Εθνική Ελλάδος: Πίστη σε αυτή την φουρνιά μα πάνω από όλα σχέδιο για το εθνικό ποδόσφαιρο

Το ποδόσφαιρο είναι σαν την ζωή. Έχει χαρούμενες, έχει και ημέρες δυστυχισμένες. Έχει εύκολες στιγμές, έχει και δύσκολες στιγμές. Επιτυχίες και αποτυχίες. Πάνω και κάτω. Φως και σκοτάδι. Ούτε στη πρώτη περίπτωση έρχεται το τέλος του κόσμου, ούτε και στη δεύτερη. Οι αποτυχίες, όσο μεγάλες και οδυνηρές και αν είναι, με την σωστή διαχείριση, με την κατάλληλη αξιολόγηση, μπορούν να αποτελέσουν την κινητήριο δύναμη για τις χαρές του μέλλοντος.

Η Εθνική Ελλάδος απέτυχε να προκριθεί στο Euro2024. Αυτή είναι μία σκληρή πραγματικότητα, η οποία οδηγεί το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα στην συμπλήρωση δέκα και πλέον ετών από την τελευταία φορά που έπαιξε σε ένα μεγάλο τουρνουά. Όταν φτάνεις να παίζεις το εισιτήριο για τα γήπεδα της Γερμανίας κόντρα στη Γεωργία το «πρέπει» είναι τεράστιο, χωρίς σε καμία περίπτωση να θέλουμε να υποτιμήσουμε το εξαιρετικό σύνολο του Βίλι Σανιόλ. Αποτυχία, λοιπόν.

Από την άλλη, το γαλανόλευκο σύνολο βρίσκεται σε μία συνεχόμενη διαδικασία προόδου. Αρχικά από το απόλυτο μηδέν και μέσα σε ένα περιβάλλον αντιποδοσφαιρικό όπως είναι η ΕΠΟ διαχρονικά, κατάφερε να γίνει ομάδα εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου, στη συνέχεια μπόρεσε κι έγινε μια καλή ομάδα χάρη στον Τζον Φαν Σιπ και σε αυτό το στάδιο με τον Γκουστάβο Πογιέτ είναι μία ομάδα που διεκδικεί στα ίσια προκρίσεις και τις χάνει στις λεπτομέρειες.

Η μη επίτευξη του στόχου πονάει, δημιουργεί αρνητικά συναισθήματα αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η Εθνική Ελλάδος είναι και πάλι κανονική, ως προς την εικόνα της στον αγωνιστικό χώρο.Διαθέτοντας μάλιστα και μία πολύ καλή φουρνιά ποδοσφαιριστών, την οποία άπαντες θα πρέπει να περιβάλλουμε με πίστη.

Ο Γιώργος Τζαβέλλας το είπε περίφημα. «Μην γκρεμίσουμε αυτή την ομάδα για δύο χαμένα πέναλτι». Υπάρχει κορμός και μάλιστα ποιοτικός για τα επόμενα χρόνια. Παίκτες με παρόν και μέλλον, με πρωταγωνιστικό ρόλο στο κορυφαίο ευρωπαϊκό επίπεδο, οι οποίοι με την κατάλληλη καθοδήγηση, τις κατάλληλες συνθήκες, είναι θέμα χρόνου να επαναφέρουν το εθνόσημο σε ένα Euro ή σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο.

Ο Βλαχοδήμος, ο Τσιμίκας, ο Μαυροπάνος, ο Χατζηδιάκος, ο Μπάλντοκ, ο Κωνσταντέλιας, ο Τζόλης, ο Ιωαννίδης, ο Παυλίδης, ο Γιακουμάκης, ο Δουβίκας, ο Σάλιακας, ο Γιαννούλης, ο Κουλιεράκης και οι «παλιοί» Μπακασέτας, Κουρμπέλης, Πέλκας Μασούρας, Σιώπης, Μπουχαλάκης, είναι μία φουρνιά παικτών που πρώτα και κύρια αγαπούν την Εθνική, την νοιάζονται, γουστάρουν που βρίσκονται εκεί και φυσικά το τελευταίο διάστημα έχουν αποδείξει πως μπορεί η Εθνική Ελλάδος να στηριχθεί σε αυτούς.

