ΑΕΚ: Στην ανάπαυλα ο Αλμέιδα επανέφερε τις «εργοστασιακές ρυθμίσεις»

• Τι συνέβη στο β’ ημίχρονο;

Ήταν κάτι πολύ παραπάνω από ένα ματς για την ΑΕΚ αυτό στο “Maksimir” του Ζάγκρεμπ. Και γι’ αυτό δεν χρειαζόταν να ξέρεις πολλά για το ποδόσφαιρο ή να συλλέξεις πληροφορίες προκειμένου να αντιληφθείς πόσο απαιτητική ήταν η κατάσταση για τον προπονητή και τους ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ. Στο πρώτο τους επίσημο παιχνίδι στη σεζόν, κι ενώ έρχονταν από 15θημερη απραξία, είχαν να διαχειριστούν τον εκνευρισμό ενός εκτός έδρας αγώνα και όλο το ψυχικό βάρος του πένθους, μαζί με την συσσωρευμένη οργή που τους μετέδωσε το περιβάλλον - δηλαδή οι φίλοι της ΑΕΚ για την δολοφονία του Μιχάλη.

Αν κοιτάξεις το πώς έγινε, με όρους ποδοσφαιρικούς, εντυπωσιάζεσαι. Μια ομάδα που χρειάστηκε τον χρόνο της για να φέρει τον εαυτό της στον ρυθμό ενός επίσημου αγώνα - ρυθμό που είχε η αντίπαλός της επειδή είχε αρκετά επίσημα παιχνίδια στα πόδια της, πήγε στα αποδυτήρια με το 1-0 και με τα συναισθήματα της τελευταίας στιγμής του α’ ημιχρόνου, που ήταν αυτά που δημιουργεί μια καλή ευκαιρία του αντιπάλου να κάνει το 2-0. Στο πρώτο της ημίχρονο η ΑΕΚ δεν δημιούργησε τον συνήθη όγκο επιθέσεων (έκανε 6 οργανωμένες επιθέσεις, ενώ ο μέσος όρος της είναι 18), και επέτρεψε στην Ντινάμο να κάνει περισσότερες επιθέσεις (17) από αυτές που επιτρέπει κατά μέσο όρο στον αντίπαλό της στο πρώτο ημίχρονο (7). Χωρίς να “υποφέρει” (xG: 0.65 για την Ντινάμο - 0.64 για την ΑΕΚ) η ομάδα του Ματίας Αλμέιδα δεν πρόλαβε να βρει τον εαυτό της και να βγάλει στο τερέν τις βασικές αρχές του παιχνιδιού της.

Τι συνέβη στην ανάπαυλα; Όσοι δεν ζούμε στα αποδυτήρια δεν μπορούμε να ξέρουμε τι πληροφορίες μετέδωσε στους ποδοσφαιριστές του ο Αργεντινός προπονητής. Με όσα είπε όμως και με τις τακτικές τροποποιήσεις που έκανε, επανέφερε την ΑΕΚ στις “εργοστασιακές ρυθμίσεις”.

Τι συνέβη στο β’ ημίχρονο;

Μια ομάδα που υστέρησε πολύ έναντι του μέσου όρου τις στις μονομαχίες (38,2% αποτελεσματικότητα, όταν ο μέσος όρος της είναι 51%), βρήκε το σθένος αλλά και τις τοποθετήσεις για να “φτάσει” στον μέσο όρο της στο β’ ημίχρονο (55,1% αποτελεσματικότητα, με 50,5% μέσο όρο στο β’ ημίχρονο των αγώνων της).

Μια ομάδα με βασική αρχή στο παιχνίδι της την πίεση στην μπάλα για επανάκτηση της κατοχής όσο το δυνατόν ψηλότερα στο τερέν, η οποία δεν πλησίασε στο α’ ημίχρονο (32 επανακτήσεις) τον μέσο όρο της (43), βρήκε τον τρόπο να πλησιάσει περισσότερο τον μέσο όρο της στο β’ ημίχρονο (37, με μέσο όρο τις 43), και κυρίως κατάφερε να επανακτήσει περισσότερες φορές την κατοχή ψηλότερα στο τερέν. Οι 15 επανακτήσεις κατοχής στο μεσαίο τρίτο του τερέν στο α’ ημίχρονο έγιναν 24 στο β’ ημίχρονο. Και οι 3 επανακτήσεις κατοχής στο αμυντικό τρίτο του αντιπάλου στο α’ ημίχρονο έγιναν 6 στο β’.

