Γουέιν Ρούνεϊ: Για πάντα το «χρυσό αγόρι» της Αγγλίας

Ελάχιστοι ποδοσφαιριστές έχουν κατορθώσει να πετύχουν στην καριέρα τους όσα πέτυχε ο Γουέιν Ρούνεϊ. Μόλις στα 35 του ο Άγγλος θρύλος αποφάσισε να ολοκληρώσει την πορεία του στους αγωνιστικούς χώρους και να συνεχίσει από νέο πόστο. Αυτό του προπονητή. Οι τίτλοι και τα κατορθώματα του θα ήταν υπέρ αρκετά για έναν απλό παίκτη. Όμως κοιτάζοντας πίσω ένα ερώτημα δημιουργείται. Πόσα ακόμα θα μπορούσε να είχε πετύχει αν είχε εκμεταλλευθεί πλήρως το ταλέντο του;

Πραγματικά πιτσιρίκος-θαύμα

Δεν νομίζω πως έχει υπάρξει για αρκετούς παίκτες τόσος ντόρος όσο για τον έφηβο και θαυματουργό νέο επιθετικό της Αγγλίας στις αρχές του νέου αιώνα. Μπαίνοντας γρήγορα στα βαθιά και πριν καν συμπληρώσει τα 17 του χρόνια, ο νεαρός παίκτης της Έβερτον έκανε το ντεμπούτο του με την Τότεναμ. Οι οπαδοί των πετεινών θέλοντας να τον πικάρουν ρωτούσαν συνεχώς «ποιος είσαι εσύ;» όταν ακουμπούσε τη μπάλα. Κάτι που θεωρούσαν αστείο τότε, αλλά πλέον κοιτώντας πίσω ο Ρούνεϊ γέλασε τελευταίος (11 γκολ απέναντι στους Λονδρέζους). Στο πρώτο του παιχνίδι μπορεί να μην βρήκε δίχτυα, όμως το μεγαλείο δύσκολα κρύβεται.

Λίγες εβδομάδες μετά σκόραρε τα δύο πρώτα του γκολ ως επαγγελματίας και έγινε ο νεότερος σκόρερ στην ιστορία της Έβερτον. Φυσικά με ποιόν τρόπο θα επισκίαζε αυτό το κατόρθωμα; Με το να γίνει ο νεότερος σκόρερ στην ιστορία της Πρέμιερ Λιγκ, σκοράροντας νικητήριο γκολ στην πρωταθλήτρια Άρσεναλ λίγες μέρες πριν καν κλείσει τα 17. Το υποκοριστικό που ξεχώρισε όσο ήταν ακόμα πιτσιρικάς ήταν «Wazza», αναφορά στον Πολ Γκασκόιν. Αν και ο Ρούνεϊ ξεπέρασε κατά πολύ τον «Γκάζα», το υποκοριστικό του κουβαλούσε και την «κατάρα» του Άγγλου επιθετικού.

Μεταξύ των προαναφερθέντων ρεκόρ, ο Ρούνεϊ έγινε ο ακριβότερος έφηβος ποδοσφαιριστής στην Ιστορία με τη μεταγραφή του. Ακόμα με το χατ-τρικ του στο Τσάμπιονς Λιγκ σε ηλικία 18 ετών και 335 ημερών έγινε κάτοχος σε ακόμη ένα ρεκόρ. Φυσικά η δεύτερη θέση των αρχισκόρερ της της Πρέμιερ (208 γκολ) και η πρωτιά σε Εθνική Αγγλίας (53 γκολ) και την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (253 γκολ). Μια ομάδα που έχουν περάσει οι Σερ Μπόμπι Τσάρλτον, Τζόρτζ Μπεστ, Ντένις Λο,΄Ράιαν Γκιγκς και αμέτρητοι άλλοι. Και όμως έχει τα πρωτεία.

Ολοκληρωμένος όπου και αν έπαιζε

Σε πλήρη αντίθεση με όσα προαναφέραμε ο ίδιος έχει σχολιάσει πως... δεν νιώθει φυσικός σκόρερ! Ναι σίγουρα Γουέιν, μας έπεισες. Για αυτό η επαφή σου με τα αντίπαλα δίχτυα ήταν τόσο στενή, που κατάφερνες να επισκιάζεις κάθε συμπαίκτη σου. Και φυσικά δεν μιλάμε για παικτάκια της... σειράς, αλλά για τις τεράστιες προσωπικότητες της Γιουνάιτεντ των 2000s. Και με τον ανεπανάληπτο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον να τον καθοδηγεί αλλά και να τον κρίνει συνεχώς, ο Ρούνεϊ συνεχώς κατάφερνε να ανεβάζει τον πήχη.

