Μόνοι τους έφτασαν ως εδώ, θα είναι μόνοι και την Δευτέρα άραγε…

Τα σημάδια είχαν φανεί εδώ και πολύ καιρό. Στην πραγματικότητα από την εποχή του Φαν Σχίπ, απλά πολλοί δεν ήθελαν να τα δουν και άλλοι ασκούσαν εύκολη κριτική στην Εθνική ομάδα, στην οποία είναι πάντα πιο εύκολο να ασκείς κριτική σε σχέση με ένα σύλλογο.

Την τελευταία διετία ήταν κάτι παραπάνω από φανερό ότι η εποχή που η Εθνική έχανε μέσα έξω από τα Νησιά Φερόε ήταν τόσο μακρινή, που ακόμη και το σχεδόν αδύνατο (να αποκλείσει η Εθνική Ελλάδας την Γαλλία ή την Ολλανδία για να πάει στο Euro) έμοιαζε να έχει ρεαλιστικές πιθανότητες. Όχι πολλές, αλλά ρεαλιστικές. Και φτάσαμε ακριβώς σε αυτό το σημείο. Στις ρεαλιστικές πιθανότητες. Στο ένα εντός έδρας ματς που πρέπει να νικήσουμε, στον «τελικό» κόντρα στους Ολλανδούς. Δεν είναι εύκολο, για την ακρίβεια είναι δύσκολο, αλλά πλέον όχι αδύνατο, όχι ακατόρθωτο.

Η παρέα αυτών των παιδιών, η οποία άρχισε να γίνεται παρέα πριν χρόνια, μεγάλωσε, ωρίμασε, έγινε ομάδα, πίστεψε στον εαυτό της. Κόντρα σε όλα και αν όχι σε όλους, σίγουρα σε πολλούς, στους περισσότερους. Κανείς δεν στηρίζει πραγματικά αυτά τα παιδιά. Κανένας σύλλογος ασφαλώς, καμία Ομοσπονδία ασφαλώς, ούτε κατά διάνοια ο Τύπος και το συνάφι μου, ούτε φυσικά ο κόσμος με την μαζική έννοια του όρου. Είμαι πραγματικά περίεργος αν την Δευτέρα το βράδυ ένα γήπεδο 30 χιλιάδων θέσεων θα γεμίσει γι’ αυτό τον «τελικό» ή ούτε τώρα δεν θα το δούμε να συμβαίνει.

Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι αν δεν τα καταφέρουν την Δευτέρα οι διεθνείς (να νικήσουν και να φέρουν στο χείλος του αποκλεισμού τους Ολλανδούς) θα τους ασκηθεί σκληρή κριτική. Κανείς δεν θα θυμηθεί ότι απέναντι είναι η Ολλανδία, μία από τις οκτώ καλύτερες ομάδες του κόσμου σύμφωνα με το τελευταίο Μουντιάλ. Ολοι θα θυμηθούν ότι τους βολεύει. Ότι ο Πογιέτ δεν είναι καλός προπονητής, ότι δεν φώναξε τον Φορτούνη, ότι ο Ντέλιας δεν παίζει βασικός, ότι ο Δουβίκας δεν είναι στην αποστολή, ότι ο Μπαλτάκος είναι ανίκανος (που είναι, αλλά αυτό τι αφορά την Εθνική;), ότι τέλος πάντων βολεύει η επικοινωνία του καθενός.

Κανείς ποτέ στην πραγματικότητα δεν θέλει να πάει καλά η Εθνική ομάδα, ώστε να μπορούν να έχουν όλοι έναν επιπλέον λόγω κριτικής. Κανένας σύλλογος δεν θέλει η Εθνική ομάδα να τα καταφέρει ή πιο σωστά θέλουν να τα καταφέρει μόνο αν απαρτίζεται κυρίως από παίκτες της δικής του ομάδας, ώστε να μπορεί να καρπωθεί – οικειοποιηθεί, την επιτυχία και να μπορεί να… μοσχοπουλήσει τα θρεφτάρια του. Και από κοντά ο Τύπος, ο οποίος για να ικανοποιήσει το αφήγημα της όποιας ομάδας υποστηρίζει, χαίρεται με την αποτυχία, γιατί μπορεί να ασκήσει εύκολη και ανέξοδη κριτική.

