Ο Σόλσγκιερ ξαναμεγαλώνει τη Γιουνάιτεντ, αλλά στο Anfield την “κράτησε”

Στάθηκε τυχερή το απόγευμα της Κυριακής στο Anfield η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Τυχερή που είχε απέναντί της μια Λίβερπουλ που δεν βρισκόταν σε καλή στιγμή για να εκμεταλλευτεί τις αδυναμίες που φανέρωσε στα πρώτα περίπου 30’ αγωνιστικά λεπτά η αντίπαλός της για να καθαρίσει το ντέρμπι σε μια από τις 7 τελικές προσπάθειες που έκανε σε αυτό το διάστημα. Όμως όσα έδειξε στη συνέχεια η Γιουνάιτεντ, δηλαδή η εικόνα της στο β΄ημίχρονο και κυρίως η αγωνιστική συμπεριφορά της στα τελευταία περίπου 15’ λεπτά ήταν σημάδια μιας ομάδας που ξαναμεγαλώνει.

Στο πρώτο ημίωρο η Γιουνάιτεντ συμπεριφέρθηκε σαν μια ομάδα που δεν είχε καταφέρει να προετοιμαστεί καλά ψυχικά και πνευματικά για να επιχειρήσει την υπέρβαση. Το πρώτο 15’λεπτο την βρήκε να υποφέρει σε ένα παιχνίδι 71%-29% κατοχής της μπάλας, και να αδυνατεί να κρατήσει την μπάλα στα πόδια της (57% ακρίβεια στις μεταβιβάσεις). Η επιλογή του Ολε Γκούναρ Σόσλγκιερ να βάλει την ομάδα του να αμυνθεί με μεγάλο βάθος, καρφώνοντας τους δύο κεντρικούς μέσους, τον Μακ Τόμινεϊ και τον Φρεντ μπροστά από τους κεντρικούς αμυντικούς έδωσε πολύ χώρο στην Λίβερπουλ, τον οποίο εκείνη εκμεταλλεύτηκε στην επιθετική της ανάπτυξη. Η Γιουνάιτεντ έχασε 36 φορές την κατοχή της μπάλας στο αμυντικό 1/3 του τερέν επειδή δυσκολεύτηκε για να βρει τον τρόπο για να σπάσει το επιθετικό πρέσινγκ της Λίβερπουλ. Η ομάδα του Γιούργκεν Κλοπ έχασε την μπάλα στο αμυντικό τρίτο της μόνο 10 φορές. Αυτό το νωθρό ξεκίνημα της Γιουνάιτεντ είναι και η βασική εξήγηση για το γεγονός ότι επέτρεψε τελικά στην Λίβερπουλ να κάνει 17 τελικές προσπάθειες, δηλαδή 7 παραπάνω από αυτές που κατά μέσο όρο επιτρέπει στον αντίπαλο της.

Ο δείκτης ποιότητας των ευκαιριών που δημιούργησε η Λίβερπουλ σύμφωνα με το Wyscout, το xG 2,21 δεν ήταν απλώς μεγάλος· ήταν κατά μία μονάδα μεγαλύτερος από τον δείκτη της ποιότητας των ευκαιριών που επιτρέπει κατά μέσο όρο η Γιουνάιτεντ στον αντίπαλό της (1.21). Με απλά λόγια, βάσει αξίας των ευκαιριών που έδωσε στην Λίβερπουλ η Γιουνάιτεντ θα μπορούσε να έχει δεχθεί δύο γκολ στο πρώτο ημίχρονο.

Κάπου εκεί όμως τελειώνουν οι σημαντικές αδυναμίες που έδειξε στο τερέν του Anfield η Γιουνάιτεντ και αρχίζουν τα καλά νέα:

