Ο Άρης χτίζει την αυτοπεποίθησή του

Σαν τις αναμνήσεις που ξαναγυρίζουνε, πηγαίνοντας στη Λαμία, ο Άρης έχει πράγματα να θυμάται. Όπως εκείνη την Αυγουστιάτικη βροχερή βραδιά του 2018, στην ψυχική αγαλλίαση έπειτα από μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο, στο παιχνίδι (0-3) που σφράγισε την απόδραση από τα πέτρινα χρόνια. Λίγους μήνες αργότερα, στο «Κλ. Βικελίδης», ήρθε μια νίκη χωρίς χαμόγελο στον απόηχο του σοβαρού τραυματισμού του Μπρούνο Γκάμα. Προϊόντος του χρόνου, η Λαμία δεν ήταν τόσο εύκολη αποστολή, όπως εκείνη του 2018, καθώς στα χρόνια που ακολούθησαν ο Άρης είχε την κατάρα να ζήσει το «κάζο» του Κυπέλλου αλλά και να κάνει μαθήματα ισορροπίας στο «παγοδρόμιο» του ΔΑΚ Λαμίας (2020) λόγω ακαταλληλότητας του αγωνιστικού χώρου με συνέπεια την ήττα. Με εξαίρεση τον αγώνα του πρώτου γύρου και το εντυπωσιακό 5-0, η Λαμία είναι από τις ομάδες που του… βγάζουν το λάδι. Ακόμη και οι νίκες ήρθαν με κόπο και ιδρώτα σαν την περσινή, ή την προπέρσινη στη Θεσσαλονίκη με ανατροπή.

Είναι σίγουρο ότι ο Άρης δεν θα αξιολογήσει το παιχνίδι βάσει της βαθμολογικής εικόνας γιατί εδώ και καιρό τα πόδια ακουμπούν στο έδαφος. Θα παρουσιαστεί περισσότερο υποψιασμένος συγκριτικά με άλλες χρονιές, ίσως και πιο διψασμένος γιατί αντιλαμβάνεται ότι οφείλει να δώσει συνέχεια σ’ αυτό που άρχισε στην Κρήτη αλλά και στον αγώνα με τον Ατρόμητο. Συν τοις άλλοις, αυτοί που δίνουν μάχη επιβίωσης, συνήθως, παρουσιάζονται πιο σκληροί από τους υπόλοιπους και οι Λαμιώτες θα δώσουν μία ακόμα από δαύτες.

Κυρίως όμως, ο Άρης έχει αλλάξει αρκετά σε σχέση με την ομάδα που ήταν στις αρχές του χρόνου όταν ο τότε προπονητής Άλαν Πάρντιου μετρούσε κεφάλια (λόγω τραυματισμών) και παράλληλα ενέτεινε τη συνήθεια των πειραματισμών μπερδεύοντας (περισσότερο) τον εαυτό του. Τώρα οι ρόλοι φαίνονται πιο ευδιάκριτοι, δεν αμφισβητείται επίσης η επίδραση των παικτών που προστέθηκαν στο ρόστερ τον Γενάρη.

Ήδη στον Βλάντιμιρ Νταρίντα αποδόθηκε ο τίτλος του ηγέτη εντός των τεσσάρων γραμμών κι ας μην ξελαρυγγιάζεται στο γήπεδο. Η απλότητα των κινήσεών του σε συνδυασμό με την ανθεκτικότητα ανταπόκρισης στις ευθύνες κάθε θέσης προκαλούν εντονότερο θόρυβο. Κοντά του απελευθερώθηκε ο Ματέο Γκαρσία, σα να βρήκε το κολλητάρι που έψαχνε στις συνεργασίες στον άξονα της μεσαίας γραμμής. Κυρίως όμως, ο Πίτερ Ετέμπο δεν έχει λόγο να ανεβαίνει άσκοπα στο γήπεδο γιατί προσλήφθηκαν άλλοι γι’ αυτή τη δουλειά. Ο Λούκας Ρουπ θα λείψει γιατί αποδείχθηκε ικανός για τον ρόλο του συνδετικού κρίκου μεγάλης περιοχής και εστίας.

