Νάπολη: Το φως του Ντιέγκο Μαραντόνα συνεχίζει να λάμπει στο μέρος που λατρεύτηκε

• Η επιρροή που ασκεί ο Μαραντόνα στην πόλη και την ομάδα της Νάπολι 31 χρόνια μετά

Όταν την φετινή άνοιξη συμφώνησα με την υπόλοιπη παρέα πως η Ρώμη και η Νάπολη θα είναι τελικά οι προορισμοί των καλοκαιρινών μας διακοπών, από τα πρώτα πράγματα που ήρθαν στο μυαλό μου ήταν τα σημεία της ποδοσφαιρικής ιστορίας που θα μπορούσα να επισκεφτώ.

Στο επίκεντρο αυτών βρισκόταν το μνημείο του Ντιέγκο Μαραντόνα στην Νάπολη. Γνωστοί και φίλοι, που το είχαν ήδη κάνει, με προέτρεψαν να μην χάσω αυτή την εμπειρία. Έτσι, λίγο αφότου δώσαμε... τα χέρια, έσπευσα να βάλω τους υπόλοιπους της παρέας να μου δώσουν τον λόγο τους πως θα το επισκεφτούμε ο κόσμος να χαλάσει. Βλέπετε δεν είναι άτομα που παρακολουθούν ιδιαίτερα ποδόσφαιρο κι αυτό περιέπλεκε λίγο την κατάσταση. Όμως, η αλήθεια είναι πως στο άκουσμα του ονόματος του Μαραντόνα έδειξαν ιδιαίτερη θέρμη και συμφώνησαν πιο εύκολα απ' ότι περίμενα. Η ακτινοβολία του ονόματος του... Θεού θα πει κανείς.

Την τελευταία μέρα, λοιπόν, της τετραήμερης παραμονής μας στην Νάπολη αποφασίσαμε να επισκεφθούμε το σημείο αυτό, το οποίο βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, λίγο πάνω από τον εμπορικό της δρόμο, την αντίστοιχη Ερμού για να καταλάβει κανείς. Για να πας προς τα εκεί περνάς μέσα από τα υπέροχα σοκάκια της πόλης.

Όσο ανεβαίνεις προς το μνημείο, λίγα μέτρα πριν από κείνο, κάνουν την εμφάνισή τους οι πρώτες ζωγραφιές του Ντιέγκο. Άλλες με την φανέλα της Νάπολι και άλλες με κείνη της εθνικής Αργεντινής. Στα σπίτια δεξιά και αριστερά υπήρχαν πολλές μικρές σημαίες με τα χρώματα της Αργεντινής και τον Ντιέγκο επάνω τους, καθώς και άλλες από διάφορες χώρες.

Καθώς λιγόστευαν τα μέτρα που απέμεναν να καλύψουμε για να φτάσουμε, αυξανόταν ο κόσμος, ο οποίος τελικά ήταν τόσο πολύς, που μαζί με την ζέστη και τον ήλιο καθιστούσαν αποπνυκτική την ατμόσφαιρα. Όμως δεν σε ένοιαζε. Γιατί με το που έστριβες το κεφάλι αντίκριζες τον «ιερό» τόπο λατρείας του Ντιέγκο. Μία γυάλινη προθήκη με διάφορες φωτογραφίες του και άλλα αντικείμενα βρισκόταν στο κέντρο. Μπροστά της απλωνόταν μία σειρά από κασκόλ και λάβαρα ομάδων, η πλειονότητα των οποίων προερχόταν από την Ιταλία και την Νάπολι, καθώς και άλλα πράγματα.

Δεξιά και αριστερά υπήρχαν ομοιώματα του Ντιέγκο από την ποδοσφαιρική του καριέρα. Ένα από όταν ήταν στην Μπόκα, ένα με συνδυασμό Νάπολι και εθνικής Αργεντινής και από ένα σκέτο Αργεντινή και σκέτο Νάπολι. Στον τοίχο δεξιά υπήρχαν τεράστιες φωτογραφίες του, φανέλες ομάδων με το όνομά του, ακόμη κι αν δεν είχε παίξει ποτέ, όπως της Ντόρτμουντ, αλλά και αρκετές εμφανίσεις παικτών της Νάπολι.

