποψη για τη ζωή και δεν χρειάζεται να προσποιούμαι ότι είμαι κάποιος άλλος. Μπορώ απλώς να λέω αυτό που σκέφτομαι, στον υπόλοιπο κόσμο δεν αρέσει, αλλά στο Λίβερπουλ μάλλον αρέσει, οπότε συμφωνούμε στα περισσότερα πράγματα. Έτσι είναι τα πράγματα», δηλώνει ο Γερμανός τεχνικός σε συνέντευξή του στη «Guardian».

Ήταν τόσο εύκολο για μένα να ερωτευτώ τον σύλλογο και τους ανθρώπους

Ερωτηθείς πως αποτιμά τα τελευταία οκτώμισι χρόνια, απαντά: «Είναι τόσο σπάνιο σε αυτόν τον κλάδο να μπορείς να δημιουργήσεις αυτού του είδους τη σχέση με ένα κλαμπ και με μια πόλη, γιατί, στην αρχή, τι ξέραμε; Δεν είναι ότι μπορούμε να πούμε ψέματα. Στα 15 χρόνια πριν από την άφιξή μου παρακολουθούσα πολύ ποδόσφαιρο, αλλά παρακολουθούσα πολύ Λίβερπουλ; Όχι. Οπότε το να έρθω εδώ και να ζήσω τη ζωή που έκανα, αφιερώνοντας τα πάντα σε αυτό, κάτι που έπρεπε να κάνω για τους ανθρώπους, είναι πραγματικά ξεχωριστό. Όπως το βλέπουν οι άνθρωποι στην Αγγλία, είτε αγαπάς τη Λίβερπουλ, είτε μισείς τη Λίβερπουλ. Προφανώς ήταν πολύ εύκολο για μένα να ερωτευτώ τον σύλλογο και τους ανθρώπους. Είναι μια πολύ ξεχωριστή ιστορία. Θα μπορούσε να είναι πιο επιτυχημένη; Ναι. Με μένα; Δεν ξέρω. Κάναμε τα πάντα. Είμαι πολύ αυτοκριτικός, αλλά δεν το σκέφτομαι με κριτικό τρόπο. Είχαμε πολύ καλές στιγμές με σούπερ ποδοσφαιρικές στιγμές, πραγματική ανάπτυξη, δύσκολες στιγμές, ξεπερνώντας τις όλες. Εντάξει, ίσως όχι πάντα στην ώρα τους, αλλά κοιτάζω πίσω με χαμόγελο».

Για τις... προβλέψεις στην πρώτη του συνέντευξη Τύπου, όταν είπε στους οπαδούς να μετατραπούν από αμφισβητίες σε believers και λέγοντας ότι θα πρέπει να εργαστεί στην Ελβετία αν δεν κατακτήσει ένα τρόπαιο σε τέσσερα χρόνια...

«Αυτό πήγε πολύ καλά στην Ελβετία! Είμαι σίγουρος ότι ο κόσμος νομίζει ότι είχα σχεδιάσει να πω αυτά τα πράγματα. Απλά ήθελα να επιβιώσω από τη συνέντευξη Τύπου. Τα αγγλικά μου δεν ήταν και τόσο καλά. Είχα μιλήσει στον κόσμο για το γιατί άλλαξαν από τον Μπρένταν [Ρότζερς] σε μένα, τι συνέβη που δεν έγιναν πρωταθλητές το 2014 και τι σήμαινε να είμαστε τόσο κοντά. Συνειδητοποίησα ότι όλοι αμφισβητούσαν αυτό που κάνει η Λίβερπουλ και κανείς δεν συμπαθούσε την ομάδα. Ούτε καν η ομάδα δεν άρεσε στην ομάδα. Οι παίκτες δεν ένιωθαν άνετα στο πετσί τους. Το σχόλιο για τα τέσσερα χρόνια ήταν, όχι για να κερδίσω χρόνο, αλλά ξέρω πώς λειτουργεί το ποδόσφαιρο. Αν δεν φτάσεις αρκετά νωρίς εκεί που ο κόσμος θέλει να πάει, τότε αυτό δεν θα συμβεί. Αυτό που πραγματικά εννοούσα δεν ήταν ότι θα έπρεπε να προπονήσω στην Ελβετία, αλλά θα χρειαζόταν ένας προπονητής από την Ελβετία, θα έπρεπε να δοκιμάσετε με κάποιον άλλο. Τέλος πάντων, ήταν μ@λ@κίες! Ο κόσμος είχε χάσει αρκετά την υπομονή του και ήθελε να δει κάτι στο οποίο θα μπορούσε να πιστέψει ξανά. Ήταν μια καλή ομάδα αλλά όχι για τα μεγάλα βραβεία και έπρεπε να την αλλάξουμε βήμα-βήμα.

