Τα παραμύθια της «μοναδικότητας» και οι δράκοι της Καλίσι

Παρακολουθώ με το ελάχιστον ενδιαφέρον που μου έχει απομείνει τα τεκταινόμενα στα ψηλά πατώματα της Superleague και στο διπλανό οίκημα (μεσοτοιχία) της ΕΠΟ. Παρά το γεγονός ότι φαινομενικά παρουσιάζονται διαφορετικές απόψεις και προσεγγίσεις σε ζητήματα όπως αυτό της διαιτησίας η ουσία είναι ότι υπάρχει μια και μοναδική προσέγγιση, σε μεγάλο βαθμό κοινή, η οποία ακόμα κι αν δεν εκφράζεται με τον ίδιο τρόπο είναι προσβλητική για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Αν θεωρείτε ότι το έρμο το ελληνικό ποδόσφαιρο, δεν είναι σε θέση πλέον να προσβάλλεται - εξαθλιωμένο και βιασμένο δεκαετίες τώρα – θα διαφωνήσω. Παραμένει ένα λαοφιλές άθλημα που απλά έχει πέσει στα χέρια καιροσκόπων που βαδίζουν με οδηγό κυρίως τη ματαιοδοξία τους και έχοντας το μυαλό τους την υστεροφημία τους, αλλά μόνο ανάμεσα στις τάξεις των οπαδών τους και πιθανότατα (πλέον) των πιο «ταλιμπάν» εξ αυτών. Η φάση ελληνικό ποδόσφαιρο έχει πολύ… Game of Thrones. Κι αν κάτσουμε να το σκεφτούμε οι περισσότεροι χαρακτήρες εκεί δεν ήταν συμπαθείς. Είστε τυχεροί, όσοι δεν είναι η δουλειά σας να ασχολείστε μαζί του(ς).

Η νέα μόδα, όσον αφορά τα πρόθυμα ιδεολογικά εξαπτέρυγα των «παρατάξεων», είναι να πειστούμε ότι δεν είναι όλοι ίδιοι και παράλληλα να καταγγείλουν με πύρινα άρθρα (οι…δράκοι της Καλίσι) όσους τολμούν να γράψουν κάτι αντίθετο. Το πρόβλημα είναι ότι –γενικά στη ζωή- δεν κρίνεσαι με βάση την εικόνα που έχεις εσύ για τον εαυτό σου, αλλά με την πραγματικότητα που προκύπτει από την εικόνα που βλέπει όλος ο κόσμος. Ο καθρέφτης μόνο λέει πάντα ότι θέλεις εσύ, ειδικά στα παραμύθια. Όπως λοιπόν μπορείς να απομονώνεις σε έναν αγώνα τις φάσεις που εσύ «αδικήθηκες» ξεχνώντας αυτές που έγινε το αντίθετο, όπως μπορείς να κάνεις το ίδιο σε μια ολόκληρη διοργάνωση, για να φτιάξεις ένα αφήγημα «κατατρεγμού» και να σηκώσεις τη σημαία απέναντι στο κατεστημένο και τη… μοναχική σου πορεία σε αυτόν τον κόσμο (εδώ παίζει λίγο ταξιμάκι για να βγάλει συγκίνηση η ιστορία), έχεις πείσει τον εαυτό σου ότι αυτή είναι η πραγματικότητα. Το θέμα είναι ότι αυτό κάνει κάνει και ο άλλος και ο επόμενος και ο παραδίπλα. Και κάπως έτσι φτάνουμε στη…μοναξιά στο σύγχρονο (ελληνικό) ποδόσφαιρο, όπου μάχονται οι γίγαντες (του) στα μαρμαρένια αλώνια φωνάζοντας «μόνοι μας και όλοι τους». Πιστεύω μάλιστα, μετά από τόσα χρόνια σ' αυτή τη δουλειά, ότι αυτό μπορείς και να το δηλώσεις όταν πας να κάνεις έναρξη επαγγέλματος, καθότι πληρώνει πολύ τα τελευταία χρόνια. Παραδόξως πολλές φορές δεν το πληρώνει η ομάδα της οποίας είσαι σταυροφόρος, αλλά το μέσο στο οποίο εργάζεσαι.

Λοιπόν σας έχω ένα νέο. Σε εσάς τους αναγνώστες εννοώ. Ο «ξεχωριστός» είναι αυτός που έχει αφωνία σε ό,τι θεωρεί ότι μπορεί να θίξει την ομάδα του και είναι λαλίστατος όταν κάνουν κάτι «κακό» οι άλλοι. Δεν κατεβάζει τους τόνους όταν κάποιος παράγοντας ή μέλος της ομάδας του την εκθέτει με τις πράξεις και τα λόγια του και τους ανεβάζει όταν το κάνει ο απέναντι. Δεν χάνει εντελώς τη λαλιά του όταν πρέπει να θίξει τους οπαδούς της ομάδας του για τα όσα ακραία κάνουν, αλλά ουρλιάζει όταν κάνουν τα ίδια αυτοί του «εχθρού». Είναι κατανοητό γιατί δεν μπορεί να κάνει το πρώτο, αλλά θα ήταν έντιμο να μην κάνει και το δεύτερο σε αυτή την περίπτωση.

Τα όσα ακραία, χυδαία, σεξιστικά και εγκληματικά συμβαίνουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είναι αρμόδιοι να τα λύσουν οι δημοσιογράφοι. Και είναι πολλοί αυτοί που κρύβονται αναδεικνύοντας τις ευθύνες αυτών όμως, κάνοντας γαργάρα τις δικές τους, είτε ως φορείς, είτε ως παράγοντες, είτε ως… φίλαθλοι. Σαφέστατα όμως οι δημοσιογράφοι πρέπει να αναδεικνύουν το πρόβλημα και ακόμα περισσότερο δεν πρέπει να δημιουργούν οπαδικές εντάσεις μέσα από παραμύθια περί «μοναδικότητας». Αυτά μπορεί να τα φάνε κάποιοι μετά από 100 χρόνια όταν η ιστορία έχει μια άλλη προσέγγιση, απόντων πλέον των πρωταγωνιστών της. Επί του παρόντος όλοι είμαστε εδώ (ζωή να' χουμε όλοι) και γνωριζόμαστε καλά.