Ο Ραμόν είναι για τον Ολυμπιακό μία έκρηξη ενέργειας, ενίοτε ανεξέλεγκτης!

Έχουμε δει πλέον σε κάποια παιχνίδια τον Ραμόν, σε τρία ως αλλαγή και σε δύο ολόκληρα τα 90λεπτα, οπότε έχουμε πάρει μία πρώτη γεύση.

Κατ΄ αρχάς η γεύση είναι καλή. Ένα παιδί που τώρα θα μπει στα 22 χρόνια του κι έρχεται από την Βραζιλία για πρώτη φορά στην Ευρώπη και που στην προηγούμενη ομάδα του, την Μπραγκαντίνιο, από τον περασμένο Ιούνιο είχε παίξει βασικός μόνο σε τρία παιχνίδια, στο διάστημα από 7 Σεπτεμβρίου έως 9 Οκτωβρίου. Και μπαίνει στον Ολυμπιακό και παίζει, και δη σε μία δύσκολη συγκυρία κι όχι σε έναν Ολυμπιακό που ως ομάδα ρολάρει.

Το πρώτο που νιώθεις βλέποντας τον Ραμόν είναι μία έκρηξη ενέργειας κι έντασης στο παιχνίδι του! Κι αυτό από μόνο του είναι πολύ σημαντικό για τον Ολυμπιακό, που έχει έλλειμμα σε αυτά τα δύο στοιχεία. Δίνει μία φρεσκάδα, μία πνοή, μία ώθηση από αριστερά στην ενδεκάδα του Μίτσελ αυτός ο παίκτης. Βγάζει μία αποφασιστικότητα, τόσο αμυντικά, όσο κι επιθετικά. Αφενός μεν τον μαρκάρει στενά τον αντίπαλο όταν αμύνεται ο Ολυμπιακός, αφετέρου δε φεύγει συνεχώς μπροστά για να περάσει σέντρα όταν επιτίθεται ο Ολυμπιακός.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Βραζιλιάνος και στα δύο τελευταία παιχνίδια ήταν μέσα σε φάσεις γκολ, σε εκείνο του Κανός με τον Παναιτωλικό και σε αυτό του Σαμασέκου με τη Λαμία. Όπως κι ότι από μία δική του σέντρα, για ένα κλικ δεν σκόραρε ο Μπακαμπού στο παιχνίδι της Κυριακής. Βλέπουμε ότι βγάζει έξυπνες, σωστές πάσες, αλλά και ότι συνήθως σταματάει τον αντίπαλο του, διώχνοντας την μπάλα αράουτ, με γρήγορες κινήσεις.

Το θέμα με τον Ραμόν, όπως τουλάχιστον εγώ το βλέπω αυτή την στιγμή, είναι ότι αυτή η έκρηξη ενέργειας κι έντασης που τον χαρακτηρίζει, ενίοτε είναι ανεξέλεγκτη! Με συνέπεια είτε να κάνει λάθη η, αψυχολόγητες κι επιπόλαιες ενέργειες που πάρα πολύ εύκολα θα μπορούσε να τις αποφύγει, είτε να κάνει κινήσεις που δίνουν το δικαίωμα να τον χαρακτηρίσεις άτσαλο.

Στο 6-1 με τον Παναιτωλικό το γκολ των φιλοξενούμενων ήρθε από δικό του κακό διώξιμο. Στο δε παιχνίδι στη Λαμία είχε αρκετές στιγμές με ερωτηματικά: Ξεκινάει το παιχνίδι και από κακή πάσα του βγαίνουν σε αντεπίθεση οι γηπεδούχοι…Παραχωρεί ένα-δύο κόρνερ απρόσεκτα…Με κακή άμυνα έδωσε τη δυνατότητα στο Ρόμανιτς για ένα σουτ που δεν ήταν ακίνδυνο για τον Πασχαλάκη…Τον πέρασε μάλλον εύκολα ο προσωπικός του αντίπαλος, ο Τζιλούλης και σούταρε επικίνδυνα…Του έβγαλαν δύο σέντρες από την πλευρά του στο β΄ ημίχρονο…

