Tο «έγκλημα» ήταν διπλό

• Το δεύτερο έγκλημα ανήκει στον Άρη

Αυτή είναι επιβεβλημένη. Δεν έχει άλλα περιθώρια ο αθλητικός εισαγγελέας από το να παρέμβει, να προχωρήσει σε άρση του τηλεφωνικού απορρήτου κι εφόσον επιβεβαιωθούν όλα όσα αναφέρει η ΠΑΕ Άρης στην καταγγελία της, υποχρεωτικά θα πρέπει να συμβούν δύο πράγματα. Παραίτηση του Τάκη Μπαλτάκου από την προεδρία της ΕΠΟ και άμεση παρέμβαση της Πολιτείας για να μπει ένα τέλος στο «άβατο» του ποδοσφαίρου. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Δεν γίνεται να παραμένει αμέτοχη στο σκηνικό πεζοδρομίου επιτρέποντας τον καθένα να παίζει με το μυαλό και το συναίσθημα του πολίτη. Δεν γίνεται να νίπτει τας χείρας της σαν άλλος Πόντιος Πιλάτος διαπιστώνοντας τις παρασκηνιακές ενέργειες στην τοποθέτηση συγκεκριμένων προσώπων σε ηγετικές θέσεις του ποδοσφαίρου και μια διαδικασία που περισσότερο παραπέμπει σε κομματικό ρουσφέτι. Σαν αυτή του Άγγλου αρχιδιαιτητή ο οποίος προσλήφθηκε δίχως την παραμικρή εξήγηση. Φωτογραφικά τον είδαμε σε πανηγύρια και στο τελευταίο διάστημα παραμένει άφαντος στον γενικό χαμό.

Δεν γίνεται να παραμένει αμέτοχη η Πολιτεία υιοθετώντας το επικοινωνιακό αφήγημα περί του συναρπαστικότερου Πρωταθλήματος επειδή συμπορεύονται στη βαθμολογία οι ισχυροί (οικονομικά και παρασκηνιακά) παίκτες, έχοντας εύνοια σε σχέση με τους υπόλοιπους. Δεν έχει το δικαίωμα η Πολιτεία να συνεχίσει να σιωπά κλειδώνοντας τον φάκελο του ποδοσφαίρου σ’ ένα συρτάρι γιατί κάνει «τζιζ», αποφεύγοντας έτσι τη σύγκρουση γιατί ξέρει πολύ καλά ότι αν ασχοληθεί αυτή είναι αναπόφευκτη.

Θα αναρωτηθεί κανείς, όλ’ αυτά για έναν ανύπαρκτο πέναλτι; Όχι δεν είναι μόνο το ποδοσφαιρικό έγκλημα που διαπράχθηκε όσο η διαδικασία και όσα όλα έχουν προηγηθεί στη διάρκεια της χρονιάς. Τίποτε δεν συμβαίνει τυχαία, δεν γίνεται να μην καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα της στοχοποίησης του Άρη όταν τα λάθη είναι διαδοχικά και δυσνόητα. Αυτή η ΕΠΟ κι αυτός ο αρχιδιαιτητής βάζουν φωτιές από το ξεκίνημα της χρονιάς καίγοντας και τα καμένα. Με επιλεκτικές παρεμβάσεις όταν αδικείται ένας από τους αγαπημένους στέλνοντας σχετικό μήνυμα και απόλυτη σιωπή όταν φωνάζουν τα αποπαίδια. Κι όταν στον δημόσιο λόγο προχωρούν σε τέτοιους διαχωρισμούς, δεν μπορώ καν να φανταστώ τι μπορεί να συμβαίνει όταν οι κάμερες είναι κλειστές.

