Ντρέπεται και η ντροπή με την κατάσταση του εθνικού ποδοσφαίρου

Και τώρα που ο Γκουστάβο Πογέτ εκφράστηκε δημόσια, βάζοντας τέλος στο θέμα περί ενδεχόμενης πρόωρης αποχώρησής του από την Εθνική Ομάδα και οι ποδοσφαιριστές έσπευσαν να τονίσουν με τις δηλώσεις τους ότι επιθυμούν να συνεχίσουν να δουλεύουν μαζί του, είναι ώρα να κοιτάξουμε τα ουσιαστικότερα θέματα που έθιξε ο Ουρουγουανός προπονητής.

Προφανώς τους πολλούς, που θα πάνε για την χαρά του παιχνιδιού στη Νέα Φιλαδέλφεια την ερχόμενη Τρίτη τους απασχολεί το αν θα κοντράρουμε ή όχι την Γαλλία. Αν και νομίζω ότι τους περισσότερους τους απασχολεί πρωτίστως το αν θα αγωνιστεί ή όχι ο Κίλιαν Εμπαπέ, για να τον δουν από κοντά αγωνιζόμενο.

Αρκετούς, ευτυχώς, τους απασχολεί, για τους σωστούς ή τους “ρηχούς” λόγους, το αν η Εθνική θα καταφέρει να προκριθεί στην τελική φάση του Euro 2024. Αυτό το ενδιαφέρον ενδεχομένως να αποτελεί μια βάση για μια πιο ουσιαστική συζήτηση σχετικά με την επικρατούσα κατάσταση στην Εθνική Ομάδα.

Όπως επανέλαβε ο Πογέτ το απόγευμα της Πέμπτης, η Εθνική είναι μια ομάδα χωρίς προπονητικό κέντρο, η οποία δεν δουλεύει με τον επαγγελματισμό που θα ήθελε να συναντά ο προπονητής της. Αυτή είναι η ουσία, για την οποία φυσικά δεν τοποθετήθηκε διευκρινιστικά η διοίκηση της ΕΠΟ όπως έκανε για να μας πει τι ακριβώς συμβαίνει με τον απλήρωτο συνεργάτη του Πογέτ. Διότι προφανώς είναι πιο εύκολο να εξηγήσεις γιατί δεν έχει ακόμη πληρωθεί ο Μαουρίτσιο Ταρίκο από όσο είναι το να εξηγήσεις για ποιο λόγο αλλάζει προπονητήριο σε κάθε προπόνηση η Εθνική Ομάδα και ακόμη δεν γνωρίζουμε πότε και πού θα δημιουργηθεί το προπονητικό κέντρο της ομοσπονδίας για τις εθνικές ομάδες.

Προσέξτε, φεύγει το 2023 και ακόμη δεν έχουμε ιδέα για μια υπόθεση που απασχολεί, θεωρητικά, την ομοσπονδία εδώ και τουλάχιστον 6 χρόνια, δηλαδή από το 2017, όταν το έπαιρνε απόφαση ότι θα “ξεσπιτωθεί” από το λυόμενο “προπονητικό κέντρο” του Αγίου Κοσμά, το οποίο ήταν μια φτωχή και ανεπαρκής εγκατάσταση από την ημέρα της έναρξης λειτουργίας της.

Η ομοσπονδία γνώριζε τουλάχιστον από το 2019 ότι θα είχε την οικονομική υποστήριξη της UEFA για να δημιουργήσει προπονητικό κέντρο. Από το 2021, από τον καιρό της διοίκησης Ζαγοράκη, είχε μπει στην φάση του σχεδιασμού. Και σήμερα, που φεύγει το 2023, η ομοσπονδία παραμένει στο σημείο “μηδέν”.

Δεν θυμάμαι να υπήρξε έστω και μια διοίκηση που μακροημέρευσε στην ομοσπονδία, η οποία να είχε παρουσιάσει πρόγραμμα για τα έργα που σκόπευε να υλοποιήσει. Και σήμερα, που θεωρητικά το οικοσύστημα του ποδοσφαίρου ετοιμάζεται για νέες εκλογές, στο τέλος της σεζόν, δεν ακούς λέξη σχετικά με αυτό το κομμάτι, των υποδομών. Η ομοσπονδία ζει σε νοικιάρικα γραφεία, βάζει τις εθνικές ομάδες να προπονούνται σε νοικιάρικα προπονητήρια, δίνει αγώνες σε νοικιάρικα γήπεδα. Όλα με ενοίκιο, τίποτα δικό της. Το απόλυτο τίποτα.

Σήμερα, που ακούμε σχετικά με τις υποψηφιότητες στις επόμενες εκλογές, το θέμα μου προκαλεί αναγούλα. Ξέρω τόσο καλά, το έχω βάλει τόσο στο πετσί μου ότι αυτό το εκλογικό σώμα το απασχολεί μόνο το πώς θα είναι “στα κουμάντα” και στις επιτροπές, όπως ξέρω το ίδιο καλά ότι το όραμα αυτών που θέλουν την διοίκηση είναι μόνο το να ελέγχουν τις αποφάσεις και να επηρεάζουν τις εξελίξεις και όχι το να χτίσουν ένα ρημάδι προπονητικό κέντρο για τις εθνικές ομάδες και να σουλουπώσουν το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο.

Ντρέπεται και η ντροπή με την επικρατούσα κατάσταση στο ελληνικό εθνικό ποδόσφαιρο. Μόνο που αυτή την ντροπή τη νιώθουμε μόνο εσείς κι εγώ, που δεν “ανεχόμαστε” να ακούμε έναν ομοσπονδιακό προπονητή να εξευτελίζει το ελληνικό ποδόσφαιρο όταν μιλά για την πραγματικότητα που αντιμετωπίζει. Η πραγματικότητα είναι που μας πονάει, όχι ο Πογέτ. Για την ΕΠΟ όμως απλώς ψιχαλίζει - δεν την φτύνουν. Ουδείς ενοχλείται που η Εθνική καταντά να αυτοτιμωρείται και να δίνει φιλικό πίσω από κλειστές πόρτες επειδή η ΕΠΟ δεν κατάφερε να βρει γήπεδο στο οποίο να επιτρέπεται να μπουν φίλαθλοι. Ουδείς ενοχλείται με την κατάσταση που περιγράφει με τα λόγια του ο ομοσπονδιακός προπονητής. Το όραμα όλων είναι μόνο να ελέγξουν τις ενώσεις για να πάρουν τις εκλογές. Για αυτούς, αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Οι εκλογές, τα κουμάντα, ο έλεγχος, η κονόμα. Όχι η αγάπη για την μπάλα και η ανάγκη για προσφορά προς το κοινωνικό σύνολο.