Στο τέρμα, στην άμυνα, στην επίθεση υπάρχει σημαντική ποιότητα στο σήμερα και στο αύριο, η μεσαία γραμμή και κυρίως στο «6-8» δεν υπάρχει η ίδια δεξαμένη αυτή την στιγμή. Όπως και να'χει, η Ελλάδα θα πρέπει να στηρίξει και να στηριχθεί στα παραπάνω παιδιά και όσους μπορεί να ξεπεταχθούν στο μέλλον ή τους αξίζει μια θέση στην ομάδα. Σε άλλους λιγότερο και σε άλλους περισσότερο όσο περνούν τα χρόνια.

Τα δάκρυα, οι λυγμοί, η απέραντη στεναχώρια στα αποδυτήρια του «Μπόρις Παϊχάτζε» δεν είναι το τέλος. Θα πρέπει να γίνει η αρχή.

Όλα τα παραπάνω, όμως, αποτελούν την μικρή εικόνα. Η πορεία της Εθνικής στα προκριματικά του Euro ή στο Nations League, τα play off με Καζακστάν και Γεωργία, αποτελούν την μικρή εικόνα. Γιατί πάντα υπάρχει στο ποδόσφαιρο και η μεγάλη εικόνα. Πάντα υπάρχει και το πλέον σημαντικό ερώτημα: «Τι έκανε η ΕΠΟ όλα αυτά τα χρόνια για να αυξήσει τις πιθανότητες πρόκρισης της Εθνικής σε μεγάλες διοργανώσεις»;

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Ethniki Omada (@ethnikiomada)

Μία τρύπα στο νερό. Όλες οι διοικήσεις. Διαχρονικά. Δεν έχουν σημασία οι άνθρωποι που βρίσκονται στον προεδρικό θώκο κατά καιρούς. Η ΕΠΟ δεν διαθέτει ποδοσφαιρανθρώπους, δεν διαθέτει στελέχη με όραμα, παράγοντες με γνώση του αντικειμένου, όπως αυτό εξελίσσεται και αλλάζει στο πέρασμα των χρόνων. Ακόμη και αν υπάρχουν, ο λόγος τους δεν λαμβάνεται σοβαρά υπόψιν.

Το «νταραβέρι» είναι πάνω από την ποδοσφαιρική λογική, η ΕΠΟ ποτέ δεν λειτούργησε με γνώμονα το δεύτερο γράμμα του όνοματός της. Ποδοσφαιρική, δηλαδή. Ακόμη και αν η Ελλάδα έπαιρνε το εισιτήριο για τα γήπεδα της Γερμανίας, τίποτα από τα παραπάνω δεν θα άλλαζε. Τα ίδια και... χειρότερα, γράφαμε σε τούτη την γωνιά και πριν από έξι ολόκληρα χρόνια. Για αυτό πέρα από τα πρόσκαιρα αποτελέσματα, πέρα από τους εκάστοτε προπονητές που ως φιλοσοφία αγωνιστική είναι εντελώς διαφορετικοί, άρα δεν μπορεί να υπάρξει συνέχεια.

Εκτός και αν μπορείτε εσείς να βρείτε κοινό χαρακτηριστικό ανάμεσα σε Μαρκαριάν, Αναστασιάδη, Σκίμπε, Φαν Σιπ και Πογιέτ. Πέρα από τις φουρνιές των παικτών, καλές κακές ή μέτριες, πάντα μα πάντα, θα πρέπει να υπάρχει ένα σχέδιο, μία φιλοσοφία. Μία στρατηγική ανάπτυξης του εθνικού ποδοσφαίρου, η στόχευση στη δημιουργία μίας ποδοσφαιρικής ταυτότητας που θα ξεκινά από το μικρότερο ηλικιακό κλιμάκιο και θα φτάνει μέχρι την Εθνική ανδρών.