Έγραψα την παραμονή του ντέρμπι ότι ο πρόεδρος της ΕΠΟ, Τάκης Μπαλτάκος και ο Στιβ Μπένετ, αυτοί που υποτίθεται ότι έχουν την ευθύνη επιβολής συνθηκών ισονομίας και προστασίας του αθλήματος, δεν βρίσκουν «ούτε άμμο στην έρημο» ή ενδεχομένως να μη θέλουν κιόλας γιατί δεν μπορεί να ερμηνευτεί διαφορετικά η επιλογή/επιμονή σε τυχάρπαστους ξένους διαιτητές. Αυτούς τους μαθητευόμενους μάγους σαν τον Σουηδοιρακινό που εμφανίστηκε χθες στο «Κλ. Βικελίδης» πακέτο με τον Αλβανό VARίστα, ένα δίδυμο που περισσότερο παραπέμπει σε ανέκδοτο παρά σε διαιτητική ομάδα. Μόνο που κανείς δεν έχει όρεξη γι’ αστεία όταν κάποιοι παίζουν με το μυαλό του και τα συναισθήματά του.

Κι επειδή η μοίρα είναι πρόστυχη ήρθε αυτή η φάση του κερδισμένου πέναλτι για τον ΠΑΟΚ. Έγραψα την άποψή μου στο live του Gazzetta γιατί δεν είναι ίδιες όλες οι επαφές και σίγουρα ο Σβαμπ δεν εκτινάχθηκε λόγω αυτής με τον Μπράμπετς. Όρκο δεν παίρνω, μπορεί να συναντιούνται χαμηλά τα πόδια αλλά το να προσπαθείς να «βαφτίσεις» πέναλτι αυτή τη φάση αποτελεί βιασμό της ποδοσφαιρικής λογικής. Τη βλέπεις, τη ξαναβλέπεις, δεν γίνεται να καταλογίστηκε εσχάτη των ποινών. Και δεν θα ασχοληθώ με την εκτέλεση του πλαγίου από τον Ζίβκοβιτς όπου εκεί υπάρχει παράβαση γιατί ο Σέρβος ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ εκτελεί το πλάγιο με το πόδι μέσα στο γήπεδο την ώρα που η μπάλα είναι στα χέρια του. Ο κανονισμός σου επιτρέπει να πατήσεις στο γήπεδο αφού έχεις εκτελέσει. Ο Ζίβκοβιτς πατάει ξεκάθαρα μέσα στο γήπεδο την ώρα της εκτέλεσης. Κι αφού ο Αλβανός VARίστας έχει το πλεονέκτημα της τεχνικής υποστήριξής πώς γίνεται να μην το είδε; Σε κάθε περίπτωση, η επαφή Μπράμπετς και Σβαμπ δεν δικαιολογεί παράβαση πέναλτι. Αν ήταν έτσι, κάθε βδομάδα οι τζογαδόροι θα έπαιζαν 10+ πέναλτι σε κάθε αγώνα και θα κονομούσαν.

Το δεύτερο έγκλημα ανήκει στον Άρη

Αυτή η απόφαση δεν άλλαξε το αγωνιστικό status του αγώνα αλλά την ψυχολογία των δύο ομάδων. Γιατί ο Άρης πανικοβλήθηκε και ο ΠΑΟΚ πίστεψε σε κάτι που δεν θα μπορούσε να είχε φανταστεί. Εδώ βρίσκεται το δεύτερο έγκλημα το οποίο δεν είναι διαιτητικό αλλά αγωνιστικό. Για τέταρτο διαδοχικό εντός έδρας παιχνίδι ο Άρης έχει την ευκαιρία να «τελειώσει» τον αντίπαλο, δεν το κάνει γιατί δεν μετουσιώνει τις φάσεις του και στο τέλος είτε χάνει ή καρδιοχτυπά. Έχασε χθες (19/3) αλλά και με τον Παναθηναϊκό. Κινδύνεψε με τον Ατρόμητο αλλά και τον ΠΑΣ Γιάννινα. Αυτό λέγεται ποδοσφαιρική αφέλεια.

