Κράτος που έχει το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου που του αξίζει

Από όποια γωνία και αν το προσεγγίσεις όλο αυτό που συμβαίνει στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, σε πιάνει απελπισία. Διότι η πραγματικότητα επιβεβαιώνει την αίσθηση που όλοι είχαμε εκ των προτέρων: αυτό το ποδόσφαιρο, ως οικοσύστημα, δεν ήταν προετοιμασμένο για να διαχειριστεί αυτό που σήμερα συμβαίνει, δηλαδή το γεγονός ότι ο τίτλος του πρωταθλητή διεκδικείται από τέσσερις ομάδες. Ήμασταν πολλοί αυτοί που καταλαβαίναμε ότι τώρα που έχει την προσοχή περισσότερων από ποτέ αυτό το πρωτάθλημα θα βγάλει τον κακό εαυτό του και τελικά θα κάνει ζημιά και όχι καλό στη φήμη του. Και τώρα το ζούμε και το παρακολουθούμε με την βεβαιότητα ότι θα έχει κακό τέλος, διότι δεν υπάρχει τρόπος να το προλάβουν το κακό, ή, πιο σωστά, επειδή δεν υπάρχει στην Ελλάδα κανένας με την ικανότητα, την διάθεση, την δικαιοδοσία και την πυγμή για να προλάβει το κακό.

Αρχιδιαιτητής που έχει δείξει εδώ και μήνες ότι αυτό που συμβαίνει εδώ με το ποδόσφαιρο δεν είναι αρκετός για να το διαχειριστεί. Πρόεδρος ομοσπονδίας που υποκαθιστά κάθε τρεις και λίγο τον αρχιδιαιτητή και την ΚΕΔ, ασχολείται με την διαιτησία λες και έπρεπε να είναι δική του ευθύνη, και φτάνει να δέχεται ενοχλήσεις από τους παράγοντες σχετικά με τις αποφάσεις των διαιτητών - τα πέναλτι και τα οφσάιντ. Μεγαλομέτοχοι, πρόεδροι, φανεροί και κρυφοί παρατρεχάμενοι, άνθρωποι των ομάδων που τσακώνονται και δυναμιτίζουν την ατμόσφαιρα του ποδοσφαίρου. Media που μεταδίδουν το δηλητήριο στα μυαλά όλων αυτών που παρακολουθούν το πρωτάθλημα. Κυβέρνηση που προφανώς δεν θέλει και γι’ αυτό δεν τολμά να παρέμβει.

Όσοι το ζούμε από κοντά το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είχαμε την ελάχιστη αμφιβολία ότι θα ζήσουμε στα play-offs την κακή πλευρά του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και ακόμη δεν έχουμε δει τίποτα. Είναι νομοτελειακό, είναι δεδομένο ότι το ποδόσφαιρο θα παράξει και πάλι βία. Στην πραγματικότητα έχει ήδη παράξει, όχι μόνο λεκτική αλλά και φυσική - τουλάχιστον αυτό συνέβη στην 1η αγωνιστική των play-offs. Απλώς έτυχε να μη γίνει σε κοινή θέα ή να μην παρουσιαστεί μπροστά στα μάτια μας με κάποιο τρόπο. Αυτό όμως απλώς έτυχε. Και το ίδιο τυχαίο είναι το γεγονός ότι δεν μας προέκυψε μια γενικευμένη σύρραξη με ανυπολόγιστη έκταση και ανυπολόγιστες συνέπειες. Και είναι νομοτελειακό ότι αυτό θα συμβεί όταν κάποιοι θα χάσουν τον αυτοέλεγχο επειδή θα θεωρήσουν εαυτούς χαμένους.

Το παιχνίδι στο οποίο κάποια εκ των ομάδων που διεκδικούν σήμερα τον τίτλο θα νιώσει ότι χάνει τον τίτλο και θα φέρνει αποτέλεσμα που θα την βγάζει από την διεκδίκηση του τίτλου, είναι ένα παιχνίδι που δεν θα τελειώσει. Αυτά τα μηνύματα στέλνει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Και εμείς όχι απλώς εθελοτυφλούμε, αλλά συμπεριφερόμαστε σαν να έχουμε αποδεχθεί τη μοίρα μας και το μοιραίο.

Είμαι ανάμεσα σε αυτούς που ανησυχούν πολύ για το τι θα φέρουν οι επόμενες αγωνιστικές των play-offs. Και δεν θέλω να είμαι ανάμεσα σε αυτούς που θα καταδικάζουν εκ των υστέρων αφηρημένα και αόριστα τους δράστες, τους υποκινητές και τους ηθικούς αυτουργούς. Και επειδή, όπως έχω γράψει αμέτρητες φορές, δεν περιμένω, ως πολίτης, από τους επιχειρηματίες να αλλάξουν πολιτισμό και συμπεριφορά, θα ξαναπώ το αυτονόητο: αυτή την απαίτηση την έχω από το κράτος. Όπου κράτος, η εκτελεστική εξουσία ενός κράτους και το σύνολο των ανθρώπων που την ασκούν, δηλαδή η κυβέρνηση.

Για να μη τα ψάχνουμε όλα αυτά εκ των υστέρων, ας τα έχουμε ξεκαθαρισμένα στο κεφάλι μας εκ των προτέρων: το κράτος επιτρέπει στο ποδόσφαιρο να συμπεριφέρεται και να λειτουργεί με νόμους ζούγκλας. Το κράτος, δηλαδή η κυβέρνηση, επιτρέπει, διαχρονικά, στο ελληνικό ποδόσφαιρο να παράγει αυτής της ποιότητας πολιτισμό και να καταργεί στην πραγματικότητα όλους τους νόμους στους χώρους του. Αυτό το κράτος κοιτάζει σήμερα αυτό που συμβαίνει στο ελληνικό ποδόσφαιρο και παραμένει σε αδράνεια. Δική του η ευθύνη για το κακό που θα συμβεί.

Ζητάει, λέει, ο Μπένετ να συναντήσει τους προέδρους των 6 ομάδων, και την ίδια στιγμή είμαστε όλοι βέβαιοι ότι δεν πρόκειται να πάνε οι ιδιοκτήτες για να τον συναντήσουν. Αυτό θα έπρεπε να το έχει ήδη κάνει αυτός που έχει την ευθύνη να διοικεί το κράτος. Διότι αυτό δεν είναι πρόβλημα του ποδοσφαίρου - είναι πρόβλημα του κράτους. Ενός κράτους που δεν τολμά να κάνει το ελάχιστο για να προλάβει τον επόμενο Αλκη Καμπανό τώρα που είναι ακόμη ζωντανός.