Ένα πείραμα που δεν πέτυχε

Το βράδυ της Κυριακής συμπληρώνονταν 732 ημέρες από την πρώτη φορά που ο Τζον Φαν’τ Σχιπ κάθισε στον πάγκο της Εθνικής Ελλάδας - ήταν πριν από ακριβώς 2 χρόνια (5/9/2019, Φινλανδία - Ελλάδα 1-0) το ντεμπούτο του. Μια διετία είναι αρκετό δείγμα για να εξάγει κανείς συμπεράσματα. Και υπάρχουν τα υποκειμενικά, αλλά και τα αντικειμενικά - δηλαδή αυτά που προκύπτουν όταν κανείς κοιτάζει τα αποτελέσματα και θυμάται την ποιότητα της απόδοσης της ομάδας. Το βασικό αντικειμενικό συμπέρασμα είναι ένα: η Εθνική του Φαν’τ Σχιπ έχει κάνει τα καλύτερα παιχνίδια της, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα του αγώνα, στα ματς με τους μεγάλους αντιπάλους, δηλαδή εκεί που έπαιζε χωρίς το “πρέπει”. Κι όσες φορές ήταν απογοητευτική, συνέβη να είναι απέναντι σε “μικρό” ή “ισοϋψή” αντίπαλο με την Ελλάδα. Αυτό το αντικειμενικό συμπέρασμα οδηγεί στην εκτίμηση ότι η ομάδα που ετοιμάζει ο Ολλανδός προπονητής πηγαίνει ανέτοιμη στα παιχνίδια του “πρέπει”. Και ανεξάρτητα από το πόσο επιτυχημένο αποδεικνύεται το αγωνιστικό σχέδιο που εκπονεί σε κάθε ένα από τα παιχνίδια, οι σταθερές αδυναμίες είναι σχετικές με την ψυχική και πνευματική προετοιμασία της ομάδας. Στα ματς που αυτά τα στοιχεία είναι ζητούμενα από τον προπονητή και δεν προκαλούνται μόνο από το όνομα και το βάρος της φανέλας του αντιπάλου, η Εθνική δείχνει ελλείμματα.

Συνέβη στις καθυστερήσεις του ματς με το Κόσοβο η Ελλάδα να δείχνει αδυναμία να κρατήσει την απαραίτητη για τη ζωή της στην προκριματική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου νίκη. Συνέβη επειδή η άμυνα δεν λειτούργησε με συγκέντρωση και αποφασιστικότητα. Και ένα μέρος της ευθύνης κανείς μπορεί να το αποδώσει ατομικά στους ποδοσφαιριστές. Στα δικά μου μάτια όμως την κύρια ευθύνη φέρει αυτός που τους επιλέγει και αυτός που τους προετοιμάζει για τα παιχνίδια, δηλαδή ο προπονητής.

Αν κανείς εστιάσει σε αυτό το ματς θα μιλήσει για τις αδυναμίες που έβγαλαν ο Μαυροπάνος και ο Γιαννούλης στην στιγμή του γκολ.

Μόνο που αυτές τις αδυναμίες τις έδειχναν σε όλο το παιχνίδι. Και ο Μαυροπάνος τις είχε δείξει και στο φιλικό με την Ελβετία την περασμένη Τετάρτη. Για κάποιο λόγο όμως που δεν τον έχει μοιραστεί δημόσια μαζί μας, ο Ολλανδός προπονητής επέλεξε να πάει “απροβάριστη” την ομάδα του στον τελικό της Πρίστινα, δηλαδή να πετάξει την ευκαιρία του φιλικού με την Ελβετία. Και επέλεξε να χρησιμοποιήσει παίκτες που του είχαν δείξει ότι δεν είναι έτοιμοι, όπως ο Μαυροπάνος, και παίκτες για τους οποίους δεν είχε καμιά προηγούμενη παράσταση στον ρόλο που τους ανέθεσε, όπως ο Γιαννούλης.

Το αγωνιστικό σχέδιο που είχε εκπονηθεί για το ματς με το Κόσοβο (άμεσες επιθέσεις με στόχο τον Δουβίκα στην φάση κατοχής της μπάλας - μεσαία πίεση με παγίδες, με έναυσμα την επιθετική άμυνα του Σιωπή στην φάση άμυνας) δεν λειτούργησε. Όπως δεν βγήκε και η στρατηγική επιλογή που έκανε ο Φαν’τ Σχιπ να προσαρμόσει την ομάδα του από το 63’ο λεπτό, όταν απέσυρε τον Δουβίκα και έφερε στο ματς τον Μάνταλο, στα στοιχεία του παιχνιδιού του αντιπάλου και να αμυνθεί με βάθος με στόχο να κρατήσει το 0-1.

Η Ελλάδα έχασε την νίκη επειδή έχασε την συγκέντρωσή της, στην φάση άμυνας, τρεις φορές και πλήρωσε την μία.

Αυτή την έλλειψη συγκέντρωσης την έδειξε και στο φιλικό με την Ελβετία, και ο προπονητής δεν βρήκε τρόπο να καλύψει αυτή την αδυναμία.

