• Ο Μότα και η «αξία της μπάλας»
• Τα ατού της Μπολόνια με και χωρίς την μπάλα
• Μια Μπολόνια γεμάτη πρωταγωνιστές

Ο Μότα έχει σχεδόν ξεχάσει το «Τιάγκο» πλέον. Άλλωστε, οι περισσότεροι φίλοι της Μπολόνια, ορμώμενοι από το ιταλικό «Ti Amo» που σημαίνει «Σ’αγαπώ», προτιμούν να τον φωνάζουν «Τιάμο» Μότα. Και αλήθεια πώς να μην τον λατρεύουν στην Εμίλια Ρομάνια; Πριν περίπου 18 μήνες, οι Ροσομπλού βρίσκονταν βυθισμένοι στην επικίνδυνη ζώνη της Serie A και από όταν ο Ιταλός κόουτς κάθισε στον πάγκο τους, δεν έχουν σταματήσει να ανεβαίνουν. Να παίζουν καλύτερο ποδόσφαιρο και να σκαρφαλώνουν στον βαθμολογικό πίνακα.

Μέχρι να φτάσουν στο «σήμερα», να μετρούν πέντε σερί νίκες στο πρωτάθλημα και να βρίσκονται για τα καλά μέσα στο κόλπο της τετράδας. Η Μπολόνια παίζει με τη δική της ταυτότητα, ονειρεύεται με θάρρος και βαδίζει προς μια απροσδόκητη, σχεδόν, έξοδο στο επόμενο Champions League, που θα ολοκλήρωνε ένα από τα πιο όμορφα παραμύθια της φετινής σεζόν. Και όλα αυτά με τη «σφραγίδα» του Τιάγκο Μότα. Το Gazzetta, με τη βοήθεια του Wyscout, της κορυφαίας πλατφόρμας ποδοσφαιρικής ανάλυσης, εξετάζει το φετινό φαινόμενο των Ροσομπλού, μέσα από τις αρχές του Ιταλού προπονητή.

Ο Μότα και η «αξία της μπάλας»

Γεννήθηκε στη Βραζιλία, μεγάλωσε στους διαδρόμους της Μασία και ανδρώθηκε στην Ιταλία. Ο Τιάγκο Μότα φαίνεται να είχε τις ιδανικές προσλαμβάνουσες για να ακονίσει ποδοσφαιρικά τον εγκέφαλό του και κάπως έτσι έφτασε να έχει μια πολύ συγκεκριμένη ιδέα για το παιχνίδι που ήθελε να υπηρετήσει από την πρώτη στιγμή.

Στην προπονητική διατριβή του, με τίτλο «Η αξία της μπάλας», ανέλυσε τη φιλοσοφία του και πριν μερικά χρόνια, μιλώντας στην Gazzetta dello Sport, σχεδόν χλευάστηκε για τα ποδοσφαιρικά του «πιστεύω».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Bologna FC 1909 (@bolognafc1909)

«Η ιδέα μου είναι να παίζω επιθετικά. Μια ομάδα κοντά που ελέγχει το παιχνίδι, υψηλή πίεση και πολλή κίνηση με και χωρίς την μπάλα. Θα μπορούσα να παίζω με κάτι σαν 2-7-2. Ο τερματοφύλακας είναι ο πρώτος από τους επτά μέσους. Για μένα, ο φορ είναι ο πρώτος αμυντικός και ο τερματοφύλακας ο πρώτος επιθετικός», είχε πει και αυτό το 2-7-2 αντιμετωπίστηκε κοροϊδευτικά. Η ανάγνωση του συστήματός του ωστόσο έχει νόημα όταν συμβαίνει οριζόντια και κάθετα.

Ο Μότα, με αυτό το περίφημο 2-7-2, εννοούσε πως θέλει να έχει δύο παίκτες (τον μπακ και τον εξτρέμ) σε κάθε πλευρά και επτά ποδοσφαιριστές σε κεντρικούς χώρους, με τον γκολκίπερ να συμμετέχει ουσιαστικά στο παιχνίδι.

