Εθνική Ελλάδας: Το «μπράβο» και η μεγάλη... απαίτηση του Μαρτίου

• Τον Μάρτιο με τον τίτλο του «φαβορί»

Κάθε καλό αποτέλεσμα της εθνικής μας ομάδας είναι μια ευχάριστη είδηση. Ειδικά απέναντι σε μεγάλο αντίπαλο, ακόμα και αν δεν υπάρχει βαθμολογικό όφελος. Στην πορεία ανακαίνισης του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος λοιπόν το 2-2 με τη Γαλλία είναι ένα καλό μαντάτο. Τίποτα περισσότερο βέβαια. Για να είμαι ειλικρινής και επειδή έχω την… «ανωμαλία» να μετράω περισσότερο το τι γίνεται στις μικρότερες ηλικίες, καλύτερο νέο (για εμένα) ήταν η νίκη της ομάδα των Ελπίδων με την Πορτογαλία, αλλά και πάλι πολλά μπράβο στο γκρουπ της Ανδρών, για την εμφάνιση, το πείσμα την ανατροπή και τα νεύρα που έφεραν με το αποτέλεσμα τους Γάλλους. Δεν είναι κακό μετά το αστείο 14-0 με το Γιβραλτάρ να τους αναγκάζεις να παραπατήσουν στο αμέσως επόμενο ματς. Όσο για το πώς επέλεξε να παρατάξει την αρχική του ενδεκάδα ο Ντεσάν, αυτό είναι δικό του θέμα. Όσο ήθελε το ρεκόρ (και το κυνήγησε), άλλο τόσο ήθελε να τελειώσει με το 8/8 στον όμιλο και δεν το πέτυχε. Από αυτό μέχρι το γραφικό «γιούχα» στον Μπαπέ υπάρχει μια απόσταση, αλλά –εντέλει- στο γήπεδο ο καθένας διασκεδάζει όπως γουστάρει.

• Ρότα: Ενας «βράχος» απέναντι στα «κύματα» των Κολό Μουανί - Μπαπέ

Η προσπάθεια στον όμιλο των προκριματικών του Euro τελείωσε, η εθνική μας δεν άγγιξε καν την απευθείας πρόκριση καθώς στα ματς που την έκριναν δεν είχε κέρδος, αλλά παίρνοντας καθαρά την τρίτη θέση είδε ξανά τον εαυτό της…πιο όμορφο στον αγωνιστικό καθρέφτη, σαν συνέχεια της επιτυχημένης προσπάθειας στο Nations League. Εκεί που κέρδισε τη δεύτερη ευκαιρία, που καλείται να αξιοποιήσει στην (ελπίζουμε) διπλή προσπάθεια του Μαρτίου. Η οποία θα είναι πιο δύσκολη απ ΄ ότι το ματς της Τρίτης με τη Γαλλία.

Τόσο το Καζακστάν, όσο και η Γεωργία, αλλά κυρίως το Λουξεμβούργο, δηλαδή ο σίγουρος και οι δύο πιθανοί αντίπαλοι αντίστοιχα, βρίσκονται μπροστά σε ένα ραντεβού που για αυτούς είναι πιο ιστορικό απ’ ότι για την εθνική μας. Μέσα από την προσπάθεια τους στα προκριματικά είδαν την ψαλίδα με τους μεγάλους αντιπάλους τους στον όμιλο να κλείνει αρκετά και από εκεί που ήταν η τελευταία τρύπα της φλογέρας να φτάσουν να διεκδικούν…πεισματικά μέχρι και απευθείας πρόκριση. Κάποτε λέγαμε «υπάρχουν και τα εύκολο ματς με το Λουξεμβούργο» σε έναν προκριματικό όμιλο, αλλά πλέον (και πέρα από το τραυματικό 9-0 από την Πορτογαλία) ακόμα και η ομάδα του δουκάτου έρχεται σαν συνέχεια της αξιοπρεπέστατης Νουντελάνζ να δείξει αξιόμαχο ευρωπαϊκό προφίλ.

