Επιτέλους επιστρέψαμε στην μπάλα που αγαπάμε

Δεν σας κρύβω ότι εγώ στο Euro δεν πέρασα καλά. Μην προτρέξετε κάποιοι και κάποιες να πείτε «ναι, λογικό αφού έφαγες την κηδεία της Αγγλίας στον τελικό», γιατί θα σας απαντήσω ΝΑΙ, αλλά δεν ήταν εκεί η ουσία.

Άλλος ήταν ο λόγος. Φίλες και φίλοι, ο λόγος ήταν ότι κάτι έλειπε. Κάτι σημαντικό. Κάτι μεγάλο. Κάτι σπουδαίο. Για να μην παρεξηγηθώ, καλό, χρυσό και άγιο το Γιούρο, ωραία που είδαμε γήπεδα με κόσμο και τέτοια, αλλά όπως και να το κάνομε, ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΤΗΝ ΩΜΗ ΜΑΓΕΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ.

Ως Έλληνοι, δεν αρχίσαμε να βλέπουμε ποδόσφαιρο για τα εντυπωσιακά ματς, την αγωνία, τις όμορφες φάσεις και τις αγκαλιές στις κερκίδες μεταξύ αντίπαλων οπαδών. Αυτά είναι για τους Ευρωπαίοι που είναι φλώροι και όχι για εμάς τους Έλληνοι που έχουμε δει μπάλα στα νταμάρια του Βύρωνα, στα χώματα της Β’ Αθηνών και στο σαλιοπνιγμένο ταρτάν των γηπέδων 5Χ5, εκεί όπου έχουμε φάει τα ημι-επαγγελματικά τουρνουά με το κουτάλι.

Επιστροφή στα γνώριμα.

Έτσι είναι πώς να το κάνουμε. Άλλη κουλτούρα έχουμε εμείς και να σας πω κάτι; Έχουμε μάθει να εχτιμάμε την ουσία του ποδοσφαίρου. Και η ουσία του ποδοσφαίρου δεν βρίσκεται ΕΝΤΟΣ γηπέδου. Η επιστροφή λοιπόν μέσα στο κατακαλόκαιρο στην ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα λειτούργησε ως γλυκόπιοτο και ευκολοξέραστο βάλσαμο. Επιστρέψαμε σε αυτά που ξέραμε και αν εξαιρέσει κανείς τον Ολυμπιακό, που έμεινε βαρετά πιστός στο Τσαμπιολί του, οι άλλοι δύο εκπρόσωποί μας, ο Άρης και η ΑΕΚ μας πήγαν σε άγνωστα μέρη, σε νέα μαγαζιά με νέες γεύσεις. Ξεκινήσαμε από τον πάτο αυτό το καλοκαίρι φίλες και φίλοι, γιατί μπέσα τώρα πιο χαμηλά δεν πάει από το Κόνφερενς Λιγκ.

Στην αρχή μάλιστα, όταν ανακοινώθηκε το νέο «φρούτο» το παίζαμε και δύσκολοι. Ότι ας πούμε «ΟΧΙ ΚΑΙ ΚΟΝΦΕΡΕΝΣ ΛΙΓΚ ΕΜΕΙΣ, ΤΟ ΛΙΚΝΟ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ. ΟΧΙ ΚΑΙ ΚΟΝΦΕΡΕΝΣ ΛΙΓΚ ΜΕ ΤΗΝ ΛΑΣΠΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΥ ΦΟΥΤΜΠΟΛ ΕΜΕΙΣ, ΟΙ ΕΛΛΗΝΟΙ, ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΔΩΣΕΙ ΣΤΗΝ ΗΠΕΙΡΟ ΕΝΑ ΑΙΓΑΛΕΩ – ΦΟΥΛΑΜ, ΕΝΑ ΑΕΚ – ΧΕΜΛΟΝ ΧΟΥΜΕΝΕ ΚΑΙ ΤΟΣΕΣ ΑΚΟΜΑ ΣΠΟΥΔΑΙΕΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ».

Σημειώση συντάκτου: το Αιγάλεω – Φούλαμ θα το αναφέρω μέχρι να πεθάνω, ήταν το σπουδαιότερο ευρωπαϊκό ματς ελληνικής ομάδος στο οποίο έχω παραβρεθεί, κάποια στιγμή θα γράψω ένα βιβλίο για αυτό, αλλά μάλλον όχι. Επίσης έχω παρακολουθήσει το Φούλαμ – Λέητον Όριεντ στο Κρέηβεν Κότατζ, για αυτό δεν σκέφτομαι να γράψω βιβλίο.

