Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις

• Στη μπάλα και τον πόλεμο χάνεις το μυαλό σου
• Αυτοί που ξέρουν σέβονται πραγματικά τον αντίπαλο

Από το μέγεθος των αντιδράσεων, όχι τόσο μέσα στην ομάδα, αλλά πέριξ αυτής, είναι σαφές ότι το διπλό του Ολυμπιακού στη Νέα Φιλαδέλφεια ελάχιστοι το περίμεναν. Ειδικά με το εμφατικό 1-3 και…ειδικότερα μετά την ταλαιπωρία που πέρασαν οι Ερυθρόλευκοι στο πρώτο ημίχρονο. Την οποία αντέστρεψαν σε ταλαιπωρία της ΑΕΚ στην επανάληψη, όταν μετά το πρώτο γκολ και ούσα απόλυτα σίγουρη (μέχρι εκείνη τη στιγμή) για τον εαυτό της η Ένωση ήταν σα να κεραυνοβολήθηκε. Συμβαίνουν αυτά στο ποδόσφαιρο, όπου η ανωτερότητα σε μια αναμέτρηση είναι σχετική υπόθεση. Υπάρχει κάτι που έχει δίχτυα και λέγεται τέρμα και αν δεν μπει η μπάλα μέσα σε αυτά, όταν έχεις ευκαιρίες, τα πάντα τοποθετούνται υπό ένα νέο πρίσμα.

Ασφαλώς και η ΑΕΚ έχασε μια τεράστια ευκαιρία την Κυριακή. Να βγάλει σχεδόν εκτός κάδρου διεκδίκησης τίτλου τον Ολυμπιακό και να φτιάξει ακόμα περισσότερο το ηθικό της. Κάνει πολύ καλύτερο αυτό το αποτέλεσμα τους Ερυθρόλευκους, φοβική την ΑΕΚ ή πρώτο φαβορί τον Παναθηναϊκό που μπαίνει πρώτος και με αυτό το δίποντο (από τον δεύτερο) διαφορά στα πλέϊ οφ; Ξεκινώντας από το τελευταίο το Τριφύλλι είναι τόσο φαβορί όσο λένε οι βαθμοί της διαφοράς που έχει από τους υπόλοιπους διεκδικητές και τίποτα παραπάνω. Γράφονται ύμνοι από χθες και για τους Πράσινους, όπως μέχρι χθες γινόταν για την ΑΕΚ, όπως κατά καιρούς έχει γίνει για τον ΠΑΟΚ και μετά το διπλό στην ΟΠΑΠ Arena έχουν αρχίσει να γράφονται οι σχετικοί…στίχοι και για τον Ολυμπιακό. Αν δεν έχει γίνει σαφές από την μέχρι τώρα πορεία του πρωταθλήματος το «μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις» καλό είναι όλοι σε αυτή τη δουλειά να δουλέψουμε λιγάκι το θέμα της αντίληψης. Ευτυχώς το προπονητικό επιτελείο κάθε ομάδας, έχει σαφέστατα καλύτερη εικόνα της (δύσκολης και απαιτητικής) πραγματικότητας, σε σχέση με συναδέλφους που θεωρούν ότι παίζουν οι ίδιοι μπάλα.

Στη μπάλα και τον πόλεμο χάνεις το μυαλό σου

Αν θέλουμε να επιστρέψουμε στο ντέρμπι, η πιθανότητα να την πατήσεις ακόμα και από τον φετινό υβριδικό Ολυμπιακό, εξαιτίας κυρίως του ατομικού ταλέντου των παικτών του, ακόμα και σε ματς που είσαι καλύτερος, ασφαλώς και ήταν πάντα πολύ σημαντική. Το είδε δύο φορές (φτάνοντας μια ανάσα από την ήττα) ο Παναθηναϊκός, δεν ήθελε πολύ παρότι καλύτερο να το πάθει και ο ΠΑΟΚ στην Τούμπα. Τελικά την έπαθε η ΑΕΚ, η οποία πάνω στο κύμα του αγώνα κυπέλλου και το 3-0, μπήκε στο ματς για να μην αφήσει κανένα περιθώριο στον αντίπαλο της. Τον είχε διαβάσει καλά, δούλεψε πάνω στο πλάνο του Αλμέϊδα, εκμεταλλεύθηκε τις φορές που ο Ολυμπιακός προσπάθησε να ανέβει κάποια μέτρα και τον χτύπησε την πλάτη του, απενεργοποίησε σε σημαντικό βαθμό τα άκρα του και κινδύνεψε μόνο μια φορά, κάτι που είναι λογικό στατιστικά σε ένα ντέρμπι.

Συμβαίνει στον…πόλεμο και στο ποδόσφαιρο να χάνεις το μυαλό σου. Ειδικά όταν εκεί που προελαύνεις δέχεσαι ένα πλήγμα που αποδεικνύεται καθοριστικό. Το θέμα με την ΑΕΚ και μετά το 0-1 ήταν ότι δεν καθάρισε το μυαλό της για να διαβάσει το παιχνίδι. Ανέβηκε στο γήπεδο για να πιέσει ακόμα περισσότερο τον αντίπαλο της γιατί αυτό της είπε η…μενταλιτέ της. Θεωρώντας πως παίζει με υποδεέστερο αντίπαλο που προηγήθηκε τυχαία μέσα στο σπίτι της. Διάβασε δηλαδή τον Ολυμπιακό ως Ατρόμητο, ΟΦΗ ή Παναιτωλικό. Μέχρι να γίνει σαφές ότι οι παραπάνω ομάδες δεν έχουν Φορτούνη και Μπακαμπού, έγινε το 0-2 και επήλθε οριστικά το μοιραίο. Γιατί οι γηπεδούχοι ανεβαίνοντας τόσο για να πιέσουν ακόμα περισσότερο, ναι μεν πήραν μέτρα από τον Ολυμπιακό, αλλά έτσι τον «μάζεψαν» περισσότερο, σταμάτησαν να βρίσκουν χώρο στην πλάτη της άμυνας του και δεύτερον έδωσαν οι ίδιοι τον χώρο που ήθελε ο Φορτούνης πίσω από τη σέντρα. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία και αναζητήσεις. «Τι θα γινόταν αν έμπαινε η κεφαλιά του Μουκουντί»; «Τι θα γινόταν αν δεν έβλεπε κόκκινη ο Μπιέλ»;