Τον Μάρτιο με τον τίτλο του «φαβορί»

Το ματς με τη Γαλλία, δεν είχε βαθμολογικό κίνητρο αλλά μπόλικο «επικοινωνιακό». Κόντρα σε μια…κολεξιόν μεγάλων ονομάτων, στην φιναλίστ του Μουντιάλ και καλύτερη ομάδα του ομίλου, χωρίς βαθμολογικό άγχος όλα μπορεί να είναι όχι εύκολα, αλλά περισσότερο «ελκυστικά». Ειδικά όταν δεν υπάρχει άγχος , το πιθανό κέρδος γίνεται πιο εφικτό. Ακόμα και έτσι χρειάστηκε και η τύχη για να μην φύγει, η εθνική μας, ηττημένη από το γήπεδο, αλλά και αυτό είναι μέρος του παιχνιδιού. Επίσης με τη Γαλλία υπήρχαν πολλές δικαιολογίες, αλλά και συγχωρούνται πιο εύκολα πιθανές αστοχίες, τις οποίες σήμερα δεν συζητάμε καθώς δεν υπήρξε και κάτι αρνητικό στο σκορ. Κόντρα όμως στο Καζακστάν στο σπίτι της και σε έναν από τους άλλους δύο πιθανούς αντιπάλους στη συνέχεια η εθνική δεν μπαίνει ως αουτσάϊντερ, αλλά ως φαβορί (άντε να είμαστε το 50-50 με τη Γεωργία). Εκεί θα υπάρχει η «απαίτηση». Και για καλό διάβασμα και ανάλογη προσαρμογή πριν τον αγώνα, αλλά και μέσα σε αυτόν, από προπονητή και παίκτες. Το θέμα είναι πως στα χαρτιά είμαστε περισσότερο φαβορί, απ’ ότι στην ποδοσφαιρική πραγματικότητα τη δεδομένη στιγμή.

• Καζακστάν: Το «όπλο» της αυτοπεποίθησης και η δίψα για να γράψει ιστορία

Ο Γκουστάβο Πογιέτ άκουσε ένα «μπράβο» για το πώς χειρίστηκε το ματς με τη Γαλλία και του άξιζε. Όπως και το γεγονός πως επί των ημερών του η ομάδα σήκωσε κεφάλι. Αυτά δεν αμφισβητούνται. Όπως έχω ξαναγράψει άλλα είναι τα θέματα με τον Ουρουγουανό, που ακόμα και όταν έχει δίκιο το εκφράζει με τρόπο που σχεδόν το χάνει. Δικαίωμα του βέβαια. Αν πάντως είναι αυτός στον πάγκο μέχρι τον Μάρτιο (το γυαλί σίγουρα έχει ραγίσει μένει να δούμε αν θα αντέξει μέχρι τότε) έχει αποδείξει ότι ξέρει να διαχειρίζεται ματς με αντιπάλους αυτού του βεληνεκούς.

Το να μην πάει η εθνική στα τελικά του Euro δεν θα είναι καμία καταστροφή συνολικά για το ελληνικό ποδόσφαιρο, το οποίο ούτως ή άλλως δεν κέρδισε και τίποτα ούτε καν από την κατάκτηση του, το 2004. Η πρόοδός του είναι μια υπόθεση που έχει να κάνει με το εσωτερικό τοξικό μέτωπο και εκεί θα χάνει πάντα το παιχνίδι. Θα είναι όμως ένα μεγάλο «γαμώτο» για την προσπάθεια αυτών των παικτών. Άρα και αυτή τη φορά είναι θέμα δικό τους και του προπονητή τους και δικιά τους μαγκιά το αν θα καταφέρουν. Αυτό είναι κάτι στο οποίο μπορεί και αξίζει κάποιος να ακουμπήσει συναισθηματικά.