Ντιμπάλα: Μια ιστορία μύησης στην τρέλα των Ρωμαίων

Πότε επέλεξε ότι ο συνδυασμός του κόκκινου με το κίτρινο θα συνθέτουν το χρώμα των ονείρων της; Μήπως την επηρέασε όταν έβαψε έτσι τους τοίχους στο δωμάτιο της; Άραγε θα άλλαζε γνώμη για το αγαπημένο της χρώμα όταν μεγάλωνε αρκετά; Ας έκανε ό,τι ήθελε. Ένα μόνο ένοιαζε τον Φίλιππο. Να μην αγαπούσε τα γαλάζια. Όχι οποιαδήποτε γαλάζια. Τα γαλάζια της Λάτσιο.

«Μπαμπά, άντε πάμε!», σε τρεις λέξεις έκρυψε την ανυπομονησία και την σέρβιρε με τέτοιον τρόπο που δεν μπορούσε άλλο πια να ταξιδεύει στις σκέψεις του. Της είχε υποσχεθεί ότι θα πάνε μαζί. Προσπάθησε μάλιστα να της περιγράψει τί θα βίωναν, αλλά κάθε άλλο παρά εύκολο ήταν να εξηγήσει σε ένα κοριτσάκι 5 χρόνων τι θα πει Ρόμα. Τουλάχιστον με λέξεις. Με λέξεις που μπορούν να ειπωθούν σε ένα παιδί.

Φτάνοντας έξω από το Palazzo della Civiltà Italiana θέλησε να της κάνει και μάθημα αρχιτεκτονικής κι ιστορίας. «Τρομάρα μου», σκέφτηκε. Της είπε ότι αυτό το κτίριο επισκευάστηκε επί εποχής Μπενίτο Μουσολίνι, ότι είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αρχιτεκτονικής πλήρως συμβιβασμένης με το τότε καθεστώς. Κατάπιε τα λόγια του γρήγορα γιατί κατάλαβε ότι ήταν δεδομένα περίπλοκα κι ανούσια αυτά για το δικό της μυαλουδάκι. Βόλεψε καλύτερα μέσα του το άγχος και την αγωνία και έβγαλε τον σκασμό. Η Ιρένε εξάλλου είχε χαθεί στις τζιαλορόσι παρέες που κατέφθασαν στο σημείο. Άλλοι μιλώντας ακατάπαυστα, κι άλλοι σιγοτραγουδώντας εκείνο που ο μπαμπάς της είχε περιγράψει ως το πιο ερωτικό τραγούδι όλης της Γης. Τον ύμνο της Ρόμα.

Όταν πλέον είχε τόσο κόσμο, που δύσκολα ξεχώριζες τα πρόσωπα τριγύρω, ανάμεσα στις σημαίες και τον καπνό απ' τα καπνογόνα, την σήκωσε στους ώμους του και δεν την κατέβασε από εκεί μέχρι να σωπάσουν τα ηχεία. Φρόντισε μόνο να πάνε λίγο παραδίπλα όταν το κύριο υποκείμενο αυτής της ειδωλολατρικής τελετουργίας εμφανίστηκε έξω απ'το κτίριο.

Ο Πάουλο Ντιμπάλα δεν έμοιαζε σε καμία περίπτωση με διεθνή επιθετικό. Πολύ μακριά από μέχρι πρότινος παίκτη της κυρίαρχης Κυρίας του ιταλικού ποδοσφαίρου. Μάλλον με έφηβο έμοιαζε μπροστά στον λαό της Ρόμα. Και «μίκρυνε» πιο πολύ όταν ο ύμνος άρχισε να ταξιδεύει από στόμα σε στόμα στο συγκεντρωμένο πλήθος... Σχεδόν 10.000 άνθρωποι μαζεύτηκαν για να τον υποδεχτούν δικαιολογώντας κάπως έτσι και το πως η φανέλα με το όνομά του έσπασε κάθε ρεκόρ στο ιταλικό πρωτάθλημα, ξεπερνώντας μέχρι και αυτή του Κριστιάνο Ρονάλντο όταν προσγειώθηκε στο Τορίνο.

𝐓𝐇𝐀𝐓 Dybala welcome from the Roma supporters 😳

🎥 @OfficialASRomapic.twitter.com/VptA62J3B5

— DAZN Football (@DAZNFootball) July 27, 2022

Ο έμπειρος επιθετικός χάζευε το πλήθος μαγεμένος. Ίσως να αναρωτιόταν...πόσο τρελοί είν αυτοί οι Ρωμαίοι. Κι ο Φίλιπο όμως το πλήθος χάζευε. Κι ούτε που κατάλαβε πως ανέβηκαν τα δάκρυα στα μάτια του. Και έκαναν κατάληψη εκεί θολώνοντάς του για αρκετή ώρα την όραση. Για το μόνο που μετανιώνει από τη συμμετοχή σε αυτή την ιερή μυσταγωγία, είναι που δεν μπορούσε όπως την είχε ανεβασμένη στους ώμους του, να δει το πρόσωπό της Ιρένε. Άκουγε όμως τη φωνή της, καθώς πάσχιζε να ενωθεί με αυτή του πλήθους.

Και πόσο περίεργο; Όσο -μάλλον ασυνείδητα- εκείνη έκανε ερωτική εξομολόγηση στη Ρόμα, όσο της έλεγε πως την έχει βάψει κίτρινη όπως ο ήλιος, κόκκινη όπως η καρδιά της, αυτός ένιωσε κάποιες στιγμές απόλυτης περηφάνειας. Που η κόρη του αγαπά το κόκκινο και το κίτρινο. Που την είχε στους ώμους τους για ώρες. Που την άκουγε να τραγουδά το πιο όμορφο τραγούδι στη γη. Που δεν τον ένοιαζε αν θα τους πουν υπερβολικούς. Που έβρισκε τόσο μαγικές εκείνες τις δυσανάλογες με την περίσταση αντιδράσεις, που έφερναν το ποδόσφαιρο πάλι πίσω στις ρίζες του. Αρχέγονο, λαϊκό, εκφραστικό.