Ακόμη όμως κι αν πετάξεις στα σκουπίδια τις ευκαιρίες σου ή δεν έχεις την τύχη με το μέρος σου, δεν δικαιολογούνται οι τεράστιες αγωνιστικές μεταπτώσεις. Ο Άρης του πρώτου ημιχρόνου κέρδισε όλες τις προσωπικές μονομαχίες, πήρε όλες τις δεύτερες μπάλες, έβγαινε με ταχύτητα στο transition παιχνίδι και δεν επίτρεψε στη μεσοεπιθετική γραμμή του ΠΑΟΚ να αναπνεύσει. Αντιμετώπισε εξαιρετικά τον Κωνσταντέλια ο οποίος ένιωθε τα ντουμπλαρίσματα των αντιπάλων του και είχε στον σβέρκο του τον Φαμπιάνο. Ο δε Νάρεϊ δεν ακούμπησε στο παιχνίδι.

Στο δεύτερο ημίχρονο, μια άλλη ομάδα μπήκε στο γήπεδο. Ο Άρης οπισθοχώρησε αφελώς στο σημείο όπου ο ΠΑΟΚ προχώρησε σε βαθιές τομές στην 11αδα του με σκοπό τη διόρθωση των κραυγαλέων ανορθογραφιών. Δεν ενίσχυσε τον άξονά του, δεν μπήκε καν σε διαδικασία επίλυσης του προβλήματος στη δεξιά πλευρά και για περίπου είκοσι λεπτά έπαιζε με την τύχη του. Γιατί έπαψε να κερδίζει τις προσωπικές μονομαχίες και το κακό παιχνίδι του Βλάντιμιρ Νταρίντα έγινε ακόμη πιο ευδιάκριτο από τη στιγμή που ο Πίτερ Ετέμπο έχασε τον έλεγχο της μεσαίας γραμμής και πήγαινε καθυστερημένα στις μπάλες ή στον χώρο ευθύνης του.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η αντίδραση του πάγκου θα έπρεπε να είχε έρθει νωρίτερα τόσο με τη χρησιμοποίηση του Σέικ Ντουκουρέ στον άξονα ή ακόμη με την ενίσχυση της δεξιάς πλευράς. Γιατί η καθίζηση ήταν ομαδική και χρειαζόταν μια κίνηση αντίδρασης. Οι παρεμβάσεις έγιναν αφού είχε γίνει το κακό και από τη στιγμή που δεν παίχθηκε ποδόσφαιρο. Με διαδοχικές πτώσεις από τους παίκτες του ΠΑΟΚ με σκοπό να πάψει να κυλά η μπάλα στο χορτάρι και τη σύρραξη στις καθυστερήσεις, ζήτημα να παίχθηκαν περισσότερα από 7-8 λεπτά από τα τελευταία 24, συμπεριλαμβανομένων και των καθυστερήσεων.

Ο δε Σουηδοιρακινός διαιτητής, αποσβολωμένος, έμοιαζε μικρό παιδί ξέμπαρκο σ’ ένα πολυπληθές εμπορικό κέντρο. Μετά το 1-2, ο ΠΑΟΚ πήγε το παιχνίδι εκεί που ήθελε και για τον Άρη ήταν πραγματικά αργά για την ανατροπή της εις βάρος του κατάστασης. Που δεν θα έπρεπε καν να είχε φτάσει σ’ αυτό το σημείο.

Για επίλογο, δύο πραγματάκια. Δεν μπορώ να καταλάβω την ποδοσφαιρική σκέψη στην αντικατάσταση του Χουλιάν Κουέστα. Δεν εξετάζω αν έκανε λάθος ή όχι ο Μάριος Σιαμπάνης στη φάση του δεύτερου τέρματος αλλά το να τοποθετείς στο ψυγείο το πιο σταθερό μέλος της ομάδας και μάλιστα έχοντας κάνει εξαιρετική σεζόν δεν εμπεριέχει ποδοσφαιρική λογική. Δεύτερον. Ο Άρης έχει σοβαρά θέματα με τη νοοτροπία κάποιων παικτών. Ο τρόπος αποχώρησης του Πίτερ Ετέμπο από τον αγωνιστικό χώρο και η αντίδρασή του στην αλλαγή δείχνει ότι ο Νιγηριανός δεν είχε επίγνωση της όλης κατάστασης.