Στην Ελλάδα η Γιουβέντους θα είχε βγει «λάδι»

• Στην Ελλάδα, «όλα καλά, εσύ;»

Μια από τις μεγαλύτερες μπαρούφες που (κατά καιρούς) έχω ακούσει είναι το «ούνα φάτσα, ούνα ράτσα» για τις ομοιότητες που (φέρονται να) έχουν Έλληνες και Ιταλοί. Τι να σας πω/γράψω, όσους Ιταλούς έχω γνωρίσει έχουν ελάχιστη σχέση με τους Έλληνες.

Ο Ιταλός έχει μια έμφυτη φινέτσα, όχι μόνο στο ντύσιμό του, που είναι άλλωστε το (ανούσιο) περιτύλιγμα, αλλά και στους τρόπους, την συμπεριφορά του, την αντιμετώπιση του συνανθρώπου. Χαρακτηριστικά που, δυστυχώς, δεν έχω συναντήσει σε μεγάλο βαθμό στα μέρη μας. Ομολογώ, βεβαίως, ότι δεν έχω βρεθεί στον Νότο της γείτονας χώρας, όπου πιθανότατα να υπάρχουν περισσότερες ομοιότητες με εμάς.

Και αν οι ομοιότητες μεταξύ Ελλήνων και Ιταλών (φρονώ πως) περιορίζονται στην φιλοξενία, στην αγάπη για την θάλασσα και την… μακαρονάδα (οποιουδήποτε είδους), σε επίπεδο αθλητικών αρχών οι διαφορές (αποδεικνύεται πως) είναι χαώδεις.

Το 2006, στο πλαίσιο του σκανδάλου Calciopoli, η Γιουβέντους, η οποία φέρεται να είχε στήσει και τα… σημαιάκια μέσω της δράσης του Λουτσιάνο Μότζι, υποβιβάστηκε στη δεύτερη κατηγορία, της αφαιρέθηκαν δύο πρωταθλήματα και έφαγε ένα πρόστιμο 75 χιλιάδων ευρώ.

Ποια, η θρυλική Γηραιά Κυρία των 27 πρωταθλημάτων τότε (πλέον έχει 36), των πάνω από εκατό χρόνων ιστορίας και των εκατομμυρίων φιλάθλων σε όλη την Ιταλία και, κυρίως, έξω από το Τορίνο.

Οι Μπιανκονέρι, όμως, δεν ήταν οι μοναδικοί που τιμωρήθηκαν. Από την Μίλαν αφαιρέθηκαν τριάντα βαθμοί από το πρωτάθλημα της σεζόν 2005-06 αν και, μετά από έφεση, μπόρεσε να παίξει στο Champions League της επόμενης περιόδου, το οποίο μάλιστα κατέκτησε!

Φιορεντίνα και Λάτσιο επίσης υποβιβάστηκαν πρωτόδικα, αν και την γλίτωσαν μέσω των εφέσεων, σε ένα σκάνδαλο που συντάραξε το ιταλικό ποδόσφαιρο αλλά, με έναν μαγικό τρόπο, έδωσε την απαραίτητη ώθηση στην εθνική ομάδα της χώρας για να κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο, την ίδια εποχή που έπεφταν οι καμπάνες!

Στην Ελλάδα, «όλα καλά, εσύ;»

Η Γιούβε, παρ’ ότι εκτός από την κατηγορία και τους τίτλους έχασε (σχεδόν) όλα της τα αστέρια (μόνο Τζιανλουίτζι Μπουφόν και Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο αποδείχθηκαν πιστοί), βρήκε γρήγορα τον δρόμο προς την Serie A. Και όχι μόνο αυτό, αφού έκτοτε κατέκτησε εννέα διαδοχικά πρωταθλήματα και έφτασε σε δύο (χαμένους) τελικούς Champions League.

Και τώρα, 17 χρόνια αργότερα, βασανίζεται και πάλι από τις ατασθαλίες των παραγόντων της, οι οποίοι (παρά)φούσκωσαν τις τιμές διαφόρων μεταγραφών για να παρουσιάσουν μεγαλύτερα έσοδα, με αποτέλεσμα να τιμωρηθούν με αποκλεισμό όλοι οι υπαίτιοι (με πρώτο τον πρώην πρόεδρο Αντρέα Ανιέλι), αλλά και ο σύλλογος του Τορίνο με αφαίρεση 15 βαθμών.

