Μόνο η πιο αποφασισμένη Εθνική του Φαν’τ Σχιπ έχει πιθανότητες για το θαύμα στην Σουηδία

Το σχέδιο στο β’ ημίχρονο δεν λειτουργούσε αποτελεσματικά. Από το πλάνο, προκειμένου αυτό να είναι πλήρες, απουσίαζε ένας κεντρικός επιθετικός που θα επέτρεπε στην Ελλάδα να γίνει πιο απειλητική - δηλαδή να καταφέρει να πατήσει στην αντίπαλη μεγάλη περιοχή και να εκτελέσει από προνομιακές θέσεις. Και δεν ήταν μόνο αυτό το στοιχείο που απουσίαζε από το παιχνίδι της Ελλάδας ειδικά στο β’ ημίχρονο. Έλειπε και η αποφασιστικότητα, και ο χαρακτήρας, και η προσωπικότητα που θα έπαιρνε την ευθύνη να δοκιμάσει για να βγάλει την ομάδα από την δύσκολη θέση. Πιο σωστά, από την στιγμή που ο Βίλι Σανιόλ επέλεξε να προσαρμόσει την άμυνά του πάνω στον Τάσο Μπακασέτα και να μην του αφήσει χώρο έξω από την μεγάλη περιοχή για να εκτελέσει ή για να επιχειρήσει να συνδυαστεί με κάποιον προκειμένου να βρεθεί σε θέση για να εκτελέσει, η Ελλάδα του β’ ημιχρόνου ξέμεινε από ιδέες και ο προπονητής της δεν κατάφερε να την βοηθήσει. Πόσο νόημα όμως έχει πλέον αυτή η συζήτηση όταν μπροστά η Ελλάδα έχει τον αγώνα που αποφασίζει το αν θα έχει πιθανότητες να διεκδικήσει μια θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο, όταν μάλιστα αυτός ο αγώνας έχει διαφορετική φύση από αυτόν που έδωσε στο Μπατούμι της Γεωργίας;

Τι μπορεί να κρατήσει η Ελλάδα από το ταξίδι στην Γεωργία εκτός από τους τρεις βαθμούς που της επέτρεψαν να μείνει στο παιχνίδι της πρόκρισης; Η αποτελεσματικότητα του αμυντικού πλάνου, δηλαδή ο τρόπος που λειτούργησαν ανασταλτικά όλες οι γραμμές, και η ακρίβεια στις μεταβιβάσεις (85,6%) που ελαχιστοποίησαν τον κίνδυνο να βρεθεί εκτεθειμένη η άμυνα, είναι τα βασικά στοιχεία που μπορεί να κρατήσει η Εθνική στο ματς την ερχόμενης Τρίτης. Αν παραμείνει συγκεντρωμένη στο αμυντικό πλάνο, και αν δείξει την ίδια συγκέντρωση και πάρει το ίδιο καλές αποφάσεις κατά το χτίσιμο των επιθέσεων, δηλαδή όταν επιχειρεί να περάσει με την μπάλα στο αντίπαλο μισό του τερέν, η Ελλάδα αυξάνει τις πιθανότητες να φτάσει στην υπέρβαση.

Όταν κανείς εξετάζει το τακτικό κομμάτι της ιστορίας, αυτά τα στοιχεία δεν είναι αρκετά για να φτάσει η Ελλάδα σε δεύτερη νίκη επί της Σουηδίας και μάλιστα εκτός έδρας. Η Ομάδα πρέπει να έχει πιο αποτελεσματικό πλάνο ανάπτυξης των επιθέσεων. Πρέπει να κάνει τον ίδιο ή και μεγαλύτερο αριθμό κλασικών ευκαιριών συγκριτικά με αυτές που δημιούργησε απέναντι στην Γεωργία (xG: 2.08) και τούτη τη φορά πρέπει να είναι πιο αποτελεσματική στις εκτελέσεις. Με άλλα λόγια, στην Γεωργία η Ελλάδα κυνήγησε την τύχη της και στάθηκε τυχερή στο 90’. Δεν μπορεί όμως να την αφήσει την πρόκριση στην τύχη της. Ή πιο σωστά πρέπει να δουλέψει προκειμένου να αφήσει όσο το δυνατόν λιγότερα στην τύχη.

