Ο Ολυμπιακός δικαιώθηκε και λυτρώθηκε, μέσα από τη μανία της ΑΕΚ να τον τελειώσει!

Αντί προλόγου: Βάσει των αποτελεσμάτων στα μεταξύ τους παιχνίδια, θα γίνει μεγάλη μάχη στα πλέι οφς ανάμεσα στους τέσσερις πρώτους, καθώς ο ΠΑΟΚ έχει 10 βαθμούς στα ντέρμπι, ο ΠΑΟ οκτώ, ο Ολυμπιακός εφτά κι η ΑΕΚ εφτά, άρα είναι πολύ κοντά η βαθμολογική συγκομιδή τους.

Έπρεπε να φτάσουμε λοιπόν στις 12 Μαρτίου για να κάνει ο Ολυμπιακός τη μεγάλη νίκη που έψαχνε από την αρχή της φετινής σεζόν σε Ελλάδα κι Ευρώπη! Πολύ μεγάλη η αναμονή (12 ευρωπαϊκά ματς και πέντε ντέρμπι), πολύ μεγάλη έτσι και η χαρά που έφερε (στην ομάδα και στον κόσμο) το διπλό στη Φιλαδέλφεια, με τον πρωταθλητή Ελλάδας να γράφει μία ωραία ιστορία και να γίνεται η πρώτη που σπάει το αήττητο της ΑΕΚ στο σπίτι της.

Είναι αυτό που λέμε, αν δεν ήταν ο Ολυμπιακός, ποιος άλλος θα ήταν, βέβαια! Και με ένα εμφατικό σκορ όπως το 3-1, σε ένα ματς που αν δεν έβγαινε με δεύτερη κίτρινη ο Μπιέλ από το 70’ (στο 3-0) αφήνοντας επί 25 λεπτά την ομάδα με δέκα παίκτες θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ένα τεράστιο «ερυθρόλευκο» πάρτι, καθώς στα 25 λεπτά του β΄ ημιχρόνου η ΑΕΚ ήταν ελάχιστα επικίνδυνη και φανερά σοκαρισμένη από το 0-1 και 0-2 μέσα σε τρία λεπτά, αλλά κι από τη χαριστική βολή του 0-3 στο 67’.

Διότι πράγματι η ΑΕΚ δικαιούται να υποστηρίζει ότι το σκορ αποτελεί μαγική εικόνα γιατί στο καθ΄ ολοκληρία δικό της α΄ ημίχρονο εύκολα έπρεπε να είναι μπροστά στο σκορ κι ότι μετά το 3-0 είχε δύο εκτός του γκολ και δύο σπουδαίες ευκαιρίες, αλλά με την εξέλιξη που είχε πάρει το ματς εάν δεν υπήρχε η αποβολή στο 70’ κατά πάσα πιθανότητα θα βλέπαμε ριπλέϊ του ΑΕΚ-Ολυμπιακός 1-5 στο ΟΑΚΑ στις 4 Απριλίου του 2001…

Ήταν αυτή η νίκη του Ολυμπιακού, πάντως, κάτι που εύκολα μπορούσε να προβλεφθεί για κάποιον που ξέρει να διαβάζει τα προ ενός αγώνα. Τα όσα έγραφα όλη την περασμένη εβδομάδα φωτογράφιζαν το αποτέλεσμα! Από την περασμένη Τρίτη κιόλας είχα προϊδεάσει από εδώ αποκαλύπτοντας ότι υπό ακριβώς ίδιες συνθήκες (!) είχε έρθει το τελευταίο διπλό του Ολυμπιακού στη Φιλαδέλφεια. Καταλήγοντας το Σάββατο με τη διαπίστωση ότι ο Ολυμπιακός στους αγώνες του στη Φιλαδέλφεια για το πρωτάθλημα Ελλάδας 63% νίκες κι ισοπαλίες και μόνο 37% ήττες, άρα παραδοσιακά την έχει την ΑΕΚ και μέσα στο σπίτι της.

Τέλος πάντων, αυτό το πρώτο, αλλά ίσως στην πιο κατάλληλη στιγμή, τρίποντο σε ντέρμπι ήταν μία δικαίωση για όλους στο κλαμπ, για τον Μαρινάκη, για τον Μίτσελ, για τους παίκτες.