Η ιστορία αυτού του πενθημέρου από την Τετάρτη (φιλικό με Ελβετία) μέχρι την Κυριακή (ματς με το Κόσοβο) είναι χαρακτηριστική όλης της ιστορίας του Φαν’τ Σχιπ στην Εθνική. Απέναντι στους δυνατούς αντιπάλους, το ένστικτο της επιβίωσης καλύπτει το όποιο έλλειμα στην ψυχική και πνευματική προετοιμασία της ομάδας, και η Ελλάδα αποδίδει καλά, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα (Ιταλία - Ελλάδα 2-0, Ισπανία - Ελλάδα 1-1, Βέλγιο - Ελλάδα 1-1, Νορβηγία - Ελλάδα 1-2, Ελβετία - Ελλάδα 2-1). Απέναντι σε ισοϋψείς και υποδεέστερους αντιπάλους, εκεί που χρειάζεται παραπάνω δουλειά στην αγωνιστική νοοτροπία και την ψυχική προετοιμασία, δηλαδή εκεί που χρειάζεται ο προπονητής να καλύψει το έλλειμα σε αποφασιστικότητα, προσήλωση, δυναμισμό, πάθος, επιθετικότητα, η Ελλάδα αποδίδει χαμηλότερα από το αναμενόμενο, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα (Σλοβενία - Ελλάδα 0-0, Ελλάδα - Κόσοβο 0-0, Ελλάδα - Σλοβενία 0-0, Ελλάδα - Γεωργία 1-1, Κόσοβο - Ελλάδα 1-1).

Τώρα πια, που είναι αρκετά τα δείγματα, δεν μένει περιθώριο για αμφιβολία στην κρίση σχετικά με την ιστορία της τελευταίας 2ετίας. Ο Τζον Φαν’τ Σχιπ δούλεψε με όλη του την ψυχή στην διάρκεια της τελευταίας 2ετίας και με μεγάλη ευσυνειδησία. Έμεινε στην Ελλάδα, δούλεψε με αφοσίωση, και χάρη στη δική του δουλειά και των συνεργατών του η Εθνική έκανε σημαντικά βήματα αλλαγής της νοοτροπίας. Οι ποδοσφαιριστές άρχισαν να αποβάλουν τον εγωισμό και να βάζουν το “εμείς” πάνω από το “εγώ”, και τα τοξικά στοιχεία των συλλόγων έμειναν για λίγο έξω από τα εθνικά αποδυτήρια, μέχρι να αρχίσει όλη η περιπέτεια σχετικά με τις κλήσεις των Παπασταθόπουλου - Μανωλά, και τις τελευταίες προσκλήσεις από τις οποίες απουσίασαν ο Μασούρας και ο Γαλανόπουλος. Ο Ολλανδός προπονητής όμως συνέχισε για όλη τη διάρκεια της 2ετίας να πειραματίζεται με πρόσωπα και σχηματισμούς, με συνέπεια να εμφανίσει μια μπερδεμένη ομάδα σε έναν αγώνα που καθόριζε και την δική του μοίρα - αυτόν απέναντι στο Κόσοβο. Μια ομάδα που έψαχνε την οργάνωσή της, τις τοποθετήσεις, τους χώρους ευθύνης και τους ρόλους της, για τουλάχιστον 35’ λεπτά στο πρώτο ημίχρονο επειδή ο προπονητής είχε πετάξει την ευκαιρία του φιλικού με την Ελβετία και δεν τους έδωσε χρόνο να παίξουν μαζί. Μια ομάδα που χρησιμοποίησε τον Γιαννούλη, έναν ακραίο μπακ με αδυναμία στην φάση άμυνας, σε ρόλο κεντρικού αμυντικού και του άλλαξε δύο φορές θέση κατά την διάρκεια του παιχνιδιού (ξεκίνησε αριστερός στόπερ, έγινε αριστερός μπακ από το 46’ μέχρι το 56’, μετά ξανά αριστερός στόπερ μέχρι το 88’, και μετά ξανά αριστερός μπακ). Κι ύστερα ψάχναμε για ποιο λόγο μπλόκαρε στο 93’ το μυαλό του Γιαννούλη, ο οποίος στο μεταξύ είχε αλλάξει και παρτενέρ στο κέντρο της άμυνας. Όπως ψάχναμε για ποιο λόγο αναγκάστηκε να παίξει από το 6’ο λεπτό με κίτρινη κάρτα ο Τζαβέλλας - ένας που πλήρωσε σε εκείνη την φάση την έλλειψη ρυθμού λόγω αγωνιστικής απραξίας, δεδομένου ότι η ΑΕΚ δεν είχε επίσημα παιχνίδια τις προηγούμενες εβδομάδες και ο Φαν’τ Σχιπ επέλεξε να μην τον χρησιμοποιήσει καθόλου απέναντι στην Ελβετία. Μια ομάδα που μπήκε στις καθυστερήσεις του ματς με προβάδισμα στο σκορ και δεν έβγαλε την ψυχή της για να το διατηρήσει, επειδή δεν είχε ψυχή.

Ένα πείραμα έκανε ο Φαν’τ Σχιπ απέναντι στο Κόσοβο. Και το πείραμα απέτυχε. Πειράματα έκανε από την αρχή, και ήμασταν πολλοί αυτοί που αντιλαμβανόμασταν ότι κάνει καλά που πειραματίζεται στην αρχή. Μόνο που εκείνος συμπεριφέρθηκε στα ματς με την Γεωργία και το Κόσοβο σαν να έχει ξεχάσει ότι είχε ολοκληρωθεί η φάση των πειραμάτων και είχε μπει στο τελικό στάδιο υλοποίησης του project Κατάρ, για το οποίο πάντοτε μας μιλούσε. Ακόμη και αν προετοίμασε αυτό το ματς με τη συνείδηση ότι είναι ο “τελικός” του, αυτό δεν κατάφερε να το μεταδώσει στους ποδοσφαιριστές του. Σε ένα ματς που μπορεί να αποδειχθεί ότι “του έβγαλε την ψυχή”, οι παίκτες του στο τελευταίο 30’λεπτο δεν είχαν ψυχή.

Πηγή ανάλυσης της απόδοσης και γραφικών απεικονίσεων: wyscout.com