Εθνική Ελλάδας: Στον τελικό χρειάζονται και της αμύνης τα παιδιά

H Eλλάδα με τον Γκας Πογέτ στον πάγκο της μετράει μόνο μία ήττα σε επίσημο ματς από κατώτερη ή ισάξια ομάδα. Από την Κύπρο στην «ΑΕΚ Αrena» της Λάρνακας πριν από δύο χρόνια, όταν είχε ήδη εξασφαλίσει την πρώτη θέση στον όμιλο του Nations League, η οποία μας… έφερε μέχρι τον αυριανό «τελικό» για το Euro 2024 στην Τιφλίδα. H αλήθεια είναι πως το δείγμα που διατίθεται για παιχνίδια εναντίον ομάδων παρόμοιου βεληνεκούς δεν είναι μεγάλο. Δεν μιλάμε για 30-40 αγώνες. Όμως Κόσοβο, Ιρλανδία, Βόρειο Ιρλανδία, Γιβραλτάρ, Κύπρο εντός έδρας και ασφαλώς το Καζακστάν, τους «καθάρισε» όλους! Και μάλιστα σχετικά εύκολα και πειστικά στα περισσότερα ματς.

Επίσης σημαντικό είναι ότι έδειξε και στα δύο ματς εναντίον των Γάλλων με εκπληκτικές εμφανίσεις πως στις αντεπιθέσεις είναι «φωτιά». Ότι μπορεί να υποστηρίξει εξαιρετικά παιχνίδι «υπομονής» με στόχο τις κόντρα επιθέσεις, κάτι που σίγουρα θα συμβεί αύριο κατά διαστήματα στο κατάμεστο από 54.000 θεατές «Boris Paitchadze National Stadium». Διότι αν την πρόκριση στον τελικό την έδωσε η επίθεση εναντίον του Καζακστάν, το εισιτήριο για το καλοκαιρινό ταξίδι στη Γερμανία μπορεί να το δώσει βασικά η άμυνα.

Όχι, δεν θα μας παίξει... μονότερμα η Γεωργία. Όμως η εμφάνισή της εναντίον του Λουξεμβούργου που είχε δώσει πολύ καλά δείγματα στην προκριματική φάση, ήταν… τρομακτική. Πρώτο ημίχρονο 1-0 αντί για 3-0, τελικό 2-0 αντί για… 4-1, με οικονομία δυνάμεων και αλλαγές μετά το 70’. Χωρίς τον Κβαρατσχέλια, ο οποίος μας είχε συστηθεί πριν από τρία χρόνια με γκολάρα και σούπερ εμφάνιση στη Θεσσαλονίκη. Ηταν, τότε το τρίτο ματς του Βιλί Σανιόλ στον πάγκο της Γεωργίας και η Εθνική Ελλάδας έπαιζε με δεξιό μπακ τον Μπακάκη, στόπερ τους Τζαβέλλα – Κυριάκο Παπαδόπουλο και αμυντικούς μέσους τους Ζέκα – Μπουχαλάκη. Ηταν στα 20 του τότε ο «Κβάρα», αγωνιζόταν στη Ρουμπίν Καζάν, είχε μόλις δύο γκολ με την Εθνική Γεωργίας, η τιμή του ήταν ήδη στο επίπεδο των 6-8 εκατ. Ευρώ.

Τώρα είναι στα 23 του, έχει πετύχει επιπλέον 12 γκολ, έχει στεφθεί πρωταθλητής Ιταλίας μόλις στην πρώτη του σεζόν στη Νάπολι και η τιμή του είναι ανυπολόγιστα πολλαπλάσια. Τον έχουμε νικήσει τον «Κβάρα» με το 0-2 (Μπακασέτας – Πέλκας) στις καθυστερήσεις πάλι το 2021, όμως όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Αν είναι να μας νικήσει μόνος του, χαλάλι του! Αλλά δεν είναι δα και ο Μαραντόνα. Είναι για τους Ναπολιτάνους ο «Κβαραντόνα» για ευνόητους λόγους και οι… όποιες ομοιότητες σταματούν εκεί. Η σημαντική διαφορά συγκριτικά με το «τότε» είναι ότι ο Κβαρατασχέλια δεν αγωνίζεται ως αριστερός εξτρέμ. Αγωνίζεται παντού. Οπου γουστάρει! Γι’ αυτό και είναι πια πολύ πιο επικίνδυνος, έχοντας και την αυτοπεποίθηση του παικταρά που κάνει ό,τι θέλει στην Εθνική Γεωργίας. Αλλωστε, το 3-5-2 το οποίο συνήθως εμπιστεύεται ο Σανιόλ, τον «βολεύει» για να παίζει όπου θέλει, μα δεν είναι ο μοναδικός που χρήζει προσοχής.