Στο πρόσφατο παιχνίδι με τον Ατρόμητο ο Άντρε Γκρέι γκρίνιαξε μα αν κοιτάξει την αλήθεια θα διαπιστώσει ότι δικαίως αντικαταστάθηκε από τον Αμπουμπακάρ Καμαρά. Προς Θεού, δεν αμφισβητώ την ικανότητα του Τζαμαϊκανού αλλά ειδικά σε παιχνίδια σαν το αυριανό (5/3, 17:30) ο Μαυριτανός ταιριάζει καλύτερα. Δεν έχει την εκτέλεση του συμπολεμιστή του, έχει όμως τα τρεξίματα, την πίεση στο πρώτο μισό του γηπέδου και την ευχέρεια κίνησης σε πολλούς χώρους. Όπως δεν συγκρίνονται οι δύο επιθετικοί σ’ αυτόν τον τομέα, το ίδιο ισχύει και στην ικανότητα μέσα στο «κουτί». Εκεί ο Γκρέι είναι ανώτερος και θα χρειαστεί στο άμεσο μέλλον.

Υποψιάζομαι ότι το δίδυμο στο κέντρο της άμυνας στοιχειοθετεί τον βασικό προβληματισμό του Τερζή, τώρα που υπάρχουν επιλογές. Ο Νικολά Ενκουλού τα πήγε καλά, εκτιμώ όμως ότι ο Φαμπιάνο ταιριάζει καλύτερα, ειδικά τώρα που λείπει ο Ρουπ και θα χρειαστεί παιχνίδι που θα ξεκινά από την πίσω ζώνη. Στα επιθετικά άκρα, αν το ένα είναι «κρατημένο» από τον Λούις Πάλμα, έχει ενδιαφέρον η επιλογή για το δεύτερο. Όσες φορές δοκιμάστηκε σ’ αυτόν τον ρόλο ο Χουάν Ιτούρμπε δεν έθελξε με την αποτελεσματικότητά του. Μπορεί να δούμε τον Λάζαρο Χριστοδουλόπουλο, αναρωτιέμαι όμως τι κάνει και ο Ράφαελ Καμάτσο. Ο Πορτογάλος (μου) θυμίζει έναν παλιό μπασκετμπολίστα του Άρη. Για όσους τον θυμούνται, τον Σιμόνας Σεραπίνας, ο οποίος έβαζε 99/100 στις προπονήσεις αλλά στους αγώνες δεν επιβεβαίωνε την ικανότητά του. Για τον Καμάτσο ακούγονται πολλά περί των επιδόσεών του στις προπονήσεις, άλλο όμως προπόνηση κι άλλο αγώνας. Ίσως όμως πρέπει να πάρει κι αυτός την ευκαιρία του.

Αντί επιλόγου. Ένα χρέος 200.000 ευρώ ο Άρης το πλήρωσε 1.6 εκατ. ευρώ. Τόσα πήραν Οριόλ και Πορτίγια. Η υπόθεση έχει δύο όψεις. Προφανώς πληρώνονται αμαρτίες άλλων, μην επαναλαμβανόμαστε. Πρόσφατα, σε συνέντευξή του στους Betarades, ο Θόδωρος Καρυπίδης είπε ότι αν ήξερε ότι θα χρειαζόταν να δώσει τόσα εκατομμύρια σε παλιά χρέη ίσως να μην έμπλεκε. Το δίκιο είναι με το μέρος του. Ίσως όμως θα έπρεπε να λειτουργήσει διαφορετικά ο Άρης, με διαχωρισμό υποθέσεων. Αυτών δηλαδή που αναπόφευκτα θα έβρισκε μπροστά του μετά την αλλαγή στάσης της FIFA για τις εταιρίες που ξαναγεννήθηκαν αξιοποιώντας νόμους κράτους, με τις αντίστοιχες που δεν είχαν τύχη δικαίωσης στα δικαστήρια. Και πάλι βέβαια θα εξαρτιόταν από τις διαθέσεις του πιστωτή, ίσως όμως γλίτωνε κάποιες εκατοντάδες χιλιάδων ευρώ.