Ο Πογιέτ έχει κορμό και οι παίκτες ψυχή και μυαλό

Το πρώτο δείγμα ήταν εξαιρετικό. Δεν έχει σημασία σε τέτοιους «τελικούς» ο αντίπαλος, αλλά εσύ. Η νοοτροπία σου, η λογική σου, ο τρόπος που θα διαχειριστείς την δεδομένα μεγάλη πίεση. Οι διεθνείς τα διαχειρίστηκαν όλα άψογα. Η επιθυμία τους να πάνε σε μία μεγάλη διοργάνωση, δεν τους άγχωσε, δεν τους πίεσε, αλλά τους προκάλεσε εκείνη την αποφασιστικότητα που χρειάζεσαι σε τέτοια ματς. Από τα πρώτα λεπτά οι Καζάκοι κατάλαβαν ότι δεν θα είναι φέτος η πρώτη φορά τους, δεν υπήρχε περίπτωση να τους το επέτρεπαν οι παίκτες της Εθνικής Ελλάδας. Ευκαιρία στο πρώτο λεπτό, δοκάρι λίγο αργότερα, γκολ στο 9’ για το 1-0, γκολ στο 15’ για το 2-0 και τέλος. Μετά, γούστα και διαχείριση.

Δύσκολο να βρεις πολυτιμότερους, ο Μασούρας με τις δύο ασίστ στα πρώτα τρία γκολ, ο Πέλκας με το κερδισμένο πέναλτι για το 1-0 και το γκολ για το 2-0, ο Μαυροπάνος με την αρχοντική εμφάνιση, ο Κουρμπέλης με γκολ και άψογη δουλειά στα χαφ ή μήπως ο Ιωαννίδης με το γκολ και την φαντασία στην επίθεση. Είναι πραγματικά πολλοί οι υποψήφιοι, αλλά δεν έχει και καμία σημασία να ξεχωρίσεις έναν.

Σημασία έχει να το αφήσεις πίσω με την λήξη του ματς και να μεταφέρεις όλη την ενέργεια και την συγκέντρωση για το επόμενο. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι οι διεθνείς το έχουν κάνει ήδη. Πέφτουν στα κρεβάτια απόψε το βράδυ και δεν υπάρχει ούτε ένας που θα σκεφτεί το ματς που πέρασε και τι έκαναν σε αυτό. Ολοι θα σκεφτούν το επόμενο με την Γεωργία. Είναι τόσο προσηλωμένοι στον στόχο, που δεν μπορείς να αμφιβάλλεις. Αυτά τα παιδιά έχτισαν με κόπο όλη αυτή την πορεία. Κοπιάσανε για να γίνουν ομάδα, κοπιάσανε για να γίνουν παρέα και τώρα είναι μπροστά στην βρύση για να ξεδιψάσουν. Το έκαναν μόνοι τους ξεκινώντας αυτή την πορεία πριν από χρόνια, όταν έπαιζαν μεταξύ συγγενών και φίλων και έφτασαν να γεμίζουν γήπεδα, με το ποδόσφαιρό τους, με τις επιτυχίες τους, με το πάθος τους, με την ψυχή που καταθέτουν στο χόρτο.

Την ίδια ώρα στην άκρη του πάγκου ένας προπονητής δρέπει τους καρπούς του κορμού που έχει φτιάξει. Ολοι, κοινό, δημοσιογράφοι θέλουν να βλέπουν τον Κωνσταντέλια, εκείνος έχει για βασικό εδώ και καιρό τον Πέλκα. Τον διατηρεί παρά την πίεση. Του δίνει κερδισμένο πέναλτι στο 9’ και γκολ στο 15’, όταν το ματς καίει ακόμη. Διατηρεί βασικό τον Βλαχοδήμο κι’ ας μην παίζει λεπτό στη Νότιγχαμ, πλέον δεν μπαίνει καν στις αποστολές. Χτίζει την μεσαία γραμμή γύρω από τον Κουρμπέλη, παρά το γεγονός ότι οι πάντες αναρωτιούνται γιατί δεν καλεί τον Κότσιρα. Βάζει πάντα βασικό τον Μάνταλο, ο οποίος συνήθως δεν είναι βασικός στην ΑΕΚ, φτιάχνει με λίγα λόγια έναν κορμό που αποκτά συνοχή, χημεία κι’ ας παίζει ένα δύο ματς ανά δύο μήνες μαζί.

Η βραδιά ανήκει και στον Πογιέτ που ακόμη περιμένει να μάθει αν θα του ανανεώσουν το συμβόλαιο και για πόσο. Αλλά ας περιμένει και αυτό όπως και όλα τα υπόλοιπα μέχρι την Τρίτη το βράδυ. Η Γεωργία του Κβαρατσκέλια θα μας περιμένει για να ζήσει το δικό της όνειρο. Για εμάς είναι το ματς της δεκαετίας. Γι’ αυτούς είναι το ματς της ζωής τους. Δεν θα είναι εύκολο, είναι καλή ομάδα, αλλά με αδυναμίες. Το Λουξεμβούργο τις έβγαλε όλες τις αδυναμίες τους στο πρώτο τέταρτο του δευτέρου ημιχρόνου, αλλά δεν του έφτασε. Ο Κβαρατσκέλια ήταν τιμωρημένος και δεν έπαιξε, την Τρίτη θα είναι εκεί, μπροστάρης για αυτούς.Ενας δεν κέρδισε ποτέ έντεκα, αλλά η Γεωργία δεν είναι ένας, είναι 11 και αυτοί. Χωρίς τον Κβαρατσκέλια τα κατάφεραν με το Λουξεμβούργο. Με κορυφαίο ένα παιδί που στην Ελλάδα δεν το έχουμε εκτιμήσει όσο του πρέπει, τον Σενγκέλια του Παναιτωλικού, με έναν εξαιρετικό τερματοφύλακα, με έναν πολύ ικανό προπονητή. Δεν θα είναι εύκολο, όπως ποτέ τίποτα δεν ήταν εύκολο για την Εθνική ομάδα. Αλλά αυτό το ξέρουν καλύτερα, ο αρχηγός Μπακασέτας και οι υπόλοιποι.

Την Τρίτη θα είναι έτοιμοι, αν είναι και λίγο τυχεροί θα ζήσουν το όνειρό τους και μαζί τους θα ονειρευτούμε και εμείς το επόμενο καλοκαίρι. Εχουμε δέκα χρόνια να δούμε την Εθνική σε μία μεγάλη διοργάνωση και επειδή τα όνειρα είναι δωρεάν, αν κάνουν το χατίρι στους εαυτούς τους πρώτα και πάνω από όλα να ξεπεράσουν την Γεωργία θα έχουν επιτρέψει και σε εμάς να ονειρευόμαστε, 20 χρόνια μετά το 2004. Αλλωστε τα όνειρα ήταν πάντα δωρεάν…