Η εξήγηση για το οργανωμένο ποδόσφαιρο της Εθνικής απέναντι στην Σουηδία

Είναι τόσα πολλά αυτά που έδειξε η Εθνική απέναντι στην Σουηδία, και γι’ αυτό είναι τόσα πολλά αυτά που κανείς μπορεί να παρατηρήσει και να υπογραμμίσει. Είναι όλα όσα πρέπει κανείς να αναλύσει προκειμένου να τεκμηριώσει την διαπίστωση ότι τούτη τη φορά η Εθνική έπαιξε “σωστά”. Σε χοντρές γραμμές, όταν κανείς επιχειρεί να συγκρίνει την ανάλυση της απόδοσης που είχε η Εθνική απέναντι στο Κόσοβο με αυτή που είχε απέναντι στην Σουηδία διαπιστώνει υπεροχή στην συντριπτική πλειονότητα των διαφορετικών φάσεων και των διαφορετικών κομματιών του παιχνιδιού.

Τούτη τη φορά η Εθνική είχε συνέχεια, δηλαδή δεν έκανε νέο πείραμα. Πήγε στην πεπατημένη του προηγούμενου αγώνα, και το έκανε με τον προπονητή να τοποθετεί τους ποδοσφαιριστές στις θέσεις τους και όχι σε πειραματικές θέσεις. Η καλή τοποθέτηση των τριών κεντρικών αμυντικών (Χατζηδιάκος - Μαυροπάνος - Τζαβέλλας), η χρησιμοποίηση του Χατζηδιάκου αντί του Γιαννούλη στην αμυντική γραμμή, και η επιστροφή του Ζέκα στην ενδεκάδα είναι η βασική εξήγηση για την καλύτερη απόδοση της αμυντικής γραμμής και στις δύο φάσεις παιχνιδιού. Στην φάση επίθεσης, αυτή η αμυντική γραμμή γέννησε τις πιο επικίνδυνες επιθέσεις που έκανε η Ελλάδα στο παιχνίδι. Στο πρώτο ημίχρονο ήταν μια μακρινή μεταβίβαση του Χατζηδιάκου η αρχή για την ευκαιρία του Παυλίδη. Το πρώτο γκολ ήρθε από μια επίθεση που ξεκίνησε να χτίζει ο Μαυροπάνος με μια ποιοτική πάσα στον κατάλληλο χώρο και χρόνο για τον Μπακασέτα.

Το δεύτερο γκολ ξεκίνησε από μια μακρινή μεταβίβαση του Τσιμίκα.

Τούτη τη φορά η Εθνική έδειξε ότι είχε αρχές στο αγωνιστικό σχέδιο που είχαν δημιουργήσει οι προπονητές της. Στο παιχνίδι της έβλεπες, διότι ήταν ευδιάκριτα, μοτίβα ανάπτυξης των επιθέσεων. Τον Μαυροπάνο να παίζει με τον Τσιμίκα ή να σημαδεύει τον Δουβίκα, με τον Παυλίδη και τον Μπακασέτα έτοιμους να διεκδικήσουν την δεύτερη μπάλα. Τον Χατζηδιάκο να κάνει το ίδιο σημαδεύοντας τον σέντερ φορ. Τον Μαυροπάνο και τον Χατζηδιάκο να διαβάζουν τις κινήσεις του Μπακασέτα και του Μπουχαλάκη στα μεσοδιαστήματα για να παίξουν μαζί τους με μια κάθετη μεταβίβαση. Τον Μπακασέτα να αλλάζει πλευρές στον κεντρικό άξονα προκειμένου να δημιουργήσει υπεραριθμία η Εθνική σε μια πλευρά ανάπτυξης της επίθεσης. Και όλα αυτά είχαν ως συνέπεια να δημιουργήσει η Ελλάδα 8 οργανωμένες επιθέσεις περισσότερες από όσες είχε δημιουργήσει απέναντι στο Κόσοβο (πηγή: Wyscout) και - κυρίως αυτό - να ανέβει από το 6% στο 30% στο ποσοστό ολοκλήρωσης των οργανωμένων επιθέσεων με σουτ.