• Καλό νέο ήταν η ανθεκτικότητα που έδειξε μια ομάδα που δεν έχει, στο επίπεδο του ρόστερ της, πολύ μεγάλη εμπειρία και διαμορφωμένο χαρακτήρα. Η Γιουνάιτεντ ανασυντάχθηκε, ξανατακτοποιήθηκε στο τερέν, ανέβασε ψηλότερα τις γραμμές της, έγινε πιο επιθετική στη φάση άμυνας, έβαλε μεγαλύτερη ένταση στη συμπεριφορά της - στις διεκδικήσεις και τις μονομαχίες (κέρδισε περισσότερες μονομαχίες (106) από την Λίβερπουλ (83) και με υψηλότερο συντελεστή αποτελεσματικότητας στις μονομαχίες (54.3% - 42.5%) και τελικά κατάφερε να γίνει στο β’ ημίχρονο πιο απειλητική από την Λίβερπουλ παρόλο που κράτησε λιγότερο την μπάλα και δημιούργησε μικρότερο αριθμό ευκαιριών.
• Καλό νέο ήταν και η αγωνιστική νοοτροπία μιας ομάδας που διεκδίκησε με αποφασιστικότητα και δυναμισμό, με επιθετικότητα τη νίκη στο τελευταίο διάστημα του παιχνιδιού, φανερώνοντας στο γήπεδο την φιλοδοξία της να νικήσει εκτός έδρας την πρωταθλήτρια και να στείλει μήνυμα ότι έχει την εσωτερική πίστη για να διεκδικήσει μέχρι τέλους τον τίτλο. Όλα αυτά για το brand name, δηλαδή την ιστορία της Γιουνάιτεντ μοιάζουν αυτονόητα. Εδώ και περίπου μια 8ετία όμως δεν είναι.
• Επιθετικά η Γιουνάιτεντ υστέρησε σε παραγωγή επικίνδυνων επιθέσεων και ευκαιριών συγκριτικά με τα φετινά της στάνταρ, δηλαδή τον μέσο όρο της. Δημιούργησε μικρότερο αριθμό τελικών προσπαθειών (7, με μ. ο. τις 14) έφτιαξε μικρότερο αριθμό οργανωμένων επιθέσεων (23, με μέσο όρο τις 32, και με χαμηλότερο ποσοστό επιτυχίας στην ολοκλήρωση των επιθέσεων). Η ένταση που έβαλε στο παιχνίδι της όμως ήταν μεγαλύτερη, με συνέπεια να κερδίσει περισσότερες μονομαχίες συγκριτικά με τον μέσο όρο της. Και η στάση της φανέρωσε την αγωνιστική νοοτροπία μιας ομάδας που ήθελε να νικήσει· όχι να “κλέψει” το ματς, ούτε να βάλει λεωφορείο μπροστά από την εστία του Ντε Χέα για να κόψει το ντέρμπι στην ισοπαλία.
• Με την μπάλα στα πόδια της η Γιουνάιτεντ είχε φτωχότερη απόδοση συγκριτικά με την ρουτίνα της σεζόν. Την κράτησε πολύ λιγότερο από το συνηθισμένο, φανέρωσε αδυναμία στην ακρίβεια των μεταβιβάσεων προς τα εμπρός, είχε πολύ χαμηλότερη ακρίβεια στις πάσες που άλλαξε στο επιθετικό 1/3 του τερέν, με άλλα λόγια έκανε λίγα πράγματα. Αυτά τα λίγα όμως θα είχαν αποδειχθεί αρκετά για να της δώσουν την νίκη αν ο Σο με τον Μπρούνο Φερνάντες είχαν καλύτερο συντονισμό στην μεγάλη ευκαιρία στο 75’ ή αν ο Πογκμπά είχε σφραγίσει την πολύ καλή εμφάνισή του στο Anfield με γκολ στο 83’, όταν το μαρκάρισμα του Φαμπίνιο δεν του επέτρεψε να δει και να σημαδέψει την ανοιχτή γωνία του Αλισον για να τον νικήσει.

Όπως όλα στη ζωή, αυτό το ντέρμπι έχει δύο όψεις για τη Γιουνάιτεντ: υπάρχει αυτή μιας “άτολμης” Γιουνάιτεντ που δεν έπαιξε το ματς με τη συνείδηση ότι αυτή ήταν η μεγάλη της ευκαιρία να νικήσει την πρωταθλήτρια Λίβερπουλ στο σπίτι της και να “φοβίσει” τους πάντες στην Premier League - μεγάλη ευκαιρία λόγω της φόρμας αλλά και των απουσιών της Λίβερπουλ στη δεδομένη στιγμή. Υπάρχει όμως και η όψη μιας Γιουνάιτεντ, η οποία δύο μήνες πίσω - μετά την εντός έδρας ήττα από την Άρσεναλ - βυθιζόταν στην εσωστρέφεια και παρουσιαζόταν έτοιμη να “φάει” τον προπονητή της και το βράδυ της Κυριακής έφτασε να επικρατήσει στο τελευταίο 15’λεπτο επί της Λίβερπουλ και να βγει αήττητη και πρωτοπόρος από το Anfield, κρατώντας το θετικό σερί των 12 αγώνων χωρίς ήττα στο πρωτάθλημα.

Η ιστορία του παιχνιδιού μας λέει ότι στη συνείδηση του Σόλσγκιερ στη δεδομένη στιγμή ο πρώτος στόχος ήταν το φρόνημα της ομάδας του. Ήθελε να φύγει από το Anfield αήττητος και πρωτοπόρος, και χάραξε με αυτή τη νοοτροπία το αγωνιστικό σχέδιό του. Ο Νορβηγός επέλεξε να παίξει συντηρητικά, και πήρε αυτό που ζήτησε από το ματς. Και μένει να μας δείξει στην εξέλιξη του χρόνου αν πράγματι αυτό θα αποδειχθεί αρκετό στην οικονομία της σεζόν για να συντηρήσει τις υψηλές φιλοδοξίες του ως προπονητή της Γιουνάιτεντ και να του δώσει το δικαίωμα να διεκδικήσει μέχρι τέλους τον τίτλο ή αν το βράδυ της Κυριακής έχασε μια αποφασιστικής σημασίας ευκαιρία επειδή δεν τόλμησε να επιτεθεί από την αρχή σε μια λαβωμένη Λίβερπουλ.