Οσοι νομίζουν πως η Γεωργία είναι ομάδα αποτελούμενη από παίκτες που αγωνίζονται στην Τιφλίδα ή ότι είναι μια ομαδούλα με σταρ τον «Κβάρα», κάνουν λάθος. Ο βασικός τους κίπερ, Γκιόργκι Μαρμαντασβίλι, είναι στα 23 του ο βασικός τερματοφύλακας της Βαλένθια! Ο φορ και σκόρερ τους επί του Λουξεμβούργου Μπούντου Ζιβζιβάτζε, παίζει στην Καρλσρούη. Και ο.. αναπληρωματικός του, Ζορζ Μικαουτάτζε (Γαλλο-Γερωργιανός) ως δανεικός από τον Αγιαξ στη Μετς: είχε παίξει και στο 3-1 επί της ΑΕΚ! Το «δεκάρι» τους, Γκιόρκι Τσακβελάτζε, πήρε εφέτος μεταγραφή από τη Γάνδη και μετράει 31 συμμετοχές στη Γουότφορντ. Οι δυο αμυντικοί τους χαφ – Κοχορασβίλι – Κιταϊσβίλι, παίζουν στη Λεβάντε και στην Στουρμ Γκρατς. Ο δεξιός μπακ χαφ, Οτάρ Κακαμπάτζε παίζει στην Κρακοβία, ο στόπερ Γκουράμ Κασία στη Σλόβαν Μπρατισλάβας. Ο «δικός» μας, Λεβάν Σενγκέλια του Παναιτωλικού, μάλλον είναι αυτός με το χαμηλότερο status και το μικρότερο κασέ στην ενδεκάδα τους.

Μια ενδεκάδα που έχει έναν αναμφισβήτητο αστέρα, μπόλικους έμπειρους, αλλά και 24-25άρηδες έτοιμους για το επόμενο βήμα προς το πικ τους. Μια ομάδα διψασμένη όσο και η Ελλάδα, τυχερή διότι στην κλήρωση για τα μπαράζ αναδείχθηκε γηπεδούχος του σημερινού «τελικού», με τον ίδιο προπονητή τα τελευταία τρία χρόνια. Μια ομάδα σούπερ ταλαντούχα επιθετικά, με ισχυρό χαρακτήρα και πείσμα όπως όλες οι πρώην σοβιετικές ομάδες, αλλά με αρκετά προβλήματα στην άμυνα παρά την παρουσία τερματοφύλακα που οδεύει προς τα ανώτατα στρώματα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, εκεί όπου γρήγορα έφτασε ο «Κβάρα».

Μια ομάδα που δεν μπορεί εύκολα να πει κάποιος ότι είναι «χειρότερη» ή «καλύτερη» από τη σημερινή εθνική Ελλάδας, αλλά θα ξεκινήσει αύριο σίγουρα με ένα σημαντικό πλεονέκτημα. Την έδρα της. Εκεί όπου επί Σανιόλ έχει ηττηθεί μόνο από την Ισπανία (δις), το Κόσοβο και την Ελλάδα πριν από… τρία χρόνια! Μήπως όμως στους «τελικούς» η εντός έδρας πίεση για το αποτέλεσμα υπερισχύει; Το έχουμε δει στην Ουκρανία με τον «Σάλπι», στην Τουρκία με τον Αμανατίδη, στη Ρουμανία με τον Μήτρογλου. Μακάρι να το δούμε και αύριο! Κι ας το βάλει και ο... Βλαχοδήμος!

Αν ο Πογέτ αποφασίσει να χρησιμοποιήσει τον Σιώπη αντί του Μάνταλου, δεν το ξέρω. Άλλη αλλαγή συγκριτικά με το 5-0 επί του Καζακστάν, δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα και δεν υπάρχει και λόγος να γίνει. Αυτό που ξέρω είναι ότι σ’ έναν εκτός έδρας «τελικό». Τους βλέπεις όλους σαν εχθρούς. Πας να παίξεις σαν πολεμιστής απέναντι σε 55.000 ανθρώπους για την ανεπανάληπτη ευκαιρία της καριέρας σου. Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για όλα τα σενάρια κατά τη διάρκεια του ματς. Ο «Σάλπι» και ο «Κάρα» θα το βλέπουν από την τηλεόραση, για τον Μήτρογλου δεν είναι βέβαιο, αλλά λόγος να κοιτάζουμε στο παρελθόν δεν υπάρχει.

Αυτή η εθνική έχει αποδείξει ότι μπορεί. Σ’ έναν τελικό μπορεί και να ηττηθεί – το είπαν σήμερα και ο Μπακασέτας και ο Πογέτ. Όμως αν δώσει αυτό που όντως μπορεί, μοιάζει δύσκολο να μην πανηγυρίζουμε όλοι μαζί αύριο το βράδυ, εκεί γύρω στις 9. Η και στις 10, ποιος ξέρει: το «φεγγάρι» είναι ολόγιομο εφέτος για το ελληνικό ποδόσφαιρο...