Πρόκριση με μπόνους την τόνωση της αυτοπεποίθησης του Παναθηναϊκού

Η βραδιά έληξε με happy end, και αυτή ήταν μια νύχτα - ορόσημο στην πορεία του Παναθηναϊκού υπό τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Σήμερα μοιάζει με αυτονόητο, αλλά αν κάποιος γυρίσει τον χρόνο 777 ημέρες πίσω, στις 17 Ιουνίου 2021, όταν ανακοινώθηκε η πρόσληψη του Σέρβου προπονητή από τον Παναθηναϊκό, σε εκείνη τη στιγμή όλο αυτό που σήμερα ζει ο σύλλογος δεν ήταν καθόλου αυτονόητο.

Η βραδιά είχε πολύ παραπάνω δράμα από αυτό που υποσχόταν στον μέσο Έλληνα ποδοσφαιρόφιλο θεατή ο πρώτος αγώνας μεταξύ των δύο ομάδων. Και αυτό συνέβη επειδή η Ντνίπρο πλησίασε πολύ τον καλό εαυτό της μετά το 1-1. Μέχρι το 24’, που ο Ντόβμπικ επιβεβαίωσε τη φήμη του ταλέντου του με την βοήθεια της συμπεριφοράς του Μάγκνουσον που δεν του επιτέθηκε, και ισοφάρισε, ο Παναθηναϊκός είχε υπό απόλυτο έλεγχο το ματς. Είχε περάσει το πρώτο 15’λεπτο χωρίς να επιτρέψει ευκαιρία στην αντίπαλό του και στο ίδιο διάστημα εκείνος είχε δημιουργήσει τρεις ευκαιρίες - στη μία εκ των οποίων ο Σπόραρ τον είχε βάλει μπροστά στο σκορ.

Η αντίδραση του Παναθηναϊκού μετά το 1-1 ήταν το πρώτο σημάδι αδυναμίας. Στο διάστημα που ακολούθησε έχασε την μπάλα (33%-67%), είδε την Ντνίπρο να φτιάχνει τον διπλάσιο αριθμό οργανωμένων επιθέσεων (7-15) και ανησύχησε. Αυτό του συνέβη κυρίως για δύο λόγους, που ήταν σχετικοί κυρίως με την απόδοση των κεντρικών μέσων του. Μετά το 1-1 οι Ουκρανοί αναθάρρησαν, βρήκαν ψυχολογία και άρχισαν να γίνονται πιο επιθετικοί τόσο στις επιθετικές όσο και στις αμυντικές μονομαχίες και στην διεκδίκηση της μπάλας. Ο Παναθηναϊκός είχε τον Ρούμπεν Πέρεθ και τον Βιλένα χωρίς πολλή ενέργεια. Και επειδή από τον Ολλανδό λείπουν τα σχετικά στοιχεία με την σκληράδα και την επιθετικότητα στις αμυντικές μονομαχίες, οι Ουκρανοί έβρισκαν χώρο και άνεση για να αναπτύξουν τις επιθέσεις τους από τον κεντρικό άξονα και να γίνονται απειλητικοί.

Ο δεύτερος λόγος ήταν σχετικός με την αδυναμία του Παναθηναϊκού να προσαρμοστεί στο βασικό μοτίβο επιθετικής ανάπτυξης της Ντνίπρο όταν έφτανε με την μπάλα στο επιθετικό τρίτο. Ο πελώριος Ντόβμπικ χαμήλωνε στο τερέν και κυκλοφορούσε ανάμεσα στις γραμμές του Παναθηναϊκού, και από εκεί απουσίαζε ο Ρούμπεν για να τον εμποδίσει ή να τον ενοχλήσει, με συνέπεια ο σέντερ φορ της Ντνίπρο να βρίσκει την άνεση να λειτουργήσει ως μοχλός ανάπτυξης του παιχνιδιού της ομάδας του. Η Ντνίπρο που δεν είχε τίποτα να χάσει έφτιαχνε επιθ΄θέσεις με πολλούς ποδοσφαιριστές, με ρίσκο, και η πολυκοσμία στον κεντρικό άξονα “τραβούσε” τον Ρούμπεν ψηλότερα στο τερέν και εξυπηρετούσε τον Ντόβμπικ.