Για τον πρόεδρο γιατί λόγω της πορείας της ομάδας είχε περάσει η εντύπωση σε πολλούς ότι φέτος είχε κάνει τις χειρότερες μεταγραφές, ενώ έχει φέρει καθόλου λίγους παίκτες που πραγματικά βοηθάνε-βλέπε Χουάνγκ, Μπακαμπού, Πασχαλάκη, Μπιέλ, Ρόντινεϊ, Κανός και φυσικά τον μεγάλο χθες απόντα, τον Χάμες.

Για τον προπονητή γιατί ήρθε στα πολύ δύσκολα και με ταπεινότητα δούλεψε, ξεκαθάρισε, βρήκε κορμό και ακόμη και μέσα από τα λάθη του βήμα προς βήμα από εκεί που είχε πάρει τον Ολυμπιακό στο -7 από τον ΠΑΟ, πίσω στη βαθμολογία κι από ΠΑΟΚ, Άρη κι ΑΕΚ κι ισόβαθμο με Βόλο κι Ατρόμητο (!), κατάφερε τώρα και τον έχει στο -5 από τον ΠΑΟ, στο -3 από την ΑΕΚ και στο +2 από τον ΠΑΟΚ.

Για τους παίκτες γιατί πέρασαν πολλά όλη τη σεζόν, από χίλια κύματα, άκουσαν πολλά, έφαγαν άσχημο κράξιμο, ωστόσο ποτέ δεν τα παράτησαν κι έστω μέσα ακόμη κι από πολλές παραλείψεις και κακές στιγμές μπόρεσαν να σταθούν όρθιοι και να κάνουν χθες δεκάδες χιλιάδες Ολυμπιακούς να πανηγυρίσουν με την ψυχή τους.

Μία μεγάλη λύτρωση για όλη την οικογένεια του Ολυμπιακού αυτό το διπλό επί της ΑΕΚ, που παρεμπιπτόντως ακόμη και χθες στη χειρότερη της ήττα απέδειξε ότι έχει μία καλοδουλεμένη ομάδα. Λύτρωση γιατί από το πρώτο κιόλας παιχνίδι της σεζόν, τον περασμένο Ιούλιο άρχισαν να συμβαίνουν όλα τα στραβά και τα απίθανα για να μην μπορεί να κερδίσει ένα σημαντικό παιχνίδι του, ευρωπαϊκό η, ντέρμπι ο Ολυμπιακός. Από εκείνο το 1-0 στη Χάιφα, με τη Μακάμπι να ισοφαρίζει στο 92’ με ένα γύρισμα-σέντρα που πήγε να κάνει ο παίκτης της και κατέληξε στα δίκτυα του Βατσλίκ από το πουθενά!

Και τι δεν έχει γίνει από τότε, με τα γκολ που δέχονταν ο Ολυμπιακός μετά το 90^ο λεπτό από Σλόβαν, Απόλλωνα, Ναντ, Φράιμπουργκ, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ (τα δύο τελευταία από πέναλτι στο 97’!)…από τα αυτογκόλ στις μόνες ήττες στα ντέρμπι, από τον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ…από τα πέντε δοκάρια στα έξι ντέρμπι…από τις ακυρώσεις των κρίσιμων γκολ στα 0-0 με την ΑΕΚ και τον ΠΑΟ μέσα στο Καραϊσκάκη (τη δεύτερη φορά στο 90’)…

Λες και συνωμοτούσε όλο το σύμπαν για να μην κερδίσει ο Ολυμπιακός έστω ένα μεγάλο παιχνίδι! Κι όλο και μεγάλωνε το άγχος, όλο και περίσσευε ο εκνευρισμός από την κακοδαιμονία και τα άσχημα αποτελέσματα, όλο και έβλεπαν οι κυνηγοί την αντίπαλη εστία σαν μικρό κουτάκι μετά από τόσες χαμένες ευκαιρίες, όλο και φοβόντουσαν οι αμυντικοί μην κάνουν πάλι καμία γκέλα και βρεθεί η μπάλα στα δίχτυα. Ο Μίτσελ κι οι παίκτες, όμως, επέμεναν. Με αποκορύφωση το ντέρμπι τις προάλλες με τον Παναθηναϊκό, τον οποίο τσάκισαν για τουλάχιστον 60 λεπτά, με την μπάλα όμως να μην θέλει να μπει μέσα.