Φυσικά δεν έλειπαν από όλα τα σημεία διάφορα ποδοσφαιρικά αντικείμενα που επέλεγαν να αφήσουν οι άνθρωποι που επισκέπτονταν το μνημείο με τα περισσότερα να έχουν πάνω τους ένα στοιχείο του Θεού. Στον τοίχο αριστερά του μνημείου υπάρχει ένα τεράστιο γκράφιτι που απεικονίζει τον Ντιέγκο να αγωνίζεται με τα χρώματα της Νάπολι φορώντας μάλιστα το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Μάλιστα, καλύπτει ένα παράθυρο του κτηρίου πάνω στο οποίο είναι ζωγραφισμένο και ο αστικός μύθος λέει πως στον ιδιοκτήτη του έχει απαγορευτεί να το ανοίγει για να μην χαλάσει το έργο τέχνης αυτό.

Η επιρροή που ασκεί ο Μαραντόνα στην πόλη και την ομάδα της Νάπολι 31 χρόνια μετά

Δεν το καταλάβαινες ευθύς εξ' αρχής, όμως η εμπειρία αυτή ήταν μοναδική. Η πλειονότητα των τουριστών της Νάπολι περνούσε από κει. Όχι μόνο όσοι είχαν σχέση με το ποδόσφαιρο. Ακόμη και οι δικοί μου φίλοι άρχισαν να βγάζουν φωτογραφίες και να παρατηρούν τριγύρω με περίσσεια περιέργεια και ενθουσιασμό.

Δηλαδή για όνομα του... Ντιέγκο. Ο άνθρωπος αυτός είχε αγωνιστεί στην ομάδα μία επταετία (1984-1991) κερδίζοντας δύο πρωταθλήματα (1987 και 1990) κι ένα Κύπελλο UEFA (1989) και σημάδεψε μία πόλη για πάντα. Όχι την πόλη που μεγάλωσε, όχι την πόλη καταγωγής του. Μία πόλη σ' έναν από τους έξι σταθμούς της καριέρας του. Έκανε τους ανθρώπους της να τον θεωρούν έναν απ' αυτούς. Να τον θεωρούν καμάρι της πόλης τους, λες και ήταν κάτι δικό τους. Ο Ντιέγκο τους, που ταυτόχρονα ήταν και ο Ντιέγκο όλου του κόσμου.

Μετά από κείνο το σημείο πήγαμε να επισκεφτούμε και μία μπουτίκ της Νάπολι για να πάρω εγώ ένα κασκόλ για δώρο. Όταν μπήκαμε μέσα, αν καθόσουν και παρατηρούσες προσεκτικά, θα καταλάβαινες πως τα μισά πράγματα απ' αυτά που πουλούσαν είχαν πάνω τους τον Ντιέγκο. Τριανταένα χρόνια μετά. Προφανώς κι αυτό γίνεται για λόγους μάρκετινγκ, αλλά ίσα ίσα αυτό ενισχύει το επιχείρημα μας. Σε όλα τα καταστήματα με αθλητικά είδη που έβρισκες στο δρόμο υπήρχε πάντα μία φανέλα του είτε της Νάπολι είτε της Αργεντινής. Ο Ντιέγκο τόσα χρόνια μέτα είναι ότι πιο διάσημο και σημαντικό έχει να επιδείξει η πόλη, όχι γιατί αυτή δεν διαθέτει κάτι άλλο, αλλά γιατί εκείνος έχει τόσο μεγάλη λάμψη που καλύπτει τα πάντα.

Κι αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Μπορεί η Λανούς να γέννησε τον Ντιέγκο, το Μπουένος Άιρες να τον έκανε θρύλο, όμως η Νάπολη είναι μία πόλη που ζούσε και ζει για κείνον. Η ανάμνησή του δεν θα ξεθωριάσει ποτέ, γιατί δεν θέλουν οι ίδιοι να συμβεί αυτό. Το μνημείο αυτό, αλλά και η αλλαγή του ονόματος του Σαν Πάολο σε Στάδιο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα είναι μόνο μερικές από τις αποδείξεις της συγκεκριμένης τους πρόθεσης.