Επιστρέφοντας στα οφέλη της νίκης επί της Γεωργίας, το μεγαλύτερο προσόν της ομάδας που έχει φτιάξει ο Τζον Φαν’τ Σχιπ είναι ακριβώς αυτό, το ότι αισθάνεται και συμπεριφέρεται σαν ομάδα. Οι σκηνές των πανηγυρισμών και ειδικά ο τρόπος που πανηγύριζαν οι αναπληρωματικοί φωνάζει δυνατά ότι ο Ολλανδός προπονητής και οι συνεργάτες του έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν συλλογική κουλτούρα. Έχει γίνει απολύτως σαφές ότι πλέον οι ποδοσφαιριστές εύχονται να έρθει νίκη ακόμη και όταν δεν βρίσκονται στο τερέν. Αυτό το στοιχείο η Εθνική το είχε χάσει μετά το 2014, και στην διάρκεια της 5ετίας μέχρι την άφιξη του Φαν’τ Σχιπ το είχε βρει μόνο σε στιγμές, προτού το απωλέσει εκ νέου. Ο Ολλανδός κατάφερε με τη βοήθεια συνεργατών και ποδοσφαιριστών να δημιουργήσει ξανά το ομαδικό πνεύμα που τόσο της έλλειψε και τόσο της κόστισε της Εθνικής. Και συχνά στο ποδόσφαιρο αυτό το στοιχείο καλύπτει ελλείμματα που έχει μια ομάδα σε άλλα κομμάτια της. Η ιστορία της Εθνικής ομάδας είναι γεμάτη από ιστορίες που τεκμηριώνουν αυτή την θεωρία. Στην χρυσή δεκαετία της, η Εθνική έκανε θαύματα και επειδή οι ποδοσφαιριστές ένιωθαν και συμπεριφέρονταν σαν ένα. Στην εποχή που ένα σωρό στοιχεία λειτουργούσαν διαλυτικά, η Εθνική απογοήτευε.

Η ομαδικότητα δεν δημιουργεί εγγύηση επιτυχίας. Και εδώ που βρισκόμαστε η Ελλάδα παραμένει αουτσάιντερ και για την ώρα δεν έχει αποδείξει ότι είναι καλύτερη ομάδα από την Σουηδία, κι ας την νίκησε. Χάρη στις δύο τελευταίες νίκες τους όμως ο Φαν’τ Σχιπ και οι ποδοσφαιριστές του αγόρασαν το προνόμιο αυτής της τελευταίας μεγάλης ζαριάς. Αγόρασαν το δικαίωμα να πάνε και να παίξουν τα ρέστα τους στην Σουηδία. Και φυσικά έχουν, και μαζί τους και εμείς έχουμε το δικαίωμα να πιστεύουμε ότι σε ένα ματς γίνεται να νικήσουν μια ομάδα που είναι καλύτερη μέχρι εδώ στην κούρσα της προκριματικής φάσης.

Σε ακόμη ένα ματς του “πρέπει”, η Ελλάδα δεν ήταν αποτελεσματικά προετοιμασμένη ψυχικά και πνευματικά για να επικρατήσει. Το βρήκε όμως το γκολ. Και το βρήκε επειδή ο αρχηγός της έβγαλε στην εκτέλεση του πέναλτι ψυχικά και πνευματικά χαρίσματα. Στον προπονητή πλέον αναλογεί η ευθύνη να επενδύσει πάνω στα συναισθήματα που δημιουργήθηκαν στην λήξη του αγώνα στο Μπατούμι και να παρουσιάσει την πιο αποφασισμένη Εθνική που μας έχει δείξει μέχρι σήμερα, δηλαδή μια ομάδα που θα έχει - σε αυτό το κομμάτι - τα στοιχεία που έδειξε στο πρώτο ματς με την Σουηδία. Ο προπονητής και οι ποδοσφαιριστές είναι αυτοί που ξέρουν τι έκαναν και πώς το έκαναν για να παρουσιαστούν τόσο ψυχωμένοι στο πρώτο ματς με τους Σουηδούς. Ας την θυμηθούν την μέθοδό τους, για να την επαναλάβουν. Διότι χωρίς αυτά τα στοιχεία, με δεδομένο ότι υστερούμε σε ομαδική και ατομική ποιότητα απέναντι στους Σουηδούς, δύσκολα θα επιτευχθεί το θαύμα.

Στην μεγάλη απώλεια του Ζέκα προστέθηκε το βράδυ του Σαββάτου η μεγάλη απώλεια του Τζαβέλλα. Και δεν είναι μόνο ότι θα αλλάξει πάλι σύνθεση η αμυντική γραμμή σε μια στιγμή που ο Φαν’τ Σχιπ είχε βρει και είχε διατηρήσει μια σύνθεση· είναι ότι θα λείψει ο καθοδηγητής της άμυνας, που είναι και το μέλος με την μεγαλύτερη εμπειρία και την προσωπικότητα για να ηγηθεί στα δύσκολα. Για να τα καταφέρει η Ελλάδα στην Σουηδία το πιθανότερο είναι ότι θα χρειαστεί να καλύψουν οι άλλοι αυτό το έλλειμμα. Δηλαδή θα χρειαστεί κάποιο ή κάποια από τα υπόλοιπα παιδιά να γίνουν την Τρίτη “άντρες”.