Θα μπορούσα να πω τώρα [στον ιδιοκτήτη, Fenway Sports Group]: "Δεν με στηρίξατε αρκετά και θα μπορούσα να είμαι πιο επιτυχημένος", αλλά ποτέ δεν το είδα έτσι. Είχαμε συζητήσεις σχετικά με αυτό, αλλά ποτέ δεν θα τις δημοσιοποιούσα. Δεν ήθελα να προκαλέσω στον έξω κόσμο συναισθήματα ότι δεν ήμασταν ενωμένοι. Αν είχαμε μια διαφωνία, τότε την είχαμε εσωτερικά, αλλά έξω λέγαμε: "Αυτός είναι ο τρόπος μας, έτσι το κάνουμε". Αν θα βοηθούσε να καλέσουμε το κοινό σε συζητήσεις, είμαι ο πρώτος που θα το έκανα, αλλά δεν βοηθάει. Πραγματικά κατάλαβα πώς το κάνουμε και για εμάς είναι ο τρόπος του Λίβερπουλ. Το κάνουμε με τον σωστό τρόπο. Δεν κάνουμε υπερβολικές δαπάνες, πάντα ξοδεύαμε αυτά που κερδίζαμε για την ομάδα ή μια κερκίδα ή ένα προπονητήριο. Αυτός είναι ένας υγιής σύλλογος. Το να είσαι ένας υγιής σύλλογος αυτή τη στιγμή και να βρίσκεσαι στο δικό μας επίπεδο... μπορείς να πεις ότι η Μπαρτσελόνα δεν είναι ένας υγιής σύλλογος, αλλά εξακολουθεί να είναι εκεί πάνω, αλλά δεν νομίζω ότι αυτό θα ήταν κοντά στη νοοτροπία της Λίβερπουλ».

Άλλοι σύλλογοι έχουν τεράστια χρήματα, αλλά εμείς πρέπει να το κάνουμε με δικό μας τρόπο. Αριστεροί, εκπαιδευμένοι από τον Σάνκλι..

Άλλοι σύλλογοι έχουν τεράστια χρήματα και προσπαθούν πολύ σκληρά. Εμείς πρέπει να το κάνουμε με αυτόν τον τρόπο γιατί αυτό πιστεύει πραγματικά ο κόσμος. Αυτό έχει αποδειχθεί ιστορικά. Αριστεροί, εκπαιδευμένοι από τον Μπιλ [Σάνκλι].Οι περισσότεροι από εμάς δεν τον γνωρίζουν. Δεν ζήσαμε καν εκείνη την εποχή, αλλά είναι πάντα γύρω μας. Δεν μπορείτε απλά να αλλάξετε τώρα στην άλλη πλευρά. Η νεότερη παράταξη μπορεί να είναι έτσι, αλλά ποιος νοιάζεται; Για εμάς τους μεγαλύτερους και πιθανώς από τα 30 και κάτι, θέλουν να το έχουν με τον σωστό τρόπο και νόμιζα ότι πάντα το κάναμε αυτό.

Ήμασταν άτυχοι ή ίσως σε στιγμές δεν ήμασταν αρκετά καλοί για να κερδίσουμε τρία πρωταθλήματα Πρέμιερ Λιγκ και τρία Τσάμπιονς Λιγκ. Όλοι ξέρουμε ότι με λίγη περισσότερη τύχη ή μια καλύτερη απόφαση θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά. Ήμασταν τόσο κοντά που τα λεπτά και τα χιλιοστά έκριναν τα πράγματα για εμάς. Ξέρω ότι για τον κόσμο θα είχε τεράστια διαφορά αν κέρδιζα περισσότερα. Αν κερδίσω τρεις [τίτλους στην Premier League] είμαι σίγουρα ένας επιτυχημένος προπονητής. Αν κερδίσω έναν σε εννέα χρόνια, ο κόσμος μπορεί να διαφωνήσει γι' αυτό.

