Το «μοτίβο» της φούστας και οι σφυρίχτρες των «Νταμπάνοβιτς»

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά και στοιχειώδη, διότι πού και πού ωφέλιμο είναι να τα υπενθυμίζουμε. «Παράγκα» έτσι όπως τη γνωρίσαμε στην εποχή του Θωμά Μητρόπουλου από το 1997 έως το 2003 και «καθεστώς» έτσι όπως το γνωρίσαμε στην εποχή Γκιρτζίκη – Σαρρή δεν υπάρχει αυτή την περίοδο στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν υπάρχει στη διαιτησία τέτοια κατάσταση από την εποχή του Μέλο Περέιρα, που συνεχίστηκε με τον Μαρκ Κλάτενμπεργκ και εφέτος με τον Στιβ Μπένετ. Τα πακιστανικά κινητά και τα «ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε» είναι άλλων εποχών. Εξ ου και πρώτος εφέτος είναι ο Παναθηναϊκός με το τέταρτο μπάτζετ της κατηγορίας. Εξ ου και το πρωτάθλημα διεκδικείται από μια ομάδα που χτίστηκε εφέτος (ΑΕΚ), μια ομάδα που έδειξε να αυτοκτονεί το καλοκαίρι αλλά έκανε εντυπωσιακό comeback (Ολυμπιακός) και μια ομάδα που ξεκίνησε με διαφορετικό πρότζεκτ, αλλά βασιζόμενη στον προπονητή της, στο μέταλλο και στο ταλέντο της, διαγράφει εντυπωσιακή για τα δεδομένα του εφετινού πλάνου της, πορεία.

Προσοχή, όμως: το γεγονός ότι για πρώτη φορά από καταβολής Α’ Εθνικής το 1960 τέσσερις ομάδες διεκδικούν τον τίτλο μετά από 27 αγωνιστικές, δεν συνεπάγεται ότι όλα τα υπόλοιπα είναι όμορφα. Και δεν αναφερόμαστε σ’ αυτό το σημείο σε συμπεριφορές, αλλά σε πράξεις. Το γεγονός, επί παραδείγματι, ότι τόσο η διοίκηση Γραμμένου όσο και η διοίκηση Μπαλτάκου έχουν εκλεγεί από Εκτελεστική Επιτροπή στην οποία το πάνω χέρι έχουν η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ είναι πανθομολογούμενο. Σε ποια άλλη χώρα της Ευρώπης το διοικητικό συμβούλιο της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας πρόσκειται (sic) σε κάποιες ομάδες (στο παρελθόν είχε ασφαλώς ο Ολυμπιακός το πάνω χέρι); Ελα ντε... Και πάνω από ποια άλλη χώρα της Ευρώπης έχει «σκύψει» η UEFA τόσο πολύ; Με προσωρινή διοίκηση, με απεσταλμένους, με εντεταλμένους, με meetings, με συναντήσεις Πρωθυπουργού – Τσέφεριν στο κορυφαίο επίπεδο... Και, ναι, με μια μελέτη ως «οδηγό χρήσης» για τη λειτουργία της ομοσπονδίας και του ποδοσφαίρου. Ε, και; Το πιο απλό, που θα καταλάβει και ο πλέον αδαής: διεθνή διαγωνισμό προέβλεπε για τη θέση του CEO στην ΕΠΟ. Και τι έγινε; Ορίστηκε ο Ιάκωβος Φιλιππούσης από τη διοίκηση Μπαλτάκου. Δεν είναι ο Φιλιππούσης το θέμα. Η λειτουργία της ομοσπονδίας είναι το θέμα.

Είχαμε αναφέρει πως ό,τι κι αν συζητούσαν οι «μεγάλοι» με τον Μπένετ και τον Μπαλτάκο, δεν επρόκειτο να αλλάξει τίποτα. Δεν περιμέναμε BSB φούστες στην παγκόσμια μέρα θεάτρου. Ούτε μαγνητοσκοπήσεις και videos. Ομως είμασταν βέβαιοι για έναν και μοναδικό λόγο: στην πραγματικότητα κανένας δεν εμπιστεύεται κανέναν! Και μάλλον δεν έχουν άδικο. Διότι όλοι, ακόμα και ο Παναθηναϊκός που δεν ήταν ποτέ στην «εξουσία» επί Αλαφούζου, έχει αλλάξει στάση απέναντι στον Ολυμπιακό, ο οποίος αίφνης έγινε μέγας κατήγορος από Νο 1 κατηγορούμενος. Χωρίς να έχει άδικο σε κάποια (αρκετά) από όσα λέει. Οχι για τη διαιτησία, εκεί συνήθως υπερβάλλει και κάνει πολιτική. Για όλα τα υπόλοιπα. Τα «θεσμικά».

