Η αντίδραση στις κερκίδες από ένα ποδόσφαιρο που «νοιάζεται»

Ναι, έχει τη σημασία του να μιλήσει κανείς σχετικά με την αγωνιστική και ψυχολογική κατάσταση στην οποία έδειξαν να βρίσκονται η ΑΕΚ, ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ - κατάσταση που μας «υπόσχεται» ότι θα τερματίσουν «μαζί» στον β’ γύρο και άρα ότι μας περιμένουν συναρπαστικά playoffs. Ναι, υπάρχουν και άλλα «σημαντικά», με όρους αγωνιστικούς και στενά ποδοσφαιρικούς, και μάλιστα γεγονότα ευχάριστα, όπως το να βλέπεις ένα 17χρονο παιδί, τον Στέφανο Τζίμα να μπαίνει στην Τούμπα και να σηκώνει το βάρος της φανέλας και των προσδοκιών και να σκοράρει στην πρώτη του ευκαιρία. Όλα αυτά όμως είναι ασήμαντα μπροστά στο σκηνικό που στήθηκε στις κερκίδες των γηπέδων της Superleague, διότι όλα τα υπόλοιπα είναι ασήμαντα μπροστά στην ίδια την ζωή, μπροστά στην ασφάλεια και τις βασικές προδιαγραφές της ποιότητας της ζωής μας.

Δεν είναι ο σπάνιος «πολιτισμός» που έδειξε το σύνολο των θεατών στα γήπεδα της χώρας στην διάρκεια του λεπτού της σιωπής πριν από την έναρξη των αγώνων αυτό που δημιουργεί έκπληξη. Φυσιολογικά, τούτη τη φορά που όλοι γνώριζαν ότι έχουν χάσει πολλές δεκάδες νέα παιδιά τη ζωή τους οι θεατές έμειναν όλοι σιωπηλοί σε αυτό το λεπτό. Τα πανιά που κρέμασαν και δεν κρέμασαν, τα συνθήματα, η στάση τους κατά τη διάρκεια των αγώνων σου δημιουργούσε την αίσθηση ότι ήταν όλοι τους συνεννοημένοι. Και ακριβώς επειδή δεν ήταν, δηλαδή επειδή όλο αυτό δεν ήταν ένα προϊόν συνεννόησης προκειμένου να κάνουν όλοι μαζί επικοινωνία για το θεαθήναι, γι’ αυτό τούτη η μαζική αντίδραση έχει μεγάλη αξία. Ήταν αντίδραση κόσμου που νιώθει, ταυτίστηκε, και νοιάζεται.

Το σημείωνα προ ημερών, πιστεύω ότι αυτοί που διοικούν φανερά ή κρυφά τη χώρα ποντάρουν παραδοσιακά στην ικανότητά μας να ξεχνάμε γρήγορα και να τα ανεχόμαστε όλα. Όλο αυτό που συμβαίνει στη χώρα στην διάρκεια των τελευταίων 5 ημερών δημιουργεί μια ελπίδα ότι τούτη τη φορά δεν θα ξεχάσουμε τόσο γρήγορα. Και αυτή η αίσθηση είναι που έχει ήδη βάλει σε κατάσταση εκνευρισμού αυτούς που κάνουν επικοινωνία για λογαριασμό αυτών που λαμβάνουν τις αποφάσεις στην Ελλάδα. Το καταλαβαίνεις, ειδικά στην διάρκεια των τελευταίων 48 ωρών, ότι αυτό που εξελίσσεται στη χώρα αρχίζει και τους ανησυχεί. Αν συνεχιστεί, αυτό θα τους τρομάξει, διότι εκτός των άλλων τώρα έρχονται και εκλογές.

Το πένθος του, το ποδόσφαιρο το είχε δείξει και πριν από 13 μήνες, στις ημέρες μετά από την δολοφονία του Αλκη Καμπανού. Και τότε ήταν αρκετοί αυτοί που δεν είχαν μείνει στο πένθος και είχαν, έστω για λίγο, εκφραστεί. Τούτη τη φορά η πρώτη αντίδραση του κόσμου στις κερκίδες είναι πιο έντονη - όπως είναι άλλωστε και στους δρόμους της χώρας. Δεν βιάζομαι να πιστέψω ότι ο κόσμος «ξυπνάει», αλλά τουλάχιστον τούτη τη φορά έχει ενδιαφέρον, διότι οι πολλοί δείχνουν ότι η τραγωδία των Τεμπών και τα πραγματικά αίτιά της τους έφτασε να νιώθουν ότι ξεπεράστηκε το όριο της ανοχής τους.