Τα στοιχεία της απόδοσης λένε σε μεγάλο βαθμό την ιστορία του β’ ημιχρόνου, διότι όλα τα καλά πράγματα η ΑΕΚ τα έκανε με αυτόν τον τρόπο: πίεση στο αντίπαλο μισό, επανάκτηση, άμεση μετάβαση στην επίθεση. Έτσι “προειδοποίησε” στο 52’, με τον ίδιο τρόπο έφτασε στο 1-1 στο 59’ με τον Τσούμπερ, έτσι έφτασε στο γκολ του Πινέδα που ακυρώθηκε, έτσι κέρδισε το κόρνερ από το οποίο βρήκε το δεύτερο γκολ της. Έτσι έφτασε στις 12 τελικές (με μ.ο. β’ ημιχρόνου τις 8), επιτρέποντας μόνο 3 (μ.ο. β’ ημιχρόνου: 3,2) στην Ντινάμο (xG: 0.1 για την Ντινάμο - 0.9 για την ΑΕΚ). Στο β’ ημίχρονο η ΑΕΚ ξεπέρασε τον μέσο όρο της (17,7) στις οργανωμένες επιθέσεις (21) και κράτησε την Ντινάμο (8) πιο χαμηλά από τον μέσο όρο των επιθέσεων που επιτρέπει στον αντίπαλο (9,7).

Πώς το έκανε αυτό η ΑΕΚ του Ματίας Αλμέιδα; Θα ξανασημειώσω, δεν είμαστε στα αποδυτήρια για να γνωρίζουμε τις εντολές. Αυτό που είδαμε ήταν ότι η ΑΕΚ τοποθετήθηκε ψηλότερα στο τερέν κατά την φάση άμυνας, και κυρίως ότι οι δύο κεντρικοί μέσοι της έπαιξαν στο μέγιστο της έντασης. Η “μέγγενη” που έστηναν ο Γιόνσον με τον Σιμάνσκι, με τις τακτικές ενέργειες των συμπαικτών να τους υποστηρίζουν, “έφερε” την επανάκτηση της κατοχής στο 52’ και το 59’ - δηλαδή δημιούργησε τις προϋποθέσεις για να φτάσει η ΑΕΚ στο 1-1 και να απελευθερωθεί ψυχολογικά. Ο Αλμέιδα έβαλε τους χάφ του να παίξουν “στα κόκκινα” επειδή είχε την πίστη ότι έχει στον πάγκο του ποδοσφαιριστές που θα αντικαταστήσουν αυτούς που θα “σκάσουν” δίχως να αλλοιωθούν τα χαρακτηριστικά της ομάδας του. Όπως και συνέβη.

Η ΑΕΚ δεν έχει προκριθεί. Και την περιμένει μια το ίδιο βαριά, αν όχι βαρύτερη συναισθηματικά βραδιά το Σάββατο στη Νέα Φιλαδέλφεια. Και επειδή απέναντί της έχει μια καλή ομάδα, η οποία λογικά “διάβασε” αυτό που της συνέβη και θα προσπαθήσει να γίνει πιο συντηρητική και προσεκτική στην κυκλοφορία της μπάλας στο δικό της “μισό”, η ρεβάνς είναι πολύ απαιτητική. Η απόδοση που είχαν στην συντριπτική πλειονότητά τους όμως οι Κιτρινόμαυροι, και τα όσα έδειξε η ΑΕΚ σχετικά με τον τρόπο που είχε προετοιμαστεί ψυχικά και πνευματικά από τον Αλμέιδα για το πρώτο ματς είναι καθαρά σημάδια της ικανότητας της ΑΕΚ να τα καταφέρει και στο δεύτερο παιχνίδι.

Ποδοσφαιρικά, αυτό που έκανε η ΑΕΚ στο β’ ημίχρονο το βρίσκεις εντυπωσιακό. Όταν φαντάζεσαι πόση δουλειά χρειαζόταν στο ψυχολογικό κομμάτι για να συμβεί, αυτό που είδες το αντιλαμβάνεσαι ως μια στιγμή μεγαλείου.