Όταν η Μίλαν είχε ξεχάσει τι θα πει ήττα

Μετά την αποχώρηση του Αρίγκο Σάκι από την τεχνική ηγεσία της Μίλαν, το Μάιο του 1991, ελάχιστοι ήταν αυτοί που πίστευαν ότι ο σύλλογος θα παρέμενε στο δρόμο των επιτυχιών. Με τον Ιταλό τεχνικό στον πάγκο τους, οι «ροσονέρι» είχαν στεφθεί δύο φορές πρωταθλητές Ευρώπης, ενώ είχαν κατακτήσει όλους τους τίτλους, εγχώριους και μη. Και μπορεί η πλειάδα αστέρων να ήταν ακόμα στο Σαν Σίρο, όμως ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι αποφάσισε να δώσει τα «κλειδιά» της ομάδας σε έναν άπειρο προπονητή, που δεν είχε δουλέψει ποτέ του – μέχρι εκείνη τη στιγμή – σε υψηλό επίπεδο. Ο λόγος για τον Φάμπιο Καπέλο, που τότε ήταν 45 ετών και προερχόταν από τα τμήματα υποδομής της Μίλαν (για ένα διάστημα, στην προ-Σάκι εποχή, είχε εργαστεί και ως υπηρεσιακός τεχνικός).

Μια κίνηση που αποδείχθηκε... ματ, αφού στα χέρια του Φάμπιο Καπέλο η Μίλαν εξελίχθηκε αγωνιστικά. Ο Ιταλός δεν έκανε το λάθος να τα αλλάξει όλα (κάτι που κάνουν πολλοί προπονητές), αλλά βάδισε στις σταθερές που είχε χαράξει ο Σάκι. Απλά έβαλε κάποιες δικές του «πινελιές», όπως η προσθήκη του τερματοφύλακα Σεμπαστιάνο Ρόσι και η ανάδειξη του νεαρού Ντεμέτριο Αλμπερτίνι. Η ομάδα ήταν σχεδόν ίδια, με την «Αγία Τριάδα» των Ολλανδών Φαν Μπάστεν, Γκούλιτ, Ράικαρντ να δεσπόζει στη μεσοεπιθετική γραμμή και τους Ιταλούς Μπαρέζι, Κοστακούρτα, Μαλντίνι, Ντοναντόνι να κυριαρχούν από τη μέση και πίσω. Απλά ο Καπέλο έδωσε μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων στο δημιουργικό κομμάτι.

Το Σεπτέμβριο του 1991, ο Καπέλο ρίχτηκε στη μάχη της Serie A, όμως, όπως λέει και ο λαός... κάθε αρχή και δύσκολη. Στις πέντε πρώτες αγωνιστικές, η Μίλαν μέτρησε δύο νίκες και τρεις ισοπαλίες, με την πίεση και την αμφισβήτηση να κάνουν την εμφάνισή τους πάνω από τον πάγκο. Ωστόσο, η «μηχανή των γκολ», Μάρκο Φαν Μπάστεν, δεν άργησε να πάρει μπροστά και να οδηγήσει τους «ρονονέρι» στο δρόμο των επιτυχιών. Ακολούθησαν 12 νίκες σε 14 παιχνίδια και το... καράβι μπήκε στα ήρεμα νερά της κορυφής. Ο Ολλανδός στράικερ τελείωσε το πρωτάθλημα με 25 γκολ και η Μίλαν κατέκτησε αήττητη τον τίτλο. Με 22 νίκες και 12 ισοπαλίες, έγινε η πρώτη ιταλική ομάδα που έφτασε στον τίτλο, χωρίς να γνωρίσει καμία ήττα. Γιατί, αήττητη ήταν και η Περούτζια το 1978-79, όμως, με ρεκόρ 11 νίκες και 19 ισοπαλίες, τερμάτισε δεύτερη. Και τότε, πρώτη ήταν πάλι η Μίλαν.

Μπορεί στην πιο σύγχρονη εποχή όλοι να μιλούν για τους “Invincibles” της Άρσεναλ τη σεζόν 2003-04, όμως το επίτευγμα των “Invicibili” της Μίλαν ήταν εξίσου σημαντικό και ίσως με μεγαλύτερο δείκτη δυσκολίας. Εκείνη την εποχή, η Serie A ήταν το κορυφαίο πρωτάθλημα στον κόσμο, μπροστά από το αγγλικό (δεν υπήρχε καν η Premier League), το ισπανικό και το γερμανικό. Οι καλύτεροι παίκτες αγωνίζονταν στα ιταλικά γήπεδα, ενώ τη δεκαετία του ’90 οι ιταλικοί σύλλογοι είχαν συνεχή παρουσία σε τελικούς ευρωπαϊκών κυπέλλων, με αρκετές κατακτήσεις. Μόνο η Μίλαν του Καπέλο βρέθηκε σε τρεις σερί τελικούς Champions League (1993, 1994, 1995).

Οι «ροσονέρι» δεν είχαν αντίπαλο στα ιταλικά γήπεδα ούτε τη σεζόν 1992-93. Μετά το αήττητο πρωτάθλημα της προηγούμενης χρονιάς, η Μίλαν κατέκτησε για δεύτερη σερί χρονιά τον τίτλο, φτάνοντας ξανά πολύ κοντά στο «θαύμα». Την πρώτη της ήττα τη γνώρισε το Μάρτιο, στην 24^η αγωνιστική της κούρσας. Σε ρόλο θύτη ήταν η Πάρμα, μέσα στο Σαν Σίρο. Έτσι μετά τα 23 παιχνίδια της σεζόν 1992-93, τα 34 της σεζόν 1991-92 και το τελευταίο της σεζόν 1990-91 (με προπονητή τον Αρίγκο Σάκι), το αήττητο σερί της Μίλαν σταμάτησε στα 58 παιχνίδια στο πρωτάθλημα. Όσα ακριβώς και η Πόρτο σήμερα. Όμως, είπαμε, η Serie A τότε ήταν στην κορυφή του κόσμου και εκείνη η Μίλαν μία από τις κορυφαίες ομάδες όλων των εποχών. Κάτι που αποδείχθηκε και εκτός συνόρων, αφού οι «ροσονέρι» με τον Φάμπιο Καπέλο στον πάγκο, στέφθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης, το 1994 στην Αθήνα, συντρίβοντας με 4-0 την “dream team” της Μπαρτσελόνα.