Γιουβέντους - Νάπολι: Η λευκή επιταγή του Ανιέλι στον Μαραντόνα και τα 100 δις. λιρέτες!

Ο Μαραντόνα δεν ήταν απλά ένας τεράστιος παίκτης. Ήταν ένας αρτίστας, ένας πολεμιστής, ένας ατρόμητος πατριώτης κι ένας άνθρωπος του λαού. Οι ατέλειές του οδήγησαν στο να γίνει αυτός ο παίκτης που έγινε.

Αυτός ο μυθικός παίκτης αγαπήθηκε, λατρεύτηκε και πάλεψε με τους δαίμονές του. Η μπάλα δεν δείχνει τη βρωμιά. Αυτό έλεγε ο ίδιος. Εάν θέλουμε να το θέσουμε αλλιώς όταν ο Μαραντόνα ήταν στο γήπεδο μόνο αυτό μετρούσε. Τίποτε άλλο δεν υπήρχε. Όλα τα προβλήματά του 'εξαφανίζονταν' γιατί ήταν εκεί. Γιατί αυτή η εισαγωγή; Λίγο πριν το μεγάλο ντέρμπι (8/12 - 21.45) ανάμεσα στη Γιουβέντους και τη Νάπολι, οι μνήμες γύρισαν στην… πόρτα του Ντιεγκίτο στη «Μεγάλη Κυρία». Ναι, τότε που ο Μαραντόνα έριξε άκυρο στη Γιουβέντους, τότε, που οι Ναπολιτάνοι τον αγάπησαν περισσότερο και οι… εχθροί τον μίσησαν περισσότερο.

Ήταν 4 Οκτωβρίου 1987, ο Τζιάνι Ανιέλι βρισκόταν διακοπές στο Κάπρι και, κυριευμένος από μια ξαφνική επιθυμία για ψυχαγωγία, μπήκε στο ελικόπτερο για να μεταφερθεί στο στάδιο της Αβελίνο. Έπαιζε η Γιουβέντους; Όχι, η Νάπολι και πάνω απ’ όλα ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Το αφεντικό της Γιούβε είχε… ερωτευθεί Αργεντινό πρωταθλητή. Και σίγουρα αυτή η λατρεία δεν ήταν κρυφή. Τον ήθελε στη Γιουβέντους, τον ήθελε πάντα. Φήμες της εποχής ήθελαν τον Ντιεγκίτο να συζητά με τη Γιούβε, αλλά η καρδιά του ήταν αλλού δοσμένη. «Ο Avvocato με φλέρταρε όπως ένας ερωτευμένος άντρας μια γυναίκα. Επικοινώνησε πολλές φορές μαζί μου και μου υποσχόταν τρελά ποσά. Μου είπε ότι είχε προσφέρει 100 δισ. λιρέτες στον Φερλαΐνο (τότε πρόεδρος της Νάπολι) και μου είπε ότι μπορώ να συμπληρώσω στο συμβόλαιο όποιο ποσό θέλω. Οποιοδήποτε. Του απάντησα ότι δεν μπορούσα να το κάνω αυτό στους Ναπολιτάνους, ένιωθα σαν ένας από αυτούς και δεν θα μπορούσα να φορέσω τη φανέλα άλλης ιταλικής ομάδας».

Και έτσι ο Ανιέλι συνέχισε να ονειρεύεται τον Ντιέγκο. Ηθελε να δει στην ομάδα του αυτή την απρόβλεπτη φαντασία, σε σημείο να προκαλεί τη ζήλια του Μισέλ Πλατινί. Θρυλείται, πως σε μια προπόνηση της Γιούβε στο Comunale, πλησίασε τον Γάλλο σταρ και του είπε: «Μου λένε ότι ο Μαραντόνα χτυπάει το δοκάρι κλωτσώντας από το κέντρο του γηπέδου. Θα μπορούσες να το κάνεις και συ»;

Ο Πλατινί είχε ρίξει ένα κοροϊδευτικό βλέμμα, είχε πει στον επιστάτη του γηπέδου να του φέρει μια μπάλα και να ανοίξει τη μικρή πόρτα μιας αποθήκης που έβλεπε στον αγωνιστικό χώρο, περίπου 70 μέτρα από το σημείο που βρισκόταν ο Γάλλος. Φυσικά και κατάφερε να τη στείλει μέσα. Αυτό πάντως δεν άλλαξε τα συναισθήματα του Ανιέλι για τον Ντιέγκο!

Αντίθετα, Τζιαμπιέρο Μπονιπέρτι, ο πρόεδρος της Γιούβε είχε σχεδόν πείσει τον Μαραντόνα να παίξει στην «Κυρία» το 1978, όμως η Λέγκα δεν άνοιξε ξανά τα σύνορα. Αργότερα προσπάθησε ξανά, αλλά «ο Γκροντόνα μπήκε εμπόδιο, με μισούσε και εμπόδισε τη μεταγραφή», είπε ο ίδιος ο Μπονιπέρτι αναφερόμενος στον τότε πρόεδρο της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας της Αργεντινής. Βέβαια, ο Ανιέλι είχε φροντίσει πολλά χρόνια αργότερα να διαψεύσει αυτό το γεγονός λέγοντας: «Ο Μπονιπέτρι καταλαβαίνει το ποδόσφαιρο περισσότερο από εμένα, αλλά έχει κάνει μερικές βλακείες. Θα πω ένα αστείο: Μουντιάλ Αργεντινής 1978, τηλεφωνώ στον Μπονιπέρτι και του λέω: «Μου είπαν για έναν νεαρό με εξαιρετικές ικανότητες, παρακαλώ άσε με να τον κοιτάξω. Το όνομά του είναι Μαραντόνα και πρέπει να είναι κάποιος καλός» και η απάντηση του Μπονιπέρτι ήταν: «Αν ήταν καλός, θα το ήξερα».

Ο κόσμος θα τον θυμάται ως τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή στον κόσμο. Ως μία προσωπικότητα με κοινωνικές και όχι μόνο προεκτάσεις. Ο κόσμος πρέπει να δει σωστά το τι ήταν και να δεχθεί τα ανθρώπινα ελαττώματά του. Να αναγνωριστεί ως μία σπουδαία προσωπικότητα και ιστορικά. Η παγκόσμια απήχηση μετά τον θάνατο του μας δείχνει τον δρόμο. Ο τρόπος που ο κόσμος αντιμετώπισε τον θάνατό του 'ενισχύει' τον Θρύλο του και τη θέση του στην ιστορία.