Στο δεύτερο ημίχρονο τα πράγματα έγιναν πολύ καλύτερα για τον Παναθηναϊκό. Στην ανάπαυλα ηρέμησε και κατάφερε να λειτουργήσει καλύτερα προκειμένου να κάνει μεγαλύτερες κατοχές με την μπάλα και να καλμάρει (63%-37% κατοχή), έκανε μεγαλύτερο αριθμό οργανωμένων επιθέσεων (13-9), και κυρίως βρήκε τον τρόπο να δείξει ανθεκτικότητα και να αποβάλει τον εκνευρισμό του δεύτερου γκολ των Ουκρανών. Στο κρίσιμο διάστημα του παιχνιδιού, μετά το 54’, που έγινε το 1-2, ο Παναθηναϊκός ήταν αποφασιστικός. Και επειδή η αντικατάσταση του Βιλένα με τον Τσοκάι τον βοήθησε να γίνει πιο αθλητικός, πιο πιεστικός και τελικά πιο επιθετικός κατά την φάση άμυνας, ο Παναθηναϊκός βρήκε τον τρόπο να σταθεί στο ψυχολογικό κομμάτι στο ύψος των απαιτήσεων. Ο Τσοκάι κόλλησε στον Ντόβμπικ όσες φορές αυτός επιχείρησε να παίξει ανάμεσα στις γραμμές, και η Ντνίπρο έγινε λιγότερο επικίνδυνη. Χάρη στην αποφασιστικότητα και την επιθετικότητα του Τσούρισιτς, ο Παναθηναϊκός έφερε στο 70’ το ματς στο 2-2 και τελείωσε την δουλειά.

Το πρώτο ημίχρονο είχε βρει την Ντνίπρο να υπερέχει στις μονομαχίες (46.5% - 50,7%). Στο β’ συνέβη το αντίθετο και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό (57,4% - 38,6%). Αν μιλήσουμε με απόλυτους αριθμούς, σε 101 μονομαχίες στο β’ ημίχρονο ο Παναθηναϊκός επικράτησε στις 58 και η Ντνίπρο στις 39. Αυτό το comeback του Παναθηναϊκού είναι πιθανόν ένα από τα στοιχεία που τονώνουν περισσότερο την αυτοπεποίθησή του, διότι πολύ νωρίς στη σεζόν του συνέβη να του στραβώνει πολύ η κατάσταση και εκείνος βρήκε το σθένος να την ισιώσει.

Ακούγοντας μετά τη λήξη του ματς τον Τιν Γέντβαϊ να απλοποιεί πολύ αυτό που συνέβη και να σχολιάζει απλώς ότι “εμείς δεν είχαμε την επιθετικότητα που έπρεπε και πήγαμε να το πληρώσουμε, πήραμε ένα πολύ καλό μάθημα”, σκεφτόμουν ακριβώς αυτό: σε μια ιστορική βραδιά, ο Παναθηναϊκός μπορεί να νιώθει πολύ γεμάτος. Πέτυχε τον στόχο του, κλείδωσε την συμμετοχή στο Europa και τώρα έχει αγοράσει για τον εαυτό του την ευκαιρία να δοκιμάσει για την υπέρβαση, για να αποκλείσει την Μαρσέιγ και να βρεθεί στα playoffs του Champions League. Ναι, το τέλειο και για εκείνον και για το εθνικό ranking θα ήταν να έχει νικήσει και στη ρεβάνς την Ντνίπρο, αλλά παρόλαυτα αυτό που του συνέβη ήταν μια πολύ χρήσιμη παράσταση για το μέλλον - τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα. Και το γεγονός ότι “επέστρεψε” στο β’ ημίχρονο τονώνει πολύ την αυτοπεποίθηση μιας ομάδας που σήμερα κτίζεται και ωριμάζει.