Νάπολι - Γιουβέντους: Το γκολ της λάβας και της ελπίδας

Το σήμα πέφτει. Στο στούντιο δεν το ξέρει κανείς, μα εκείνη η «Domenica Gol» της 3ης Νοεμβρίου του 1985, η κλασική Κυριακάτικη ποδοσφαιρική εκπομπή της Ιταλίας, καλείται να «κουβαλήσει» μια κάτι παραπάνω από ιστορική στιγμή.

«Η Νάπολι έστειλε το κοινό της σε τέτοια έκσταση που δυστυχώς πέντε φίλοι της εξαφανίστηκαν και δύο έχασαν τη ζωή τους από καρδιακή προσβολή. Κυριολεκτικά, με αυτό το γκολ, ο Μαραντόνα δεν θα μπορούσε να προκαλέσει μεγαλύτερη αναστάτωση», είναι τα λόγια της Ιβάνα Βακάρι, της παρουσιάστριας.

Πράγματι, οι τελευταίες πνοές εκείνων των άτυχων φίλων των Παρτενοπέι αφέθηκαν τη στιγμή που η πυξίδα της ποδοσφαιρικής ιστορίας στην Ιταλία άλλαξε κατεύθυνση. Και στα κενά τους μάτια σαν λούπα ακόμα έπαιζε η πιο όμορφη εικόνα που αντίκρισαν ποτέ. Το γκολ της λάβας και της ελπίδας.

Λευκά πανό με μαύρα γράμματα, μπογιά που θαρρείς εκτός από χρώμα μπόλιαζε το ύφασμα και με μίσος. Πόσα αμέτρητα από αυτά είδαν τα μάτια των παικτών και των οπαδών της Νάπολι σε κάθε ταξίδι τους στον ιταλικό βορρά; Έναν τόπο ξένο που αναμφίβολα δεν αισθάνθηκαν στιγμή ως «πατρίδα». Άλλα έγραφαν «Πλυθείτε!», άλλα «Καλησπέρα πάσχοντες της χολέρας», άλλα «Είστε ο υπόνομος της χώρας».

Σχεδόν όλα συνοδεύονταν από εκείνο το αποκρουστικό ηχητικό φόντο. «Βεζούβιε, πλύνε τους με λάβα». Η ίδια ευχή να γεμίζει κάθε στάδιο του Βορρά που «φιλοξενούσε» τους ποδοσφαιριστές με τις γαλάζιες φανέλες. Η έκφραση του διχασμού, της έχθρας μιας ολόκληρης χώρας, βορρά και νότου μέσα από το ποδόσφαιρο.

Maradona, Laudroup and Platini - Napoli vs Juventus 1985 pic.twitter.com/CQdgYilQ0Z

— Old Days Football (@OldDaysFootball) November 17, 2016

«Όταν ήρθα στη Νάπολι μας ένοιαζε να μην υποβιβαστούμε. Φέτος τα πράγματα θα είναι διαφορετικά», είπε ο Ντιέγκο πριν τη δεύτερή του σεζόν στις παρυφές του Βεζούβιου. Και η λάβα του ηφαιστείου κόχλαζε. Σαν να τον άκουσε, ετοιμαζόταν να ξεχυθεί, όχι για να πλύνει, μα για να κάψει.

Για εβδομάδες, ολόκληρη η πόλη έχανε τον ύπνο της σκεπτόμενη αυτή την Κυριακή, την πρώτη του Νοέμβρη. «Εκείνη», η «ισχυρή», η «ανώτερη», η «πετυχημένη» ή απλά η Γιουβέντους κατέβαινε στον νότο, ερχόταν στο Σαν Πάολο. Για τους Ναπολιτάνους δεν υπήρχε πιο μισητή αντίπαλος από την ομάδα του Πιεμόντε. Κάθε πίστη για την παραμικρή επιτυχία ανέκαθεν προσέκρουε και διαλυόταν πάνω σε ένα αναπόφευκτο μπιανκονέρο τείχος.

Η έντονη βροχή δεν απέτρεψε τα εκατοντάδες χιλιάδες βλέμματα να καρφωθούν στο πράσινο χαλί, ζωντανά ή μέσα από την τηλεόραση. Ξύλο, πολύ ξύλο. Αντιαθλητικές κλωτσιές και σκληρά μαρκαρίσματα. Μια κόκκινη για κάθε ομάδα ήδη από το 39’. Με ελάχιστο ποδόσφαιρο να έχει παιχτεί το ματς έφτασε στο 70’.

Κανείς δεν κατάλαβε γιατί ο ρέφερι δεν έδωσε πέναλτι αλλά έμμεσο. Ο Ντιέγκο έγινε έξαλλος, μα στιγμές μετά ζήτησε την μπάλα. Την έστησε χαλαρός. Το τείχος της Γιούβε αστεία κοντά, πέντε μέτρα να ήταν μακριά από το τόπι. «Εράλντο, απλώς χάϊδεψέ τη με τις τάπες», είπε στον Πέτσι, που αν και ανήσυχος δεν μπορούσε να μην τον ακούσει.

Τερέν πιο βαρύ και από τους τόνους αγωνίας που κουβαλούσαν τα τσιμέντα του Σαν Πάολο. Μπάλα βρεγμένη τόσο που απλά δεν σηκώνεται. Απόσταση σχεδόν μηδαμινή. «Δεν θα περάσει ποτέ», να ψιθυρίζει ο Πέτσι.

Εκείνος ψιθύρισε, μα δευτερόλεπτα μετά, ολόκληρη η Νάπολη ούρλιαξε. Μαγεία, θαύμα ή απλά Ντιέγκο. Μαραντόνα πέραν κάθε εντυπωσιακού επιθέτου. Απλά απερίγραπτος, αφύσικος.

«Ήταν ένα αδύνατο γκολ, για τον απλούστατο λόγο πως το τείχος ήταν απίστευτα κοντά του σε ένα έμμεσο εντός περιοχής. Δεν μπορούσα να δω την μπάλα, βούτηξα ενστικτωδώς, αλλά εκείνος είχε ήδη προβλέψει την κατάληξη. Αλήθεια ιδιοφυές», θα πει ο Τακόνι, ο γκολκίπερ της Γιουβέντους σε εκείνο το ματς.

Πράγματι, δεν υπάρχει κανένας τρόπος να εξηγηθεί φυσικά αυτό το γκολ. Το γκολ της νίκης, του τελικού 1-0, που μπορεί να μην χάρισε το συγκεκριμένο scudetto μα άλλαξε την ιστορία. Δεκαπέντε ματς είχε να νικήσει η Νάπολι τη Γιούβε.

Αυτό το τέρμα γέμισε με πίστη κάθε Ναπολιτάνο, πως ίσως εκείνος ο μελαχρινός Θεός ανεβάσει στην κορυφή την αγαπημένη τους ομάδα. Έπεισε τους πάντες πως ο φαινομενικά ανίκητος εχθρός είναι τρωτός.
Εξαπέλυσε τη λάβα του Βεζουβίου, προειδοποίησε το ιταλικό ποδόσφαιρο πως αυτός ο τύπος μπορεί να βάλει τη δική του φωτιά στο status quo, να τα αλλάξει όλα και να γεμίσει μια πόλη ολόκληρη με ελπίδα. Σίγουρα δηλαδή, δεν ήταν απλά ένα γκολ.

Πολύ περισσότερο, όπως είπε ο ίδιος ο Ντιέγκο αμέσως μετά τη νίκη: «Το γκολ αυτό είναι μπλε, μπλε για τους φίλους της Νάπολι».