Ο Ραμόν έχει το πιο απαραίτητο στο ποδόσφαιρο, την πρώτη ύλη. Φαντάζει παίκτης με προδιαγραφές, έχοντας αθλητικά προσόντα, εννοώ ταχύτητα και δύναμη, που δεν τα βρίσκεις εύκολα, σε συνδυασμό με μία καλή τεχνική-και δεν είναι κοντός για μπακ. Πρέπει, όμως, να το κουλαντρίσει καλύτερα το παιχνίδι του. Καλά κάνει και πέφτει με δύναμη στην μπάλα και στον αντίπαλο, όμως ίσως χρειάζεται λίγο μεγαλύτερη προσοχή, έτσι ώστε να μην κάνει κάνα πέναλτι η, να μην δώσει φάουλ σε κακή θέση για τον Πασχαλάκη. Λίγο καλύτερες τοποθετήσεις, γιατί σε μία στιγμή στη Λαμία ναι μεν κατάφερε κι έκοψε, νομίζω με φάουλ, αλλά δυσκόλεψε τον εαυτό του με την κακή θέση που πήρε. Όπως και σε μία άλλη στιγμή, έκανε πρώτα ένα κακό κοντρόλ και μετά έτρεχε για να διορθώσει, όπως και το έκανε. Και λίγο μεγαλύτερη συγκέντρωση γενικά στο παιχνίδι του, ώστε π.χ. να βγάζει καλύτερες σέντρες, γιατί στη Λαμία καλή ήταν μία στις εφτά.

Γενικά σου δίνει την εντύπωση ο Ραμόν ότι έχει τα δύσκολα και τώρα πρέπει να μάθει να κάνει και τα πιο εύκολα, που όμως είναι απαραίτητα, γιατί αν δεν τα κάνει ο αμυντικός, μπορεί να οδηγήσουν σε λάθη, που λόγω της θέσης μπορεί να κοστίσουν άσχημα στον Ολυμπιακό, που είναι μία ομάδα στην οποία τα λάθη δεν συγχωρούνται. Είναι σημαντικό, όμως, ότι δείχνει να προσαρμόζεται εύκολα με την παρουσία νωρίτερα στην ομάδα του Ρόντινεϊ και με την εμπιστοσύνη που του δείχνει ο Μίτσελ.

Παρεμπιπτόντως, ο Ρόντινεϊ έκανε στη Λαμία το πιο χαμηλών στροφών παιχνίδι του από τότε που ήρθε στον Ολυμπιακό, με λιγοστές επεμβάσεις αμυντικά και με μόνο δύο καλές ενέργειες μπροστά κι αυτές στο τέλος. Και με κακή τοποθέτηση, κι όχι για πρώτη φορά μάλιστα, στη σέντρα από την πλευρά του Ραμόν στο 6’, με τον Ρόμανιτς να αστοχεί στην κεφαλιά στο δεύτερο δοκάρι, από άριστη θέση. Ο Ολυμπιακός εκείνη την στιγμή έπαιζε με παίκτη λιγότερο, λόγω του τραυματισμού του Γκάρι, όμως ακόμη κι έτσι ο Ρόντινεϊ έπρεπε να είχε βγει πάνω στον παίκτη κι όχι να μείνει κολλημένος πίσω, κάτι που επανειλημμένως το κάνει.

Δεν ξέρω αν επηρεάστηκε από το τραγικό τερέν-τσιμέντο, αλλά δεν ήταν στα καλά του. Με την προσδοκία να είναι ότι είχε το μυαλό του στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, στο οποίο ο Ολυμπιακός περιμένει πολλά από αυτόν, πολύ απλά γιατί αντικειμενικά ο Ρόντινεϊ είναι ένας από τους καλύτερους παίκτες της ομάδας και, στην καλή του ημέρα, εύκολα ο Νο 1 δεξιός μπακ του πρωταθλήματος.

Άσχετο: Κατά τα άλλα, εύλογα είναι θέμα συζήτησης η Λίβερπουλ γι΄ αυτό το 2-5 από τη Ρεάλ. Μπορώ να σας πω, πάντως, ότι εγώ ακόμη και στο 2-0 δεν την έβλεπα νικήτρια! Γιατί, πολύ απλά, και τα τρία προηγούμενα χρόνια η ομάδα του Κλοπ είχε αποκλειστεί από τις ομάδες της Μαδρίτης, χωρίς καν να τις κερδίσει ακόμη και στο Άνφιλντ. Το 2020 από την Ατλέτικο, με ήττα και στη Μαδρίτη (0-1) και στο Άνφιλντ (2-3 στην παράταση). Το 2021 από τη Ρεάλ, με ήττα στη Μαδρίτη (1-3) και ισοπαλία (0-0) στο Άνφιλντ. Το 2022 από τη Ρεάλ, με ήττα (0-1) στον τελικό της διοργάνωσης. Και το 2023 ξανά από τη Ρεάλ, με ήττα (2-5) τώρα μέσα στο Άνφιλντ!