Μια τιμωρία με άμεση εφαρμογή που φαντάζει απίθανο να ανατραπεί από την έφεση και συνιστά τεράστια οικονομική ζημιά (πάνω από 70 εκατομμύρια ευρώ), αν η ομάδα δεν βρει το σθένος να κάνει εκπληκτικό ντεμαράζ στη συνέχεια της Serie A για να βρεθεί στις θέσεις που οδηγούν στο Champions League (στο -12 αυτή την στιγμή). Μια διοργάνωση, βεβαίως, που η ίδια «πολεμάει» (ή μήπως χωρίς εισαγωγικά;) με την ιδέα της European Super League, την οποία στηρίζει μαζί με Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα.

Και επανέρχομαι στη μπαρούφα του «ούνα φάτσα, ούνα ράτσα» με την οποία ξεκίνησα το μπλογκ. Σίγουρα συζητάτε με φίλους και γνωστούς τι θα γινόταν στην Ελλάδα, σε περίπτωση που ένας μεγάλος σύλλογος (βάλτε εσείς όποιον θέλετε) υπέπιπτε σε παρόμοια ή παρεμφερή ατασθαλία που θα έπρεπε, υπό… φυσιολογικές συνθήκες, να επισύρει βαρύτατη τιμωρία, ακόμα και απώλεια κατηγορίας.

Ναι, καλά το σκεφτήκατε: Απολύτως τίποτα! Υπό το βάρος των πιέσεων που δεδομένα θα δεχόντουσαν, οι αθλητικές (και όχι μόνο) αρχές θα έβρισκαν τρόπο να το… κουκουλώσουν, να περιορίσουν την έκταση της «καμπάνας» και, σε καμία περίπτωση, η αφαίρεση βαθμών δεν θα ξεπερνούσε το (μην γελιόμαστε) χάδι του -5 ή του -6.

Για την απώλεια κατηγορίας, βεβαίως, ούτε λόγος! Στο παρελθόν κάτι τέτοιο συνέβη με ομάδες όπως ο Ηρακλής, ο ΠΑΣ Γιάννινα, ο Ολυμπιακός Βόλου ή η Καβάλα, άλλες φορές δικαίως και άλλες αδίκως.

Ποτέ, όμως, για έναν μεγάλο σύλλογο της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης. Γι’ αυτό, όποτε ακούτε για τους Ιταλούς ότι είναι «ούνα φάτσα, ούνα ράτσα» με τους Έλληνες, δείτε το από την αθλητική – ποδοσφαιρική σκοπιά και θα συνειδητοποιήσετε ότι εμείς εδώ είμαστε Βαλκάνια (που είμαστε ούτως ή άλλως!) και έχουμε ελάχιστη σχέση με τους γείτονες.

Ως συνήθως, τις ανοησίες – πονηριές των παραγόντων την πληρώνουν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές: Οι ποδοσφαιριστές, που σκίζονται κάθε Κυριακή στο γήπεδο και οι φίλαθλοι που, στην πλειοψηφία τους, δίνουν από το υστέρημά τους για να υποστηρίξουν την ομάδα τους όπου και αν παίζει.

«Η Γιουβέντους είναι όπως ένας δράκος με επτά κεφάλια, του κόβεις ένα και πάντα βγαίνει άλλο. Δεν τα παρατάει ποτέ» ήταν η ατάκα του αρχηγού Λεονάρντο Μπονούτσι, ο οποίος παρομοίασε τη Γιουβέντους με μια Λερναία Ύδρα.

Η Γιουβέντους, όπως και το 2006, θα βρει τον δρόμο της. Αλλά οι παράγοντες της, όπως και εκατοντάδες άλλοι ομόλογοί τους σε συλλόγους άλλων χωρών, μεταξύ των οποίων και της Ελλάδας, καλά θα κάνουν να μας αδειάσουν μια και καλή την γωνιά. Περισσεύουν!