Το «αντίο Μουντιάλ» να γίνει «καλημέρα Euro»

Η γενιά μου, αυτή των 45άρηδων, μεγάλωσε ως θεατής των μεγάλων διοργανώσεων σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Η παρθενική συμμετοχή της Ελλάδας, εν προκειμένω στο Euro του 1980, μας βρήκε σε πολύ μικρή ηλικία. Η πρώτη «πραγματική» παρουσία ήταν η… τραυματική εμπειρία του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1994 στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αμφότερες οι προκρίσεις, παρά το άσχημο αποτέλεσμά τους, έφεραν την σφραγίδα του αείμνηστου Αλκέτα Παναγούλια.

Μάθαμε να περιμένουμε τις μεγάλες διοργανώσεις για να δούμε την Αργεντινή και την Βραζιλία (σε Μουντιάλ), την Αγγλία, την Γερμανία και την Ιταλία (σε Euro), χωρίς να μας στενοχωρεί ιδιαιτέρως ότι δεν ήταν παρούσα και η Ελλάδα στις μεγάλες ποδοσφαιρικές γιορτές.

Την τελευταία 20ετία, όμως, καλομάθαμε. Και δεν μιλάω για το απίστευτο, ανεπανάληπτο έπος του Euro2004 (ρε παιδιά, τι ήταν αυτό;). Αλλά για την παραδειγματική συνέπεια που έφερε την Ελλάδα σε τρία διαδοχικά Euro και σε δύο Μουντιάλ. Από το 2004 έως το 2014, δώσαμε το παρών σε όλες τις διοργανώσεις, εκτός από το Μουντιάλ του 2006!

Δυστυχώς, δεν χτίσαμε σε εκείνη την «χρυσή» δεκαετία, κάναμε (ξανά) βήματα προς τα πίσω και, έκτοτε, βλέπουμε τις μεγάλες διοργανώσεις και πάλι ως θεατές, ακόμα και αν αυτές διευρύνθηκαν και, ειδικά στην περίπτωση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, είναι πολύ πιο εφικτή πλέον η πρόκριση.

Η ισοπαλία – μαχαιριά με το Κόσοβο, αν δεν έρθουν τα πάνω – κάτω στη συνέχεια, μας κλείνει οριστικά τον δρόμο για την πρώτη δυάδα. Δεν το συζητώ για την πρωτιά που δίνει απευθείας εισιτήριο στα γήπεδα του Κατάρ, αλλά και για την δεύτερη που παρέχει μια δεύτερη ευκαιρία μέσω Final 4.

Στη Πρίστινα, η νεανική εθνική ομάδα του Τζον Φαν’τ Σχιπ έπαιξε με την φωτιά και κάηκε. Πλήρωσε την κακή διαχείριση των τελευταίων λεπτών, την έλλειψη ενός πραγματικού ηγέτη στο κέντρο της άμυνας (πολυτέλεια να μην παίζει ο Κώστας Μανωλάς…) και, εν προκειμένω, την απουσία του τιμωρημένου Κάρλος Ζέκα από την μεσαία γραμμή, όπου ο ποδοσφαιριστής της Κοπεγχάγης δίνει κάτι το διαφορετικό, ειδικά στο αμυντικό κομμάτι.

Με προβληματισμό πληροφορούμαι ότι η θέση του Φαν’τ Σχιπ τίθεται σε αμφιβολία. Όχι γιατί ο Ολλανδός μου έχει βγάλει τα… μάτια με την δουλειά του, αλλά επειδή ανέλαβε και «τρέχει» ένα πρότζεκτ ανανέωσης και επένδυσης στο ταλέντο που δεδομένα υπάρχει. Και, αν υπάρξει αλλαγή, ο διάδοχος θα πρέπει και πάλι να αρχίσει από την αρχή, χάνοντας πολύτιμο χρόνο μέχρι να περάσει τις ιδέες του.

Το «αντίο Μουντιάλ», όπως αυτό διαμορφώνεται μετά από μόλις τρία παιχνίδια και με Ισπανία – Σουηδία να βρίσκονται ήδη (πολύ) μακριά, δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί με μιζέρια, απογοήτευση και «πάμε παρακάτω».

Αλλά να αποτελέσει κίνητρο και επένδυση ώστε να πούμε «καλημέρα Euro», εκμεταλλευόμενοι την ποιότητα που έχει το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα και το γεγονός ότι πλέον το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα φιλοξενεί 24 ομάδες και υπάρχει διπλή δυνατότητα παρουσίας, τόσο μέσω προκριματικών, όσο και μέσω Nations League.

Το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα διαθέτει ποδοσφαιριστές που βγάζουν αξιοπρεπέστατα το ψωμί τους στο εξωτερικό και έχουν διαφορετικές, πολύτιμες παραστάσεις (Βλαχοδήμος, Τσιμίκας, Γιαννούλης, Χατζηδιάκος, Ζέκα, Μπακασέτας, Παυλίδης, Τζόλης, Φούντας, Δουβίκας και πάει λέγοντας).

Διαθέτει, όμως, και παίκτες που (θα έπρεπε τουλάχιστον να) γνωρίζουν τι εστί υψηλές απαιτήσεις, αγωνιζόμενοι στις μεγάλες ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος. Μας λείπουν, όμως, οι μεγάλες προσωπικότητες που θα φωνάξουν «εδώ είμαι!» στα πολύ δύσκολα.

Ακόμα και έτσι, όμως, η επιστροφή στις μεγάλες διοργανώσεις είναι εφικτή. Σαφέστατα, αυτή η ομάδα δεν υστερεί σε σχέση με περίπου τις μισές ομοσπονδίες – μέλη των 55 συνολικά της UEFA. Και οφείλει, μέσα από την δουλειά και τους αγώνες, να αποκτήσει και πάλι το μέταλλο που θα την φέρει στα γήπεδα της Γερμανίας το 2024.

Ακόμα και αν χρειάζεται σε πολλά παιχνίδια να κρατάει το «μισό μηδέν», να μην αποδεικνύεται αφελής όταν η μπάλα «καίει» και να μας κάνει και πάλι να έχουμε ένα επιπλέον κίνητρο για να βλέπουμε τις μεγάλες διοργανώσεις, εκτός από την Αργεντινή, την Βραζιλία, την Αγγλία ή την Γερμανία.

Τι παραπάνω, δηλαδή, έχουν η Ουαλία, η Φινλανδία, η Βόρεια Μακεδονία, η Σλοβακία ή η Ουγγαρία; Προφανώς, σχέδιο, αγωνιστική ταυτότητα και αγάπη για την εθνική ομάδα. Ένα συναίσθημα που ξεχάσαμε και πάλι μετά από εκείνη την αξέχαστη δεκαετία, αλλά κανονικά θα έπρεπε να είναι ακόμα πιο έντονο τώρα, στα δύσκολα. Και δεν αναφέρομαι στους φιλάθλους ή τους παίκτες, αλλά σε όλο το οικοδόμημα…