Αφήστε λοιπόν την… ομοψυχία τώρα την στιγμή της επιτυχίας και μην γελιέστε. Αυτή η παρέα των παιδιών με τον προπονητή τους και κάποιους ελάχιστους ακόμη, έφτασαν μέχρι εδώ που έφτασαν. Μόνοι τους τα κατάφεραν και μόνοι τους προσπαθούν να κάνουν κάτι που έμοιαζε από τρομερά δύσκολο έως αδύνατο. Ο όμιλος Γαλλία, Ολλανδία, είναι σαν όμιλος ελληνικού συλλόγου στο Τσάμπιονς Λιγκ με Σίτι και Μπαρτσελόνα. Ποιος θα ελληνικός σύλλογος θα έπαιρνε πρόκριση από τέτοιο όμιλο και δεύτερη θέση; Κυρίως ποιος θα ασκούσε κριτική και σε ποιόν σύλλογο αν δεν τα κατάφερνε;

Την Δευτέρα το βράδυ αυτή η ομάδα και αυτή η παρέα παιδιών χρειάζονται ένα επιπλέον κίνητρο, μία επιπλέον ώθηση. Να βγουν και να δουν ένα γεμάτο γήπεδο. Να καταλάβουν ότι εκεί έξω υπάρχει ένα ολόκληρο γαλατικό χωριό που τους υποστηρίζει, διότι αυτό είναι η Εθνική ομάδα στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ένα γαλατικό χωριό, ξένο και μακριά από τις παθογένειες του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Η νίκη το Σάββατο το βράδυ στο Δουβλίνο είναι η μεγαλύτερη του ελληνικού ποδοσφαίρου τα τελευταία αρκετά χρόνια. Η εμφάνιση με εξαίρεση το πρώτο δεκάλεπτο, τόσο πειστική και τόσο ώριμη. Η νίκη τόσο μεγάλη και τελικά τόσο εύκολη που δεν ξέρω πόσοι το περίμεναν. Ξέρω ότι σίγουρα το περίμεναν και το πέτυχαν αυτοί που το δοκίμασαν. Οι παίκτες της Εθνικής ομάδας και ο προπονητής τους. Αυτοί που από την πρώτη στιγμή δεν κρύφτηκαν πίσω από τον αδιανόητα δύσκολο όμιλο, αλλά απαίτησαν από τον εαυτό τους να αποκλείσουν Ολλανδούς ή Γάλλους από το Euro και να πάνε αυτοί. Χωρίς υπεκφυγές, χωρίς ναι μεν αλλά, χωρίς δεύτερες σκέψεις. «Θέλουμε, πρέπει και μπορούμε να περάσουμε…» είπαν από την πρώτη στιγμή όλοι. Ηταν τόσο εύκολος (και λογικός εδώ που τα λέμε) ο δρόμος, του «είναι μία πολύ κακή κλήρωση που δεν μας αφήνει σοβαρά περιθώρια, αλλά θα το παλέψουμε…».

Διάλεξαν τον δύσκολο δρόμο και έφτασαν εδώ, στο ένα ματς, στον «τελικό» με τους Ολλανδούς την Δευτέρα το βράδυ. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουν, θα είναι δύσκολο σίγουρα. Ξέρω όμως ότι για μία ακόμη φορά θα τα δώσουν όλα. Θα είμαι εκεί λοιπόν όχι ως δημοσιογράφος (αφού δεν θα δουλέψω γι’ αυτό το ματς), αλλά ως φίλαθλος για να τους χειροκροτήσω. Να τους χειροκροτήσω ότι κι’ αν έχει συμβεί, όποιο κι’ αν είναι το τελικό αποτέλεσμα…

Εσείς άραγε…