Αλλά εγώ δεν θα μπορούσα να νοιαστώ λιγότερο γι' αυτό. Σε αυτές τις σεζόν που είχαμε 90 και βάλε βαθμούς είχαμε 364 πραγματικά απολαυστικές μέρες και ήμασταν σχεδόν εκεί, και μετά μια στιγμή είναι απαίσια, φρικτή. Το μπλοκάρισμα στη Σίτι, το χέρι του Ροδρί, το ματς εναντίον της Ρεάλ Μαδρίτης, ο [Σέρχιο] Ράμος - ήταν κόκκινη κάρτα; Δεν είμαι σίγουρος, αλλά ήταν σκληρό. Από καιρό σε καιρό, βλέπω την κραυγή του Βίνι [Κομπανί] και σκέφτομαι: Με δουλεύεις;. Δευτερόλεπτα πριν από αυτό το γκολ σκεφτόμουν: Έλα, Μπρένταν, βγάλε τον Μάντισον, είναι κουρασμένος. Ήταν πέντε μέτρα μακριά και έπρεπε να κουνηθεί για να μπλοκάρει το σουτ. Ήμουν ξαπλωμένος στον καναπέ μου με τα χέρια στις τσέπες και ένα δευτερόλεπτο αργότερα ένιωσα σαν να είχα πάθει εγκεφαλικό. Τι μπορείς να κάνεις όταν συμβαίνει αυτό;»

Μπορείς να νικήσεις την Μπαρτσελόνα στον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το αμέσως επόμενο βράδυ... «Το αγαπημένο μου. Οι άνθρωποι θέλουν πάντα να μου μιλήσουν για την ηγεσία. Δεν έχω διαβάσει ποτέ βιβλίο γι' αυτό, οπότε πώς μπορώ να μιλήσω γι' αυτό; Αλλά αν η καριέρα μου δεν με δίδαξε πώς να αντιμετωπίζω τις αναποδιές, τότε δεν υπάρχει καριέρα γι' αυτό. Και αυτό ισχύει για όλους μας. Υπάρχουν προφανώς πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή από το ποδόσφαιρο, αλλά πού μπορείς πραγματικά να μάθεις σε προχωρημένες ηλικίες πώς να αντιμετωπίζεις τα πράγματα; Γιατί ο κόσμος μιλάει - και είναι μεγάλη ιστορία - ότι δεν κερδίζουμε το πρωτάθλημα το 2019 για έναν βαθμό; Γιατί δεν κερδίσαμε το Τσάμπιονς Λιγκ το 2018 και με τον τρόπο που χάσαμε εκείνο το παιχνίδι; Να το κερδίσουμε την επόμενη χρονιά, να μην κερδίσουμε το πρωτάθλημα για έναν πόντο, αλλά να το κερδίσουμε τη μεθεπόμενη χρονιά. Αυτή η περίοδος είναι μια πλήρης επιστροφή. Ένα comeback σε 70 και κάτι παιχνίδια, το οποίο είναι απολύτως τρελό.

Ο Κουρτουά στον τελικό με τη Ρεάλ είχε 12 χέρια, ο γ@μιόλης

Για μένα ήταν σαν να μην ανέβαινα με τη Μάιντς για έναν πόντο, να μην ανέβαινα για ένα γκολ. Θα μπορούσαμε να τα παρατήσουμε, αλλά δεν είναι στο DNA μου. Υποφέρω σαν τρελός μετά από αυτά τα πράγματα, απλά όχι για πολύ. Μετά τον τελευταίο τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ που χάσαμε - αποφάσισα πριν από αυτό, αν δεν συμβεί, δεν θα σπαταλήσω μια ζωή για να υποφέρω. Παίζουμε εκείνο το παιχνίδι και σουτάρουμε κάθε τρεις και λίγο στην εστία τους, αλλά ο τερματοφύλακάς τους έχει 12 χέρια, και μετά σκοράρουν και μιλάμε μετά για το ένα λάθος που θα μπορούσαμε να είχαμε αμυνθεί καλύτερα. Οι παίκτες τους ήταν σε λάθος θέση 23 φορές και δεν το τιμωρήσαμε. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με την άμυνά τους, αυτό ήταν αυτός ο γ@μιόλης ο Κουρτουά. Δεν θα μπορούσα να ξαναπάω σε αυτόν τον δρόμο εκείνο το βράδυ και να νιώθω όπως συνήθως νιώθεις μετά από μια τέτοια ήττα».

Για το γεγονός ότι στο μέλλον, οι οπαδοί της Λίβερπουλ θα μιλούν για εκείνον όπως για τον Σάνκλι...

