Η ζωή χωρίς την αποφασιστικότητα του Αϊτόρ

Κοιτάζεις τα στοιχεία της απόδοσης του Παναθηναϊκού απέναντι στον Βόλο μέσα από το Wyscout, τα συγκρίνεις με τα στοιχεία της απόδοσης της ομάδας του Ιβάν Γιοβάνοβιτς στα εντός έδρας παιχνίδια και μένεις με την εντύπωση ότι το απόγευμα της Κυριακής οι Πράσινοι δεν έκαναν λιγότερα ή λιγότερο ποιοτικά πράγματα συγκριτικά με το παρελθόν. Δηλαδή αυτή η απόδοση δεν υστερεί σε όγκους ή ποιότητα συγκριτικά με τα προηγούμενα. Τι του “έφταιξε” όμως του Παναθηναϊκού και έμεινε στο “0”; Η ρηχή και προφανής εξήγηση είναι η “μια εύστοχη εκτέλεση στο πέναλτι του Σπόραρ”. Το ερώτημα σχετικά με την απόδοση του Παναθηναϊκού στο επιθετικό κομμάτι όμως είναι το σχετικό με το τι δεν έκανε καλά η ομάδα του Γιοβάνοβιτς για να φτάνει να ακουμπά όλες τις ελπίδες της για τη νίκη σε μια εκτέλεση πέναλτι στο όγδοο λεπτό των καθυστερήσεων.

Ένα μέρος της εξήγησης κρύβεται στην αστοχία του. Βρήκε εστία μόνο στο 20% των εκτελέσεων - δηλαδή 4 φορές σε 20 τελικές προσπάθειες. Αυτό το ποσοστό είναι χαμηλότερο από τον μέσο όρο του στις εντός έδρας αναμετρήσεις (30,5%). Και δεν είναι ότι του έλειψαν οι ευκαιρίες, δεδομένου ότι έφτιαξε ευκαιρίες μεγαλύτερης αξίας συγκριτικά με τον μέσο όρο του. Δεν εκτέλεσε από “χειρότερες” θέσεις, ούτε μακρύτερα από την εστία κατά μέσο όρο. Έκανε, πάνω κάτω, ίδια πράγματα με αυτά που έκανε κατά μέσο όρο στην Λεωφόρο σε αυτή τη σεζόν. Προφανώς λοιπόν του έλειψαν οι καλές εκτελέσεις, ή με άλλα λόγια φάνηκε να υστερεί στο τεχνικό κομμάτι και όχι στο τακτικό.

Αφήνοντας για λίγο στην άκρη τις “επιστημονικές” εξηγήσεις, η αίσθηση με την οποία σε άφηνε αυτό το παιχνίδι ήταν το ότι, με εξαίρεση τον Μαντσίνι στο α’ ημίχρονο και τον Κουρμπέλη για 24’ λεπτά στο β’ ημίχρονο, δεν υπήρξε ποδοσφαιριστής με την αποφασιστικότητα για να φέρει σε πέρας την ευθύνη που αναλάμβανε. Ευθύνες, κατά την εξέλιξη του ματς στο β’ ημίχρονο, ανέλαβαν και ο Μπερνάρ και ο Παλάσιος, αλλά ουδείς εκ των δύο έδειξε την αποφασιστικότητα ενός ποδοσφαιριστή που δεν ανέχεται από τον εαυτό του να μην ολοκληρώσει επιτυχώς μια προσπάθεια. Αυτή την αποφασιστικότητα την είχε ο Μαντσίνι, ο οποίος όμως πήρε μόνο μια εκτέλεση, και την είχε ο Κουρμπέλης, που πρόλαβε να κάνει μόνο μια εκτέλεση. Αυτή την αποφασιστικότητα πήγε να τη βγάλει ο Σπόραρ, σε μια εκτέλεση με ένα σουτ εκτός περιοχής, και με την επιλογή να πάρει την εκτέλεση του πέναλτι. Αυτή την αποφασιστικότητα είχε διάθεση να την επιδείξει και ο Ιωαννίδης, αλλά η αγωνιστική κατάστασή του σε αυτό το παιχνίδι δεν τον βοήθησε να βρει εστία σε μια από τις 5 τελικές προσπάθειές του.

Αυτή την αποφασιστικότητα είχε ο Αϊτόρ, ή πιο σωστά η αποφασιστικότητα είναι σήμα κατατεθέν στο παιχνίδι του Ισπανού. Και ο μόνος από τους νεοαποκτηθέντες που έχει δείξει την ικανότητα να καλύψει ένα μέρος του ελλείμματος είναι ο Μαντσίνι.

Αυτή η αποφασιστικότητα, που έλειψε, είναι και η μεγάλη πρόκληση που έχει μπροστά του σήμερα ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, ο οποίος ετοιμάζει δύο πάρα πολύ απαιτητικά παιχνίδια, στο “Κλεάνθης Βικελίδης” και στη Λεωφόρο απέναντι στον Ολυμπιακό. Σε αυτά τα ματς, που είναι και πάλι πιθανόν ο Παναθηναϊκός να έχει την ανάγκη του παίκτη που θα αναλάβει την ευθύνη και θα την φέρει σε πέρας, ο προπονητής πρέπει να βρει τον τρόπο να καθοδηγήσει τους ποδοσφαιριστές του, ψυχικά και πνευματικά, για να διαχειριστούν την κατάσταση και να δείξουν αποφασιστικότητα. Χωρίς αυτό το στοιχείο, ο Παναθηναϊκός θα τα περιμένει όλα από την ομαδική δουλειά. Κι αν η ομαδική δουλειά δεν αποδειχθεί αρκετή, όπως συνέβη στο ματς με τον Βόλο, ο Παναθηναϊκός θα απομακρυνθεί από τον στόχο του. Όχι επειδή θα υστερεί στο τακτικό κομμάτι, αλλά επειδή δεν θα έχει βρει τον ηγέτη - εκφραστή του επιθετικού παιχνιδιού του.