Ο Φράνκι «πρόδωσε» τα μωρά του, πριν τον «προδώσει» ο Αμπράμοβιτς…

Επί της ουσίας το είχαμε όλοι καταλάβει εδώ και μερικές εβδομάδες. Από τότε που άρχισε το αρνητικό σερί της Τσέλσι, η οποία κάθε εβδομάδα κατρακυλούσε στη βαθμολογία και έχανε την επαφή με τις πρώτες τέσσερις ομάδες της βαθμολογίας, ήταν θέμα χρόνου το διαζύγιό της με τον Φράνκι Λάμπαρντ.

Οσοι είχαν πιστέψει ότι αυτός θα είχε λίγο περισσότερο χρόνο από τον Ρόμαν Αμπράμοβιτς γιατί είναι ένας θρύλος της Τσέλσι, δεν δικαιώθηκαν. Οσοι ήξεραν ότι για τον Ρώσο μεγιστάνα η επένδυση 250 εκατ ευρώ το καλοκαίρι της πανδημίας, δεν αντέχει την απώλεια του Τσάμπιονς Λιγκ της επόμενης περιόδου, το περίμεναν.

Συνέβη λοιπόν και με τον Φράνκι Λάμπαρντ, ο οποίος τελικά δεν θα πάει στο δικό του… ποδοσφαιρικό Χόλιγουντ με την αγαπημένη του ομάδα και θα χρειαστεί να αναζητήσει αλλού τη γη της προπονητικής επαγγελίας του. Προφανώς δεν είχε χρόνο στη διάθεσή του. Οσοι μιλούν για τον ενάμιση χρόνο που κοουτσάρει αυτή την ομάδα, προφανώς ξεχνούν ότι από το καλοκαίρι και μετά η Τσέλσι είναι μία άλλη ομάδα, σε σχέση με αυτήν που προπονούσε πέρυσι ο Λάμπαρντ. Ο Χάβερτς, ο Βέρνερ, ο Ζίγιες, ο Τσίλγουελ, ο Τιάγκο Σίλβα, ο Μεντί, όλοι αποκτήθηκαν για να παίξουν βασικοί και επί της ουσίας έπαιξαν βασικοί.

Νομίζω εκεί εστιάζεται και το μεγάλο πρόβλημα και η αποτυχία, αν την αντιμετωπίσουμε ως τέτοια, του Λάμπαρντ. Η Τσέλσι μάλλον δεν χρειαζόταν τόσες μεταγραφές, αυτό τουλάχιστον μας έδειξε η περσινή σεζόν και σίγουρα δεν ήταν σοφό εκ μέρους του προπονητή και εκ μέρους της ίδιας της ομάδας, να αλλάξει κατά τα 6/11 την περσινή ενδεκάδα. Η κάθε μία περίπτωση παίκτη που αποκτήθηκε, στη θεωρία ήταν μία πολύ καλή, μία εξαιρετική προσθήκη, όλες μαζί όμως, δεν αποδείχτηκαν τέτοιες.

Τα παιδιά που πέρυσι στήριξαν τον Λάμπαρντ και τον έβγαλαν ασπροπρόσωπο, αισθάνθηκαν ότι και ο ίδιος και η ομάδα τους… πρόδωσαν. Παίκτες όπως ο Ειμπραχάμ, ο Χάτσον Οντόι, αλλά και οι Μάουντ, Πούλισικ σε μικρότερο βαθμό, έχασαν χρόνο συμμετοχής και τους ρόλους τους στην ομάδα, επειδή οι νέοι που ήρθαν, χωρίς να είναι αμέσως καλύτεροι, έπρεπε να παίξουν γιατί η ομάδα τους είχε πληρώσει με χρυσάφι.

Παίκτες όπως ο Μπάρκλεϊ και ο Λόφτους Τσικ, έφυγαν δανεικοί γιατί δεν χωρούσαν στο ρόστερ και ποδοσφαιριστές σημεία αναφορά της Τσέλσι για πολλά χρόνια, όπως ο Αθπιλικουέτα, έμειναν στον πάγκο.

Ολο αυτό ήταν ένα λάθος μήνυμα και μέσα και έξω από την ομάδα, όπως αποδείχτηκε. Η Τσέλσι και ο Λάμπαρντ με τις επιλογές τους το περασμένο καλοκαίρι «φώναξαν» στην κοινή γνώμη, ότι για να κάνει η ομάδα το επόμενο βήμα, αυτοί που τράβηξαν το κάρο και μάλιστα με επιτυχία την χρονιά που η ομάδα δεν μπορούσε να κάνει μεταγραφές, δεν είναι ικανοί να την πάνε παρακάτω, να την κάνουν πρωταθλήτρια.

Δεν τους δόθηκε χρόνος και με μία, δύο, άντε τρεις προσθήκες, να συνεχίσουν την πορεία προς τον πρωταθλητισμό, αλλά… ξηλώθηκαν για να φτιαχτεί μία άλλη, μία νέα ομάδα, για την οποία μάλιστα οι απαιτήσεις, λόγω των χρημάτων που δαπανήθηκαν, ήταν υψηλότατες από την πρώτη ημέρα.

Το κλίμα στις τάξεις της ομάδας δεν ήταν το ίδιο και η συσπείρωση που υπήρξε όλη την περσινή σεζόν, γύρω από τον Λάμπαρντ και τα τρομερά μωρά του, πήγε περίπατο. Πλέον ήταν η Τσέλσι των πανάκριβων αστέρων. Η συνταγή αποδείχτηκε απολύτως αποτυχημένη και νομίζω ότι η εξήγηση βρίσκεται κάπου εκεί…

Η επόμενη ημέρα θα βρει τον Λάμπαρντ να αναζητεί τα αίτια που συνέβη όλο αυτό, ώστε την επόμενη φορά, στην επόμενη ευκαιρία του, να μην κάνει τα ίδια λάθη. Η Τσέλσι την ίδια ώρα αναζητεί κάποιον που θα την κάνει ξανά και γρήγορα, ομάδα που θα τερματίσει στην πρώτη τετράδα.

Ο Τούχελ μοιάζει η προφανής επιλογή, λόγω των Χάβερτζ και Βέρνερ, αλλά και της ποιότητάς του ως τεχνικός. Η δουλειά που έχει μπροστά του, είναι πιο δύσκολη και από αυτήν που είχε στην Παρί και σίγουρα θα χρειαστεί εκτός από δουλειά και προσπάθεια και μπόλικη δόση τύχης για να τα καταφέρει με το καλημέρα.

Γιατί αν το τέλος της σεζόν βρει την Τσέλσι εκτός τετράδας, τότε η αποτυχία θα βαραίνει και τον ίδιο, αν όχι για όλους τους υπόλοιπους, σίγουρα για τον Αμπράμοβιτς, ο οποίος δεν θα δυσκολευτεί να πληρώσει μέσα σε μία σεζόν δύο αποζημιώσεις προπονητών. Το έχει ξανακάνει άλλωστε…