Το πετυχημένο πείραμα και η επόμενη ημέρα…

Η εικόνα είναι βελτιωμένη σαφώς και αυτό φαίνεται και στα αποτελέσματα. Μέσα στη χρονιά, στα τελευταία 13 ματς που έπαιξε η Εθνική ομάδα, έχει μόλις μία ήττα, από την Αυστρία σε φιλικό και αυτό το σερί καλών αποτελεσμάτων αν μη τι άλλο φτιάχνει την ψυχολογία της ομάδας.

Ο Φαν’τ Σχιπ, δοκιμάζει πρόσωπα και πράγματα, αλλά το κάνει με συνέπεια και με την απαραίτητη σημασία στο αποτέλεσμα. Κάπως έτσι δεν χάσαμε από το Βέλγιο, κάπως έτσι νικήσαμε τη Νορβηγία στη Μάλαγα. Πειραματίστηκε ο προπονητής, αλλά έβαλε και την απαιτούμενη πίεση για το αποτέλεσμα στην ομάδα. Και η ομάδα ανταποκρίθηκε και στο πείραμα, αλλά και στην πίεση για το αποτέλεσμα, το οποίο πήρε και στις δύο περιπτώσεις και με το Βέλγιο και με τη Νορβηγία.

Και ναι, έχουν σημασία τα αποτελέσματα και στα φιλικά, όχι μόνο για τη βαθμολογία και την κατάταξη, αλλά και για την ψυχολογία. Αν παίρνεις εκτός έδρας ισοπαλία από το Βέλγιο, ή αν νικάς τη Νορβηγία του Χάλαντ, τότε αποκτάς την ψυχολογία και την αυτοπεποίθηση που χρειάζεσαι ως ομάδα. Το συμπέρασμα είναι ξεκάθαρο για τους παίκτες και επικεντρώνεται σε μία φράση «ναι μπορούμε…». Και αυτή η φράση θα επανέλθει στο μυαλό, όταν θα αρχίσουν τα επίσημα και κρίσιμα ματς, το φθινόπωρο.

Βεβαίως, χρειάστηκε να υπάρξουν και κάποιες δοκιμές, κάποια πειράματα από την πλευρά του προπονητή που λειτούργησαν. Όπως αυτό το 3-5-2 κόντρα στη Νορβηγία χωρίς φορ, το οποίο η αλήθεια είναι ότι για ένα ημίχρονο λειτούργησε άψογα.

Η παρουσία του Μασούρα σε αυτή την ομάδα γίνεται όχι απλώς καθοριστική, αλλά απολύτως απαραίτητη. Και η αλήθεια είναι ότι ο Μασούρας δεν είναι ο πιο ταλαντούχος Ελληνας παίκτης, δεν είναι αυτός με τα καλύτερα προσόντα, αλλά είναι ο πιο συνεπής. Βλέποντας αυτό το 3-5-2 σκεφτόμουν ότι ο Μασούρας έχει την δυνατότητα να παίξει ως φουνταριστός δίπλα στον Πέλκα, ως δεύτερος επιθετικός δίπλα σε ένα κανονικό φορ, μπορεί ασφαλώς σε άλλη διάταξη να παίξει ως εξτρέμ (δεξιά ή αριστερά), αλλά και σε ένα ακόμη πιο επιθετικό 3-5-2 μέχρι και μπακ χαφ δεξί.

H κατρακύλα της Εθνικής ομάδας τα τελευταία χρόνια δεν οφείλεται - όπως πιστεύουν πολλοί - στο γεγονός ότι δεν υπάρχουν καλοί Ελληνες παίκτες. Το πρόβλημα είναι στην οργάνωση και στον προπονητή και όχι στους παίκτες. Ασφαλώς και η Ελλάδα έχει και τους παίκτες και την ποιότητα και το ταλέντο να είναι στις 24 καλύτερες ομάδες του Euro για παράδειγμα, αλλά δεν είναι. Υπάρχουν σε αυτή τη διοργάνωση Εθνικές ομάδες που ασφαλώς έχουν λιγότερο ταλέντο και ποιοτικούς παίκτες από την Εθνική Ελλάδας, αλλά θα το κάνουν το ταξίδι γιατί είχαν καλύτερη οργάνωση.

Τώρα βεβαίως και μετά τις συνεχόμενες αποτυχίες και απουσίες από τις μεγάλες διοργανώσεις τα πράγματα έχουν γίνει ασφαλώς δύσκολα. Και η πρόκριση στο Μουντιάλ του Κατάρ είναι μία δύσκολη, αισθητά δύσκολη, αποστολή. Ακόμη όμως κι’ αν δεν καταφέρουμε να κάνουμε το ταξίδι, θα πρέπει να το διεκδικήσουμε και να βάλουμε τις βάσεις για να φτιάξουμε εκείνη την ομάδα και εκείνες τις προϋποθέσεις που θα μας οδηγήσουν στο επόμενο Euro, ένας απολύτως εφικτός στόχος δηλαδή.

Διότι ως γνωστόν όταν αρχίζει η κατηφόρα, τα σκαλιά τα κατεβαίνεις κουτρουβαλώντας και γρήγορα, η ανάποδη διαδρομή, το να ανέβεις τα σκαλιά, είναι πάντα πιο δύσκολη και θέλει χρόνο. Ο τελευταίος ένας χρόνος όμως μας δείχνει ξεκάθαρα ότι η ανάκαμψη έχει αρχίσει.

Αρκεί κάποια στιγμή να σχηματιστεί ένας κορμός, να βγουν συμπεράσματα από όλες αυτές τις δοκιμές και η ομάδα να καταλήξει σε 15-20 σταθερά πρόσωπα και 4-5 προσθήκες κάθε φορά, ανάλογα με τους τραυματισμούς και τη φόρμα κάποιων παικτών. Διότι πλέον αυτό που λείπει από την Εθνική ομάδα είναι οι σταθερές. Τις χρειάζεται…