Η ψυχολογία της ομάδας, ωστόσο, ντέρμπι προς ντέρμπι «χτιζόταν». Ανακτούσαν οι παίκτες αυτοπεποίθηση, βλέποντας ότι μπορούσαν να είναι όχι απλά απολύτως ανταγωνιστικοί, αλλά και καλύτεροι κόντρα στους άλλους διεκδικητές των δύο πρώτων θέσεων, που δίνουν εισιτήρια για τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Καταλάβαιναν ότι έστω μέσα κι από δύσκολες στιγμές μπορούσαν να «επιστρέψουν» τον Ολυμπιακό στα ψηλά.

Και κάπως έτσι χθες η «συνωμοσία» έγινε αυτή τη φορά για μία ωραία μεγάλη απόδραση του Ολυμπιακού από την πιο σκληρή έδρα του ελληνικού πρωταθλήματος. Ναι, μπορεί κάποιος και να πει ότι το έκλεψε το τρίποντο, από την στιγμή που στα πρώτα 45 λεπτά τον είχε στριμώξει όντως άσχημα η ΑΕΚ, με πλήρη κατοχή μπάλας κι αρκετές ευκαιρίες, έστω κι αν μία ήταν καθαρή για γκολ (του Αραούχο στις καθυστερήσεις-η άλλη του Αραούχο στην αρχή ήταν από θέση οφσάιντ κι αν έμπαινε γκολ θα ακυρώνονταν από το VAR), ο δε Ολυμπιακός είχε μία, αλλά ακόμη πιο καθαρή ευκαιρία για γκολ, του Μπακαμπού.

Μόνο που η ομάδα του Μίτσελ το έκλεψε το παιχνίδι με στιλ! Η απόδραση ήταν υψηλού επιπέδου! Με τρία γκολ, με παίκτη λιγότερο επί 25 λεπτά και με ένα διαιτητή που από το πρώτο λεπτό (!) ήταν όσο πιο ξεκάθαρα γινόταν κόντρα στον Ολυμπιακό, στον οποίο δεν έδωσε φάση, σε αντίθεση με την απλοχεριά με την οποία ο Ιταλός τις έδινε όλες για την έδρα. Σαν να έπαιζε 11 εναντίον 12 ήταν ο Ολυμπιακός-κι από το 70’ έπαιζε 10 εναντίον 12!

Ο Ολυμπιακός κέρδισε χθες γιατί ως ομάδα ήταν ανθεκτικός στην μεγάλη πίεση που του άσκησε η ΑΕΚ και γιατί εκμεταλλεύθηκε, όπως έπρεπε να κάνει, τους χώρους που του έδωσε η ΑΕΚ από τη μανία της να τον τελειώσει. Δεν ήταν έξυπνη η ΑΕΚ, δεν προασπίστηκε ποτέ το +6 που είχε, κυνήγησε αποκλειστικά να το κάνει +9, είχε πρώτο μέλημα να αποτελειώσει τον μεγάλο της εχθρό, τον Ολυμπιακό, να τον βγάλει από τη μέση, να του δημιουργήσει φθορά εσωτερική με το να τον βγάλει νοκ άουτ από τις 12.3. Κι έτσι άφησε τα νώτα της αφύλακτα. Σε πλήρη αντίθεση με τον Παναθηναϊκό, που είχε κύριο στόχο τις προάλλες ακριβώς να φυλάξει τα νώτα του. Κι έτσι τώρα είναι αυτός πρώτος κι η ΑΕΚ δεύτερη.

Ο Αλμέιδα, όλη η ΑΕΚ ξέχασε, από την τρέλα της να τελειώσει «εδώ και τώρα» τον Ολυμπιακό, ότι προέρχονταν από δύο εκτός έδρας παιχνίδια Κυριακή-Τετάρτη σε Γεντί Κουλέ και Περιστέρι κι ότι αναπόφευκτα θα είχε ξοδέψει δυνάμεις όσο μέτριοι κι αν ήταν οι αντίπαλοι, την στιγμή που ο Ολυμπιακός είχε παίξει Κυριακή ένα 6-0 με το Λεβαδειακό και την Τετάρτη είχε προπόνηση. Φάνηκε, άλλωστε, η διαφορά της έντασης στο παιχνίδι της ΑΕΚ στο β΄ ημίχρονο, με τον Ολυμπιακό στα πρώτα 25 λεπτά σαφώς πιο δυνατό. Η δε ΑΕΚ ξαναπήρε την κυριαρχία μόνο μετά την αποβολή κι επειδή ο Ολυμπιακός είχε το 3-0 και ήθελε να το φυλάξει.

