Εθνική: Ένας top class τερματοφύλακας και μία ήττα από την Ολλανδία που έχει δύο «αναγνώσεις»

• Το υψηλότατο επίπεδο του Βλαχοδήμου και η... μοναξιά του Ιωαννίδη στην επίθεση

Εάν θέλουμε να πατάμε για τα καλά στη γη και να είμαστε ρεαλιστές θα ήταν ένα μίνι αγωνιστικό θαύμα το να μπορούσε η Ελλάδα να νικήσει αυτήν την Ολλανδία ακόμα και με... μισό μηδέν. Οι Ολλανδοί ως σύνολο ακόμα και με τόσες ελλείψεις από τη μέση και μπροστά παραμένουν μία άκρως ποιοτική ομάδα και σίγουρα πολύ καλύτερη από το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.

Οπότε τι έμενε; Μία προσπάθεια για μία διαφορετική αντιμετώπιση των Οράνιε μετά και το 3-0 εκτός έδρας που ήταν ένα σκληρό και δυνατό αγωνιστικό... μάθημα για τους διεθνείς μας αλλά και το τεχνικό επιτελείο. Κάτι που θα έπρεπε να κάνει αλλιώς η ομάδα.

Η τακτική και η αγωνιστική διάταξη που είδαμε από την Ελλάδα ήταν όντως κάτι το διαφορετικό. Με σημαντική δόση ρίσκου βέβαια υπό την έννοια πως ένας σχηματισμός με τρεις στόπερ ή προς το τέλος μία διάταξη με τρεις φορ δεν είναι κάτι απλό και εύκολο. Ποτέ δεν είναι κάτι εύκολο να διαφοροποιείται τόσο πολύ μία διάταξη και ας είχε γίνει μία μίνι... δοκιμή με τρίτο στόπερ προς το τέλος της αναμέτρησης στην Ιρλανδία. Και δεν είναι και ένα σχήμα (και το ένα και το άλλο) στο οποίο είχαν την απαιτούμενη... οικειότητα οι διεθνείς μας.

Η λογική του Γκουστάβο Πογιέτ - όπως την καταλαβαίνω εγώ - είχε να κάνει με το εξής: μία όσο το δυνατόν μία προσεγμένη αντιμετώπιση του αγώνα με έμφαση στην τακτική προσήλωση και στην άμυνα στην αρχή (εξ ου και οι πέντε αμυντικοί στο σύνολο καθώς είχαμε να κάνουμε με 3 στόπερ) για να κρατήσει το μηδέν η Εθνική μας με δεδομένη και την πίεση που θα είχε από τους Ολλανδούς. Και όσο το ματς θα έμενε στο 0-0 εάν θα μπορούσε η Ελλάδα να βγάλει ένα γκολ (να κυνηγήσει ένα τέρμα για το 1-0) και να πάρει το ματς στην OPAP Arena.

Μόνο που σε αυτές τις περιπτώσεις το πιο δύσκολο task είναι να δημιουργήσεις και να επιτεθείς και όχι να αμυνθείς. Η άμυνα ακόμα και με ορισμένα λάθη μπορεί να τη διαχειριστεί πιο εύκολα ένα σύνολο. Ειδικά με ομάδες όπως η Ολλανδία που... φορτώνουν για τα καλά τον άξονά τους και έχουν πολύ καλούς χειριστές της μπάλας και γενικά παίκτες που ξέρουν να κρατάνε τη μπάλα, να αναπτύσσονται και να δημιουργούν, χρειάζεται μία έξτρα ώθηση δημιουργικά και επιθετικά για τον αντίπαλό τους. Ομάδες όπως η Ολλανδία που πρέπει να τους... χτυπήσεις στο κέντρο τους.

Το α' μέρος ήταν πολύ... ζόρικο για την Ελλάδα. Και δεν ήταν μόνο λόγω του πέναλτι υπέρ των Ολλανδών που απέκρουσε ο Βλαχοδήμος. Μόνο ο εξαιρετικός στον αγώνα αυτόν Ράιντερς βρέθηκε μόνος του για να σουτάρει τουλάχιστον 3 φορές, αναγκάζοντας μάλιστα στη μία εξ αυτών τον Βλαχοδήμο να βγάλει την προσπάθειά του με δυσκολία. Γενικότερα ο Έλληνας γκολκίπερ κράτησε όρθια την Ελλάδα και στο α' μέρος αλλά σε ένα μεγάλο διάστημα. Ήταν αναμενόμενο πως οι Ολλανδοί θα είχαν ευκαιρίες, ωστόσο σε κάποια φάση το επιθετικό πρέσινγκ τους έδειχνε πιο έντονο από ποτέ.

Το υψηλότατο επίπεδο του Βλαχοδήμου και η... μοναξιά του Ιωαννίδη στην επίθεση

Εάν θέλουμε να πάμε σε ατομικό επίπεδο ως προς τους διεθνείς μας τέσσερις παίκτες ξεχώρισαν στην αναμέτρηση αυτή με τους Ολλανδούς. Ο Βλαχοδήμος ξεκάθαρα με τις τόσες επεμβάσεις του και από εκεί και πέρα οι Ρέτσος, Τσιμίκας αλλά και ο Ιωαννίδης με τον φορ του Παναθηναϊκού να έχει κάνει μία μεγάλη προσπάθεια αλλά και να είναι ο μόνος από τους επιθετικούς μας που... ταλαιπώρησε και μάλιστα με τα ατομικά του χαρακτηριστικά έως ένα σημείο την άμυνα των Ολλανδών. Μην ξεχνάμε πως η πιο μεγάλη φάση της Εθνικής μας ήταν καθαρά δική του και ενώ ήταν μέσα και σε τουλάχιστον άλλες 2 επιθετικές στιγμές της Ελλάδας.

