Τζιανλούκα Βιάλι: Τα τελευταία χρόνια του Ιταλού θρύλου μέσα από τα δικά του λόγια

Μερικές φορές λίγες λέξεις είναι ικανές να περικλείσουν την ουσία ενός ανθρώπου. Αυτές που αντιπροσωπεύουν με τον καλύτερο τρόπο τον Τζιανλούκα Βιάλι που έφυγε σήμερα (6/1) από τη ζωή, τις είπε ο ίδιος σε μια συνέντευξη που παραχώρησε πριν από τέσσερα χρόνια στην Corriere della Sera.

«Ελπίζω ότι η ιστορία μου μπορεί να βοηθήσει τους άλλους να αντιμετωπίσουν αυτό που συμβαίνει με τον σωστό τρόπο και μπορεί να χρησιμεύσει για να εμπνεύσει τους ανθρώπους που βρίσκονται στο καθοριστικό σταυροδρόμι της ζωής. Εύχομαι κάποιος να με κοιτάξει και να μου πει: "Είναι και χάρη σε σένα που δεν τα παράτησα"» είπε, εξηγώντας την έναρξη της μάχης κατά του καρκίνου του παγκρέατος.

Λίγες απλές φράσεις, που δείχνουν τη στάση των πιο γενναίων, εκείνων που ελπίζουν ότι ο τρόπος αντιμετώπισης της νόσου μπορεί να αποτελέσει παρηγοριά για όσους βιώσουν μια παρόμοια εμπειρία. Αλλά στον Τζιανλούκα δεν άρεσε να φαντάζεται την πορεία της θεραπείας ως αγώνα. Ο όγκος είχε γίνει ο «συνταξιδιώτης του», έτσι τον αποκαλούσε για να μην αυξήσει το ήδη πολύ έντονο αίσθημα της απογοήτευσης. «Είμαι ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε ένα ταξίδι και ο καρκίνος με έχει ακολουθήσει σε αυτό το ταξίδι... ο στόχος μου είναι να συνεχίσω να περπατάω, να συνεχίσω να κινούμαι μέχρι να βαρεθεί και να με αφήσει ήσυχο».

Ποτέ δεν έκρυψε τον φόβο του θανάτου και τελικά οι πραγματικά γενναίοι δεν είναι αυτοί που δεν φοβούνται, αλλά αυτοί που έχουν τη δύναμη να τον αποδεχτούν και να τον ξεπεράσουν. Παρέμεινε πάντα πιστός σε αυτές τις αρχές, τόσο πολύ που τον Μάρτιο εκφράστηκε έτσι: «Αντιλαμβάνομαι επίσης ότι η έννοια του θανάτου χρησιμοποιείται για να κατανοήσουμε και να εκτιμήσουμε τη ζωή. Το άγχος του να μην μπορώ να ολοκληρώσω όλα τα πράγματα που θέλω να κάνω , να είμαι σούπερ ενθουσιασμένος με όλα τα σχέδια που έχω, είναι κάτι για το οποίο νιώθω πολύ τυχερός».

Όλα ξεκίνησαν το 2017. Αλλά πέρασαν αρκετοί μήνες πριν ο δημοσιοποιήσει την κατάσταση της υγείας του. Για ένα διάστημα, κατάφερε να το κρύψει, βάζοντας ένα πουλόβερ κάτω από το πουκάμισό του για να δείχνει σε φόρμα.«Δεν μου αρέσει να σκέφτομαι "Γιατί εγώ, γιατί εγώ, γιατί εγώ;" όταν διαγνώστηκα με καρκίνο, γιατί αυτό θα ήταν υποκριτικό. Δεν είπα "Γιατί εγώ;" όταν ήμουν ένας στους χίλιους που τα κατάφερε ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής»

Οκτώ μήνες χημειοθεραπείας και έξι εβδομάδες ακτινοθεραπείας κόστισαν πάνω από 15 κιλά. Μια περίοδος που του χρησίμευσε όμως για να αποδεχτεί μια περίπλοκη κατάσταση, αποτελούμενη από πολλούς λεπτούς μηχανισμούς.«Ένα από τα σημαντικά πράγματα, τα οποία έγραψα σε κίτρινα post-it σημειώματα και τα κόλλησα στον τοίχο κατά τη διάρκεια της θεραπείας, ήταν ότι είμαστε το προϊόν των δικών μας σκέψεων».

