Ο Μπέκαμ δεν ήταν ο Spice Boy· ήταν παιχτάρα!

Αν ακριβολογούσε, η Premier League θα έπρεπε να έχει κάνει την αρχή του Hall of Fame με τον Ντέιβιντ Μπέκαμ. Διότι στο παρελθόν της δεν υπήρξε ποδοσφαιριστής που να έγινε όσο διάσημος ήταν στον καιρό του με τα ποδοσφαιρικά παπούτσια ο Αγγλος μέσος. Στην πραγματικότητα άλλωστε πλήρωσε ακριβά, με όρους ποδοσφαιρικούς, το κόστος της ανάδειξής του σε cultural icon, διότι όλη αυτή η φήμη και η εντύπωση που δημιούργησε με τον γάμο και το lifestyle του σκέπασε και αδίκησε την ποδοσφαιρική αξία του.

Στην εποχή της καραντίνας ο Ρονάλντο, το “Φαινόμενο”, χαρακτήρισε τον Μπέκαμ ως έναν εκ των κορυφαίων όλων των εποχών, με βασικό επιχείρημα ότι δεν είδε ποτέ του άλλον παίκτη με τόσο τηλεκατευθυνόμενη μακρινή μεταβίβαση και τόσο καλές εκτελέσεις φάουλ. Ο Μπέκαμ είχε μεγαλύτερο ρεπερτόριο από αυτό· όταν λειτουργούσε απελευθερωμένος στο τερέν και είχε την ωριμότητα για να αναλαμβάνει την ευθύνη, ο Άγγλος μέσος μπορούσε να γίνει αυτός που έκανε τα πράγματα να συμβαίνουν στο γήπεδο.

Αυτό έκανε σε ένα από τα καλύτερα, αν όχι το καλύτερο παιχνίδι του με την Εθνική Αγγλίας τον Οκτώβριο του 2001 στο “Ολντ Τράφορντ”. Ήταν ένα ματς απέναντι στην Ελλάδα, ένα αποφασιστικό παιχνίδι για την πρόκριση της Αγγλίας στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2002. Ένα ματς που δεν επέτρεπε στην Αγγλία να βγει ηττημένη από το τερέν, διότι θα αποκλειόταν από την τελική φάση του Μουντιάλ. Από το 69’, που η Αγγλία βρέθηκε να χάνει 2-1 με το γκολ του Ντέμη Νικολαϊδη, μέχρι το 93’ ο Μπέκαμ ήταν ένας που οπισθοχωρούσε, σε ρόλο κεντρικού μέσου, για να πάρει την μπάλα και να δει όλο το γήπεδο προκειμένου να αναπτύξει τις επιθέσεις. Ένας που έμοιαζε να παίζει μόνος εναντίον όλων των Ελλήνων αλλά και όλων όσων βρίσκονταν στο “Ολντ Τράφορντ” και δεν πίστευαν ότι η Αγγλία θα “ισιώσει” το ματς και θα πάρει την πρόκριση. Χάρη στη δική του ορμή κατάφερε η Αγγλία να γυρίσει το παιχνίδι και να πάει στο Παγκόσμιο Κύπελλο.

Τον καιρό εκείνο, μέσα στην “Beckham-mania”, ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα από κοντά τον Ντέιβιντ Μπέκαμ. Την παραμονή του παιχνιδιού, όταν μας δόθηκε η ευκαιρία να κυκλοφορήσουμε ανάμεσα στους Αγγλους ποδοσφαιριστές στο “Ολντ Τράφορντ” και να παρακολουθήσουμε μέρος της προπόνησής τους, οι Έλληνες δημοσιογράφοι πηγαίναμε με την εντύπωση ότι ο Μπέκαμ “δεν θα μας βλέπει”. Όχι απλώς “μας έβλεπε”, αλλά έμεινε να μας περιμένει, τους Έλληνες, όταν κατάφερε να “ξεφορτωθεί” τα αγγλικά media που είχαν μείνει κρεμμασμένα πάνω του για πολλή ώρα. Κι όταν εμείς σχολιάσαμε ότι μας έκανε θετική εντύπωση που βρήκε νόημα να σταθεί και να μας περιμένει, η αντίδρασή του ήταν η ακριβώς αντίθετη από αυτή για την οποία σε προϊδέαζαν οι εντυπώσεις από μακριά. Μπροστά μας είχαμε έναν ποδοσφαιριστή, όχι ένα pop idol, ο οποίος στεκόταν απέναντι στα media με ωριμότητα μεγαλύτερη από αυτή που θα περίμενε κανείς να έχει ένας 26χρονος ποδοσφαιριστής που ήταν ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους και δημοφιλείς στην Αγγλία και σε όλο τον πλανήτη. Είχαμε έναν που μας μιλούσε για “την υποχρέωση που έχω ως αρχηγός της Εθνικής Αγγλίας να σας περιμένω και να απαντήσω στις ερωτήσεις σας, είστε φιλοξενούμενοί μας εδώ”.

Περίπου το ίδιο μετρημένος μας περίμενε και μετά από τη λήξη του παιχνιδιού, στο οποίο είχε πετύχει το ωραιότερο φάουλ-γκολ της καριέρας του, αυτό που χρόνια μετά ο ίδιος ανέδειξε ως το καλύτερο, πιθανότατα λόγω και της κρισιμότητάς του. Και τότε μπροστά μας είχαμε έναν τύπο που δεν ήταν επηρμένος, και μιλούσε με σεβασμό για την παντελώς άσημη, με όρους ποδοσφαιρικούς, αντίπαλό του.

O Μπέκαμ έκανε ζωή Spice Boy, η οποία ενδεχομένως να μείωσε το ύψος στο οποίο είχε την δυναμική να φτάσει ως ποδοσφαιριστής. Αυτό είναι κάτι που δεν θα μάθουμε ποτέ. Σίγουρα όμως ήταν καλύτερος ποδοσφαιριστής από όσο κατάφερε να δείξει μετά το 2003, όταν έφυγε από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Είναι ένας που δεν κράτησε ποτέ Χρυσή Μπάλα και δεν πέτυχε “μεγάλα πράγματα” με την Αγγλία, κι ίσως τελικά γι’ αυτό να μην πήρε στην παγκόσμια κατάταξη όλων των εποχών τη θέση που αναλογούσε στην ποιότητά του. Ήταν ένας “σπουδαίος δεύτερος” στην Χρυσή Μπάλα (1999) και το FIFA World Player of the Year (2001), αλλά σίγουρα ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής. Και η είσοδός του στο Hall of Fame της Premier League από την πρώτη 10αδα έρχεται σήμερα να μας υπενθυμίσει ότι δεν ήταν απλώς ένας πολύ διάσημος· ήταν παιχτάρα.