Εθνική Ελλάδας: Μια προσπάθεια ετών δεν την αφήνεις να φτάσει στα πέναλτι…

Πρώτοι από όλους αυτοί που απόψε δεν θα κοιμηθούν (και πιθανόν όχι μόνο απόψε), είναι οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές. Το δικό τους όνειρο δεν θα το ζήσουν τελικά, το δικό τους ταξίδι δεν θα φτάσει μέχρι τον τελικό προορισμό. Συνεπώς η κριτική ασφαλώς πρέπει να γίνει, αλλά με γνώμονα αυτόν και όχι με λαϊκίστικους όρους. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που γράφω χωρίς καν να ρίξω μία ματιά στα social media, στα οποία φαντάζομαι η ανθρωποφαγία για όλους θα έχει χτυπήσει κόκκινο.

Η αλήθεια είναι ότι αυτή εδώ είναι μία μεγάλη χαμένη ευκαιρία. Διορθώνω, μία τεράστια χαμένη ευκαιρία και γι’ αυτό δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Το καλοκαίρι στη Γερμανία θα γίνει η τελική φάση και εκεί δεν θα είναι μόνο η Γεωργία, θα είναι και η Σλοβενία, και η Ουγγαρία και η Αλβανία και η Ρουμανία και η Σλοβακία και η Αυστρία, ομάδες χωρών που δεν απέχουν σε καμία περίπτωση από τη δική μας ή το δικό μας ποδόσφαιρο. Το ότι η Εθνική ομάδα έμεινε εκτός της τελικής φάσης λοιπόν, ασφαλώς και είναι αντικείμενο κριτικής. Και πρέπει να γίνει με σκληρό τρόπο, αλλά χωρίς αναθέματα. Και πρέπει να αφορά τους πάντες.

Εχει κανείς παράπονο από την διάθεση των παικτών και την προσπάθεια σε όλο αυτό το ταξίδι. Νομίζω δεν θα έπρεπε. Δεν έλειψε σε καμία περίπτωση αυτό. Αυτή η ήττα θα μας στοιχειώνει και πρώτα από όλους θα στοιχειώνει τα ίδια τα παιδιά, θα πρέπει όμως να βρουν τα αίτιά της. Από αρκετά μακριά και με τον κίνδυνο πάντα να κάνω λάθος στα δικά μου μάτια, στο τελευταίο, το μεγάλο, το κρίσιμο ματς, έλειψε το καθαρό μυαλό και η σωστή διαχείριση της τεράστιας πίεσης. Αν προτιμάτε η πίεση τους κατέβαλε. Είχαν πάθος, είχαν τρεξίματα, είχαν ενέργεια, πήραν σχεδόν όλες τις δεύτερες μπάλες, έτρεξαν τους Γεωργιανούς, κυριάρχησαν, αλλά φάσεις δεν έφτιαξαν. Και δεν έφτιαξαν γιατί δεν μπόρεσαν ποτέ να νικήσουν την πίεση και το άγχος.

Για να νικήσουν την Γεωργία, έπρεπε πρώτα να νικήσουν την σκέψη τους, τον φόβο τους, μην γίνει το λάθος, τώρα την τελευταία στιγμή. Αρκετοί από αυτούς τους παίκτες είναι έμπειροι για να το πετύχουν, αλλά δεν τα κατάφεραν. Νομίζω το ήξεραν μέσα τους, ότι αυτό το ταξίδι, αυτή την προσπάθεια ετών, δεν την αφήνεις να φτάσει στα πέναλτι. Από το πρωί του αγώνα μου έλεγαν διάφοροι συνάδελφοι για πέναλτι και έτρεμα το ενδεχόμενο. Όχι γιατί ήξερα ότι στα πέναλτι θα χάναμε, αλλά γιατί τέσσερα χρόνια προσπάθειας δεν την αφήνεις να φτάσει στα πέναλτι. Αδικείς τον εαυτό σου αν το κάνεις. Και τον αδίκησαν τελικά.

Ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο και στην παράταση η κυριαρχία στο παιχνίδι της Εθνικής ήταν εμφανέστατη σε όλους τους δείκτες της στατιστικής, εκτός από τις τελικές. Όταν έπρεπε να σκεφτούν, να αποφασίσουν σωστά, να βγάλουν την προσωπικότητά τους στο χόρτο, λύγιζαν. Ετρεχαν σαν σκυλιά, πήραν σχεδόν όλες τις δεύτερες μπάλες, κάλυψαν όλους τους χώρους, δεν έφαγαν κόντρες, αλλά όλο αυτό δεν μπόρεσαν να το εξαργυρώσουν. Μια κεφαλιά του Μαυροπάνου στο δοκάρι από κόρνερ, ένα σουτ του Μπακασέτα, μία κεφαλιά - αποτυχημένη πάσα του Μασούρα είναι τα… αχ που κάναμε. Λίγα, ελάχιστα για 120 λεπτά αγώνα. Κρίμα λοιπόν που δεν θα κάνουν το ταξίδι, αλλά όσο κι’ αν με στενοχωρεί, επειδή εκτιμώ αφάνταστα τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά, δεν μπορώ να πω και άδικο.

Τη δικαιοσύνη στο ποδόσφαιρο την επιβάλλουν το μυαλό και τα πόδια σου και αυτός είναι ο μοναδικός νόμος του ποδοσφαίρου, άλλος δεν υπάρχει. Και οι διεθνείς μας αποκλείστηκαν από μία ομάδα που σίγουρα δεν υπερτερεί σε ποιότητα, για την ακρίβεια μάλλον υστερεί. Μόνο στους εαυτούς του μπορούν συνεπώς να ρίξουν την ευθύνη και πουθενά αλλού.

Δεν θα γράψω το κλισέ «επιβάλλεται να σηκωθείς όταν πέσεις», άλλωστε είναι βέβαιο ότι θα σηκωθείς. Στην πραγματικότητα σημασία έχει το πώς θα σηκωθείς. Το μόνο που πρέπει να κάνουν αυτά τα παιδιά είναι να σηκωθούν όλοι μαζί, επειδή ο ένας θα πιάσει τον άλλον από το χέρι και θα τον σηκώσει. Να μην πατήσουν πάνω στο κεφάλι κάποιου ή κάποιων για να σηκωθούν, να μην χαλάσουν τη σχέση τους, το κλίμα, όλο αυτό που έφτιαξαν με κόπο τόσα χρόνια. Να σηκωθούν, όπως έπεσαν, ως ομάδα.

Αν κάτι πρέπει να σκεφτούν είναι πώς θα μείνουν ενωμένοι και θα κλείσουν τα αυτιά τους τώρα στην δύσκολη, στην πιο δύσκολη στιγμή, αυτού του ταξιδιού. Αν αυτό το καταφέρουν, μετά θα καταφέρουν και με κρύο μυαλό να βρουν τι πραγματικά έφταιξε, διότι η αυτοκριτική είναι ακόμη πιο απαραίτητη και από την κριτική. Αν περάσουν αυτά τα στάδια, τότε όταν επιστρέψουν για την επόμενη φορά, γιατί στο ποδόσφαιρο όπως και στη ζωή, υπάρχει πάντα επόμενη φορά, θα είναι ακόμη πιο δυνατοί…