Δευτέρα πρωί θα είναι όλοι αδικημένοι

Ξεκινώ να γράφω το συγκεκριμένο blog σε ένα Σαββατοκύριακο, που τα πάθη της εκπληκτικής Superleague έχουν καταλαγιάσει λόγω ματς της Εθνικής. Ή σχεδόν καταλαγιάσει, μια που η Εθνική για άλλους λόγους αφορά τους ποδοσφαιρόφιλους λιγότερο από τους Συλλόγους.

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο πάντως κάθε ματς σήκωνε καπνό, ανακοινώσεις από ημίχρονο, ανακοινώσεις τέλος των ματς, αργά τη νύχτα, νωρίς το πρωί με μπόλικα non paper για δημοσίευση από τους πρόθυμους. Αντικείμενο, η διαιτησία, στην πραγματικότητα όμως ο έλεγχος του παρασκηνίου. «Για να πάρεις Πρωτάθλημα δεν αρκεί να είσαι δυνατός στο γήπεδο, πρέπει να «θωρακίσεις» την ομάδα και στα κέντρα αποφάσεων.» Όπου «θωρακίζω» σημαίνει όπως καταλαβαίνετε τα προφανή.

Σε μια επαγγελματική Λίγκα, με κανόνες που θεσπίζονται από την αυτοδιοίκητη ΕΠΟ, επικρατεί ο νόμος του Σερίφη, αφού όπως παντού στην ελληνική πραγματικότητα οι θεσμοί πάσχουν. Υπερκομματικός και υπεράνω Κομισάριος είναι αδύνατον να υπάρξει ως ρυθμιστικός παράγοντας, ο Συνεταιρισμός είναι λυκοφιλίες πιο ευμετάβλητες κι από τον καιρό στη Δυτική Ελλάδα και ο Τύπος με τραγικά μεγάλα ποσοστά είναι έτοιμος να συνδράμει την Προεδράρα.

Επειδή η υπόθεση «αθλητικά ΜΜΕ» με πληγώνει βαθύτατα, ψάξτε να βρείτε τα κείμενα που γράφτηκαν μετά τη δολοφονία του Άλκη, τις τραγικές διαπιστώσεις, την αυτοκριτική, τα ευχολόγια και κάνετε μια σύγκριση με τα κείμενα για τον Μπαλτάκο, τον Μπένετ, τους Προέδρους, το VAR, τα οφσάιντ και τις δεύτερες κίτρινες κάρτες. Που πουλάνε αυτό το φρούτο της λήθης και της αυτοκαταστροφής;

Τις ίδιες ακριβώς ώρες που τα παραπάνω κείμενα δημοσιεύονται, κερδίζουν δημοφιλία, κοινοποιούνται στα social media και γίνονται βέλη στις οπαδικές φαρέτρες, τις ίδιες ώρες που ρεπόρτερ πλακώνονται στα αθλητικά ραδιόφωνα, για το ποια ομάδα αδικήθηκε περισσότερο, οι γονείς του Άλκη σηκώνουν έναν δεύτερο σταυρό μετά την πρώτη Σταύρωση. Ιατροδικαστές και δικαστές τους ζητούν για ανθρωπιστικούς λόγους να αποχωρήσουν από την αίθουσα, για να μην ακούσουν τη δολοφονική βιαιότητα, που υπέστη ο γιος τους επειδή «φορούσε» ένα κιτρινόμαυρο κασκόλ.

Αν αγαπητέ αναγνώστη πιστεύεις ότι οι πρακτικές Φαρ Ουέστ του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι άσχετες με τον δολοφονημένο 19χρονο φοιτητή, που κατέσφαξαν στα σκαλιά μιας πολυκατοικίας, είναι προτιμότερο να σταματήσεις να διαβάζεις αυτό το κείμενο, ασχολήσου με τον 4^ο διαιτητή του επόμενου ματς της ομαδάρας. Μακάρι να μη ζήσεις προσωπικά στιγμές σαν αυτές, που έζησε η οικογένεια του Άλκη Καμπανού.

Καλές οι καταθέσεις στεφάνων, τα συλλυπητήρια, οι ειρηνικές πορείες και τα συγκινητικά graffitie αλλά θα τα αντάλλασσα όλα ευχαρίστως με μια αποφασιστική αλλαγή στα θεσμικά του ελληνικού ποδοσφαίρου και ειδικά στη συστηματική ατιμωρησία, που αυτό απολαμβάνει. Γιατί ανακατεύω τα πίτουρα με τις κότες; Γιατί τους βάζω όλους στο ίδιο τσουβάλι; Γιατί πιστεύω ότι 4 άνθρωποι δεν μπορούν να διαφεντεύουν το επαγγελματικό τους φέουδο, αν δεν υπάρχουν υπήκοοι να τους χειροκροτούν.

Σε αντίθεση με τη χαρακτηριστική για τα πολιτικά μας πράγματα ατάκα, «μνημόνια μέχρι να σβήσει ο ήλιος», το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να αυτοδιοικηθεί, είναι σαν να βάζεις τον λύκο να χαϊδεύει τα πρόβατα. Ξένη επιτροπεία μέχρι να ανθίσει η Σαχάρα και εκδίκαση όλων των δικαστικών υποθέσεων στην UEFA, στη FIFA ή όπου αλλού. Ξένοι διαιτητές παντού και πάντα (για την προστασία και την αρτιμέλεια των Ελλήνων).

Το κυριότερο; Follow the money! Τα λεφτά από το στοίχημα, από κρατικές διαφημίσεις, από τηλεοπτική διαχείριση, από δραστηριότητες εκτός ποδοσφαίρου που «καθαγιάζονται» στα ποδοσφαιρικά ύδατα, από παντού. Αν ελεγχθεί η ροή των χρημάτων προς τις ομάδες, προς την ΕΠΟ, προς τον Τύπο, πολλοί σημερινοί «πρωταγωνιστές» θα γίνουν άφαντοι και θα μας αφήσουν στην ησυχία μας. Ναι, κάποιοι θα μείνουν και άνεργοι. Δεν πειράζει, έτσι κι αλλιώς ο Τουρισμός είναι υποστελεχωμένος, καλύτερα να σερβίρω χωριάτικη στα νησιά, παρά τις ειδήσεις της παρακμής για να γίνουν viral.

Επειδή όμως το έργο είναι χιλιοπαιγμένο και πρώτος εγώ καταλαβαίνω τη ματαιότητα όσων γράφω, θα ζήσουμε με το φόβο, μήπως το παιδί μας είναι ο επόμενος Άλκης, για να μας συλλυπηθεί μετά το σύνολο της ποδοσφαιρικής κοινότητας. Της «αδικημένης» ποδοσφαιρικής κοινότητας που θα μας απασχολεί με τον καημό και την αδικημένη της μοίρα, ώσπου να ανακηρυχθεί ο Πρωταθλητής που δεν θα συγχαρεί κανείς!