Είναι μέρος της λαογραφίας. Ο Μπιλ Σάνκλι δεν το έκανε μόνος του. Δεν θα μπορούσες να κάνεις ό,τι έκανε ο Μπιλ σε κάθε πόλη του κόσμου. Δεν μπορείς να το κάνεις στο Λονδίνο όπου υπάρχουν 25 σύλλογοι. Είσαι εδώ και είναι κόκκινο ή μπλε. Αυτό είναι το μέρος που μπορείς να το κάνεις. Έτσι όπως το κατάλαβε ο Μπιλ, και απ' όσο γνωρίζω, λόγω του πολιτικού δρόμου από τον οποίο προέρχεται ο κόσμος, χρειάζεσαι κάποιον που να καταλαβαίνει ότι είναι η δύναμη της ενότητας. Δίνουμε τα πάντα, βλέπουμε τι παίρνουμε γι' αυτό, ξεπερνάμε τα εμπόδια, και ο Μπιλ ήταν προφανώς ο κατάλληλος άνθρωπος για να το κάνει αυτό.

Η γενική άποψη για τη ζωή στο Λίβερπουλ είναι πολύ παρόμοια με τη δική μου

Όταν έφτασα εγώ, οι άνθρωποι θα περιέγραφαν πιθανώς ότι ήταν πιο σκοτεινοί καιροί. Είχαν περάσει 10 χρόνια από την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ. Σε άλλους συλλόγους θα μιλούσαν ακόμα γι' αυτό, αλλά εδώ ήταν πολύς καιρός. Ήξερα την δύσκολη κατάσταση της Λίβερπουλ. Τρία χρόνια πριν ο Ian Ayre [ο τότε διευθύνων σύμβουλος της Λίβερπουλ] με κάλεσε όταν ήμουν στην Ντόρτμουντ και με ρώτησε αν ενδιαφερόμουν. Σκέφτηκα: Ε; Η Ντόρτμουντ πετούσε, ίσως και πάλι πρωταθλήτρια. Σκέφτηκα: "Καμία πιθανότητα", αλλά δεν ήθελα να φύγω καθόλου, οπότε είπα: "Γιατί με πήρες τηλέφωνο; Η Λίβερπουλ δεν ήταν σε καλή κατάσταση, δεν ήταν ένα μέρος που θα έλεγες: "Ναι, η Λίβερπουλ καλεί, έλα πάμε". Αυτό άλλαξε τρία χρόνια αργότερα. Για μένα ήταν η νούμερο 1 επιλογή. Απλά σκέφτηκα ότι αυτό είναι που θέλω να κάνω. Αυτό που κάναμε με τους ανθρώπους, αποκαταστήσαμε την πίστη και την ενότητα. Οι άνθρωποι απολαμβάνουν τη νίκη φυσικά, αλλά το να αγωνίζονται γι' αυτήν ιδιαίτερα. Είναι μέρος της ιστορίας μας εδώ ότι πραγματικά δεχόμαστε σκληρές γροθιές, σηκωνόμαστε και συνεχίζουμε ξανά.

Δεν ήταν σχέδιο, αλλά έτσι είναι οι άνθρωποι εδώ. Η γενική άποψη για τη ζωή στο Λίβερπουλ είναι πολύ παρόμοια με τη δική μου. Είμαι έτοιμος να αγωνιστώ για τα σωστά πράγματα. Νομίζω ότι αξίζω τα πάντα; Όχι, και είναι καλό να έχουν και άλλοι άνθρωποι πράγματα. Δεν είμαι σοσιαλιστής, αλλά κατάγομαι από εκεί και καταλαβαίνω τη ζωή έτσι. Έχω προσαρμοστεί τόσο καλά. Δεν χρειάστηκε να αλλάξω καθόλου - αυτό ήταν η μεγαλύτερη ευλογία. Απλά να είμαι ο εαυτός μου. Γι' αυτό λειτούργησε τόσο καλά η σχέση μου με τους ανθρώπους. Καταλαβαίνω ότι απ' έξω οι άνθρωποι μπορεί να το βλέπουν έτσι, αλλά, όπως πιθανώς σκέφτηκε ο Μπιλ, μόνος του θα ήταν αδύνατο.Έχουμε την ίδια άποψη για τη ζωή και δεν χρειάζεται να προσποιούμαι ότι είμαι κάποιος άλλος. Μπορώ απλά να πω αυτό που σκέφτομαι. Στον υπόλοιπο κόσμο δεν αρέσει, αλλά στους ανθρώπους του Λίβερπουλ μάλλον αρέσει, οπότε συμφωνούμε στα περισσότερα πράγματα».