Σε ατομικό επίπεδο: ο Ολυμπιακός μέχρι χθες είχε πάντα φύλακα άγγελο στην εστία του, τον Πασχαλάκη. Χθες δεν είχε μόνο αυτόν τον ήρεμο γίγαντα! Είχε για πρώτη φορά κι ένα σέντερ φορ ξυράφι! Ο Μπακαμπού ήταν ένας φορ κλάσης, αλλά και με τσαγανό. Με γκολ, με ασίστ, με φάσεις, με κυνηγητό των στόπερ, με τα πάντα! Είχε τον Φορτούνη να μοιράζει πάσες-φωτιά και να είναι αρχηγός. Είχε κι ένα βαρβάτο κεντρικό αμυντικό δίδυμο, με τους Μπα και Ντόη να δίνουν τεράστιες μάχες. Είχε τον Χουάνγκ να βοηθάει παντού. Τον Σαμασέκου στο β΄ ημίχρονο να είναι καμικάζι. Τον Κανός να χώνεται στις φάσεις και να βοηθάει και πίσω. Τον Ρέαμπτσιουκ φοβερό πολεμιστή. Τον Ρόντινεϊ να ξυπνάει από κάποια στιγμή και μετά, καταθέτοντας κλάση. Είχε τον Μπιέλ ακόμη και σε κακή ημέρα να το παλεύει και να δικαιώνεται με το 1-0. Τις αλλαγές, με πρώτο τον Μασούρα, να τα δίνουν όλα.

Τελευταίο άφησα τον Μίτσελ: δεν θεωρείται προπονητής των ντέρμπι, ξεκίνησε με ήττα (από 1-2 τον ΠΑΟΚ, με αυτογκόλ), συνέχισε με τέσσερις σερί ισοπαλίες (ΠΑΟ 1-1 έξω, ΑΕΚ 0-0 μέσα, ΠΑΟΚ 0-0 έξω, ΠΑΟ 0-0 μέσα) και κατέληξε με το επιβλητικό 3-1 εκτός έδρας επί της θεωρούμενης από τους περισσότερους ως καλύτερης ομάδας της χρονιάς…Κι αν το χθεσινό ήταν μαγική εικόνα, τι να πούμε για το 0-3 του Κυπέλλου στο ίδιο γήπεδο, με γκολ-δώρο, με αυτογκόλ (κανονικό, όχι σαν του Μπιέλ που σούταρε κι άλλαξε η πορεία), με πέναλτι στο 97’, με δύο δοκάρια…

Τώρα, το ενδιαφέρον στην κλήρωση, με τον Ολυμπιακό να θέλει να αποφύγει ντέρμπι στην πρεμιέρα, λόγω απουσιών Χουάνγκ, Εμβιλά, Μπιέλ κι έχοντας και τραυματίες Κανός και Ρέαμπτσιουκ.

Άσχετο: Είναι πια φανερό ότι η ΑΕΚ αν δεχθεί πρώτη γκολ αποσυντονίζεται-ίσως δε πιο πολύ ο ίδιος ο Αλμέιδα. Έχασε όταν έφαγε πρώτη γκολ κι από τον Ολυμπιακό τώρα κι από τον ΠΑΟΚ τις προάλλες στην Τούμπα κι από τον ΠΑΣ στα Γιάννινα κι από το Βόλο είχε χάσει στη Ριζούπολη. Μόνο τον ουραγό Ιωνικό έχει κερδίσει υπό τέτοια συνθήκη, κι αυτόν στο 92’. Χωρίς αυτή η καίρια διαπίστωση να αλλάζει την πραγματικότητα ότι είναι μία πολύ δύσκολη, η πιο δύσκολη, ομάδα για να την παίξεις.