Το πάθος, η αυτοπάρνηση, η λεβεντιά και η ψυχή δεν μπορούν να αποτελούν στοιχεία εθνικής ποδοσφαιρικής ταυτότητας, όσο σημαντικά και αν είναι και αυτά στο τέλος της ημέρας. Εξάλλου μιλάμε για ποδόσφαιρο, όχι για... τσολιάδες. Μιλάμε για αθλητισμό όχι για στρατό. Ο «κλεφτοπόλεμος» δεν είναι ποδοσφαιρικό πλάνο.

Η ΕΠΟ θα έπρεπε εδώ και χρόνια να έχει απαντήσει σε ζωτικής σημασίας ερωτήματα σχετικά με το εθνικό ποδόσφαιρο, θα έπρεπε εδώ και χρόνια με βάση τις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, να έχει εκπονήσει ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο, θα έπρεπε να έχει μάθει να λειτουργεί με τον τρόπο που το κάνουν οι πλέον σημαντικές σε επίπεδο μεθοδολογίας ευρωπαϊκές ομοσπονδίες ποδοσφαίρου. Τι από τα παραπάνω έκανε η ΕΠΟ όλα αυτά τα χρόνια;Την απάντηση των γνωρίζουμε και την γνωρίζετε. Τίποτα. Η δουλειά των ποδοσφαιρικών διοικήσεων είναι να αυξάνουν τις πιθανότητες της αθλητικής επιτυχίας μέσα από τις αποφάσεις τους. Εδώ φτάσαμε στο 2024 και η Εθνική Ελλάδος δεν έχει το δικό της προπονητικό κέντρο και τον Πογιέτ να ευχαριστεί δημόσια τον Ατρόμητο για την παραχώρηση του «Μαζαράκη».

Η πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2004 σε κάθε συγκέντρωση πηγαίνει και σε διαφορετικό γήπεδο, προπονείται με συνθήκες που δεν παραπέμπουν στο μέγεθός της. Πότε στη Ριζούπολη η προπόνηση, πότε στη Καλλιθέα, πότε στη Νέα Σμύρνη, που ακούστηκε Εθνική ομάδα χωρίς προπονητικό κέντρο; Στο 2024 βρισκόμαστε, διάολε, δεν γίνεται να μιλάμε για λογική μπακάλικου.

Το δάσος, λοιπόν, είναι η συνολική επανεκκίνηση του εθνικού ποδοσφαίρου, το δέντρο είναι ο προπονητής της Εθνικής, ο αποκλεισμός από την Γεωργία στα πέναλτι και πάει λέγοντας. Να φύγει, λοιπόν, ο Πογιέτ. Απέτυχε. Ποιος θα έρθει; Λάθος ερώτηση.

Η σημαντική ερώτηση είναι η ᾽᾽Ποιος θα αποφασίσει για τον επόμενο προπονητή της Εθνικής᾽᾽; Ποια θα είναι τα κριτήρια; Τι θέλουμε από τον επόμενο προπονητή της Ελλάδας, πως θέλουμε να βαδίσουμε ποδοσφαιρικά ως έθνος και γιατί; Εδώ και δέκα χρόνια απουσιάζουμε ως Ελλάδα από Euro και Παγκόσμιο Κύπελλο.

Και συνεχίζουμε να λειτουργούμε με τον ίδιο αντιποδοσφαιρικό τρόπο στους τομείς που θα μπορούσαν να κάνουν ακόμη καλύτερο το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Στο τέλος της ημέρας, αν το καλοσκεφτούμε το ποδόσφαιρο είναι το πιο δίκαιο άθλημα.

Είναι αμαρτία, όμως, για όλους τους παραπάνω αθλητές αλλά και για αυτούς που έρχονται τα επόμενα χρόνια, το εθνικό ποδόσφαιρο να βασίζει τις πιθανότητες διάκρισης σε «ζαριές» και όχι πάνω σε ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο σε συνδυασμό με την παροχή των καλύτερων δυνατών συνθηκών επιτυχίας.

Αυτά...