Είμαι τόσο χαρούμενος που μπορούμε να αφήσουμε έναν σύλλογο σε μια θέση, όχι εκεί που βρίσκεται στον πίνακα, αλλά ως υγιής σύλλογος. [Η Λίβερπουλ] Είναι ένας πραγματικά υγιής σύλλογος με ένα υπέροχο προπονητικό, ένα συγκλονιστικό γήπεδο και οικονομικά όχι άσχημα. Γι' αυτό είμαι πιο περήφανος. Με όλα όσα συνέβησαν όλα αυτά τα χρόνια, σε τρελούς καιρούς, ποτέ δεν το παρακάναμε. Γιατί μετά τιμωρείσαι χρόνια αργότερα με αυτές τις αφαιρέσεις βαθμών. Είναι φρικτό. Δεν είμαι σίγουρος ότι έκλεβαν επίτηδες, αλλά με κάποιο τρόπο ήξεραν: Μμμμ, μάλλον δεν είναι 100% σωστό, αλλά ίσως μπορούμε να το ξεπεράσουμε αυτό. Προφανώς δεν μπόρεσαν και μου αρέσει πραγματικά ο τρόπος που το κάναμε».

Για την απόφασή του να αποχωρήσει από τη Λίβερπουλ:

«Έπρεπε να σκεφτώ πρώτα τον εαυτό μου, κάτι που δεν συμβαίνει συχνά, καθώς μπορώ να αντιμετωπίσω σχεδόν τα πάντα. Τι θα μου λέιψει περισσότερο απ' όλα; Δεν ξέρω. Δεν μου έλειψε τίποτα στο σύντομο διάλειμμα που είχα μετά τη Ντόρτμουντ- μερικές φορές το Σάββατο ξεχνούσα ότι έπαιζε η Bundesliga. Είναι η ζωή μου, οπότε μπορεί να μου λείψει, αλλά πρέπει να ρίξω μια ματιά στην άλλη πλευρά γιατί δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να μην το κάνω. Αγαπώ αυτό που κάνω, αλλά είναι εξαιρετικά έντονο και δεν υπάρχει χώρος για οτιδήποτε άλλο. Αν κοιτάξετε τις τρεις ομάδες μου, πάντα χτίζαμε ένα προπονητήριο, πάντα επεκτείναμε ένα γήπεδο ή χτίζαμε ένα γήπεδο. Δεν ήμουν προπονητής με την έννοια του να σχεδιάσω μια προπόνηση, να πάω σπίτι και να κάνω ένα ντους. Ειδικά όχι εδώ. Πρέπει να μάθω αν θα μου λείψει. Γίνομαι 57 ετών τον επόμενο μήνα. Δεν θα σταματήσω να εργάζομαι, αλλά πρέπει να είναι ακριβώς αυτό; Δεν νομίζω, αλλά θα το δούμε αργότερα. Θέλω να κάνω ένα κανονικό διάλειμμα και να καταλάβω τι δουλεύει για μένα».

Για το τι ακολουθεί;

«Έχω μια πρόσκληση για τον τελικό του Champions League, αλλά χρειάζομαι περισσότερα εισιτήρια. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που ζητάω εισιτήρια - κανονικά είμαι εγώ αυτός που πάντα μου ζητάνε! Τώρα που το ζητάω εγώ νιώθω πραγματικά περίεργα. Έχουμε εισιτήρια για μερικούς αγώνες στο Euro, αλλά πέρα από αυτό δεν είχαμε προγραμματίσει τίποτα. Να είμαστε στη Γερμανία για πολύ καιρό, να συναντήσουμε φίλους, τίποτα το θεαματικό. Απλά χαλαρά, χωρίς να σχεδιάζουμε προετοιμασία ή να συμμετέχουμε σε μεταγραφικές συζητήσεις. Πραγματικά ανυπομονώ να έρθω. Νομίζω ότι θα είμαι στους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Όλα είναι συνήθως σχετικά με το πρόγραμμα. Η οικογένεια δεν με ρώτησε ποτέ: Μπορείς να το κάνεις αυτό;. Το να είμαι ευέλικτος, αυτό ακριβώς θέλω να κάνω. Να είμαι αυθόρμητος. Αυτό θα είναι μια πρόκληση».