• Ο Ολυμπιακός δικαιώθηκε και λυτρώθηκε, μέσα από τη μανία της ΑΕΚ να τον τελειώσει!

• ΑΕΚ: Σωστή διαχείριση, άμεση αντίδραση!

Οι απαντήσεις (τέτοιου είδους) για ματς που πέρασε δεν έχουν νόημα. Αντίθετα αυτές, για τα play-offs που έρχονται, έχουν ενδιαφέρον. Στα μάτια μου η ΑΕΚ θα συνεχίσει να είναι το ίδιο καλή, έχοντας πάρει το μάθημα της και κατανοώντας –ίσως- ότι η υπερβολή περί «εξωγήινου ποδοσφαίρου» μόνο ζημιά της κάνει και ο Ολυμπιακός θα πάρει ψυχολογική ώθηση που μένει να δούμε πόσο καλύτερο μπορεί να τον κάνει αγωνιστικά, όπου τα θέματα του παραμένουν και δεν είναι λίγα. Όσο οι Ερυθρόλευκοι είναι ευάλωτοι (και ήταν και χθες αλλά δεν το πλήρωσαν) δεν θα είναι σταθερά αξιόπιστοι. Πάντως το ότι σε μια σεζόν με τραγικό σχεδιασμό και πολύ κακό πρώτο γύρο είναι μαθηματικά μέσα στο παιχνίδι, το λες και επιτυχία του Μίτσελ. Η οποία βέβαια δεν ξέρω αν του φτάνει (πολύ αμφιβάλλω) για να μείνει στον πάγκο, αλλά αυτή είναι κουβέντα για αργότερα. Αν κάτι πάντως πρέπει να ειπωθεί για τον Ολυμπιακό είναι ότι αυτός που τον αμφισβήτησε (και τον αμφισβητεί) περισσότερο απ’ όλους, ήταν ο εαυτός του σαν αποτέλεσμα των αλλοπρόσαλλων κινήσεων στις μεταγραφές και στις αλλαγές προπονητές.

Αυτοί που ξέρουν σέβονται πραγματικά τον αντίπαλο

Το γράφω επειδή κυκλοφόρησε πολύ το «Θα σέβεστε» χθες. Τον Ολυμπιακό αυτή τη σεζόν και στις δηλώσεις τους και στον τρόπο που τον αντιμετώπισαν στο γήπεδο, τον σεβάστηκαν απόλυτα οι αντίπαλοι τους. Κάτι που συνέβη και με τον Παναθηναϊκό ακόμα και όταν πέρασε την μεγάλη και τραυματική για αυτό περίοδο ντεφορμαρίσματος. Πέρα από τις υπερβολές του Λουτσέσκου ή έλλειψη σεβασμού υπάρχει στη γραφικότητα των social media και την οπαδογραφία του «ποιος κατουράει μακρύτερα». Ο καθένας κάνει τις επιλογές του, αλλά ευτυχώς στην πλειοψηφία των διεκδικητών έχουμε στον πάγκο σοβαρούς ανθρώπους που κάνουν σκληρή δουλειά και δεν προκαλούν. Αλλά, ενώ όλοι λένε ότι τους στηρίζουν, το κάνουν σε όλα εκτός από την ψυχραιμία και την ευγένεια τους.

Περισσότερα για τα play-offs θα πούμε αφού δούμε και τη σειρά των αγώνων. Σημαντική υπόθεση που θα κρίνει και πόσο ζεστοί θα είναι μέχρι τέλους, Αρης, Βόλος. Και επειδή δεν αναφέρθηκα στον ΠΑΟΚ απλά μια επισήμανση που έχω κάνει ξανά. Τα ντέρμπι είναι το πεδίο μάχης του δαιμόνιου Λουτσέσκου. Ζει για αυτά και στα play-offs, έχουμε κυρίως τέτοια. Για να πω την αλήθεια πάντως, αυτή τη στιγμή, περισσότερο σκέφτομαι τη μουρμούρα που θα έχουμε με τη διαιτησία και ξενερώνω γιατί έχουμε προϋποθέσεις για τα πιο ανταγωνιστικά play-offs ever. Γιατί όταν σε ακόμα ένα ντέρμπι βλέπεις φανερά ανεπαρκή ξένο διαιτητή δεν ξέρεις σε τι να ελπίζεις. Είναι σαφές ότι κανένας top ρέφερι δεν ψήνεται να έρθει στο (ποδοσφαιρικό) Ιράκ της Ευρώπης να σφυρίξει και όσοι το αποφασίζουν είναι τόσο προκατειλημμένοι για το τι θα συναντήσουν που εμφανίζονται χειρότεροι απ’ όσο είναι στην πραγματικότητα. Καλή μας τύχη λοιπόν και ας ελπίσουμε ότι θα μείνουμε στη μπάλα και μόνο (ναι καλά!).