Τα τάμπλοιντς της Αγγλίας είχαν θεωρήσει υπερβολικά ακριβή την αγορά του Ρούνεϊ, καθώς 25 εκατομμύρια λίρες για το 2004 ήταν τεράστιο ποσό για έναν 18χρονο. Ακόμα και για κάποιον με το ταλέντο του Γουέιν. Ο... Φέργκι όμως δεν είχε ποτέ αμφιβολίες. Ακόμα και όταν χρειάστηκε να πείσει τη διοίκηση της Γιουνάιτεντ να ξοδέψει τόσα χρήματα για έναν αμούστακο επιθετικό. Αν και η Έβερτον ήθελε να πουλήσει όσο το δυνατόν ακριβότερα και η Τσέλσι προσέφερε περισσότερα, ο... κυρ Αλέκος είχε τον πρώτο και τελευταίο λόγο.

Για να πούμε την αλήθεια ο Ρούνεϊ δεν είχε μια σίγουρη θέση. Μπορούσε να παίξει από κεντρικός επιθετικός μέχρι και κεντρικός χαφ! Θέση στο κέντρο βρήκε στα τελευταία χρόνια της καριέρας του, με την κινητικότητα του πλέον περιορισμένη. Φυσικά όσο ήταν νέος και ακόμα ταχύτατος, αξιοποιούταν καλύτερα στην γραμμή κρούσης. Η συνύπαρξη του με έναν παίκτη όπως ο Ρούντ Φαν Νίστελροϊ για τη θέση του βασικού επιθετικού είναι ευχή και κατάρα. Ευχή γιατί έχεις έναν σπουδαίο παίκτη να παίζεις μαζί και κατάρα αν θες να είσαι βασικός. Ωστόσο για τον ίδιο λειτούργησε θετικά, καθώς ως υποστηρικτικός επιθετικός κατάφερε τα καλύτερα πράγματα στην καριέρα του. Πιέζοντας ασφυκτικά για να κερδίσει τη μπάλα και πάντα απειλητικός από μακριά, ως δεύτερος επιθετικός ήταν πραγματικά χάρμα οφθαλμών.

Η κατάρα του να πιάνεις κορυφή πολύ νωρίς

Δυστυχώς όπως αναφέραμε και νωρίτερα, πολλοί έχουν μείνει απογοητευμένοι με την συνολική καριέρα που αφήνει πλέον ως παρακαταθήκη ο Άγγλος θρυλικός επιθετικός. Και επειδή όπως έχει πει και ο Αϊνστάιν «Τα πάντα είναι σχετικά», υπάρχει μια δόση αλήθειας σε αυτό. Οι συνολικά 16 τίτλοι του (όλοι με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ) δεν είναι σε καμία περίπτωση λίγοι, κάθε άλλο. Όμως βαθιά μέσα μας νιώθουμε πως θα μπορούσαν να είναι πολύ περισσότεροι, ίσως κάπου στους 30. Μπορεί να ακούγεται παρανοϊκός αριθμός, όμως μην ξεχνάμε πως η καριέρα του Ρούνεϊ ξεκίνησε από τα 16 και ήδη στην ηλικία των 18 βρισκόταν σε ομάδα-πρωταγωνίστρια.

Αυτά όμως είναι τα κακά του να πιάνεις κορυφή από πάρα πολύ νέος. Αν μπορούσα να παραλληλίσω των Ρούνεϊ με κάποιον άλλο αθλητή αυτός θα ήταν ο Άλεν Άιβερσον. Από ιδιαίτερα νωρίς και οι δύο ξεχώρισαν στον τομέα τους εξαιτίας του αναμφισβήτητου ταλέντου τους. Κάτι με το οποίο πορεύτηκαν στην συνέχεια της καριέρας τους. Με ελάχιστη έως καθόλου δουλειά στις προπονήσεις, ήταν ικανός να κάνει κάτι σαν το ψαλιδάκι στο ντέρμπι του Μάντσεστερ στους αγώνες. Χωρίς καν να ιδρώσει.