Ο,τι είχε να καταθέσει στο meeting, «χάθηκε» στο μαύρο της BSB φούστας. Και σ' αυτά πλακίτσα δεν χωρά. Είναι συμπεριφορές αυτές, είναι μοτίβα. Και δείχνουν νοοτροπία. Η φούστα έγινε σημαία. Ο Ελληνας που ακόμα και τον ήλιο να του δείξεις από την κλειδαρότρυπα θα σαγηνευτεί διότι τον είδε από την κλειδαρότρυπα, αυτό θα θυμάται. Τη φούστα. Και υπ΄αυτή την έννοια, το αυτογκόλ του Ολυμπιακού και η επικοινωνιακή πανωλεθρία ήταν απολύτως λογικές συνέπειες. «Χάθηκαν» και οι 10 θέσεις και όλα. Εμειναν η φούστα, τα «σκ...α», η καταγγελία του Μπένετ για τον ξένο διαιτητή που αυτοπροτάθηκε για το ΠΑΟΚ – Ολυμπιακός. Ομως η σφυρίχτρα του «Νταμπάνοβιτς» και του κάθε «Νταμπάνοβιτς» δεν πρέπει να «χαθεί» κάτω από τη «φούστα» και ό,τι αυτή «υπογράφει» ως συμπεριφορά αν θέλουμε αυτό το πρωτάθλημα να ολοκληρωθεί και μάλιστα με έναν άξιο τροπαιούχο, όχι έναν που θα έχει σηκώσει την κούπα με τα «φρου – φρου». Δεν θα αλλάξει κάτι στην τελική, μην βαυκαλιζόμαστε. Απλώς θα τελειώσει ομαλά το πρωτάθλημα. Μην τα ξαναλέμε για το ποδόσφαιρο που βιώνουμε: χωρίς θεατές φιλοξενούμενων στα ντέρμπι από το 2005, με ξένους διαιτητές, κυβερνήσεις ανίκανες να ελέγξουν τον οποιοδήποτε και ομοσπονδία που αποφάσισε να αναμιχθεί ξανά με τη διαιτησία (ορισμός Μπένετ) με αποτέλεσμα να «λούζεται» τις συνέπειες.

Οτι ασχολήθηκε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός με το θέμα δεν προκαλεί καμία έκπληξη. Ειδικά από τη στιγμή που με τον Τσέφεριν υπάρχει επαφή, δεν είναι άγνωστοι μεταξύ τους. Το αντίθετο θα έδειχνε αδιαφορία για ένα πολύ σημαντικό ζήτημα, που όπως σωστά έγραψε ο Βασίλης Σαμπράκος δεν είναι η διαιτησία, αλλά η ασφάλεια. Ομως τώρα πια ίσως να είναι αργά. Διότι και αυτή η Κυβέρνηση επέτρεψε πολλές συμπεριφορές οι οποίες δεν παραπέμπουν σε αθλητικό περιβάλλον αλλά σε κοινωνία μαφίας.

Υ.Γ. 1: Aν δεν βρισκόμασταν σε προεκλογική περίοδο, θα έδινα 50%-50% να ολοκληρωθεί αυτό το πρωτάθλημα στην περίπτωση που το πράγμα «ξέφευγε» τελείως, παρά το τεράστιο κόστος που θα είχε η κυβερνητική απόφαση για τις ομάδες που (δεν) θα συμμετείχαν σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Επειδή βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο, το ποσοστό οριστικής διακοπής του μου φαίνεται πολύ μικρότερο. Όχι όμως και τελείως ασήμαντο. Ο Μητσοτάκης δεν είναι στα «ποδοσφαιρικά» Σημίτης ή Γιώργος Παπανδρέου. Και γνωρίζει πάρα πολλά περισσότερα για όλους απ΄ όσα οι ίδιοι μπορεί να θεωρούν. Άλλο πράγμα, όμως, η πληροφορία και η γνώση, άλλο η πράξη. Πάμε αγωνιστική – αγωνιστική και βλέπουμε…

Υ.Γ. 2: Το σημερινό tweet του Αλαφούζου δείχνει ότι ως προς τα ποδοσφαιρικά δεν έχει καμία εμπιστοσύνη σ' αυτή την κυβέρνηση. Ως προς τα ποδοσφαιρικά, τελεία και παύλα.

Υ.Γ. 3: Ουδεμία ελπίδα με την τωρινή διοίκηση της ΕΠΟ. Μα, πραγματικά, καμία. Πολύ κατώτερη της θητείας Γραμμένου ως τώρα. Κρίμα.

Υ.Γ. 4: Το επαναλαμβάνουμε για να το χωνέψουμε: αυτό το πρωτάθλημα, αυτό το περιβάλλον θέλει - ζητά - απαιτεί και Elite ευρωπαίους διαιτητές! Και έχουν δίκιο που θέλουν Elite! Διότι δύσκολα οι υπόλοιποι θα τα βγάλουν πέρα σ' αυτό ακριβώς το τοπίο.