Η φιλοσοφία του άλλωστε βασίζεται στην επιθυμία του να γεμίζει τις κεντρικές περιοχές του γηπέδου προκειμένου να επιτυγχάνει δύο στόχους. Πρώτον να εξασφαλίζει πως κάθε παίκτης του έχει πολλές επιλογές για γρήγορες, κοντινές πάσες που θα εξουδετερώσουν την αντίπαλη πίεση και θα οδηγήσουν στην κάθετη ανάπτυξη. Και δεύτερον, να βοηθά την ομάδα του στο counterpressing (την άμεση πίεση δηλαδή) και τη γρήγορη επανάκτηση της κατοχής. Και πάνω σε αυτές τις αρχές έχει χτίσει την Μπολόνια που οδεύει προς το Champions League.

Τα ατού της Μπολόνια με και χωρίς την μπάλα

Ίσως το πιο εντυπωσιακό στοιχείο των Ροσομπλού φέτος να είναι η ικανότητά τους να είναι το ίδιο καλοί με και χωρίς την μπάλα. Άλλωστε πρόκειται για ένα διπλό ατού που τούς επιτρέπει να προσαρμόζονται και να «χτυπούν» τους αντιπάλους τους με διαφορετικό τρόπο. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Είναι ξεκάθαρο πως στην Μπολόνια αρέσει να παίζει με την μπάλα στα πόδια. Η ομάδα του Μότα έχει κατά μέσο όρο 58% κατοχή φέτος στα ματς της, μόνο η Νάπολι και η Φιορεντίνα βρίσκονται πιο ψηλά από αυτή στο συγκεκριμένο κομμάτι.

Το ενδιαφέρον ωστόσο είναι το τί ακριβώς κάνει με αυτή την κατοχή και πώς τη χρησιμοποιεί. Έχει τις περισσότερες πάσες από κάθε άλλη ομάδα στη Serie A (535/90') και ταυτόχρονα μόνο δύο ομάδες έχουν λιγότερες μακρινές πάσες από εκείνη (36/90'), ενώ χαρακτηριστικές είναι τόσο οι πολλές μεταβιβάσεις στο δικό της μισό, όσο και η «αργή» της ανάπτυξη σε πρώτη φάση. Αξιοσημείωτο δε, είναι το ότι μόλις το 8,9% όλων αυτών των μεταβιβάσεων λαμβάνει χώρα στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου.

Οι παίκτες της Μπολόνια είναι πολύ υπομονετικοί στην κατοχή τους, δεν έχουν πρόβλημα να γυρίζουν πολύ την μπάλα ακόμα και κοντά στο τέρμα τους. Αλλάζουν θέσεις, τα στόπερ της συχνά συγκλίνουν κεντρικά και γενικά οι ποδοσφαιριστές της ψάχνουν την τέλεια στιγμή για να βρουν τον κενό χώρο και να σπάσουν την πίεση των αντιπάλων τους με πολλές, γρήγορες και κοντινές πάσες. Μόνο η Νάπολι έχει περισσότερες κατοχές με 10+ πάσες από αυτή φέτος (14,7/90').

Τότε, όταν βρεθεί αυτή η τέλεια στιγμή, είναι που η Μπολόνια αλλάζει «πρόσωπο» και προσπαθεί όσο πιο άμεσα να εκμεταλλευτεί τον χώρο για να πλησιάσει στην περιοχή και να απειλήσει. Είναι μια ομάδα που φαίνεται να νιώθει πιο άνετα στο δικό της μισό, παίζει με χαρακτηριστική υπομονή και λατρεύει να έχει την μπάλα.