Για τον Βλαχοδήμο, τον γκολκίπερ της Νότιγχαμ Φόρεστ, πραγματικά τι να πρωτογράψει κανείς; Τερματοφυλακάρα, μεγάλη αγωνιστική προσωπικότητα και γενικά ένας top class παίκτης. Δεν έχει πολλούς τέτοιους η Εθνική μας. Σε ένα τέτοιο δηλαδή αγωνιστικό level.

Στη συνέχεια η... σκυτάλη σχετικά με την Εθνική πέρασε στον πάγκο και στους χειρισμούς του κόουτς και του επιτελείου του. Ήρθε το 4-2-3-1, ένα σχήμα πιο... κοντά στα δικά μας standards και που βοήθησε περισσότερο την Εθνική μας στο παιχνίδι ή έτσι φαινόταν στον αγωνιστικό χώρο. Ήταν μία πιο προσιτή στα δεδομένα των παικτών μας διάταξη. Ένας σχηματισμός που διαφοροποιήθηκε με την αποχώρηση με αλλαγή για τον Κουλιεράκη από τον αγώνα.

Προς το τέλος ήρθε και η παρουσία τριών φορ. Παυλίδης, Γιακουμάκης και Ιωαννίδης στο γήπεδο. Επί της ουσίας το τεχνικό επιτελείο της Εθνικής τα έπαιξε όλα για όλα και όσο ήταν - ακόμα - ο αγώνας στο μηδέν αλλά τελικώς οι Ολλανδοί αντί να βρουν γκολ από τις αρκετές τους φάσεις το βρήκαν με τον Φαν Ντάικ από ένα 2ο πέναλτι, αυτό που υποδείχθηκε πάνω στον Παυλίδη. Στο τέλος της ημέρας για να είμαστε δίκαιοι η καλύτερη ομάδα νίκησε, απλά το θέμα είναι το πώς το έκανε. Δεν είναι μόνο το χάνεις έναν αγώνα αλλά είναι και πώς τον χάνεις.

Όσο για την Εθνική; Η μία «ανάγνωση» είναι πως... ζόρισε όσο περισσότερο μπορούσε μία πολύ καλή και δυνατή Εθνική, όπως η Ολλανδία όσο... πειραματικά και ανορθόδοξα και εάν το έκανε (υπό την έννοια της διαφορετικότητας των διάταξέων της). Πώς ήταν μέσα στο παιχνίδι μέχρι και λίγο μετά το 80' και έχοντας και κάποια καλά διαστήματα. Και είναι φυσικά προφανές και σαφές ότι κανείς δεν μπορεί να... κατηγορήσει την Εθνική για ότι δεν νικά Εθνικές όπως η Γαλλία και η Ολλανδία.

Η άλλη «ανάγνωση» όμως είναι πώς παρά την αγωνιστική μας πρόοδο και τον σταθερό κορμό που δημιουργείται στην Εθνική είναι ότι έχουμε ακόμα... δρόμο για να φτάσουμε στο επίπεδο του να κοντράρουμε και να μπορούμε ακόμα και να νικάμε τέτοιες Εθνικές ομάδες, όπως αυτήν της Ολλανδίας. Χρειαζόμαστε ακόμα πράγματα για να το καταφέρουμε αυτό. Και δεν είναι μόνο θέματα στρατηγικής. Είναι ζητήματα διάρκειας στην απόδοση, καλύτερης εικόνας στο κέντρο και ακόμα και αποτελεσματικότητας. Ακόμα ακόμα και ότι η Ελλάδα δεν παίρνει έναν σημαντικό ή επαρκή αριθμό γκολ από τους στράικερ της.

Έχει όμως σημασία ότι το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα έφτασε μετά από αρκετά χρόνια να παίζει έναν τόσο σημαντικό αγώνα και να δημιουργεί ξανά προοπτική. Να δημιουργεί και πάλι προσδοκίες.

Υ.Γ. Δεν ήταν μόνο οι φάσεις των πέναλτι - που ξεσήκωσαν και τις διαμαρτυρίες των διεθνών μας και γενικά των ανθρώπων της Εθνικής - (με τον Ισπανό Ερνάντεθ να δίνει 2 πέναλτι στους Ολλανδούς, να μην δίνει εν τέλει άλλο ένα μετά από VAR Check και ενώ οι Οράνιε ζήτησαν στο σύνολο 5 (!) πέναλτι και ο Κούμαν μετά έκανε λόγο για τουλάχιστον 3 πέναλτι που έπρεπε να πάρουν) σε σχέση με τη διαιτησία αλλά ήταν η γενική / συνολική της εικόνα. Ήταν μία κακή διαιτησία αυτή στον αγώνα της OPAP Arena βγάζοντας μία τάση υπέρ των Ολλανδών ακόμα και σε φάουλ και κάρτες. Και νομίζω ότι σε αυτά τα παιχνίδια τέτοιες ομάδες με αγωνιστική δυναμική όπως της Ολλανδίας δεν χρειάζονται κάτι τέτοιο.

Υ.Γ. 2 Η Ελλάδα σε αυτό το παιχνίδι χρειαζόταν για τα καλά το κέντρο της. Τελικώς δεν πήρε τα πράγματα που περίμενε από τους περισσότερους παίκτες του άξονά της, ειδικά στο πρώτο 45λεπτο του ματς στην Opap Arena. Ειδικά στο να κρατήσει περισσότερο τη μπάλα αλλά και να έχει πιο καλή ανάπτυξη και έτσι αναγκαζόταν να παίζει αρκετά από τους στόπερ της και τα άκρα της.