Ήταν τόσα πολλά αυτά που είδαμε, που θα μπορούσα να γεμίσω παραγράφους. Χαιρόσουν να την βλέπεις να προσπαθεί να αναπτύξει επιθέσεις την Εθνική, και ξαφνικά όλοι οι ποδοσφαιριστές έμοιαζαν με MVP. Ενας άγραφος νόμος των ποδοσφαιριστών λέει ότι “όταν τους βλέπεις όλους χάλια, ή όλους καλά, κοίτα στον πάγκο, διότι σημαίνει ότι ο προπονητής είτε δεν προετοίμασε σωστά το παιχνίδι είτε ετοίμασε ένα πολύ λειτουργικό σχέδιο”.

Σε αντίθεση με ότι συνέβη την περασμένη Κυριακή, το βράδυ της Τετάρτης ήταν ψυχικά και πνευματικά προετοιμασμένοι οι ποδοσφαιριστές. “Μπήκαν” στο ματς μετά το 5’ο λεπτό, και “βγήκαν” από το ματς μόνο για μερικά λεπτά πριν από την συμπλήρωση του 90’ου λεπτού, αλλά σε όλη την υπόλοιπη διάρκεια ήταν συντονισμένοι και προσηλωμένοι στο ματς και στον στόχο. Αυτό όμως ήταν κάτι που μας είχαν ξαναδείξει, δηλαδή το να τα καταφέρουν να ετοιμάζονται σωστά σε “μεγάλα” παιχνίδια, απέναντι στις καλές ομάδες. Η αδυναμία τους, δηλαδή η αδυναμία της Εθνικής του Τζον Φαν’τ Σχιπ είναι η αγωνιστική νοοτροπία και η ψυχική και πνευματική κατάσταση των ποδοσφαιριστών στα ματς με τους “ισοϋψείς” και τους “υποδεέστερους”.

Δεν γνωρίζω αν μπορεί να το “αλλάξει” και να το “σώσει” αυτό ο Ολλανδός προπονητής, δηλαδή αν θα εκμεταλλευτεί την ευκαιρία που αγόρασε την Τετάρτη με τον συνδυασμό της νίκης επί της Σουηδίας και της παραίτησης του Θοδωρή Ζαγοράκη από την προεδρία της ΕΠΟ. Με τον Ζαγοράκη στην ομοσπονδία, ο Φαν’τ Σχιπ δεν θα γλίτωνε την απομάκρυνση ούτε με τη νίκη επί των Σουηδών. Τώρα όμως την απέφυγε, και αγόρασε την ευκαιρία του να “παίξει ρέστα” στην Γεωργία και την Σουηδία σε έναν μήνα. Οι ποδοσφαιριστές μας το είπαν το βράδυ της Τετάρτης, έκαναν την αυτοκριτική τους, εντόπισαν τις αδυναμίες τους και μπήκαν αποφασισμένοι να αλλάξουν. Αν έκανε το ίδιο και ο Ολλανδός προπονητής, που δεν μας το είπε το βράδυ της Τετάρτης, τότε ναι, έχουμε πιθανότητες.

Τώρα η Εθνική κερδίζει δύο εκτελεστές που δεν είχε, τον Τζόλη και τον Δουβίκα, δηλαδή έχει πλέον σέντερ φορ και έναν απειλητικό πλάγιο επιθετικό. Έχει ξανά έναν ποιοτικό στόπερ που είχε λείψει, τον Χατζηδιάκο, και μόλις είδε την καλύτερη εμφάνιση ακόμη ενός, του Μαυροπάνου. Έχει ξανά καλά τον Τσιμίκα, που έχει μπει για τα καλά στον ρυθμό του παιχνιδιού και πραγματοποίησε μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του με την Εθνική, αν όχι την καλύτερη. Όλοι αυτοί μαζί με τους παίκτες του “κορμού”, δηλαδή τον Τζαβέλλα, τον Μπουχαλάκη, τον Ζέκα, τον Μπακασέτα, και τον Μασούρα που λογικά θα ενσωματωθεί εκ νέου, η Εθνική δείχνει πιο “γεμάτη”. Αρκεί να μην ξαναπειραματιστεί, και να μην αδειάσει ξανά ψυχικά, όπως της συνέβη στα ματς με την Γεωργία και το Κόσοβο.

Το κρίσιμο για την Εθνική είναι πρώτα από όλα να μείνει στην διεκδίκηση της 2ης θέσης στον όμιλο της για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Αν μείνει, τότε θα μείνει και ο προπονητής και άρα θα έχει συνέχεια.