Καλώς μένει ο Φαν’τ Σχιπ, αρκεί να μη μένει για τους λάθος λόγους

• Το “παράσημο” του Φαν’τ Σχιπ
• Η αμφιβολία
• Η στάση των ποδοσφαιριστών

Προφανώς ουδείς ζούσε το απόγευμα της Πέμπτης με την απαίτηση ότι η Ελλάδα του νούμερο 47 του ranking, μια θέση στην οποία έφτασε με κόπο, θα νικούσε την νούμερο 7 Ισπανία, μια ομάδα που πολύ πρόσφατα θαυμάσαμε στην τελική φάση του Nations League. Και προφανώς όλοι μας φτάσαμε στο ματς του ΟΑΚΑ με τη σκέψη ότι η Ελλάδα δεν θα έχανε σε αυτό το ματς την ευκαιρία να διεκδικήσει την πρόκριση στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ξέραμε καλά ότι πλέον η ομάδα κυνηγούσε μόνο ένα θαύμα, και ότι σε αυτή τη θέση βρέθηκε επειδή της έφταιξαν τα αποτελέσματα με την Γεωργία και το Κόσοβο και όχι αυτά που έκανε απέναντι στην Σουηδία και την Ισπανία.

Η λογική λέει ότι την ίδια δουλειά με όλους εμάς είχε κάνει και η διοίκηση της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας. Δηλαδή είχε αξιολογήσει το “πρότζεκτ Κατάρ” και την ποιότητα της δουλειάς του Τζον Φαν’τ Σχιπ και γι’ αυτό φρόντισε να τον καλέσει για συζητήσεις πριν από τα τελευταία δύο παιχνίδια. Και ενώ συμφώνησε μαζί του, όπως καλά καταλάβαμε το βράδυ της Πέμπτης από τις αντιδράσεις του Ολλανδού προπονητή όταν βρέθηκε μπροστά στις σχετικές ερωτήσεις, και ενώ συμφώνησε και με αυτούς που εισηγούνται υπέρ της παραμονής ή της αλλαγής προπονητή - δηλαδή τον Κώστα Κωνσταντινίδη και τον Τάκη Φύσσα, για κάποιο λόγο η ΕΠΟ δεν ανακοίνωσε πριν από αυτό το ματς την συμφωνία της επέκτασης του συμβολαίου του Φαν’τ Σχιπ.

Γιατί; Επειδή ανησυχούσε για την πιθανότητα μιας βαριάς ήττας από τους Ισπανούς, η οποία θα την έφερνε στη θέση να διαχειριστεί τις αρνητικές εντυπώσεις. Για αυτόν τον φτηνό λόγο η Ομοσπονδία έχασε την ευκαιρία να πείσει την κοινωνία του ελληνικού ποδοσφαίρου ότι υποστηρίζει “με την καρδιά της” τον Ολλανδό προπονητή. Και δημιούργησε την εντύπωση ότι θα τον συντηρήσει στη θέση του επειδή δεν της κοστίζει ακριβά και επειδή “πού να τρέχεις τώρα για να βρεις καλύτερο”.

Το “παράσημο” του Φαν’τ Σχιπ

Δεν έχει μεγάλο νόημα η ανάλυση του αγώνα με την Ισπανία. Απέναντι σε μια ομάδα βγαλμένη από τις ιδέες των εμπνευστών του “τίκι - τάκα”, η ομάδα του Λουίς Ενρίκε κράτησε δική της την μπάλα (94% ακρίβεια στις μεταβιβάσεις, 70%-30% κατοχή) και με την κατοχή της κατάφερε να ελέγξει το παιχνίδι και να κρατήσει την Ελλάδα μακριά από την εστία του Ουνάι Σιμόν. Ο τρόπος του γκολ (οι Έλληνες δικαιολογημένα έμειναν με το παράπονο του επιθετικού φάουλ του Λαπόρτ στον Γούτα) και η αλλαγή συστήματος από τον Φαν’τ Σχιπ (από 5-4-1 σε 5-3-2 με αλλαγή τοποθέτησης στους Μασούρα και Μάνταλο) έφεραν ένα κακό 20’λεπτο, το τελευταίο του πρώτου ημιχρόνου. Αν κανείς εξαιρέσει αυτό το διάστημα και κοιτάξει την συμπεριφορά της Εθνικής, η οποία είχε ένα εξαιρετικό ξεκίνημα και ένα γκολ που σωστά δεν μέτρησε στο 21’ο λεπτό, και είχε ανταγωνιστική εικόνα στο β’ ημίχρονο, οδηγείται στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα “στάθηκε” απέναντι σε έναν τόσο ποιοτικό αντίπαλο. Και είναι παράσημο για την δουλειά του Φαν’τ Σχιπ τα σχόλια του Λουίς Ενρίκε μετά από αυτή την αναμέτρηση. Δεν του τα χρωστούσε αυτά τα λόγια, ούτε είναι κάποιος που κενολογεί και κάνει φτηνές δημόσιες σχέσεις.

