Μία ήττα προόδου και επιβεβαίωσης…

Ας μην γελιόμαστε, το ξέραμε ότι επί της ουσίας είχαμε αποκλειστεί. Να αφήναμε εκτός Μουντιάλ την Ισπανία ήταν αδύνατο. Αποδείχτηκε όμως πως δεν ήταν αδύνατο να τους κοντράρουμε σε δεύτερο ενενηντάλεπτο. Το είχαμε κάνει και στα μέρη τους με εκείνη την ανέλπιστη ισοπαλία, όταν όμως δεν μας περίμεναν και φυσικά στην αρχή αυτής της προκριματικής φάσης που η μπάλα δεν έκαιγε. Να το ξανακάναμε για δεύτερη φορά και μάλιστα όχι μόνο να μην χάσουμε, αλλά να τους νικήσουμε στον δικό τους τελικό πρόκρισης ήταν μάλλον αδύνατο.

Αποδείχτηκε και τέτοιο εντός των τεσσάρων γραμμών. Οι Ελληνες διεθνείς, κατέθεσαν ότι είχαν στο χόρτο και ας ήξεραν εκ των προτέρων και ας το ένιωθαν και από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό μέσα στο χόρτο, σε μία άνιση μάχη. Δεν απογοητεύτηκαν, δεν το παράτησαν, δεν τους άφησαν να ησυχάσουν. Δεν μπορούσαν περισσότερο, άλλα έφυγαν από το γήπεδο με τη συνείδηση ήσυχη ότι τα έδωσαν όλα, αλλά δεν έφτανε αυτό.

Εφυγαν από το γήπεδο, πιθανόν και με ένα «κρίμα», όχι για αυτό το ματς, αλλά για τον όμιλο. Εχασαν την δεύτερη θέση στις λεπτομέρειες. Σε εκείνο το ματς στην Σουηδία, στο οποίο αν και καλύτεροι δεν προηγήθηκαν στο πρώτο ημίχρονο.

Σε εκείνο το 1-1 με την Γεωργία εντός, που βρήκαν το γκολ στο 76’, αλλά δεν μπόρεσαν να το κρατήσουν μέχρι τέλους. Και ναι ξέρω ότι η διαφορά μας από τη Σουηδία τώρα είναι 6 βαθμοί, αλλά την Κυριακή το βράδυ όταν θα ολοκληρωθεί ο όμιλος, οι έξι μπορεί να είναι τρεις και η ισοπαλία και όχι η ήττα στη Σουηδία θα τους έκανε μηδέν. Με τα «αν» δεν γίνεται όμως δουλειά και μοιραία αποκλειστήκαμε από μία ακόμη μεγάλη διοργάνωση.

Παρά ταύτα αυτός ο αποκλεισμός ήταν διαφορετικός. Την πήγαμε την προσπάθεια μέχρι τέλους και κυρίως αυτή η ομάδα μας έδειξε ότι βελτιώνεται και ωριμάζει. Αυτός δεν ήταν ένας άνευ όρων αποκλεισμός, πουθενά η εικόνα μας είτε στα δύο ματς με τους Ισπανούς, είτε στα δύο ματς με τους Σουηδούς, δεν ήταν η εικόνα του φτωχού συγγενή. Χάσαμε την πρόκριση στις λεπτομέρειες, μάλλον χάσαμε το μπαράζ στις λεπτομέρειες, αλλά και στο ματς με την Ισπανία, καταλάβαμε ότι η ομάδα αυτή φτιάχνεται, αποκτά σωστή νοοτροπία, γίνεται ομάδα και προσπαθεί να ζήσει και κυρίως να τα βελτιώσει τα πολλά μειονεκτήματα που έχει.

Προσπαθεί να… γεννήσει δύο επιθετικούς στα πρόσωπα του Παυλίδη και του Δουβίκα, προσπαθεί να χωρέσει στην ενδεκάδα και τον Γιαννούλη και τον Τσιμίκα και να τους έχει λειτουργικούς, προσπαθεί να ζήσει χωρίς τους ηγέτες της (Φορτούνης, Ζέκα, και χθες Μπακασέτα), αναδεικνύει την προσωπικότητα του Τζαβέλλα, βγάζει λαγούς από το καπέλο με τον Γούτα, όταν λείπει και ο Χατζηδιάκος και ο Μαυροπάνος και ο Παπαδόπουλος.

Η Ελλάδα κόντρα στην Ισπανία, ήταν μία σαφώς κατώτερη ομάδα, αλλά μία ομάδα. Που είχε σχέδιο, πλάνο, λογική, διάθεση, προσπάθεια από όλους για να πετύχει το σχεδόν αδύνατο, αυτό που συμβαίνει μία φορά στα 50 χρόνια, να αποκλείσει δηλαδή την Ισπανία από Μουντιάλ. Δεν τα κατάφερε, αλλά το πάλεψε, δεν έφαγε φάσεις, πληγώθηκε από ένα πέναλτι, και στο δεύτερο ημίχρονο που προσπάθησε να ρισκάρει δεν διασύρθηκε.

Η Ελλάδα δεν είναι πλέον η Ελλάδα του 2004, είναι η Ελλάδα που προσπαθεί να συνέλθει από την πενταετία που έχανε από τα Νησιά Φερόε. Δυστυχώς αυτή είναι η αμέσως προηγούμενη κατάσταση και για αυτό για να πάμε στο Μουντιάλ πρέπει να αποκλείσουμε Ισπανούς, ή πρώτα Σουηδούς και μετά ποιος ξέρει ποιόν άλλον στα μπαράζ; Τα σκαλοπάτια της βαθμολογίας τα κατεβήκαμε κουτρουβαλώντας.

Τώρα πλέον το λέει και η βαθμολογία μας, αλλά και η εικόνα μέσα στις τέσσερις γραμμές που είναι ο καθρέπτης, έχουμε αρχίσει ξεκάθαρα να τα ανεβαίνουμε. Μόνο που οι επόμενοι προκριματικοί δεν είναι Μουντιάλ. Είναι Nations League και προκριματικά Euro. Και στις δύο περιπτώσεις δεν υπάρχει δικαιολογία. Με έναν από τους δύο τρόπους θα πρέπει να πάρουμε την πρόκριση. Και αυτός δεν θα είναι απλός ένας ρεαλιστικός και εφικτός στόχος, αλλά και απολύτως απαραίτητος για την ανάκαμψη. Διότι διαφορετικά θα υπάρξει και νέα κατρακύλα…