Ταυτόχρονα όμως είναι αντίστοιχα καλή και χωρίς αυτή. Σε φάση άμυνας, δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να περιμένει οργανωμένη τον αντίπαλό της, ενώ ξεχωρίζει και για την ικανότητά της να πιέζει με ένταση και να κερδίζει γρήγορα την μπάλα, όπως ακριβώς θέλει ο Μότα. Έχει το 4ο καλύτερο PPDA (Passes per Defensive Action - 10,34) στη Serie A. Αυτό σημαίνει πως επιτρέπει στους αντιπάλους της να αλλάζουν 10 πάσες πριν παρέμβει με κάποια αμυντική ενέργεια. Και ταυτόχρονα τη 2η μεγαλύτερη ένταση στις μονομαχίες της, σύμφωνα με τα indexes του Wyscout.

Και κάπως έτσι, το διπλό όραμα του Τιάγκο Μότα βρίσκει εφαρμογή στην πραγματικότητα της ομάδας του. Η Μπολόνια πλέον έχει έναν ξεκάθαρο τρόπο παιχνιδιού, χαρακτηριστικές δυνάμεις και σαφή ταυτότητα. Και αυτά είναι που επί της ουσίας καθιστούν ακόμα πιο σπουδαία τη φετινή της σεζόν, μαρτυρούν το πλάνο - και όχι την τύχη - πίσω από την επιτυχία της.

Μια Μπολόνια γεμάτη πρωταγωνιστές

Πέρα από τη φιλοσοφία και τις εξαιρετικά εφαρμοσμένες αρχές του Τιάγκο Μότα, ειδικά στη φετινή Μπολόνια έχει ξεχωρίσει ο τρόπος με τον οποίο ο Ιταλός έχει πλάσει τους ποδοσφαιριστές του. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο πως αυτή η ομάδα είναι γεμάτη πρωταγωνιστές. Πρωταγωνιστές που δεν αγοράστηκαν ακριβά, αλλά δημιουργήθηκαν από τα χέρια του προπονητή τους και διέπρεψαν σε ένα καλοκουρδισμένο σύνολο.

Ήδη όλη η Ευρώπη μιλάει για τον 22χρονο Τζόσουα Ζέρκζι, έναν απίστευτα ολοκληρωμένο φορ, που ξεχωρίζει για τον τρόπο που συνδέει το παιχνίδι της ομάδας και τη συνεισφορά του μακριά από την περιοχή, ενώ ταυτόχρονα μετράει 0,40 Expected Goals και Expected Assists αθροιστικά ανά 90 λεπτά.

Από πίσω του ο Λιούις Φέργκιουσον με τα κάθετα τρεξίματά του έχει εξελιχθεί σε έναν από τους πιο απειλητικούς επιθετικούς μέσους της Serie A, ενώ και ο Ορσολίνι «κεντάει» στο δεξί φτερό της επίθεσης. Φυσικά, τα βλέμματα έχει τραβήξει και ο 21χρονος Ρικάρντο Καλαφιόρι που ως στόπερ ορίζει το παιχνίδι της Μπολόνια με μοναδικό τρόπο.

Κανείς δεν... κουβαλάει μόνος του. Ο Μότα δεν έκανε μαγικά μόνος του και οι παίκτες του δεν τον βγάζουν ασπροπρόσωπο μόνοι τους. Ένας εξαιρετικός και πολλά υποσχόμενος προπονητής, μια σειρά από ποιοτικούς ποδοσφαιριστές σε ένα σχεδόν ιδανικό περιβάλλον και ένα κατάμεστο και εκστασιασμένο «Ρενάτο Νταλ'Άρα». Η φετινή Μπολόνια, ακόμη κι αν στο τέλος δεν επιβραβευτεί με το όνειρο του Champions League, δείχνει τον δρόμο. Και όσο βαδίζει προς τα αστέρια, έχει δεδομένα κερδίσει μια θέση στις καρδιές των ουδέτερων. Για το αλέγρο παιχνίδι της, για το θάρρος της, για κάθε σπιθαμή του εαυτού της με τον Τιάγκο Μότα στην άκρη του πάγκου της.