Η αμφιβολία

Μεγαλύτερο νόημα έχει η συνολική αποτίμηση της πορείας της Εθνικής σε αυτή την προκριματική φάση. Αν δεν υπήρχαν τα ματς με την Γεωργία εντός και το Κόσοβο εκτός, ή πιο σωστά αν η εικόνα της Ελλάδας σε αυτά τα ματς ήταν σαν την εικόνα που είχε στον εντός έδρας αγώνα με την Σουηδία, πιθανότατα θα ήταν ελάχιστοι αυτοί που θα αμφέβαλλαν για το νόημα της συνέχισης της συνεργασίας της ομοσπονδίας με τον Ολλανδό προπονητή. Τα ματς αυτά όμως υπήρξαν, η αγωνιστική νοοτροπία και το αγωνιστικό σχέδιο ήταν προβληματικά, και η Εθνική δημιούργησε την αίσθηση ότι όταν “πρέπει” απέναντι σε έναν ισοϋψή ή υποδεέστερο αντίπαλο, και όταν έχει την “υποχρέωση” να κυριαρχήσει και να επικρατήσει, δεν μπορεί.

Υπάρχει βεβαίως και ο “αντίλογος”: αυτή ήταν μια ομάδα χωρίς μεγάλες εμπειρίες, και τώρα που μέσα από τις παραστάσεις απέκτησε την επίγνωση έχει λόγους η ίδια να πιστεύει ότι θα είναι πιο έτοιμη στο εγγύς μέλλον να διαχειριστεί αποτελεσματικά παρόμοιες καταστάσεις. Έτσι είναι αν έτσι πραγματικά πιστεύουν οι ποδοσφαιριστές. Έτσι είναι αν ο καθοδηγητής τους έχει πλέον κατασταλάξει, έχει καταλήξει στην αγωνιστική ταυτότητα της ομάδας του και στο γκρουπ των ποδοσφαιριστών που έχουν τα στοιχεία για να λειτουργήσουν αποτελεσματικά στο πλάνο του.

Η στάση των ποδοσφαιριστών

Ο Τζον Φαν’τ Σχιπ ψήνει τους ποδοσφαιριστές. Μαζί με το επιτελείο του έχουν κερδίσει τον σεβασμό των παικτών, οι οποίοι διακατέχονται από τα αισθήματα της ασφάλειας και της δικαιοσύνης. Βλέπουν έναν δίκαιο προπονητή, που δίνει ευκαιρία σε αυτούς που βρίσκονται στην καλύτερη αγωνιστική κατάσταση και συγχρόνως αισθάνονται την ασφάλεια ότι θα προσκαλούνται και θα κρατούν την θέση τους στην ομάδα όσο δίνουν στο γήπεδο αυτά που τους ζητεί ο Ολλανδός. Όλα αυτά είναι πολύ καλά, αρκεί να τα λένε οι ποδοσφαιριστές επειδή πραγματικά τα νιώθουν και όχι απλώς επειδή ο Φαν’τ Σχιπ είναι ένας πολύ ωραίος άνθρωπος και επειδή οι ίδιοι διακατέχονται από την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα που τους δημιουργεί η σκέψη μιας αλλαγής προπονητή.

Μια ομάδα που ταλαιπωρήθηκε πάρα πολύ στην διάρκεια των προηγούμενων ετών είναι φυσιολογικό να μην θέλει να αλλάξει τώρα που βρέθηκε έναν προπονητή με τον οποίο συνεννοείται. Το ίδιο θα έλεγε κανείς και σε σχέση με την νοοτροπία της ομοσπονδίας. Είναι πολύ ευχάριστο που η ΕΠΟ δίνει χρόνο σε έναν προπονητή, και είναι εξίσου ευχάριστο το γεγονός ότι στην συντριπτική πλειονότητά τους οι ποδοσφαιριστές τάχθηκαν ανοιχτά υπέρ της παραμονής του. Όλα αυτά είναι πολύ καλά, αρκεί να εκφράζονται για τους σωστούς λόγους - δηλαδή επειδή όλοι αυτοί πείθονται ότι ο Φαν’τ Σχιπ είναι ικανός να οδηγήσει την Ομάδα στην τελική φάση του επόμενου Euro. Αν επιδίωξαν την παραμονή του μόνο επειδή είναι “φθηνός” και “καλός άνθρωπος”, την πατήσαμε.