Με τα μούτρα στο καζάνι

Σε κάθε περίπτωση μετά πέρασε κάπως ο καιρός, δεν μας έδωσε κανείς σημασία και βάλαμε πλώρη για το Κόνφερενς, τις Οικογενειακές Ιστορίες του ευρωπαϊκού φούτμπολ αν μου επιτρέπετε. Και χωρίς πολλά-πολλά, γιατί έχω να βράσω και μακαρόνια, τα κάναμε ΣΚΑΤΑ. Όχι λίγο ή κάπως σκατά. Τελείως σκατά. Πυροτεχνικά, πυρηνικά, τσιρκολίνο, ΜΠΕΝ ΧΟΥΡ-ικά σκατά όχι παίξε γέλασε. Άρης και ΑΕΚ έξω απο την Ευρώπη πριν καν μπει ο Αυγούστης και ξαφνικά, με αδιανόητη ευκολία πέσαμε με το κεφάλι στο μαγικό καζάνι του ελληνικού ποδοσφαίρου. Με πρωτοσέλιδα καταστροφής, με νον στοπ κλάμα για την νέα κατρακύλα του ποδοσφαίρου μας, για το που πάμε, γιατί είμαστε εδώ που είμαστε, για το ελληνικό ποδόσφαιρο που δεν έχει ταυτότητα και άλλα τέτοια υπέροχα, που στην πραγματικότητα ΕΙΝΑΙ ΟΛΟ ΤΟ ΖΟΥΜΙ.

Διότι ωραία. Να πέρναγε ο Άρης την Αστάνα και η ΑΕΚ το χωριό του Ντούσαν. ΚΑΙ; Τι θα μας έδινε αυτή η εξέλιξη; Τίποτα απολύτως. Ένα εξώφυλλο της μιας ημέρας και μετά πάλι στα ίδια. Με ποιον θα παίξουμε μετά και να θα ενισχυθούν μεταγραφικά οι εκπρόσωποί μας και άλλα τέτοια ανόητα και ανούσια.
Ενώ τώρα. ΤΩΡΑ. Τώρα χαμός. Τώρα βαθύτατος ποδοσφαιρικός ελληνισμός. Μίρλα και νεύρα και γκρίνια και λαικά δικαστήρια και να βυθίζονται οι γραμμές των αθλητικών ραδιοφώνων και «δεν μπορούμε να πάμε στην δουλειά μας» και «θα έπρεπε να ντρέπονται που φοράνε την φανέλα» και «ούτε για εκεί δεν είμαστε» και όλα αυτά τα υπέροχα εξωγηπεδικά που συνθέτουν την σάρκα και τα οστά του ελληνικού φούτμπολ.
Εγώ προσωπικά για τούτα ζω. Άλλωστε έχω από καιρό πάψει να παίρνω το ελληνικό ποδόσφαιρο στα σοβαρά. Και τα περνάω πολύ καλύτερα ΦΧΑΡΣΤΩ ΠΟΛΥ.

ΔΕΝ ΜΑΣ ΣΚΑΣΕΙ ΕΜΕΝΑΝΕ ΤΟ ΑΝ ΕΠΡΕΠΕ Ή ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ Ο ΤΑΝΚΟΒΙΤΣ. ΟΡΙΣΤΕ ΜΑΣ.

Υ.Γ. Φοβερό πάντως ε; Θα πίστευε κάποιος πως μια ομάδα που χτίζεται από ανθρώπους που δεν έχουνε κανένα ουσιαστικό μπακράου σχετικό με το πόστο το οποίο κατέχουν και με μεταγραφές που γίνονται με μνημειώδη καθυστέρηση, ουσιαστικά αναγκάζοντάς της να παίξει με ποδοσφαιριστές που η διοίκησή της έχει βαρύγδουπα ξεγράψει, ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΣΤΡΑΒΟΠΑΤΗΣΕΙ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΤΕΣΤ. ΠΟΙΟΣ ΝΑ ΤΟ ΕΛΕΓΕ.

Υ.Γ.2 Οι ακροδεξιές απόψεις που εκφράζονται με τατουάζ περνάνε ντούκου αν καλύπτονται με φανέλα; Τίποτα, τίποτα, κάτι δικά μου.