Πάνω απ' όλα, τον πόνο όσων γνωρίζουν ότι προκαλούν τον πόνο των πιο αγαπημένων τους ανθρώπων, τόσο πολύ που νιώθουν ενοχές για μια ασθένεια για την οποία προφανώς δεν ευθύνονται. Η οικογένεια, φυσικά, συσπειρώθηκε γύρω του. Η σύζυγός του Κάθρινκαι οι κόρες του Ολίβια και Σοφία τον βοήθησαν ανά πάσα στιγμή, χωρίς ποτέ να του στερήσουν την αγάπη τους. «Έχω την οικογένειά μου. Έχω την αγάπη της γυναίκας μου, τις κόρες μου και τους φίλους μου, ανθρώπους που με συμπαθούν, με σκέφτονται και μου στέλνουν προσευχές και θετική ενέργεια».

Η θετικότητα αυξανόταν όσο περνούσαν οι μήνες. Τόσο πολύ που τον Μάρτιο του 2019 αποδέχθηκε την πρόταση της Ομοσπονδίας, η οποία τον όρισε πρεσβευτή των εθελοντών της ενόψει του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος που είχε αρχικά προγραμματιστεί για την επόμενη χρονιά και στη συνέχεια αναβλήθηκε λόγω του ξεσπάσματος της πανδημίας.

Δίπλα στον Ρομπέρτο Μαντσίνι, φίλος ζωής και προπονητής της εθνικής ομάδας, ο οποίος πιέζει να τον έχει επικεφαλής της αποστολής. Αναλαμβάνει τα καθήκοντά του με αυτή τη νέα ιδιότητα τον Νοέμβριο, ξανά το 2019. Αφού ηττηθεί και ο Κόβιντ την άνοιξη του 2021, κατά τη διάρκεια του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος καλύπτει μια θεμελιώδη λειτουργία για την ισορροπία της ομάδας. Η θαρραλέα αλλά ταπεινή ψυχή του γίνεται "ζωντανό παράδειγμα" για το πώς να αντιμετωπίζεις τις μεγαλύτερες προκλήσεις της ζωής.

Τα δάκρυα που αφήνει, στη νίκη του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος αγκαλιάζοντας τον Μαντσίνι, κλείνουν τον κύκλο του. Αυτό το τρόπαιο που πάντα κυνηγούσε με την εθνική ομάδα, το απέκτησε με έναν τρόπο που δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί. Και βοήθησε να διαλυθεί ένα από τα βάρη της καριέρας του που κουβαλούσε μέσα του.

Τα χαμόγελα εξαφανίστηκαν πριν από λίγες μέρες, η ανησυχία μείωσε την ελπίδα και έκανε χώρο σε αυτήν με έναν υπερβολικό τρόπο. «Μετά από μακροσκελείς διαπραγματεύσεις με την υπέροχη ομάδα των ογκολόγων μου, αποφάσισα να αποσυρθώ -ελπίζω προσωρινά- από τις τρέχουσες και τις μελλοντικές επαγγελματικές μου υποχρεώσεις. Ο στόχος είναι να συγκεντρωθώ με όλες μου τις πνευματικές και σωματικές δυνάμεις στην καταπολέμηση της ασθένειάς μου, έτσι ώστε να μπορέσω να επιστρέψω το συντομότερο δυνατόν για να βοηθήσω σε αυτό που όλοι αγαπάμε και να αντιμετωπίσω τις νέες προκλήσεις. Με αγάπη».

Οι ευχές όλων δεν ικανοποιήθηκαν. Ο Σίνισα έφυγε. Ο Τζιανλούκα επίσης. Η μάχη του με τον καρκίνο όμως τον έκανε να συνειδητοποιήσει πως: «κατάλαβα ότι δεν αξίζει άλλο να χάνω χρόνο και να κάνω βλακείες. Κάνε αυτά που σου αρέσουν και σε παθιάζουν, δεν υπάρχει χρόνος για τα υπόλοιπα».