Στο ποδόσφαιρο φαίνεται ότι η Ελλάδα πιάνει πάτο

Φέρνεις τον εαυτό σου στη θέση του δέκτη πληροφοριών - ενός τηλεθεατή για παράδειγμα. Ακούς ανταπόκριση ενός δημοσιογράφου από μια χώρα. Και σου αναφέρει ότι σε αυτή τη χώρα, μέρα μεσημέρι, στο κέντρο της πρωτεύουσας, μέρα μεσημέρι, μπροστά σε αστυνομικούς, μια ομάδα περίπου 30 κουκουλοφόρων επιτέθηκε σε έναν άνθρωπο και τον μαχαίρωσε, στο πόδι. Στην ίδια ανταπόκριση ακούς ότι ένας ξένος διαιτητής που είχε βρεθεί σε αυτή τη χώρα για να διευθύνει ένα ντέρμπι κατήγγειλε ότι δέχθηκε εκ των υστέρων απειλές και ότι αρκετοί ξένοι διαιτητές απορρίπτουν μια πρόταση για να ταξιδέψουν εκεί και να σφυρίξουν ένα ματς παρόλο που η αμοιβή που τους προτείνεται είναι μεγαλύτερη της αμοιβής που έχουν στο πρωτάθλημα της πατρίδας τους.

Ακούς, στο ίδιο ρεπορτάζ, ότι η τοπική ομοσπονδία ανακοινώνει ότι σε ένα φιλικό παιχνίδι της εθνικής ομάδας της χώρας με μια “αδιάφορη” και σίγουρα μη εχθρική αντίπαλο θα κρατήσει κλειστές κερκίδες σε μια ολοκαίνουργια ποδοσφαιρική εγκατάσταση για λόγους ασφαλείας. Προσέξτε, λόγοι ασφαλείας σε ένα φιλικό με μια Λιθουανία, το οποίο θα διεξαχθεί σε ένα γήπεδο με τεχνολογίες παρακολούθησης. Και το ρεπορτάζ κλείνει με την μετάδοση της πληροφορίας ότι πολιτικό κόμμα αυτής της χώρας καταγγέλει ότι η ποδοσφαιρική ομοσπονδία επέτρεψε να δημιουργηθεί μια φανέλα της εθνικής ομάδας με “τεράστιο σταυρό με αγκυλωτές απολήξεις”, επιλογή που χαρακτήρισε ως “μια ακόμη επικίνδυνη, χυδαία και απαράδεκτη πράξη εκφασισμού”.

Τι εικόνα, τι εντύπωση σχηματίζεις σχετικά με την επικρατούσα κατάσταση σε αυτή τη χώρα; Θα την επισκεπτόσουν για τουρισμό ή για δουλειά; Θα έστελνες το παιδί σου να πάει για σπουδές εκεί; Θα σκεφτόσουν ότι οι άνθρωποι που κατοικούν εκεί είναι χαρούμενοι και αισθάνονται ασφαλείς; Εθνικά υπερήφανοι στην δεδομένη στιγμή;

Όλο αυτό το σκηνικό, που είναι πέρα για πέρα αληθινό και δεν περιέχει ίχνος υπερβολής, είναι μια φωτογραφία της σημερινής Ελλάδας.

Στην γηπεδική και την οπαδική βία δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα, περίπου ένα χρόνο μετά τη στυγνή δολοφονία του Αλκη Καμπανού. Τόσο “τίποτα”, που καμιά τριανταριά τύποι κυκλοφορούν έξω από το εφετείο, βλέπουν αστυνομία, και δεν παίρνουν χαμπάρι - επιτίθεται και μαχαιρώνουν. Αυτό το περιστατικό είναι το ίδιο ακραίο με την επίθεση στον Αλκη. Η διαφορά είναι ότι το θύμα της επίθεσης είναι ζωντανό. Αν όμως κοιτάξεις το πού (έξω από τα δικαστήρια, παρουσία αστυνομικών δυνάμεων), το πότε (στο φως της μέρας) και το πώς (ντου σε μια καφετέρια) διαπιστώνεις ότι το θράσος των κουκουλοφόρων είναι μεγαλύτερο. Δηλαδή ότι όχι απλώς δεν έχουν τρομάξει από τις κυβερνητικές εξαγγελίες, αλλά και ότι έχουν αποθρασυνθεί.

Στην βία που παράγει το ποδόσφαιρο, τι να προσθέσεις όταν ακούς ότι ξένοι διαιτητές καταγγέλουν απειλές, ή ότι άλλοι αρνούνται να έρθουν να σφυρίξουν επειδή φοβούνται τις συνέπειες;

Όλα τα παραπάνω τυγχάνουν, όπως συμβαίνει πάντα στην Ελλάδα, ελάχιστης προβολής. Ή, για να το πω πιο σωστά, δεν προβάλλονται όσο πρέπει και δεν μπαίνουν στο επίκεντρο της συζήτησης των media. Σήμερα θα έπρεπε να έχουμε βάλει απέναντι την εκτελεστική εξουσία αυτής της χώρας και να την “χτυπάμε” με μανία μέχρι να δώσει λύσεις και να μας πείσει ότι γίνονται τα στοιχειώδη - δηλαδή ότι μπορούμε να νιώθουμε ασφαλείς στους δρόμους και σε δημόσιους χώρους όπως τα γήπεδα. Και εμείς συμπεριφερόμαστε σαν να μη συμβαίνει τίποτα.

Μένω από λόγια όταν προσπαθώ να εκφραστώ για όλο αυτό που συμβαίνει στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Διότι το πρόβλημα είναι πολύ πιο σοβαρό από ένα απλό ποδοσφαιρικό πρόβλημα. Αυτό που φαίνεται στο ποδόσφαιρο είναι αυτό που συμβαίνει γενικά στην ελληνική ζωή, στη ζωή μας. Πάντα υπάρχει πιο κάτω, αλλά ζούμε στον πάτο. Ή στον απόπατο.