Αυτή την τεμπελιά την έβλεπε ο Φέργκιουσον ο οποίος τα... έχωνε στον Ρούνεϊ για τα κιλά του αλλά και την προσπάθεια του σε καθημερινή βάση. Δεν είχε διαστάσει να τον αποκαλέσει ακόμα και... κοντόχοντρο, κάτι που δεν απασχολούσε ιδιαίτερα τον Γουέιν. Φυσικά οι πολλοί τραυματισμοί του κατά τη διάρκεια της καριέρας του ήταν απόρροια αυτής της μειωμένης προσπάθειάς του στις προπονήσεις. Το 2010 και μόλις στα 25 του δέχθηκε τεράστια κριτική για «έλλειψη φιλοδοξίας». Κάτι που σε κάποιο βαθμό ίσχυε, απασχολώντας σκανδαλοθηρικά ταμπλοιντς για την εξωγηπεδική του ζωή. Κάπως έτσι «τίμησε» κατάλληλα τον παραλληλισμό με τον Γκασκόιν και σε αυτό το κομμάτι. Ωστόσο αυτές οι δυσκολίες και τα εμπόδια ήταν τα χαλινάρια που κράτησαν τον ακόμα μεγαλύτερο καλπασμό του μέχρι την απόλυτη κορυφή.

Για πάντα το «χρυσό αγόρι» της Αγγλίας

Αρκετά με την γκρίνια όμως. Είτε κάποιος θεωρεί πως ο Ρούνεϊ ήταν παίκτης κατώτερης των προσδοκιών αποδοτικότητας είτε όχι έχει ελάχιστη σημασία. Ο άνθρωπος είναι ένας ζωντανός θρύλος για τον αγγλικό ποδόσφαιρο και ένας εκ των κορυφαίων παικτών που έβγαλε ποτέ η Αγγλία.

Δυστυχώς οι συμπατριώτες του εστιάζουν εξωφρενικά πολύ στις αποτυχίες με την Εθνική τα χρόνια της κορυφής του. Όντας ίσως ο πιο ταλαντούχος φέρελπις παίκτης σε αυτές τις ομάδες (ανάμεσα σε Κόουλ, Λάμπαρντ, Τζέραρντ, Μπέκαμ, Φέρντιναντ, Όουεν και πολλούς άλλους), ήταν και αυτός που άκουγε τα περισσότερα. Σίγουρα έφερε μερίδιο ευθύνης, δεν ήταν όμως ο μόνος. Λίστες όπως αυτή της Telegraph που τον κατατάσσουν ανάμεσα στους πιο υπερτιμημένους παίκτες είναι απλά πικρόχολες. Έχουν γίνει ξανά στο παρελθόν για πολλούς παίκτες της χώρας και δεν θα σταματήσουν να γίνονται.

Προσωπικά δεν υπήρξα ποτέ μεγάλος οπαδός του Ρούνεϊ, όπως ούτε κάποιας ομάδας του. Όμως υπήρχε μια περίοδος που ο Άγγλος ήταν πραγματικά μαγευτικός με τη Γιουνάιτεντ και ήταν το «χρυσό αγόρι» της Αγγλίας. Ακόμα και μετά τα κορυφαία χρόνια της καριέρας του, ο θαυμασμός στο πρόσωπό του δεν κρυβόταν. Στις ΗΠΑ σε προχωρημένη ηλικία άφησε στόματα ανοικτά, καθώς ήταν one man show με τη DC United. Σίγουρα αδίκησε τον εαυτό του, όμως σύμφωνα με αυτά που κατάφερε δεν λαμβάνει τον σεβασμό που αξίζει. Διότι αντί να κοιτάξουμε το τελικό αποτέλεσμα και μια σπουδαία καριέρα, εστιάζουμε στα μελανά σημεία μιας μακράς πορείας.

Πλέον μια νέα καριέρα διαγράφεται στον ορίζοντα για τον μύθο της Γιουνάιτεντ. Το αν θα τα καταφέρει είναι άγνωστο, όμως ένα μπορεί να ειπωθεί με σιγουριά: Ως παίκτης αποχωρεί χορτάτος και πλήρης.